EYAερα: «Τον κακό το γείτονα, δυο φορές χαιρέτα τον!»

Γράφει 
η Εύα Τσαροπούλου

Να λέμε και τα σοβαρά: 

Η επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα, αστρολογικώς μιλώντας, είχε κακό timing. Διότι, κύριε, πώς να το κάνουμε; Κανονίζεις επίσημη επίσκεψη, μετά από 65 χρόνια, υπό την επήρεια πανσελήνου στους Διδύμους και θέλεις να πάει και καλά; 

Τίγκα στα νεύρα ήταν ο Λέων-Πρωθυπουργός μας, αλλά και ο Καρκίνος πρόεδρός μας και οι δύο μαζί είπαν να τα βάλουν με τον Ιχθύ-Τούρκο επισκέπτη μας κι έγινε γενικώς…του Διδύμου το κάγκελο!

Βλέπεις κι αυτός, δεν το

κρατάει το στοματάκι του κλειστό· έτσι την πατάμε πολλές φορές, εμείς τα ψάρια! Θυμήθηκε, λίγο πριν την επίσκεψή του στην Ελλάδα, να βγει στου Παπαχελά το χάνι και να πει ότι ήρθε η ώρα να ζητήσει «επικαιροποίηση», λέει, της Συνθήκης της Λωζάνης, διότι σαν πολλά του φάνηκαν τα χρόνια από το 1923 μέχρι σήμερα και σάμπως να έπρεπε να το ξαναδούμε το θέμα, ευκαιρίας δοθείσης που τον καλέσαμε να μας δει...

 Έξαλλος ο αρχι-θεσμός -ο μη εκτελεστικός- και ξεσπάθωσε δημοσίως! Σου λέει: Δεν ξέρω πώς το έχετε εσείς εκεί, στη βαθιά Ανατολή, αλλά εμείς εδώ, στο χωριό μας, κύριε, όταν κάνουμε γενική καθαριότητα, δεν την κάνουμε στα μισά δωμάτια! Την κάνουμε σε όλο το σπίτι και παίρνουμε και τις γωνίες! Οπότε, άμα θέλεις να «ξαναδούμε» τη Συνθήκη, μήπως να κοιτούσαμε λιγάκι και το ζήτημα της Κύπρου; Κι όχι πώς θέλω να το κάνω ζήτημα, διότι δεν μου το επιτρέπει και η θέσις μου δηλαδή, που ανάθεμα την ώρα που με βάλανε πρόεδρο εδώ να τους κοιτάζω (είπε να πει και τον πόνο του) και ουσιαστικά δεν μπορώ και να σου κάνω τίποτα, καημένε μου, αλλά μήπως να βλέπαμε κατά πού πέφτει και εκείνη η υφαλοκρηπίδα; Άντε τώρα, μην ανοίξω το στόμα μου, άμε στο καλό, να πας να στα πει ο άλλος, επίσημα!

 Έμεινε να τον κοιτάζει άλαλο όλο το σουλτανάτο που, απ’ τα νεύρα του, ούτε το χέρι δεν έδωκε καλά καλά, ως άρμοζε και το χαμόγελο μισό, σαν στραβωμένο από εγκεφαλικό το είχε! Και δώσ’ του πήγαινε-έλα τα ραβασάκια όλη την ώρα, διότι βλέπεις, δεν τα ξέρει ο σουλτάνος και καλά τα ρημάδια τα ιστορικοτεχνικά και είπε πως θέλει να διορίζει μόνος του, τους μουφτήδες στην Κομοτηνή, (ήμαρτον, γελούσαν και τα πλακάκια του Προεδρικού), όπως το προβλέπει η Συνθήκη, λέει και τρέχανε οι δικοί του να τόνε μαζέψουνε, διότι τέτοιο πράγμα δεν το γράφει πουθενά και πάει λέγοντας…

Μα πας αδιάβαστος, φίλε μου; Ξεφύλλισέ τη, τη ρημάδα τη Συνθήκη, το βραδάκι, πριν κοιμηθείς, μην πας ξεβράκωτος στο ξένο σπίτι! Πόσες σελίδες είναι πια; Τι περνάς το βράδυ σου στου Παπαχελά το χάνι και δώσ’ του τα ρακόμελα και ζητάς και αναθεωρήσεις να σου βρίσκονται! Αφού δεν νογάς!

Πάει μετά και στον άλλον, ο οποίος τον έπιασε απ’ τα μούτρα, ούτε συμφωνημένα να τα είχαν με τον πρόεδρα! Κάθισε ωραία-ωραία σε εκείνη τη λευκή μπερζερίτσα, που χαράμι το έχει να ισιώσει σαγόνι κάθε φορά -πέτα τη, τη ρημάδα, αφού βλέπεις, δεν μπορείς να κάτσεις σαν άνθρωπος εκεί- και, κοιτάζοντας περίσκεπτα το ταβάνι, (να θυμηθεί να μεταθέσει καμία καθαρίστρια από το Οικονομικών, διότι πάλι αράχνες πιάσαμε!), άρχισε πού σε πονεί και πού σε σφάζει: Βάρδα και μην κάνεις το αστείο να μιλήσεις για έκδοση των αξιωματικών, διότι εμείς εδώ τη Δικαιοσύνη την έχουμε θεότυφλη και δεν καταλαβαίνει από τέτοια, όχι σαν τη δική σας, που πιάσατε και τους 4.000 δικαστές της χώρας και τους ρίξατε ωραιότατα και δημοκρατικά στα μπουντρούμια σας, να γυρίζουν το σίκουελ του Εξπρές του Μεσονυχτίου! Κι άντε, διότι άθεος-άθεος, αλλά σε έχω ένα άχτι που πήγες και διάβαζες το Κοράνι μέσα στην Αγιά Σοφιά! Με είδες εμένα, μηχανικό άνθρωπο, που σου αναστηλώνω τα τζαμιά σου, να πάω να κάνω λειτουργία μέσα τους; Ε, όλα κι όλα…

Κατόπιν αυτών, κλείστηκαν οι αντιπροσωπείες μέσα, είπαν τι είπαν κι όταν ξαναβγήκαν για τη συνέντευξη Τύπου, ο μεν δικός μας κάτι λέει δεν κατάλαβε, κάτι δεν ήταν σίγουρος, κάτι δεν του βγήκε στη μετάφραση, κάτι που είναι 43 χρονών κι ακόμα συζητάμε τα ίδια και βαρέθηκε και γενικώς, φάνηκε ότι διόλου δεν είχε ηρεμήσει...

Τι να πει κι ο άλλος; Προσπάθησε να πει ότι είναι πολύ νέος ο δικός μας για να θυμάται την ιστορία, άσε που μπορεί να μην ήταν και καλός μαθητής και να μην τα έπαιρνε τα γράμματα και κάτι τέτοια. Αλλά να μην λάβουμε υπόψιν μας τις «ψιλοδιαφορές» μας, κάτι απαιτησούλες που εγείρει στο Αιγαίο, τη Θράκη, την Κύπρο, να τον εξυπηρετήσουμε μια στιγμούλα γι’ αυτά που επιθυμεί και βλέπουμε.

Κατά τα άλλα –ποια άλλα δηλαδή; Τα νύχια και οι κάλοι έμειναν, που λέει κι ο Κωνσταντάρας- ήντουνε πολύ ευχαριστημένοι και οι δύο απ’ τις συνομιλίες, που ουδείς έμαθε ποιος τις κανόνισε και πού είχε το μυαλό του όταν το έκανε!

Και να ο σεβασμός στις συνθήκες και στο διεθνές δίκαιο –μην κοιτάς που ο καθένας το μεταφράζει κατά πώς του αρέσει- και να, είμεθα τώρα σοβαροί άνθρωποι εμείς και θα τα βρούμε, όσο δύσκολα και να είναι, διότι έτσι πρέπει να κάνουν οι καλοί οι γείτονες και να προωθήσουμε έργα για τη «διευκόλυνση» της ενέργειας, και να οι μειονότητες μας φέρνουν πιο κοντά, αλλά κατά τα άλλα «εσωτερικό σας θέμα είναι» και πήγε λέγοντας…

Την ίδια ώρα που αυτά συνέβαιναν εις το ιστορικόν Μαξίμου, έγινε και μία παραβιασούλα από κάτι συνοδευτικά F16 –έλα μωρέ τώρα, αστείον ποσόν- του ελληνικού εναέριου χώρου, αλλά ποιος μετράει τώρα…

Άλλος πήρε, άλλος έδωσε, να μην σου τα πολυλογώ, αποκαμωμένος απ' τα πάνω-κάτω, κίνησε για το ξενοδοχείο να πάει να δει τι απόγινε κι εκείνη η έρμη η σουλτάνα του, που μόλις πάτησε στην Ελλάδα, λέει, αδιαθέτησε –τι κακό μας βρήκε!- και δεν μπορούσε να δει την Περιστέρα, μπας και την κολλήσει! Ένα τσαγάκι ίσα ίσα κι αυτό χωρίς βουτήματα δηλαδή κι έξω απ’ την πόρτα μόνο και μόνο επειδή η δικιά μας επέμεινε ευγενικά…

Και τέλος πάντων, της λέει, κοίτα, Εμινέ, κανόνισε, κορίτσι μου, πάρε τα χάπια σου και στάσου όπως μπορείς, να πάμε σε αυτό το ρημαδοδείπνο να φάμε, να τελειώνουμε.

Εκεί πια, μάλλον επειδή το φαγητό εξημερώνει τα αγρίμια (σας έχω πει, ευχή και κατάρα σας αφήνω· νηστικοί μην πηγαίνετε σούπερ μάρκετ και μην υποδέχεστε Τούρκους προέδρους), ήσαντε όλοι χαμογελαστοί και μασαμπούκιασαν κι ήρθε η κατάσταση σε μία ρέγουλα. Μνημόνευσαν τον Βενιζέλο (τον Λευτέρη, όχι τον άλλον, Θου Κύριε, φυλακήν!) και τον Κεμάλ (κάπου εκεί αποτελειώθηκε ο Ταγίπ), είπαμε κι εμείς, άντε να βάλουμε ένα χεράκι να δείτε κι εσείς την Ευρώπη από κοντά, είπαν κι αυτοί πόσο αλληλέγγυοι είμαστε στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας (των άλλων) και πως όλοι εμείς, εδώ στο μαγαζί γωνία, περνάμε των παθών μας τον τάραχο με το ζήτημα των προσφύγων και κάτσανε να ρημαδοφάνε.

Φάγανε, λέει, κάτι ωραιότατες γαρίδες με εσπεριδοειδή, χόρτα και σελινόριζα (τη συνταγή να βρούμε, παιδιά) για πρώτο και μετά, φιλέτο σφυρίδας με λαχανικά και μετά φρούτα και ήπιανε και καφέ (τούρκικο, ελληνικό, θα σας γελάσω και δεν το θέλω) και αλκοόλ ούτε να το δούνε, αφού ο πρόεδρός μας είχε απαγορεύσει διά ροπάλου να εμφανιστεί αλκοόλ στο τραπέζι του Ερντογάν -και χάλασαν και το ωραιότατο σερβίτσιο από κρύσταλλο Βοημίας της πεθεράς του προέδρου, διότι, όσο να πεις, όταν λείπουν τα ποτήρια του κρασιού, δεν δείχνει όμορφο το σετ- και πάντως, μόνο κρύο νερό και λίγο τσάι ήπιανε και ξανανευρίασαν οι δικοί μας…

Μέσα σε όλα αυτά, εσύ κι εγώ χθες, φάγαμε το πήξιμο της αρκούδας, διότι δεν κουνιόταν τίποτα σε όλη την πόλη και δεν δούλευε και τίποτα επίσης και ουδείς νοιάστηκε που κάποιοι εξ ημών έπρεπε να πάμε και για εργασία και χαρά. Θα το φάμε και σήμερα, μέχρι λέει να δώσει ο Γιαραμπής να φύγει από δω ο καλός μας γείτονας και να πάει στην ευχή (που θα του δώσουμε). Αν είμαστε δε και τυχεροί, απλώς θα πάει να προσευχηθεί στο τζαμί της Κομοτηνής και θα φύγει μετά ήσυχα-ήσυχα, αφού θα έχει πια περάσει και το τσουνάμι της πανσεληνοεπίδρασης από πάνω μας. Και σιγά μην γίνει έτσι, δηλαδή, με το άχτι που μας έχει τώρα, αλλά λέμε και καμιά κοτσάνα πού και πού, να νομίζουμε ότι μας περνάει...

Όλη δε η δύναμη της αστυνομίας και της αντιτρομοκρατικής επί ποδός για την επίσκεψη και συγκεντρωμένη γύρω απ’ τον γείτονά μας. Η χαρά του κλέφτη η Αθήνα αυτές τις δύο μέρες! 

Όχι! Καλά κάνουν! Για σκέψου να πάθει τίποτα όσο πατάει το πόδι του εδώ! Είμαστε για να τρέχουμε τώρα; Είναι μετά ικανός ο άλλος, ο τρελός με το λοφίο στο κεφάλι, να ανακηρύξει την Κομοτηνή πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους! Για τέτοια είμαστε τώρα; Δεν βλέπεις τι γίνεται με την Ιερουσαλήμ;

Εντάξει, δεν λέω, πάντως, ωραία ήταν, χαλάλι η ταλαιπώρια που φάγαμε! Πήραμε μάτι κάτι φοβερά πλάνα απ’ το δρόμο έξω απ’ το προεδρικό, στρωμένο με ένα ωραιότατο μπορντοροδοκόκκινο χαλάκι, που θα το ζήλευε και η κα Μοιραράκη, με όλους τους εύζωνες παραταγμένους με τις χειμωνιάτικες στολές τους και τις λεμονιές να ανθίζουν στο καταχείμωνο, κάτω απ’ το λαμπερό ήλιο και τον καταγάλανο αθηναϊκό ουρανό. Αυτά βλέπει ο σουλτάνος και θέλει να μας πάρει και την Ομόνοια!

Δεν λέω, ο δικός μας είχε νεύρα! Αλλά κι ο άλλος, έκανε ό,τι μπόρεσε να του τα κάνει κρόσσια! Έρχεσαι, βρε κύριε, μας κουβαλάς και 259 νοματαίους μαζί σου, μονό αριθμό, για να μην σε πιάνει το μάτι, σαν να είναι λουλούδια σε βάζο (λες κι ο 260^ος θα μας ήταν το έξοδο το μεγάλο) και με το που κατεβαίνεις απ’ το αεροπλάνο, βουτάς τον ΥΠΕΞ απ’ τη γραβάτα και του πετάς μπηχτές ότι εσύ του την πήρες δώρο και πάλι καλά που θυμήθηκε να τη φορέσει; Και μετά επιθεωρείς όλη την ελληνική αντιπροσωπεία απ’ τη λαιμόκοψη; Κατ’ αρχήν, πιάνεις! Ποιον πιάνεις, καλέ; Γιατί πιάνεις, βρε, Βανζέλ, όπως Βαν Γκογκ, που θα έλεγε κι ο συγχωρεμένος ο Εξαρχάκος!

Και μετά, για στάσου δηλαδή, στεφανάκι καλυμμένο με την κόκκινη σημαία σου πάνω στο δικό μας άγνωστο στρατιώτη, μωρέ; Στον αφανή στρατιώτη που πολέμησε στη Μικρασία; Όχι κι έτσι, αυτό είναι εμπαιγμός και μάλιστα στην έδρα μας…

Καλά σου έκανε λοιπόν, που έβαλε –εκτός της μπάντας- και χορωδία όλο το στράτευμα να τραγουδήσει δυνατά ολόκληρο τον εθνικό μας ύμνο, να σου πάρει τα αυτιά! Και μετά, όξω απ’ το προεδρικό, σου έπαιξαν όλα τα στρατιωτικά μας τραγουδάκια (αχ, εμένα του ναυτικού μου άρεσε), να δεις ότι εμείς έχουμε πιο πολλά και πιο ωραία απ’ τα δικά σου.  

Σου φαίνεται όλο τούτο πολύ «αστείο»; Πριν βιαστείς να με κατηγορήσεις για ελαφρόμυαλη ξανθιά, που της καθαρίζουνε αυγά στη μέση του χειμώνα, άκουσε κάτι:

Καλύτερα να βγει γελαστικό, αδελφέ! Να το δούμε σαν επιθεωρησιακό νούμερο, ένα πράμα, που θα το κάνει ο Σεφερλής επιτυχία στο Δελφινάριο, το καλοκαίρι. 

Διαφορετικά, ετούτος ο πρώιμος αναθεωρητισμός της Τουρκίας δεν παλεύεται!

Κάπου υπάρχουν και οι κόκκινες γραμμές και δεν γίνεται να τις περνάει ο άλλος, μέσα στο ίδιο σου το σπίτι, όντας καλεσμένος σου!

Αλλά βέβαια, όταν είσαι σχετικώς ξεκομμένος απ’ την Ευρώπη, όταν έχεις μπει στη μύτη της Αμερικής, όταν λαμβάνεις μέρος στη μάχη των αγωγών κι όταν έχεις μπλεχτεί μεταξύ κυριαρχίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων, χωρίς να μπορείς να ξεχωρίσεις δυο γαϊδάρων άχυρα ή μάλλον κοιτώντας μόνο τα δικά σου άχυρα, προσπαθείς να φτιάξεις γέφυρες, ακόμα κι εκεί που δεν υπάρχουν ποτάμια! Διότι ετούτες οι γέφυρες θα οδηγήσουν σε άλλες, πιο μεγάλες συμφωνίες, διότι «για τα λεφτά τα κάνεις όλα». 

Εντάξει, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις έχουν βελτιωθεί, τα τελευταία χρόνια, (λέμε και καμιά βλακεία να περνάει η ώρα), ωστόσο ούτε η αντιπαράθεση για την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα φαίνεται να οδηγεί πουθενά, ούτε φυσικά, στη διαμάχη για τη διχοτομημένη Κύπρο μοιάζει να επέρχεται συμβιβασμός. Και το πραξικόπημα στην Τουρκία, τον προπερασμένο Ιούλιο, έριξε λάδι στη φωτιά, αφού περίπου χίλιοι Τούρκοι διέφυγαν στην Ελλάδα, προκειμένου να γλιτώσουν τις «εκκαθαρίσεις» του Τούρκου προέδρου, ο οποίος ζητάει μετ’ επιτάσεως την έκδοση των «πραξικοπηματιών». 

Κι εκεί κάπου, μεταξύ πυρηνικών όπλων και συμφερόντων στους αγωγούς, ποια είναι η αλήθεια πίσω απ’ την ατζέντα ετούτης της επίσκεψης;

Αντέχει, πραγματικά, ο Ερντογάν την ευρωπαϊκή απομόνωση;

Σηκώνει οικονομικά μία πλήρη ρήξη με την Ευρώπη;

Μπορεί ο Έλληνας πρωθυπουργός να παίξει το ρόλο του διαμεσολαβητή προς την Ευρώπη και πόσο τα οφέλη του απ’ αυτό θα μπορούν να εξισορροπήσουν την ενδεχόμενη «χασούρα» απ’ τη σημερινή επίσκεψη του Τούρκου προέδρου στη δυτική Θράκη, μια περιοχή που αριθμεί περίπου 100.000 «Έλληνες μουσουλμανικής πίστης», όπου διόλου δεν ελέγχεται το τι θα πει και μάλιστα με το άχτι που μας έχει;  

Έλα πες, ποιος στ' αλήθεια σε έβαλε να τον καλέσεις και τίνος τα συμφέροντα εξυπηρετείς; 

Διότι, μια φορά, δεν είδα να είχε κάποιο νόημα ή κέρδος για σένα όλη τούτη η διαδικασία! 

Ίσα ίσα, του έδωσες το δικαίωμα να προβάλει διεκδικήσεις εκ του μη όντος, μέσα στο ίδιο σου το σπίτι!  

Ναι, είπε όσα είπε την προηγούμενη μόλις μέρα δημόσια και καλώς του απήντησες δημόσια κι εσύ, διότι κάποια πράγματα πρέπει και να λέγονται, αλλά κάτσε μια στιγμή: 

Το να δέχεσαι να συνομιλήσεις με κάποιον που δεν συνομιλεί με κανέναν, αφού δεν αποδέχεται την ύπαρξή του καν και μάλιστα με δική σου πρωτοβουλία, τι είδους αφέλεια είναι; 

Είναι οι ειρωνείες κανενός είδους επιχείρημα, πόσο μάλλον διπλωματική τακτική για να τα βάλεις πέρα με ένα «θηρίο», που έχει ήδη μπει στη μύτη Ευρώπης και Αμερικής; 

Μπορεί να επιτρέπεται σε έναν μη εκτελεστικό πρόεδρο να χρησιμοποιεί τακτική «ταπώματος», έστω και απαντώντας, με όλα τα δίκια του κόσμου στην πρόκληση του άλλου ή εκεί στο υπουργείο Εξωτερικών, την ώρα που αυτά συνέβαιναν, κάποιοι αυτοκτονούσαν ομαδικά, διότι αλλιώς τα είχαν κανονισμένα; 

Πιονάκι στη σκακιέρα των Μεγάλων, καημένε μου κι εσύ και τα υπουργεία σου; Τόσο ανίσχυρο πια, το μαγαζί-γωνία;

Ή τελικώς, η μόνη στόχευση πίσω απ’ το «τίποτα» που θα κερδίσεις, είναι η μάχη των εντυπώσεων, αυτού του κοσμάκη που χθες ανατρίχιασε στο άκουσμα του εθνικού του ύμνου;

Αυτού του κοσμάκη που, επηρεασμένος απ’ το «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» που του πουλιέται με κάθε ευκαιρία κι εκνευρισμένος απ’ την πρόκληση μέσα στο ίδιο του το σπίτι, θα πει: «Να μωρέ, κοίτα τι ωραία που τον στόλισαν οι δικοί μας» και θα ξεχάσει μεμιάς όλα του τα προβλήματα, μεθυσμένος απ’ το πατριωτικό όπιο που του ποτίζεις;

Να σου πω τη μαύρη αλήθεια; Το σημαντικό –κι αυτό είναι το πιο λυπηρό συμπέρασμα- δεν ήταν το σύρε κι έλα του Τούρκου προέδρου, που σίγουρα κάποιον εξυπηρέτησε, αλλά όχι εμάς. Για μένα, που μπορώ να κοιτάξω μόνο μέσα απ' τα μυωπικά μου γυαλιά, χθες, ο κ. Παυλόπουλος, που έχει για πολλά να λογοδοτήσει στη σύγχρονη πολιτική ιστορία, πήρε από πολύ κόσμο «άφεση αμαρτιών», παίζοντας τον Χιου Γκραντ στο “Love actually” και «ταπώνοντας» στα μάτια των πολλών, τον Τούρκο πρόεδρο, όπως εκείνος αντίστοιχα έκανε με τον Αμερικανό. Μόνο που εκεί, ήταν ταινία!

Κι αν αύριο είχαμε εθνικές εκλογές, πολύ φοβάμαι ότι ετούτη η ειρωνική παραστασούλα, θα έφερνε και πάλι τον κ. Τσίπρα νικητή και τροπαιοφόρο και κυβερνώντα. Διότι, έτσι είναι: Αρκεί να μειώσουμε τη γειτονική απειλή και ας τσακιστούμε στους φόρους, δεν πειράζει! Δώσε κι άλλο, αρκεί να ηδονιζόμαστε στο κούνημα της γαλανόλευκης, αρκεί να κοτοπετσιάζουμε στο άκουσμα του εθνικού μας ύμνου, αρκεί κάποιος να μας πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες...

Πουλάτε μας πατρίδα κι εμείς αγοράζουμε με το καντάρι… Αυτοί ακριβώς είμαστε. Κάποιοι που νομίζουν ότι μπορούν να αγοράσουν πατρίδα. Το ίδιο άθλιοι με εκείνους που νομίζουν πως δικαιούνται να την πουλάνε…

Αλλά και πού να στραφώ, όταν και όλοι οι άλλοι απλώς έσπευσαν να καταδικάσουν την επίσκεψη, πριν αυτή καλά καλά τελειώσει. Από σένα, που δεν ενδιαφέρεσαι, ρε φίλε, να με προστατεύσεις ενώπιον του ξένου, υπάρχει περίπτωση να περιμένω καλό, όταν θα μείνουμε αναμετάξυ μας; Άστα, καλύτερα...

Γι' αυτό σου λέω: Άσε με να γελάω με τις φούντες, τα γαϊτανάκια και τις γαλλικές, τρε σικ μαντήλες της κουκουλωμένης Εμινέ. Αφού, τίποτα απ’ αυτά που γίνανε κι απ’ αυτά που θα γίνουν σήμερα ή αύριο ή την επόμενη μέρα δεν είναι στ’ αλήθεια αυτά που εγώ καταλαβαίνω, αλλά εκείνα που θα μου δώσουν να μασήσω…

«Ο καλύτερος τρόπος για να αξιολογείς μια ηγεσία είναι να διερωτάσαι τι σφάλματα είναι ικανή να κάνει», έλεγε ο Popper.

 Εσύ, δεν αναρωτήθηκες καθόλου γι’ αυτό; Ή μήπως ξέρεις ήδη πολύ καλά; Και ξέρεις, δυστυχώς, για όλους, χωρίς κανείς να κάνει την έκπληξη σε τούτη την πολιτική μας ένδεια;  

Μαυροθάλασσα – «Την πατρίδα μ’ έχασα»

https://www.youtube.com/watch?v=9835AnLaEiM