Ο ματωμένος Δεκέμβρης του ’44 κι η Αριστερά

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Συμπληρώθηκαν χθες 73 χρόνια από εκείνη την ημέρα του Δεκέμβρη του 1944 κατά την οποία η Ελλάδα απέκρουσε την κομμουνιστική επίθεση μέσα στην Αθήνα κι ουσιαστικά έμεινε στον ελεύθερο κόσμο και δεν αντιμετώπισε ποτέ όσα οι άλλες χώρες  που μπήκαν –οι περισσότερες δια της βίας- στον Σοβιετικό συνασπισμό.

Εκείνη η ημέρα του 1944, ήταν η

μεγάλη επιχείρηση του ΚΚΕ να σπρώξει δια της βίας και την Ελλάδα στο παραπέτασμα.

Ναι, ας μη φοβόμαστε τις λέξεις.

Παραπέτασμα ήταν η Σοβιετική Ένωση. Με τείχη στα σύνορα, με αλυσίδες, με απίστευτη καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με φυλακισμένους διαφωνούντες, με πεινασμένους πολίτες που στερούνταν ακόμη και στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα, όπως αυτό της ελεύθερης μετακίνησης όπου δει.

Εκείνη η ημέρα του Δεκεμβρίου του 1944, η απόκρουση του ΚΚΕ από τους χωροφύλακες του Μακρυγιάννη και τον στρατό, αποτελεί ορόσημο για τον τόπο.

Κι όμως δεν γιορτάζεται επισήμως!

Όποιος την γιορτάζει είναι …. φασίστας κατά τους μύθους που καλλιέργησε επί δεκαετίες η Αριστερά και το ΚΚΕ. Όποιος τη θυμάται και την τιμά, είναι …οπισθοδρομικός που διέπεται από εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα.

Εκείνη η ημέρα και η ήττα του ΚΚΕ και της Αριστεράς, αποτέλεσε την απαρχή του θλιβερού εμφυλίου της περιόδου 1944 -1949, αφού οι Αριστεροί ακόμη και τότε, πολεμούσαν για να εντάξουν την Ελλάδα στο πλευρό του Στάλιν. Λεηλάτησαν την επαρχία, αιματοκύλισαν τον τόπο, άρπαξαν παιδιά από τις αγκαλιές των μανάδων τους για να φτιάξουν τους γενίτσαρους της επόμενης μέρας, κατέστρεψαν ακόμη και τις τότε υπανάπτυκτες υποδομές.

Κι ενώ όλη η Ευρώπη επιχειρούσε και κατάφερε ν’ ανορθωθεί από τον πόλεμο με τις ορδές του Χίτλερ, η Ελλάδα χωνόταν ακόμη πιο βαθιά στην οπισθοδρόμηση εξ αιτίας του πολέμου που προκάλεσε το ΚΚΕ και η Αριστερά. Ακόμη το πληρώνουμε.

Εκείνη η ημέρα του Δεκέμβρη του 1944, η ήττα της Αριστεράς και του ΚΚΕ, έγινε ως δια μαγείας… νίκη και μέσω της προπαγάνδας των διανοουμένων της κατέστησαν από θύτες …θύματα.  Φτάσαμε στο σημείο ακόμη και σήμερα να θεωρείται ήρωας ο σφαγέας Βελουχιώτης και προδότης ο Ψαρρός.

Μα η αλήθεια είναι αμείλικτη. Τα ντοκουμέντα αναμφισβήτητα.

Ιδού μια απλή καταγραφή τους:

Στις 27 Νοεμβρίου 1944, το Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ που συνεδρίασε σ’ ένα θάλαμο του Αρεταίειου νοσοκομείου που ανέρρωνε ο Ιωαννίδης, αποφάσισε να μη παραδώσει τα όπλα του ο ΕΛΑΣ, όπως ανέφερε ρητά η διαταγή του στρατηγού Σκόμπι, προκειμένου να γίνουν εκλογές.

Μπορούσαν να γίνουν εκλογές με τα όπλα του ΕΛΑΣ και των άλλων παρατάξεων;

Μόνο ο ΕΛΑΣ αρνήθηκε να τα παραδώσει.

Τρεις ημέρες μετά την απόφαση αυτή, το ΚΚΕ αποσύρει τον ΕΛΑΣ από τη δικαιοδοσία του στρατηγού Σκόμπι, σπάζοντας τη συμφωνία Καζέρτας. Η οποία προέβλεπε κι είχε αποδεχθεί το ΚΚΕ, ότι όλοι οι στρατιωτικοί σχηματισμοί θα υπάκουαν στις εντολές του στρατηγού του Τσόρτσιλ.

Την ίδια ημέρα, 1^η Δεκεμβρίου 1944, το ΚΚΕ δίνει εντολή στο 1^ο Σώμα του ΕΛΑΣ για ένοπλη προσβολή των κυβερνητικών δυνάμεων στην Αθήνα. Ταυτοχρόνως, δίνεται εντολή προσβολής της Γ’ ορεινής ταξιαρχίας του Ελληνικού στρατού υπό τον Θρασύβουλο Τσακαλώτο, από τη 2^η Μεραρχία του ΕΛΑΣ.

Την ίδια ημέρα, μέλη του ΚΚΕ επιχειρούν να εισβάλλουν στο σπίτι του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου με χειροβομβίδες και να τον συλλάβουν. Κι απέτυχαν επειδή η φρουρά του αντέδρασε αποτελεσματικά. Κι αυτό ακόμη, το ΚΚΕ το διαστρέβλωσε ισχυριζόμενο ότι οι άνδρες του δέχθηκαν επίθεση από την φρουρά του Παπανδρέου.

Μα δεν είπαν ποτέ τι ζητούσαν ένοπλοι αντάρτες με χειροβομβίδες στο σπίτι του πρωθυπουργού της χώρας…

Προσέξτε και μια άλλη λεπτομέρεια:

Όλα αυτά, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος ο πατερούλης τους Στάλιν είχε συμφωνήσει με τον Τσόρτσιλ στη Γιάλτα για τη σφαίρα επιρροής της Ελλάδας και την παραμονή της στον ελεύθερο κόσμο.

Κι όποιος ισχυρίζεται ότι δεν το γνώριζε αυτό το ΚΚΕ, μάλλον πλανάται πλάνη οικτρά κι έχει διαποτιστεί από την προπαγάνδα. 

Δεν μπορεί, επί παραδείγματι, να μην είχαν αντιληφθεί οι κομμουνιστές τα δεδομένα.

 Δεν μπορεί να μη αντιλήφθηκαν τίποτα από την άρνηση του επικεφαλής στην Ελλάδα Σοβιετικής στρατιωτικής αποστολής, συνταγματάρχη Ποπόφ, να συνδράμει στις αποφάσεις τους.

Δεν μπορεί να μην  είχαν αντιληφθεί ότι τα Σοβιετικά στρατεύματα που ήταν στις παρυφές της Ελλάδας (Βουλγαρία, Ρουμανία, Γιουγκοσλαβία) δεν τους προσέφεραν το παραμικρό κι αντιθέτως κινήθηκαν δυτικά.

Δεν μπορεί να μην είχαν καταλάβει ότι ο Στάλιν είχε μοιράσει την Ευρώπη με τον Τσόρτσιλ και ουσιαστικά του επέτρεψε να στείλει στρατεύματα στην Ελλάδα.

Κι όμως, το ΚΚΕ, επιχείρησε ΜΟΝΟ του (με τη βοήθεια του Τίτο αργότερα που είχε ανοικτά τα σύνορα στους αντάρτες του ΕΛΑΣ) να καταλάβουν την Ελλάδα και να την οδηγήσουν στην Σοβιετική κόλαση. Άλλωστε ήταν διαποτισμένοι από τη ρήση του πατερούλη τους Στάλιν που έλεγε ότι «για τους κομμουνιστές δεν υπάρχει άπαρτο κάστρο»…

Τότε, λοιπόν, εκείνον τον Δεκέμβρη του 1944, επιχείρησαν να καταλάβουν το άπαρτο κάστρο. Για να γίνουν εκλογές υπό τα όπλα τους κι εν συνεχεία να ομογενοποιηθεί η Ελλάδα με τις άλλες βαλκανικές χώρες που ήδη βρίσκονταν στις αλυσίδες του Στάλιν.

Εξ ου κι αποφάσισαν να μη παραδώσουν τα όπλα όπως όλες οι αντιστασιακές δυνάμεις. Ήξεραν ότι χωρίς αυτά δεν θα μπορούσαν να επιτεθούν στην χώρα και να κυριαρχήσουν σ’ αυτή…

Κι έστειλαν στους τάφους, μ’ αυτόν τον πόλεμο, περισσότερους ανθρώπους απ’ όσους χάθηκαν μαζί στους Βαλκανικούς πολέμους, την εκστρατεία στη Μικρασία και στην αντίσταση του 1940…