Ο γύρος, το τσίπουρο κι η Ευρώπη

Από τη Θεσσαλονίκη
γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Μπορεί να υποφέρουμε οι Έλληνες από την κρίση, αλλά την προηγούμενη εβδομάδα καταφέραμε ένα τεράστιο πλήγμα, μία περήφανη νίκη σε βάρος του ευρωιερατείου (έτσι ονομάζει ο πρωθυπουργός μας την Ευρωπαϊκή Ένωση)… Σώσαμε τον γύρο!

 Το πιο ελληνικό από τα εδέσματα, ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα προϊόντα μας μαζί με τον ήλιο, τη θάλασσα και το πανεπιστημιακό άσυλο, θα συνεχίσει να καταναλώνεται νόμιμα. Επειδή οι Ευρωπαίοι είναι ψυχροί και δεν ξέρουν τι θα πει καλή ζωή, ήθελαν να μας

το στερήσουν γιατί μας ζηλεύουν ή γιατί θέλουν να εισάγουν εδώ τα φαγητά και το κρέας τους (λες και δεν εισάγουμε ήδη αρκετό) ή γιατί θέλουν να μας κάνουν σαν και του λόγου τους ή να μας κάνουν αποικία τους…

Σε κάθε περίπτωση, θέλουν να μας βλάψουν.

Αυτές ήταν οι κυριότερες απόψεις επί του θέματος- βλέπετε μετά από οκτώ χρόνια μνημονίων αντί να εξασθενίσουμε τη συνωμοσιολογία, την εντείνουμε- και φάνηκε όχι απλά από χαλαρές συζητήσεις, ιδιωτικές και δημόσιες, αλλά από το πώς αναπαρήγαγαν την είδηση πολλοί ενημερωτικοί ιστότοποι:

Σαν εθνική νίκη. Με ενθουσιώδεις τίτλους για τη σωτηρία του γύρου και χωρίς την απαραίτητη ενημέρωση εντός για τα πρόσθετα συντηρητικά, τα οποία χρησιμοποιούνται για τα κατεψυγμένα κρέατα σαν τον γύρο και το κεμπάπ και αποτελούσαν και το πραγματικό αντικείμενο της ψηφοφορίας στο ευρωκοινοβούλιο.

Το θέμα μας βεβαίως δεν είναι η συγκεκριμένη υπόθεση (στο κάτω κάτω, όντως υπάρχει όφελος για τη χώρα μας από το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας), αλλά η αντίδρασή μας σε όλες αυτού του είδους τις υποθέσεις. Ο νους μας πηγαίνει πάντα σε κατακτητές, σε κακούς που θέλουν να μας βάλουν σε καλούπι και όχι σε ανθρώπους που ψάχνουν λύσεις για συγκεκριμένα προβλήματα.

Θυμάστε που δεν μπορούσαμε να χωνέψουμε την απαγόρευση για το χύμα τσίπουρο;

«Τι τους πείραξε το τσίπουρο;», «τι τους φταίνε οι μικροπαραγωγοί;», ρωτούσαν με παράπονο στην ελληνική επαρχία. Τους τόνους του λαθρεμπορίου που διακινούνται μέχρι και σήμερα, ωστόσο, τους χωνεύουμε μια χαρά.

Θυμάστε τη φασαρία που έγινε για την απελευθέρωση των ημερών διαρκείας στο γάλα;

Θα υποκατασταθεί από το γερμανικό στην αγορά μας, έλεγαν όσοι αντιδρούσαν. Τελικά, και συνεχίζουν οι Έλληνες να προτιμούν το ελληνικό προϊόν και πιο ανταγωνιστικό έγινε σε σχέση με τα ξένα. Το αντίθετο, δηλαδή, από τις «προβλέψεις».

Γενικώς, έχουμε μία εκπληκτική έφεση να ανακαλύπτουμε εχθρούς και μάλιστα μέσα στο σπίτι μας- την Ευρώπη εν προκειμένω. Εμείς δεν φταίμε ποτέ, φταίει η παγκοσμιοποίηση ή αλλιώς η «Νέα Τάξη Πραγμάτων» (όπως ονομάζεται δυσφημιστικά η πολιτική πλευρά της παγκοσμιοποίησης) και οι Ευρωπαίοι υποτελείς της.

Όπως πολλοί συμπολίτες μας, λοιπόν, πιστεύουν ότι μας ψεκάζουν, έτσι πιστεύουν ακόμα περισσότεροι ότι υπάρχουν κάπου κάποιοι σκοτεινοί τύποι που αποφασίζουν για το μέλλον μας και οι οποίοι προσπαθούν να κάνουν όλους τους λαούς ολόιδιους ώστε να είναι πιο εύκολα ελέγξιμοι.

Οπότε και τον γύρο θα μας κόψουν και το τσίπουρο θα μας πάρουν και τα ζαρζαβατικά από τους κήπους μας θα καταργήσουν…

Ότι, λ.χ., σε προϊόντα που μπορούν να μας βγάλουν από την κρίση μόνα τους, η μαύρη αγορά φτάνει σε ποσοστά ρεκόρ και ότι η καταπολέμηση της τελευταίας στον πρωτογενή τομέα είναι ένας εγγυημένος τρόπος να μην γίνουν όλοι οι λαοί ολόιδιοι, ούτε που μας περνάει από το μυαλό.

Είναι αλήθεια ότι η ευρωπαϊκή νομοθεσία δεν είναι τέλεια. Ωστόσο, είναι επίσης αλήθεια ότι σκοπεύει στην ανάδειξη των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της κάθε οικονομίας.

Αλλαγές και περιορισμοί όπως οι παραπάνω έπρεπε να είχαν γίνει πολύ νωρίτερα. Οι οδηγίες από την ΕΕ υπήρχαν, απλά εμάς εδώ δεν μας ένοιαζε. Την πρώτη φορά που μας έκαναν συστάσεις για την αμφιβόλου αποδοτικότητας διανομή των αγροτικών επιδοτήσεων, το 2008, ήταν και η πρώτη φορά που ακούστηκε ο όρος «απαραβίαστο της εθνικής κυριαρχίας».

Δεν επρόκειτο να αφήσουμε να μας λένε οι άλλοι τι θα κάνουμε με τα λεφτά τους.

Τώρα που ο κόμπος έφτασε στο χτένι, ρωτάμε τι άλλο θέλουν να κάνουμε για να μας δώσουν ακόμα λίγα.