Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 152)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost

δια χειρός Πέμης Γκανά

Μισός Αμαζόνιος… φωτοτυπίες μαθηματικών κι ιστορίας…

Πήγα, που λέτε, χθες, ημέρα Παρασκευή και ώρα 1.15 το μεσημέρι, στο σχολείο των παιδιών μου.

Αρρώστησαν, βλέπετε, οι σταυραετοί μου.

Βέβαια...

Έκαναν πυρετό (λέμε τώρα) 37,9.

Είχαν κιι έναν (αλήθεια τώρα) έντονο βήχα, καθώς και

άπειρα υπαρξιακά, τύπου:

Τι έχω μαμά;

Θα πεθάνω μαμά;

 Τι είναι θάνατος και τι ζωή;

Αλήθεια υπάρχει Θεούλης;

Χριστούλης;

Άγιος Βασίλης;

Θα σε αγαπώ πάντα μαμά!

(Γκαντ, πόσο φοβητσιάρικα μπορεί είναι τα αγοράκια μπροστά σε μια ίωση;)

Και άλλα χαριτωμένα, που, όμως, επαναλαμβανόμενα 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, μάλλον κουραστικά καταντούν...

Πήγα, λοιπόν, στο σχολείο να πάρω τα μαθήματα της εβδομάδας.

Πρόθυμες οι δασκάλες, και βέβαια, μου τα έδωσαν.

Ενάμιση κιλό φωτοτυπίες του Δημήτρη, και άλλο τόσο του Παναγιώτη.

-Συγγνώμη, ρώτησα με την γνωστή μου πάντα ευγένεια, διδακτορικό κάνετε ή μυθολογία Γ΄

δημοτικού;

-Καλέ τι χιούμορ έχετε, μου απάντησε η δασκάλα χαρίζοντας μου το καλύτερο και μεγαλύτερό της χαμόγελο, ναι ναι αυτό που έχει, κρυφά από την μανούλα, ερωτευτεί ο Μητσάκος μας...

Έμεινα να κοιτώ τον παρακείμενο, τα άπειρα προβλήματα, και τις γραμματικές ασκήσεις.

Γύρισα αποκαμωμένη στο σπίτι.

Πού ν’ αρχίσουμε το διάβασμα, δηλαδή.

Κι ερωτώ με το φτωχό, φτωχότατο μυαλό που διαθέτω:

Τι στο καλό χρειάζονται τόσες φωτοτυπίες πια;

Είναι τόσο απαράδεκτα τα βιβλία του δημοτικού ώστε να χρειάζεται έξτρα δουλειά σε τάξη και σπίτι;

Τι, ρε γαμώτο; Τι τρέχει με αυτήν την δημόσια παιδεία;

Πόσο πρέπει να μελετούν στο σπίτι τα παιδιά, κι οι μαμάδες;

Και γιατί, μα τον Τουτάτη, πρέπει να σπαταλάμε μισό Αμαζόνιο στην καθισιά μας;

-Όσα προλάβουμε αγόρια, τους ανακοινώνω.

Πίστεψα η ανόητη πως θα χαίρονταν, είμαι βλέπεις της άποψης πως δεν πρέπει να πιέζουμε τα παιδιά περισσότερο απ όσο τους αναλογεί.

Αμ δε!

Πέσανε στα πατώματα.

-Αδιάβαστους θα μας αφήσεις μαμά;

....

Αδιάβαστους...

Λες και αν προσπεράσεις τον τρίτο άθλο του Ηρακλέους (της Ήρας το κλέος, δηλαδή) θα παρεξηγηθεί ο Δίας και θα σου πετάξει στην κεφάλα το αστραπόβροντο...

Μ’ αυτά και μ’εκείνα, φτάσαμε δέκα μέρες πριν τα Χριστούγεννα.

Και όχι, δεν έχω φάει ούτε έναν κουραμπιέ, μάρτυς μου ο Θεός!

Πως θα μπορούσα άλλωστε;

18 ευρώ το κιλό κάνει, καρδιά μου.

18 ευρώ!

Και μπορεί στην Αθήνα να έχουμε 17 βαθμούς, τα τζάκια, όμως, έχουν πάρει φωτιά.

Βγαίνεις στην Δουκίσσης Πλακεντίας, έξι τ απόγευμα, και λες, πάει, καίγεται η Πεντέλη και τα περίχωρα!

Ντουμάνι.

Τι θα γίνει όταν πιάσουν τα κρύα, μου λέτε;

Κατά τα λοιπά όλα ανθηρά...

Είδα και τον φωστήρα Κοτζιά στην βουλή!

(που θα τον έβλεπα μαντάμ; στο τρόλεϊ; στην βουλή στον φυσικό του χώρο)

Θα μου πείτε τώρα γιατί υποβάλλω τον εαυτό μου σε βασανιστήρια.

Δεν ξέρω μαντάμ να σου απαντήσω, προφανώς κάποιου είδους διαστροφή κουβαλώ.

Τρεις ψυχολόγοι έχουν σκίσει τα πτυχία τους μ’ εμένα.

Αγιάτρευτο το πρόβλημα, λέει, της διαρκούς ενημέρωσης (χα! σας την έσκασα νομίζατε πως θα έγραφα «διαρκή επανάσταση» αλλά είπαμε, μια είναι η Τροτσκίστρια στην Ελλάδα, και τ όνομά της ξεκινά από Μπο και τελειώνει σε Φίλιου)

Κρατούσε ο μέγας πολιτικός ανήρ του τόπου, στα έδρανα του κοινοβουλίου μια εφημερίδα που αποκάλυπτε μια ακόμα συνωμοσία.

Τάχαμου, λέει, ένας Τούρκος καναλάρχης κολλητός του Ταγίπ εφέντημ, μεσολάβησε για να δώσει ο Σουλτάν πασάς συνέντευξη σε συγκεκριμένο Έλληνα δημοσιογράφο...

Hoax η είδηση, αλλά πού να λειτουργήσουν τα αντανακλαστικά του ΥΠΕΞ.

Γέλασαν, μαντάμ, λέει, μέχρι και οι καναπέδες που αράζει η Βαγενά!

Βγήκε και η κυρία Ευθαλία, η γνωστή της γειτονιάς μας, στους δρόμους, πρωί πρωί αξημέρωτο!

-Ξυπνάτε νοικοκυραίοι, σας τα λεγα εγώ. Μπρέξιτ γιοκ!

Όχι, κανείς δεν βγήκε στο μπαλκόνι.

Μόνο οι διπλανοί του πρώτου, που είναι καινούργιοι στην γειτονιά.

Μάλιστα πιάσανε και κουβέντα, ανταλλάξανε τηλέφωνα, και θα πουν οι μεν στη δε, τα κάλαντα παραμονή Χριστουγέννων!

Τι σου είναι αυτά τα exit τελικά!

Του νόου ας μπέτερ, δηλαδή!

Εμένα, πάντως, με πέτυχε προχθές η μαντάμ Εφθαλί, έξω από το φαρμακείο της γειτονιάς.

Έβαλε το χέρι το δεξί στην μέση, κι άρχισε τον εξάψαλμο.

-Αρταίνεσαι βρε αλιβάνιστο;

-Καλέ τι λέτε, νηστίσιμη σπανακόπιτα είναι.

-Σίγουρα;

-Μα τι; παιδιά είμαστε τώρα;

Είπα, και εξαφάνισα την τελευταία μπουκιά της ζαμπονοτυρόπιτας. 

-Είπα και εγώ, αρταίνεται μες το Σαρανταλείτουργο, ντροπής πράγματα!

Αυτά τα ολίγα γίνανε, φίλοι καλοί και αγαπημένοι, αυτήν την εβδομάδα του Δεκεμβρίου του σωτηρίου έτους δυο χιλιάδες και δεκαεπτά...

Σας μερσώ για μια ακόμη φορά και ανανεώνω το ραντεβού μου μας, κυρίου Σακελλαρόπουλου θέλοντος (έχει δυο εβδομάδες 37,2 πυρετό και βρίσκεται, όπως λέει. στο τούνελ του χάρου)και χάκερς επιτρέποντος!

ΥΓ. Βρε σεις αγόρια του Ρουβίκωνα με τ’ όνομα, μην πολυπαίζετε κοντά σε  πρεσβείες, κάποιες απ αυτές είναι ζόρικες!

Περιορίστε στα Εξάρχεια της καρδιά σας.

Εκεί σας ξέρουν, εκεί σας εμπιστεύονται...