ΕΥΑερα: «Η ευγνωμοσύνη της χρονιάς: Ένα «μια χαρά κορίτσι»!»

Γράφει
η Εύα Τσαροπούλου

Ψάχνοντας να βρω τι να γράψω, ως τελευταίο πόνημα για τούτη τη χρονιά, πισωγύρισα σε άλλα, που έγραφα τις προηγούμενες.

Διαπίστωσα ότι ένα ίχνος θλίψης συνόδευε τον αποχαιρετισμό της κάθε «πέρσι και καλύτερης» χρονιάς, από την ουρά του οποίου κρεμόταν ίσως ένα ψήγμα προσμονής για αυτήν που αναμενόταν. 

Ένα παιδί μετρούσε τ’ άστρα και ένας Άγιος Βασίλης σίγουρα πάντα παραμόνευε κάπου εκεί γύρω κι ας μην τον έβλεπαν ανθρώπου μάτια…

Αθεράπευτα ρομαντική, με αυτή τη θλίψη που έχουν οι εγκαταλελειμμένες ηρωΐδες των κλασικών μυθιστορημάτων, όπου ένα

δάκρυ αργοκυλάει κρυφά και διακριτικά στο μαντηλάκι από παλιά δαντέλα και σβήνεται, όλο υποκρισία, μέσα σε ένα ελαφρύ μειδίαμα, που σίγουρα δεν προμηνύει τίποτα καλό, για κανέναν…

Ηθοποιός έπρεπε να γίνω και μάλιστα απ’ αυτές τις παλιές, τις θεατρικές, του σανιδιού ένα πράγμα, τις μεγάλες καρατερίστες· απλώς δεν είχα καλό επαγγελματικό προσανατολισμό! Ποτέ δεν είναι αργά, θα μου πεις… 

Εξάλλου, τι ήταν κι η Βλαχοπούλου στην ηλικία μου; Μόλις, στα πρώτα της βήματα…

Διαβάζοντας εμένα και μόνο εμένα διαπίστωσα, με ανακούφιση –ανάμικτη με τρόμο- πόσο έχω μεγαλώσει μέσα σε τούτες, τις τελευταίες, «επερχόμενες» Πρωτοχρονιές. Είμαι απ’ αυτούς που «γηράσκουν αεί διδασκόμενοι» και φαίνεται πως τελικώς, τα πήρα τα γράμματα! Έτσι φέτος, εκτός που γηράσκω κατ’ εξακολούθηση, μοιάζει και να έχω διδαχθεί…

Ετούτο το πόνημα λοιπόν, μόνο της ανακούφισης είναι… Από εκείνη την ανακούφιση την καλή, της συνειδητοποίησης, της σιγουριάς, της απολυτότητας.

Η χρονιά δεν παρουσίασε καμία πρωτοτυπία· είχε και κέρδη και απώλειες, με τις δεύτερες να νικάνε κατά κράτος τα πρώτα. Καμία έκπληξη· τα ίδια συνέβησαν και κάθε προηγούμενη χρονιά. Όμως, φαίνεται πως άλλαξα γωνία στην καρέκλα μου κι έτσι η οπτική μου για τούτα είναι πια εντελώς διαφορετική.

Εδώ κάπου γίνεται ένα μικρό, τόσο δα λαθάκι, το οποίο συνήθως περνάει απαρατήρητο. Μην νομίζεις, χρειάστηκε το μικροσκόπιο της ηλικίας για να το αντιληφθώ και τούτη τη φορά…

Αυτά που έρχονται στη ζωή μας, όμορφα ή άσχημα, τα διαχειριζόμαστε. Με κάποιον τρόπο, καλό ή κακό. Δεν απασχολούν τη σκέψη μας περισσότερο από τόσο, εκτός αν γίνουν απώλειες. Τότε μόνο βάζουμε με το νου μας «τι είχαμε, τι χάσαμε», που έλεγε και η αλήστου μνήμης αοιδός –λέμε τώρα- Έφη Σαρρή.

Ενώ οι απώλειες… Αυτές γίνονται ένα τεράστιο βουνό κι έρχονται και μας πνίγουν. Άνθρωποι έφυγαν από τη ζωή μας ή απ’ τη ζωή γενικότερα και κατακλυζόμαστε αίφνης, από εκείνο το άθλιο και εντελώς μάταιο συναίσθημα του ότι δεν προκάμαμε να τους πούμε τα «συγγνώμη», τα «σ’ αγαπώ», τα «σ’ ευχαριστώ» που άξιζαν. Και γίνονται χάντρες σ’ ένα κομπολόι προσωπικής, όσο και απολύτου εγωιστικής αυτολύπησης, έτσι για να περνάει η ώρα μας με λίγη αυτοδιαχειριζόμενη γκρίνια, που δεν προσφέρει σε κανέναν τίποτα, ούτε σε αυτούς που έφυγαν και σίγουρα ούτε σε εμάς…

Κάπου εδώ ήταν που εγώ σηκώθηκα απ’ την καρέκλα μου και της άλλαξα θέση…

Όσα ή όσοι έφυγαν, έφυγαν με δική τους θέληση κι έπειτα από δική τους επιλογή. Κοιτάζοντας πίσω, διαπιστώνω, με εξαιρετική σιγουριά πια, πως εγώ έκανα ό,τι μπορούσα για να μην συμβεί αυτό. Έβαλα τα δυνατά μου να τα κρατήσω.

Με αγάπη, με φροντίδα, με συμπαράσταση, με πειθώ, με ψυχραιμία ή με αντάρα καμιά φορά. Δεν τα κατάφερα...

Ήθελαν να φύγουν· καθείς και καθένα για τους δικούς του λόγους. Τίποτα δεν μπορώ να κάνω πια γι’ αυτό, άρα δεν υπάρχει κανένα νόημα στο να στεναχωριέμαι.

Με την εγωιστική ανακούφιση, που μου έλειπε τα προηγούμενα χρόνια, ότι δεν θα πάω με την αμφιβολία μήπως υπήρχε κάάάάτι ακόμα που δεν έκανα, τα αποχαιρετώ και τους εύχομαι γενναιόδωρα «στο καλό», με την ευγνωμοσύνη ότι υπήρξαν στη ζωή μου και την άλλαξαν· την έκαναν σίγουρα πολύ πιο συνειδητοποιημένη.  

Όσο γι’ αυτά που ποτέ δεν ήρθαν –κι ας περίμενα- δεν με στεναχωρούν επίσης. Διότι, γι’ αυτά υπάρχει η απόλυτη γνώση ότι δεν έκανα στ’ αλήθεια ό,τι μπορούσα για να έρθουν, απασχολημένη ίσως να προσπαθώ να κρατήσω τα άλλα, που έφυγαν τελικώς. Κι αφού δεν δαπάνησα κόπο, ενέργεια ή προσπάθεια γι’ αυτά, μόνο ως κέρδος μπορούν να μετρήσουν, που θα επενδυθεί παρακάτω. Κι αν είναι να ’ρθουν θε να ’ρθουν, αλλιώς θα προσπεράσουν! Αλλά δεν προσφέρει τίποτα το να στεναχωριόμαστε για κάτι που δεν έγινε ακόμα! Άμα γίνει, έχουμε καιρό να στεναχωρηθούμε…

Φέρνω μια σβούρα λοιπόν την καρέκλα μου και κάθομαι ανάποδα πάνω της, σαν τη Φέργκι στο «ΝΙΝΕ» (Είπαμε: Μεγάλη αρτίστα θα γινόμουν)…

Αποφασίζω ότι στο εξής πρέπει να διορθώσω ετούτο το μικρό λαθάκι που κάνω με τρομακτική επιτυχία τόσα χρόνια! 

Τα σημαντικά στη ζωή είναι αυτά που επιλέγουν να μείνουν, διότι αυτά μας την πηγαίνουν ένα βήμα παρακάτω, χωρίς να φοβούνται τα κακοτράχαλα μονοπάτια της.

Γυρίζω το βλέμμα και επικεντρώνω τις δυνάμεις μου σε όλα εκείνα λοιπόν, που ήρθαν και επέλεξαν να μείνουν. Όλα αυτά που είναι πάντα εδώ, μαζί μου, στα δύσκολα ή στα χαρούμενα, αφού αποδεικνύεται ότι τα χαρούμενα απαιτούν ακόμα μεγαλύτερη αντοχή.

Όλα αυτά που ξέρουν τι ακριβώς θέλουν κι αυτό που θέλουν είναι να συνεχίσουν να βρίσκονται εδώ.

Ντράπηκα όταν τα κοίταξα· πόσο δεδομένα θεωρούμε πάντα κάποια πράγματα, κάποιους ανθρώπους, κάποιες στιγμές… 

Τόσο που δεν σκάμε αν, στην προσπάθειά μας να κυνηγήσουμε τις χίμαιρες που φεύγουν, τα κλωτσάμε και λιγάκι, τα στραπατσάρουμε ή τους αλλάζουμε θέση ή τους δίνουμε λιγότερη σημασία ή τους φερόμαστε με την ίδια αδικία που μας φέρονται οι άλλοι, που με τη σειρά τους θεωρούν εμάς δεδομένους για τη δική τους ζωή…

Η οκά, λέει μια τούρκικη παροιμία, όπου κι αν πας, τετρακόσια δράμια έχει…

Δεν είναι καθόλου έτσι, αλλιώς βαραίνει το κάθε τι αλλού κι ευτυχώς που συμβαίνει αυτό, διότι διαφορετικά, όλα θα ήταν μία μάζα πατσαβουριασμένη, που απλώς μπορεί να μετρηθεί. Μπορεί πάντα να ξέρουμε στα σίγουρα πόσο ακριβώς χάσαμε, αλλά ποτέ από τι ακριβώς ήταν αυτό φτιαγμένο…

Ετούτη η νέα χρονιά που έρχεται, λοιπόν, με βρίσκει ανακουφισμένη, σίγουρη και με βλέμμα πολύ καθαρό, χωρίς αμφιβολίες, ούτε για το ποια είμαι, ούτε για το τι περιμένω· απλούστατα, διότι δεν με απασχολεί να περιμένω, δεν έχω εξάλλου χρόνο να περιμένω! Κάθε νέα χρονιά που έρχεται, είναι μια χρονιά που μας τελειώνει κι αυτή η διαπίστωση γίνεται συνήθως πολύ αργά, οπότε είμαι ευχαριστημένη που την έχω ήδη κάνει και θα κάνω τα κουμάντα μου στο εξής…

Διάβαζα τις προάλλες μία φίλη, που έγραφε πως δεν είχε ποτέ της αισθανθεί αμφιβολία για το αν την αγαπάνε. «Γιατί να μην με αγαπάνε; Μια χαρά κορίτσι είμαι!», έλεγε και κατάλαβα πόσο λάθος αντιμετώπιση είχα απέναντι στη δική μου τη ζωή, όλα αυτά τα χρόνια.

Είμαι μια χαρά κορίτσι κι εγώ! Στ’ αλήθεια είμαι! Αξίζω πραγματικά να με αγαπάνε, χωρίς καμία αμφιβολία, χωρίς δεύτερη σκέψη, την οποία αφήνω για όσους ακόμα αναρωτιούνται αν αξίζω την επένδυσή τους. Ας μην το σκέφτονται άλλο· αν δεν το ξέρουν ως τώρα, δεν θα το μάθουν ποτέ.

Έχω κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσα: Στη δουλειά, στο σπίτι, στις σχέσεις μου με το παιδί μου, με την οικογένειά μου, με τους φίλους μου, με τους αγαπημένους μου. 

Έδωσα όση αγάπη αντέχανε· ίσως και λίγη ακόμα παραπάνω, που δεν την αντέξανε. Καλλιά τους, δεν πειράζει, τίποτα δεν πάει χαμένο!

Κοιτάζω το σήμερα που ζω και –αν ήμουν και μερικά κιλά λιγότερα- είναι το καλύτερο σήμερα που θα μπορούσε να είναι, δεδομένου του πού ζω, τι ευκαιρίες είχα, τι δεν περνούσε απ’ το δικό μου χέρι, πόσες φορές έφαγα τα μούτρα μου, αλλά ξανασηκώθηκα.

Είμαι υγιής, έχω μια καλή οικογένεια, έχω ανθρώπους που μου χαμογελάνε και μου ζεσταίνουν τη ζωή και ξέρω πολύ καλά πως και η δική τους ζεσταίνεται από το δικό μου χαμόγελο, που περιμένουν από μένα, με έχουν ανάγκη, όπως εγώ αυτούς. Και τους δίνω τη φροντίδα μου και την αγάπη μου, όσο είναι ζωντανοί, όσο είναι εδώ, όσο την καταλαβαίνουν ακόμα, διότι μετά καμία σημασία πια δεν θα έχει. Λέω, δείχνω τα σ’ αγαπώ μου, τα συγγνώμη μου και τα ευχαριστώ μου, όσο είναι καιρός, δεν τα αφήνω να γίνουν κόκαλα στη σπονδυλική στήλη μιας κατοπινής μιζέριας, που δεν θα εξυπηρετεί κανέναν...

Έχω μια δουλειά που θα μπορούσε να είναι καλύτερη, αλλά υπάρχει καιρός για να γίνει. Κι αν δεν γίνει, έχω πολλά «βραχιόλια» από προσόντα για να κάνω μια άλλη και συνεχώς μαζεύω κι άλλα, σε μία διά βίου μάθηση, που για μερικούς είναι ανέκδοτο, για μένα όμως είναι αυτοσκοπός.

Έχω πολλή χαρά μέσα μου και άπειρα συναισθήματα να μοιραστώ, έχω ένα μυαλό που, αν και κουρασμένο πια, δεν το αφήνω να αποκοιμηθεί.

Αγαπώ να δίνω, να μοιράζομαι, αγαπώ τις βελτιώσεις, σε μένα και στους άλλους, αγαπώ να φτιάχνω πράγματα και δεν βαριέμαι ποτέ τον κόπο ή την ενέργεια, όταν πρόκειται να κάνω ευτυχισμένους τους άλλους, διότι έτσι γίνομαι ευτυχισμένη κι εγώ!

Είμαι πολύ εγωίστρια, ώστε να ξέρω τι ακριβώς θέλω και τι ακριβώς αξίζω και να μην σκύβω το κεφάλι, περιμένοντας αυτά που οι άλλοι «έχουν την ευχαρίστηση» να μου δώσουν, αλλά ταυτόχρονα, είμαι και πραγματικά ευγνώμων για όλα όσα μου συμβαίνουν, όλα όσα μου προσφέρονται, όλα όσα ήδη έχω ή πέρασαν απ' τα χέρια μου και την ψυχή μου.

Είμαι ένα ζωντανό, γελαστό, «μια χαρά» κορίτσι! Κι αυτή είναι η ευγνωμοσύνη της χρονιάς που πέρασε, αλλά κι εκείνης που κοντοζυγώνει!

Κι αν δεν έγινα μεγάλη καρατερίστα, σ’ ένα θέατρο κοντά σας, είμαι η πρωταγωνίστρια του δικού μου, μοναδικού έργου, που δεν έχει πλούσια σκηνικά ή μεγάλα ονόματα στο θίασο, αλλά έχει ένα εξαιρετικό και απολύτως πηγαίο φως να λάμπει πάνω στη σκηνή, που ενίοτε βγαίνει απ’ τη μουτρίτσα μου και την κάνει να αστραφτοκοπά! Χωρίς να νοιάζεται ούτε για τη στραβή μου μύτη, ούτε για τα άσχημά μου δόντια, ούτε για τους κύκλους κάτω απ’ τα μάτια μου, φωτίζει μόνο λαμπερά κάθε φορά που κοιτάζω όλους αυτούς που επέλεξαν να μείνουν εδώ και να μου προσφέρουν το χειροκρότημά τους κάθε φορά που η αυλαία κλείνει...

Και θα υποδεχτώ τη φετινή χρονιά με τη γνώση πως τίποτα δεν θα συμβεί από μόνο του, αν δεν το φτιάξω με τα χέρια μου, πως όλα εκείνα τα σπουδαία και μεγάλα που περιμένω να μου συμβούν είναι ακριβώς δίπλα μου κι απλώς πρέπει να αλλάξω θέση στην καρέκλα μου για να τα δω και πως τελικώς, το καλύτερο που μπορεί να μου συμβεί είμαι πάντα και μόνο… εγώ!

(Κουφάλα, Άυν Ραντ, σε έκανα με τα κρεμμυδάκια!)

Μια γεμάτη χαρά χρονιά για σας και για όλους όσους αγαπάτε!

Με την πιο αισιόδοξη φωνή του πενταγράμμου…

«Πρωτοχρονιά, έλα την πόρτα να χτυπήσεις, ούτε λεπτό να μην αργήσεις, αυτή θα είναι η τυχερή μου η χρονιά!»

«ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ - ΣΑΚΗΣ ΡΟΥΒΑΣ»

https://www.youtube.com/watch?v=Pk0_zfnwtGU