Ράμφος και Μαρκουλάκης ή Λαζόπουλος και Σαμίου;

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Διάβασα «χολή» για την παρουσία και τοποθέτηση ανθρώπων σαν τον φιλόσοφο Στέλιο Ράμφο και τον σκηνοθέτη και ηθοποιό Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, στο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας.

Κατ’ αρχάς να τονίσω ότι αυτό  που ήταν περισσότερο ενοχλητικό, ήταν ότι για τη «χολή» και το μίσος που εκτοξεύθηκαν, πρωτοστάτησαν και πρόσωπα από

τη λεγόμενη «Λαϊκή Δεξιά»! Οι οποίοι ζώντας στο δικό τους κόσμο (τις περισσότερες φορές παράλληλο με τον ουτοπικό της Αριστεράς) ξίνισαν από τα ανοίγματα του κόμματός τους προς προσωπικότητες  που κοσμούν την Ελλάδα.

Είναι οι συνεχιστές εκείνων που κάποτε ξίνιζαν όταν ο Καραμανλής με το άνοιγμα στο Κέντρο, πήγε στη Νέα Δημοκρατία τον Θανάση Κανελλόπουλο, τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, την Αριστερή Άννα Συνοδινού και πολλούς άλλους.

Είναι οι άνθρωποι που συμπορεύονταν με πνευματικούς ογκόλιθους όπως ο Πάνος Καμμένος, η Κατερίνα Παπακώστα, ο Γιάννης Μανόλης και τα παρασιτικά κομματόσκυλα του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού. 

Είναι οι άνθρωποι της μικροκομματικής μιζέριας.

Που ενοχλήθηκαν, εκτός άλλων, από το γεγονός πως ο Μαρκουλάκης είπε πως δεν είχε ψηφίσει ποτέ στο παρελθόν Νέα Δημοκρατία.

Ε και; Με την πρόσθεση και τον πολλαπλασιασμό δεν κατακτά ένα κόμμα την εξουσία;

Πολλοί από αυτούς ακούν την λέξη «Φιλελεύθερος» και βγάζουν αναφυλαξία.

Είναι οι άνθρωποι που, σε τελική ανάλυση,  δεν μπορούν καν να σκεφτούν αν προτιμούν τους Ράμφο και τον Μαρκουλάκη από τον μέγιστο γελωτοποιό Λαζόπουλο ή την αοιδό Άντζη Σαμίου (των πνευματικών δημιουργημάτων «Θα πάθεις ζημία» ή «Μία σου και μία μου»), που υποστηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ.

Να συμβαίνει, λοιπόν, αυτό με τους αυτοαποκαλούμενους πνευματικούς ανθρώπους της Αριστεράς, μπορεί κάποιος να το χωνέψει και να το κατανοήσει.

Μα κι από ανθρώπους που νομίζουν ότι είναι φιλελεύθεροι, πάει πολύ.

Από την άλλη πλευρά, οι Αριστεροί, που μπορεί να έχασαν τον εμφύλιο που προκάλεσαν αλλά κατέστησαν τελικά νικητές στο ιδεολογικό πεδίο, δεν μπορούν επ’ ουδενί να αποδεχθούν ότι υπάρχουν άνθρωποι του πνεύματος και των γραμμάτων που αμφισβητούν πλέον την παραμυθένια ιδεολογική τους υπεροχή.

Ότι υπάρχουν πια άνθρωποι που λένε τα πράγματα όπως είναι πραγματικά και δεν έχουν ανάγκη, ούτε προσμένουν  να σιτιστούν από τα κομματικά στρατεύματα.

Ότι πια, δεν μπορεί να δημιουργούν πολιτισμό και πνεύμα τα εργοστάσια παραγωγής «διανοουμένων» στον Περισσό ή στην Κουμουνδούρου, προωθώντας τους μέτριους και καθιστώντας τους,  περίπου, ογκολίθους. Και χρηματοδοτούμενους από τον κρατικό κορβανά ή από τις πνευματικές δραστηριότητες της Αριστερής αυτοδιοίκησης…

Κάποιοι από αυτούς, τόλμησαν να αμφισβητήσουν την επιστημοσύνη του Στέλιου Ράμφου.

Επειδή είπε τη γνώμη του για την υπεροχή της φιλελεύθερης δημοκρατίας!

Τι άλλο να πει κανείς;