ΕΥΑερα: Τα ευκόλως περπατούμενα…

Γράφει

η Εύα Τσαροπούλου

Υπάρχουν κάποιες μέρες που δοκιμάζουν την υπομονή μου, τα νεύρα μου και τις αντοχές μου. Ξέρεις, έχεις κι εσύ τις δικές σου…

Το τέλος μιας τέτοιας μέρας, με βρίσκει στην άκρη της αποβάθρας του μετρό, να περιμένω το συρμό που θα με γυρίσει σπίτι μου, ελπίζοντας πως θα πέσουν οι τίτλοι της, χωρίς άλλα παρατράγουδα. Πόσο λάθος μπορεί να αποδειχθούν οι προσδοκίες μας, ακόμα και για τα πιο απλά πράγματα! Πώς το λένε αυτό που εσύ κάνεις σχέδια και ο Θεός γελάει; Ε, αυτό…

Η φωνή στα ηχεία, μπερδεμένη απ’ τη στριγγιά που αφήνει το τρένο καθώς

σέρνεται πάνω στη ράγα, ανακοινώνει πως ο ανελκυστήρας στο σταθμό της Αττικής δεν λειτουργεί και γι’ αυτό τα άτομα με κινητικά προβλήματα θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν το σταθμό της Ομόνοιας!

Βασανιστικοί οι ήχοι από το τρένο, τα μεγάφωνα και τον κόσμο που μπαινοβγαίνει, όλοι μαζί μου ξύνουν τ’ αυτιά. Κι απότομα, σιωπή! Όλα σωπαίνουν για να δώσουν την ευκαιρία ν’ ακουστεί εκείνη η μικρή, η τόση δα σταγόνα που πέφτει μέσα στο ξεχειλισμένο ποτήρι της αντοχής μου, αργά και βασανιστικά, σπάζοντάς το σε εκατομμύρια μικρά κομματάκια, που εκτοξεύονται μέσα στο κεφάλι μου, μαζί με τα κουρελιασμένα νεύρα μου!

Πόση γελοιότητα έχουμε, που μας περισσεύει κιόλας να την κάνουμε και ανακοίνωση;

Τι είπε τώρα ετούτη η φωνή; Πως ένας άνθρωπος, υποχρεωμένος να κινείται με αναπηρικό αμαξίδιο, χρειάζεται να αποβιβαστεί απ’ το μετρό δύο ολόκληρες στάσεις μακριά απ’ τον προορισμό του, μόνο και μόνο γιατί δεν έχει τρόπο να ξαναβγεί στην επιφάνεια της γης; Κι αυτό διότι ο, απαραίτητος προς τούτο, ανελκυστήρας δεν λειτουργεί; Αυτό είπε ή όλα φωνάζουν πολύ δυνατά στο κεφάλι μου μέσα;  

Ε, ναι! Μοιάζει λογικό. Λογικό να μην λειτουργεί ο ανελκυστήρας! Το παθαίνουν αυτό οι ανελκυστήρες! Το παθαίνουν κάποιες φορές απ’ την πολλή τη χρήση.

Δηλαδή, σαν πόσα καροτσάκια να ανεβοκατεβαίνουν όλη μέρα στο μετρό; Είναι τόσοι πολλοί οι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα στην πόλη και όλοι αποφάσισαν αίφνης να χρησιμοποιήσουν το μετρό και μάλιστα στη συγκεκριμένη στάση;

Δεν έχω μετρήσει πόσοι είναι. Αλλά όσοι και να είναι, δικαιούνται να χρησιμοποιούν το μετρό ως μεταφορικό μέσο, όπως ακριβώς εσύ κι εγώ! Πρέπει να μπορούν να απολαμβάνουν _ολόκληρη_ την παροχή υπηρεσίας του και να μην αναγκάζονται να ανακαλύπτουν κάθε φορά παρακαμπτήριους τρόπους να φτάσουν σπίτι τους, μόνο και μόνο διότι ο ανελκυστήρας που ήταν προορισμένος για εκείνους, χρησιμοποιείται αλόγιστα _και_ από σένα _και_ από μένα, που μπορούμε θαυμάσια να πάμε απ’ την κυλιόμενη σκάλα!

Διότι αυτό ακριβώς συμβαίνει! Το έχω δει εκατοντάδες φορές και παραδέξου, το έχεις δει κι εσύ!

Όσο καλά κι αν είναι σχεδιασμένο κάτι για να εξυπηρετήσει συγκεκριμένες ανάγκες, μπορεί να αποτύχει τελικώς, διότι δεν καταφέρνει να λάβει υπόψη του εκείνη τη μικρή παράμετρο που λέγεται «ωχαδελφισμός» όσων χρησιμοποιούν αυτό το κάτι, χωρίς να έχει γίνει καν γι’ αυτούς!

Πολύ σωστά δεν τη λαμβάνει υπόψη, αν με ρωτάς. 

Η κοινή λογική λέει πως ένα πράγμα χαλνά με τη συχνή τη χρήση. Λέει ακόμα πως τούτο το συγκεκριμένο πράγμα έχει φτιαχτεί για να χρησιμοποιείται από εκείνους που _δεν_ μπορούν να χρησιμοποιήσουν την άλλη εναλλακτική κι όχι από δική τους ευθύνη ή επιλογή! 

Προστάζει λοιπόν αυτούς που έχουν τη δυνατότητα της άλλης εναλλακτικής, να την προτιμήσουν!

Είναι τόσο απλό! Ίσως να μην είναι για όλους –άνθρωποι είμαστε, ποιος μας κατηγόρησε για τέλειους! Γι’ αυτό το έχουν ζωγραφίσει κιόλας! Υπάρχει σε ταμπέλες! Υπάρχει σε οδηγίες! Αλλά όχι!

Επιμελώς επιλέγουμε να αμελήσουμε όσα προστάζει η κοινή λογική!

Και οι ταμπέλες!

Ξέρεις γιατί; Γιατί δεν μας αφορά! Δεν είναι δικό μας πρόβλημα! Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πώς είναι να μην μπορεί κανείς να περπατήσει! Να μην έχει τη δυνατότητα να παρακάμψει ένα δρόμο ή να στρίψει στη γωνία που θέλει! Δεν το κατανοούμε και δεν μας νοιάζει κιόλας, γιατί πολύ απλά συμβαίνει σε κάποιον άλλον κι όχι σε μας!

Έτσι, χρησιμοποιούμε τον ανελκυστήρα με την ίδια τρομακτική αδιαφορία που παρκάρουμε το αυτοκίνητό μας στη θέση που προορίζεται για τους ανάπηρους, με την ίδια εγκληματική ανοησία που κλείνουμε τις μπάρες των πεζοδρομίων με σκουπίδια ή ακόμα χειρότερα-με αυτοκίνητα, ώστε να μην μπορούν να περάσουν με τα καροτσάκια τους, αναγκάζοντάς τους να βγούνε στο δρόμο.

Λέγεται αδιαφορία για το συνάνθρωπό μας και δεν υπάρχει νόμος που να την τιμωρεί. Βλέπεις, η κοινή λογική υποστηρίζει πως κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν να υφίσταται…

Θα μπορούσα να καταλάβω ίσως αυτή μας τη συμπεριφορά, αν ζούσαμε σε άλλη, παλιότερη εποχή. Τότε που η πληροφορία δεν κυκλοφορούσε ελεύθερη ανάμεσά μας, τότε που τη συναισθηματική νοημοσύνη τη νόμιζαν για τίτλο ταινίας επιστημονικής φαντασίας. Σήμερα όμως, μια τέτοια αντιμετώπιση, ούτε κατανοητή είναι, ούτε αποδεκτή. Απλώς, δεν επιτρέπεται! Γι’ αυτό και δεν προβλέπεται εξάλλου, απ’ την κοινή λογική.  

Οι κοινωνίες μοιάζει να έχουν διανύσει πολύ δρόμο από εκείνη την παλιότερη εποχή. Έχουν εκπαιδευτεί πια και προσπαθούν να λαμβάνουν μέτρα για όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες τους, ανάλογα με τις ανάγκες τους, τις ιδιαιτερότητες και τις αδυναμίες τους. Πόσο χαμένα πηγαίνουν όλα λοιπόν, όταν εσύ κι εγώ πετούμε στα σκουπίδια αυτή την προσπάθεια για φροντίδα με την αδιαφορία μας;  

Η σταγόνα πέφτει, ξεχυλίζοντας εκκωφαντικά το ποτήρι της αντοχής μου…

Αυτή την παράνοια τη ζούμε κάθε μέρα. Κάποτε τη φορτώναμε στην Παιδεία που δεν είχαμε, τώρα οι ευκαιρίες για καλλιέργεια δεν λείπουν, αλλά είναι λυπηρό πόσους λίγους αποδέκτες βρίσκουν. 

Βλέπεις, η Παιδεία δίνεται απ’ αλλού, προσφέρεται ή αγοράζεται, αλλά η καλλιέργεια είναι προσωπική μας υπόθεση, δεν είναι τίποτα άλλο από προσωπική επιλογή. Κι αυτή τελικώς καθορίζει ποιοι είμαστε, τι θα απογίνουμε κι αν θα ανεβούμε στη ζωή απ’ την κυλιόμενη σκάλα ή τον ανελκυστήρα, που είναι φτιαγμένος για κάποιον άλλον…

Τι να φταίει;

Να φταίει άραγε που δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε πόσο γρήγορα γυρνάει ο τροχός; Ξέρεις, το «κακό» δεν αργεί να συμβεί _και_ σε μας.

Η σταγόνα σπάει σε εκατομμύρια κομματάκια το ποτήρι μου...

Ίσως θα ήταν μια καλή ιδέα… ίσως και να μας άξιζε στ’ αλήθεια, να είχαμε ένα μικρό μερίδιο απ’ το «κακό», εκείνο το κακό που πάντα τους άλλους βρίσκει και ποτέ εμάς…

Γιατί…

…αν αντιλαμβανόμασταν πόσο τυχεροί είμαστε για μερικά απλά πράγματα, όπως είναι τα βήματα…

…αν μπορούσαμε να μετρήσουμε αυτή την απόσταση των δύο στάσεων σε αντοχές και υπομονή…

…αν μπαίναμε για λίγο στο δικό τους το παπούτσι…

…αν το πρόβλημά τους γινόταν και δικό μας…

...αν δεν ήταν όλα…ευκόλως περπατούμενα…

Τότε…

Θα μπορούσαμε μέχρι και να μιλάμε για "κοινωνία πρόνοιας", αφού κοινωνία είμαστε όλοι εμείς…

Όταν θα ξαναδείς την κυλιόμενη σκάλα λοιπόν, ας είναι η μόνη επιλογή σου.

Μην περιμένεις να σε βρει εκείνο το μικρό «κακό» που θα σε κάνει να αναπολείς τις μέρες που εσύ είχες επιλογή…

Ο Γιώργος Πολυχρονιάδης έρχεται απ’ τα παλιά, για να μας θυμίσει αυτή την εβδομάδα πως είμαστε πια πολιτισμένοι…

«Αν ξανακατεβείς Χριστέ στη γη μας» (Μουσική: Γ. Πολυχρονιάδης Στίχοι: Σάσα Μανέτα)

https://www.youtube.com/watch?v=x6yKzDVJhSY