Είναι θέμα άποψης…

Ωδή στη μετριότητα…

Γράφει

η Αλεξάνδρα Γρηγορίου

Πόσο μπορεί να περιμένει ένας λαός, στο παρά πέντε πλέον της εξαθλίωσης, από συναισθηματικής και οικονομικής πλευράς, κουρασμένος κι απαισιόδοξος απ’ την καθημερινή πάλη που φαντάζει περισσότερο από ποτέ, ατέρμονη, να περιμένει θετικά αποτελέσματα από μια βουλή που αντί να προτάσσει την αριστεία, προβάλλει συντεχνιακούς αγώνες, τα ψηλοτάκουνα και το πλούσιο μπούστο, τους φοιτητικούς ψευτοαγώνες ενώ

 κουκουλώνει βαριά παραπτώματα τέκνων θεσμικών πλέον, προσώπων…;

Όσο κι αν προσπαθούμε να το ξεχάσουμε ή να το παραβλέψουμε απ’ τη μια κι όσο κι αν το «ζηλεύουμε» και το θαυμάζουμε σε άλλους λαούς απ’ την άλλη, η πραγματικότητα δεν αλλάζει και στη σύγχρονη Ελλάδα, η αριστεία αποτελεί μια ξεχασμένη, υποτιμημένη και προκλητικά απαξιωμένη έννοια!

Έχει περάσει προ πολλού και μάλλον ανεπιστρεπτί, η εποχή που προσπαθούσαμε να διδάξουμε στα παιδιά μας ότι η προσπάθεια για την αριστεία αποτελεί τη σίγουρη διέξοδο για μια καλύτερη ζωή γεμάτη επιτυχίες και σίγουρες επιλογές. Έχει ξεχαστεί τελείως η ευγενής άμιλλα κι η παρότρυνση στο καλύτερο μέσω της αυτοβελτίωσης με στόχο την αριστεία, το καλύτερο δυνατόν που μπορεί να δώσει ο καθένας.

Οι τρόποι που το ‘καταφέραμε’ είναι πολλοί κι όπως απεδείχθη, απολύτως σίγουροι για το αποτέλεσμα, σε σημείο που είμαστε πλέον σε θέση να το διδάξουμε κιόλας.. λες κι έχουμε κερδίσει με κάποιον μαγικό τρόπο, το δικαίωμα, εμείς που αναδείξαμε την αριστεία στο βαθύ παρελθόν μας, να την καταργήσουμε κιόλας!

Καταφέραμε λοιπόν να αναδείξουμε τις όποιες ιδιαιτερότητες, πραγματικές ή μη, που μπορεί να έχει κάποιος, τυχαία ή επί σκοπόν, σε δικαιολογία απαλλαγής απ’ την ευγενή άμιλλα και την προσπάθεια προς το καλύτερο. Αυτό, σε συνδυασμό με τον ευτελισμό της έννοιας του άριστου, με την συνεχή πτώση των ορίων της αριστείας, οδήγησε στην πλήρη απαξίωση του ‘άριστα’ στην εκπαίδευση, που αποτελεί το πρώτο βήμα της ζωής ενός πολίτη. Όταν το άριστα 10 που κάποτε ήθελε κόπο και διάβασμα για να κερδηθεί, σήμερα δίνεται με την ελάχιστη προσπάθεια και μπορούν να το λαμβάνουν άπαντες με τη χρήση διαφόρων δικαιολογιών, κούφιων ιδιαιτεροτήτων και παράλογων απαιτήσεων γονιών που προσπαθούν να καλύψουν ενοχές με τη λανθασμένη διεκδίκηση στο σχολείο των παιδιών τους, μόνο αριστεία δεν προκύπτει.

Και το έγκλημα συνεχίζεται σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης κι όσο ανεβαίνει, τόσο η έκπτωση για το άριστα αυξάνεται ώσπου εξαφανίζεται στην τριτοβάθμια εκπαίδευση που πλέον δεν υπάρχει καμιά ουσιαστική επιβράβευση της αριστείας. Βγαίνουν λοιπόν στον στίβο της ζωής επιστήμονες ή τεχνίτες, με τη λανθασμένη νοοτροπία της προσπάθειας διεκδίκησης του υψηλότερου στόχου, ασχέτως προσόντων και δυνατοτήτων.

Η έννοια αριστεία έχει εξαφανισθεί στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, με τις αργές αλλά σταθερές προσπάθειες όλων μας τελικά και καταντήσαμε να το διαπιστώνουμε μεταξύ των άλλων και απολαμβάνοντας’ την εικόνα μιας βουλής, που αποτελεί ένα δείγμα της ελληνικής κοινωνίας, που μόνο οι άριστοι δε συμμετέχουν τελικά!

Θλίψη κι απογοήτευση μόνο πηγάζει απ’ την παρατήρηση των εθνοπατέρων και των εθνομητέρων μας που οι περγαμηνές τους στη συντριπτική πλειοψηφία, περιορίζονται στις συντεχνιακές διεκδικήσεις, στο ατέρμονο μπλα μπλα και το μόνο άριστο που έχουν να επιδείξουν είναι οι δημόσιες σχέσεις τους με το εκάστοτε αρχηγό του κόμματος που μετέχουν. 

Το πνεύμα, η επιτυχημένη επαγγελματική πορεία, η κοινωνική προσφορά, η αναγνώριση για αριστεία απ’ το περιβάλλον του κάθε εκλεγμένου, απλώς ξεχάστηκαν. Διαλύθηκαν μέσα στα ακριβά κοστούμια των προηγούμενων γενιών βουλευτών που ταύτισαν το αξίωμα με την απληστία και τη διαφθορά.

Ο άριστος όμως, ο πνευματικά εξελισσόμενος με στόχο το καλύτερο, απομακρύνεται απ’ την διαφθορά και την απληστία χωρίς να το προσπαθεί, απλώς προκύπτει ως αποτέλεσμα ωριμότητας κι εξέλιξης. Ο άριστος προσπαθεί να ξεχωρίσει με την πνευματικότητα και τις γνώσεις του κι όχι με το ψηλοτάκουνο, το αβυσσαλέο ντεκολτέ και την τσιριχτή φωνή!  

Ο άριστος ξεχωρίζει μαγνητίζοντας με την ολοκληρωμένη προσωπικότητά του, με την ξεκάθαρη θέση του, με τη δυνατότητα να πείσει για το ορθό με επιχειρήματα. Τελικά ο άριστος μπορεί να επικρατήσει σε μια κοινωνία που αποδέχεται την αριστεία, με την προσπάθειά του που αποδίδει καρπούς όπως επιτάσσει η λογική κι η πορεία ζωής άλλων λαών που εξελίσσονται θεωρώντας αυτονόητη την επιβράβευση της αριστείας.

Ο πήχης της ελληνικής κοινωνίας έχει πέσει τραγικά χαμηλά κι αποτελεί δυστυχώς δεδομένο πλέον ότι απομακρυνόμαστε με γρήγορα και σταθερά βήματα απ’ αυτό που θα μπορούσε να μας οδηγήσει στις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις που θα έφερναν και τις λύσεις. Κάθε έκφραση της ελληνικής κοινωνίας που αποτελεί ωδή στη μετριότητα, μας απομακρύνει απ’ όλα εκείνα που δηλώνουμε υπερήφανοι… Κάθε φορά που τα βιογραφικά των εκπροσώπων μας στην πολιτική σκηνή, εμφανίζονται όλο και μικρότερα, όλο και πιο μακριά απ’ την αριστεία, οι μόνοι που πληγωνόμαστε κι απομακρυνόμαστε απ’ τις λύσεις για την άρση του αδιεξόδου, είμαστε εμείς που τους αναδεικνύουμε κι αποδεχόμαστε την εκπλήρωση των ονείρων των μετρίων αποτρέποντας το δικαίωμα στο όνειρο, των άριστων…

Δύσκολος, ανηφορικός και κακοτράχαλος ο δρόμος της αριστείας κι έτσι όπως τα καταφέραμε, ακόμη πιο δύσκολη η επαναφορά μιας ολόκληρης κοινωνίας στο δρόμο για τη διεκδίκηση της αριστείας! Το χειρότερο απ’ όλα όμως είναι ότι δεν υπάρχει πλέον κανείς διατεθειμένος να παλέψει για την επαναφορά στο, κάποτε αυτονόητο της ελληνικής κοινωνίας, την ανάδειξη των άριστων για να κρατούν τον λύχνο που φωτίζει το δρόμο… Δυστυχώς όμως, χωρίς φως όμως, ο δρόμος χάνεται…