Κυβερνητικός Αρμαγεδδών και …Νέα Δημοκρατία

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Τούτη την περίοδο η Ελλάδα επιχειρεί αγκομαχώντας να σωθεί και να προσδιορίσει το μέλλον της.

Με κυβερνητική επέλαση στα σπίτια και στις ούτως ή άλλως άδειες τσέπες των Ελλήνων.

Η φοροκαταιγίδα πλήττει τα μεσαία αστικά στρώματα τα οποία φτωχοποιούνται με γεωμετρική πρόοδο.

Η απέχθεια σε οτιδήποτε δεν ελέγχεται από

την πρώτη φορά Αριστερά κυβέρνηση ξεπερνά κάθε είδους φαντασία με πιο χαρακτηριστικές και πρόσφατες περιπτώσεις την υπόθεση της Κατερίνας Σαβαϊδου, του ΕΣΡ που αγνοήθηκε προκλητικά στην υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών, αλλά και του διαμοιρασμού των κρατικών ιματίων σε πρόσωπα που αποδεδειγμένα δεν είναι ικανά να διοικήσουν ούτε στάνη.

Και προ των πυλών είναι το Ασφαλιστικό, το αγροτικό, η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, το άνοιγμα των επαγγελμάτων και πολλά άλλα.

Η λαίλαπα των ερμαφρόδιτων του Μαρξ διαλύει ότι είχε μείνει όρθιο.

Είναι σαφές αυτό κι ορατό από τους πάντες, ακόμη κι από εκείνους που διάκεινται ευνοϊκά στην κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου.

Η δε αντιπολίτευση αρκείται στον ρόλο της μοιρολογίστρας.

Όμως –κι εκεί είναι ένα ακόμη μέγιστο πρόβλημα- η αξιωματική αντιπολίτευση που θεωρητικά και πολιτικά θα έπρεπε να είναι μπροστά στην επίλυση των δυνατών προβλημάτων, είναι χαρακτηριστικά απούσα.

 Εγκλωβισμένη στην άκαιρη προώθηση διαδικασίας εκλογής νέου προέδρου.

Είμαστε εξ εκείνων που θεωρούσαν τρομακτικό πολιτικό λάθος της Νέας Δημοκρατίας, το άνοιγμα των εσωκομματικών της διαδικασιών την περίοδο που ο Αρμαγεδδών θα κτυπούσε την Ελλάδα.

Πολύ περισσότερο αφού μετά από λίγους μήνες είναι προγραμματισμένο συνέδριο και θα μπορούσαν εκεί να δρομολογηθούν οι διαδικασίες και μάλιστα με φερεγγυότερο τρόπο.

Τώρα, καταμεσής της εσωκομματικής προεκλογικής περιόδου, η υπεύθυνη στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης που επιβάλλεται από τις συνθήκες, καθίσταται σχεδόν αδύνατη.

Μέχρι κι ο αντιμνημονιακός λόγος ξεθάφτηκε, με αποτέλεσμα την οργή των ιδεολογικών συγγενών του κόμματος στην Ευρώπη.

Οι περισσότεροι δε υποψήφιοι πρόεδροι του κόμματος, τηρούν ήδη …  αντιμνημονιακή στάση, ενώ ένας τάχθηκε ευθέως εναντίον συγκεκριμένων αποκρατικοποιήσεων και δη στην στενή εκλογική του περιφέρεια!

Πολιτικαντισμός ή λαϊκισμός;

Μάλλον και τα δυο μαζί.

Κι αυτό την ώρα που μια υπεύθυνη αξιωματική αντιπολίτευση δεν είχε παρά να κάνει δυο –τρεις απλές κινήσεις και να μπορέσει πάλι να διεισδύσει σε κοινωνικά στρώματα που την απαξίωσαν στις πρόσφατες αλλά και προηγούμενες εκλογικές διαδικασίες.

Δηλαδή, να καταθέσει εκείνη τις υπεύθυνες και δίκαιες προτάσεις της για τα αναζητούμενα ισοδύναμα προς αποφυγή του Αρμαγεδδώνα.

Να πει επί παραδείγματι, ότι για να μην επιβληθεί ΦΠΑ στην Παιδεία, ή να καταργηθεί ή ελαφρυνθεί ο ΕΝΦΙΑ όλων των Ελλήνων, προτείνω την κατάργηση της χρηματοδότησης –επιδότησης του ταμείου συνταξιούχων της ΔΕΗ (600 εκ ετησίως) από τον κρατικό κορβανά.

Να πει, προτείνω την κατάργηση της χρηματοδότησης –επιδότησης  του ταμείου συνταξιούχων του ΟΤΕ (535 εκ ετησίως) από τον κρατικό κορβανά.

Να πει, προτείνω την κατάργηση –επιδότηση του ταμείου συνταξιούχων της πρώην Ολυμπιακής Αεροπορίας (150 εκ. ευρώ)από τον κρατικό κορβανά.

Να πει κάτι τέλος πάντων. Να προτείνει κάτι.

Τσιμουδιά!

Άκρα του τάφου σιωπή.

Συνοδευόμενη από καταστροφική εσωστρέφεια, προσωπικές στρατηγικές και μπόλικο θέατρο λαϊκισμού.

Χάνοντας, για μια ακόμη φορά ως αντιπολίτευση, το τρένο της συνέπειας και της αξιοπιστίας.

Δεν είναι αυτό σοβαρό και κυρίως σύγχρονο ευρωπαϊκό κεντροδεξιό κόμμα.

Που όταν είναι κυβέρνηση εφαρμόζει κατά γράμμα τα μνημόνια κι όταν είναι εκτός να θυμάται τα … Ζάππεια και τις αντιμνημονιακές κορώνες.

Ξέρω, ενοχλούνται πολλοί με τις αλήθειες.

Αλλά μόνο με αλήθειες και κυρίως με συνέπεια μπορεί να δώσει ένα κόμμα ραντεβού με το αύριο.

Όταν όλα είναι τελματωμένα κι εγκλωβισμένα πέριξ σκοπιμοτήτων, οικογενειών, βαρονιών και στενών συμφερόντων και μάλιστα προβάλλονται με σοβαρές δόσεις λαϊκισμού, τότε αυτό το μέλλον είναι δυσοίωνο.

Πολύ περισσότερο αφού εκλείπει η συγκολλητική ουσία της εξουσίας ή η προσμονή αυτής κι η συνύπαρξη  φιλελεύθερων υπέρμαχων της ελεύθερης οικονομίας και της απελευθέρωσης των Ελλήνων από τα κρατικά δεσμά και τις επαχθείς συντεχνίες, με τους συντηρητικούς υπερπατριώτες κρατιστές, καθίσταται όλο και πιο προβληματική…

Κι ίσως μαζί με τις καταλυτικές αλλαγές στη ζωή και την καθημερινότητα των Ελλήνων, αρχίσουν οσονούπω κι ηχηρές αναδιατάξεις και του πολιτικού σκηνικού.

Όπως και νάναι, η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχίζεται επί μακρόν.