Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 45)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost

δια χειρός Πέμυς Γκανά

… τα τελευταία ψητά καλαμπόκια… κι αγκαλιές…

Τα μετρώ...

Δύο, τέσσερα, έξι, δώδεκα...

Δώδεκα παιδιά, συνομήλικα όλα γύρω στα επτά, τρέχουν με τα χέρια ανοιχτά στην άκρη της πλωτής προβλήτας.

Το ένα πίσω απ το άλλο.

Τα βήματα τους βαριά κάνουν το ξύλο να τρίζει.

Ο πρώτος δίνει το παράγγελμα.

-Δεξιά ... γέρνουν όλα μαζί, ταυτόχρονα, στα δεξιά, σαν αεροπλάνα ...

-Αριστερά ... γέρνουν στη θάλασσα.

Γέλια δυνατά, ανέμελα, αήττητα ...

Μοιάζουν όλα ίδια από

μακριά καθώς τα κοιτώ.

Βερμούδες, κάλτσες, αθλητικά παπούτσια, φούτερ.

Ο ήλιος πάει να δύσει και τα στολίζει με μύρια χρώματα.

Τα στεφανώνει με φως.

Καθαρές λάμψεις της ζωής μας.

Υποκλίνεται ακόμη και ο αέναος μπρος τους.

Κι εμείς οι γονείς τους, καθισμένοι στην άμμο στην ακροθαλασσιά, φορώντας τζιν και μακρυμάνικα μπλουζάκια, ξυπόλητοι, τα χαζεύουμε.

Σάββατο απόγευμα, ρουφώντας τις τελευταίες στιγμές του καλοκαιριού που χάνεται.

Σάββατο απόγευμα, και αφήνουμε την νεανική μας διάθεση ενέχυρο στο βωμό της θάλασσας, για του χρόνου...

Του χρόνου.

Ο Λουκάς χαϊδεύει τις χορδές της κιθάρας του, μα ήχο δεν βγάζει.

Αφηρημένος και εκείνος με τα μάτια καρφωμένα στην προβλήτα..

-Πότε μεγαλώσαμε και κάναμε και παιδιά; δαγκώνω τα χείλη.

Κανείς δεν μου απαντά...

Κάποιοι σχηματίζουν αφηρημένοι κύκλους – τον έναν μέσα στον άλλον-  στην άμμο και κάποιοι άλλοι χαμογελούν.

Κάποιοι αγκαλιάζονται και κάποιοι πίνουν τις τελευταίες γουλιές του καφέ.

Σε πλαστικό ποτήρι γεμάτο δαχτυλιές απ τον ιδρώτα, θαμπό, θολό.

Η Μαργαρίτα σιγανοτραγουδά κάποιο νοσταλγικό σκοπό που δεν τον αναγνωρίζω αρχικά, η φωνή της καθαρή, δυναμώνει.

Ο Λουκάς με την κιθάρα την συνοδεύει.

Η μελωδία δεν φτάνει στα παιδιά, σκορπίζεται γύρω μας και χάνεται στον παφλασμό των κυμάτων.

Κλείνω και εγώ τα μάτια...

Μυρωδιές ξεχασμένες, ξεχύνονται, 

Εικόνες καλοκαιρινές εναλλάσσονται, αργά.

Αρμύρα θαλασσινή, και δειλινά.

Ανταριασμένη η φθινοπωρινή θάλασσα.

Βράχια απόκρημνα, που πάνω του σκάνε αφρισμένα κύματα.

Μια κίνηση αιώνια...

Χειροκροτήματα.

Τα παιδιά χειροκροτούν ενθουσιασμένα καθώς ο ήλιος μόλις χάθηκε στα βάθη του πελάγου.

Μας ξυπνούν από το στιγμιαίο λήθαργο.

Σηκωνόμαστε απρόθυμα τινάζοντας την άμμο από πάνω μας.

Πλησιάζουμε τους μικρούς, ανεβαίνουμε στην προβλήτα τους.

Τα ξύλα τρίζουν και τα θαλασσοπούλια κρώζοντας χάνονται μακριά μας.

Η νύχτα έρχεται γρήγορα, φουριόζα.

Ξαφνικές ριπές βορινού αέρα μας ανατριχιάζουν.

Κουμπώνουμε τα φούτερ των παιδιών και φεύγουμε κρατώντας τα σφιχτά από το χέρι.

Ένα πολύχρωμο, πολύβουο φασαριόζικο μπουλούκι ...

Πειράγματα και γέλια.

Πασμίνες που ανεμίζουν, πολύχρωμα μαντήλια, μια γιορτή βιβλίου παραπέρα, και τα τελευταία ψητά καλαμπόκια, κόκκινα χαμόγελα, και αγκαλιές πολλές αγκαλιές ...

Αποχαιρετούμε το καλοκαίρι, αποχαιρετούμε το παιδί μέσα μας.

Φεύγουμε...

Καλημέρες...