Κώστα μίλα…

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Ας πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους.

Όσα συμβαίνουν εσχάτως στη Νέα Δημοκρατία με τις διαδικασίες εκλογής νέου προέδρου, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας «πόλεμος» μεταξύ φατριών με στόχο τη νομή της εξουσίας.

Είναι η κορύφωση της πολιτικής που εξαφάνισε τη χαμένη ταυτότητα του κόμματος.

Είναι αποτέλεσμα της πορείας της, σχεδόν από

τα πρώτα χρόνια της διαδοχής του Κωνσταντίνου Καραμανλή μέχρι σήμερα.

Είναι αποτέλεσμα ιδεολογικής σύγχυσης και χρόνιων παθογενειών.

Η Νέα Δημοκρατία, εδώ και τουλάχιστον 25 χρόνια, αποτελεί ένα γερασμένο «προϊόν», ουδόλως ελκυστικό και ταυτισμένο με τους κομματικούς κομισάριους και την κομματική νομενκλατούρα που την απομάκρυνε από βασικές αρχές κι αξίες της.

Παρασυρμένη εδώ και χρόνια από τη λαίλαπα του ΠαΣοΚ, έγινε εν πολλοίς κατ’ εικόνα κι ομοίωσή του.

Μέχρι και στον κρατισμό επένδυσε, απεμπολώντας βασικά φιλελεύθερα χαρακτηριστικά της!

Ακόμη κι η δομή της οργάνωσής της, δομήθηκε σε λενινιστικά πρότυπα.

Όσο για ανανέωση;

Ούτε λόγος.

Ακόμη κι αυτή που έγινε –κυρίως για βιολογικούς λόγους- έφερε στο προσκήνιο εξ ίσου γερασμένα μυαλά.

Ας πούμε τα πράγματα με τ’  όνομά τους.

Η σημερινή Νέα Δημοκρατία, παρά τη συνεκτικότητα του 28% του εκλογικού σώματος, δεν δείχνει ότι έχει να προσφέρει κάτι άλλο στον τόπο.

Βρίσκεται σε πρωτοφανές στρατηγικό, πολιτικό κι εν πολλοίς ιδεολογικό αδιέξοδο κι

οδεύει μαθηματικά στην απόλυτη σήψη.

Αναλογιστείτε, ότι μέχρι και πριν λίγα χρόνια, κάποιοι εκ των σημερινών διεκδικητών της ηγεσίας της, δεν θα μπορούσαν καν να περάσουν το κατώφλι της Ρηγίλλης.

Αναλογιστείτε ότι κάποιοι εκ των μελών της ΚΕΦΕ αποτελούν χαρακτηριστικές περιπτώσεις της απόλυτης γραφικότητας.

Αναλογιστείτε ότι η κοινοβουλευτική της ομάδα διαθέτει πρόσωπα ουδόλως ελκυστικά στην κοινωνία.

Αναλογιστείτε ότι σε επίπεδο νέων, όσα εκφράζει φαντάζουν απολύτως παρωχημένα.

Εξ ου και της γυρίζουν την πλάτη στις εκλογές.

Α ς πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους.

Εκτός πολλών άλλων, ευθύνη για το μέλλον της παράταξης που αποτέλεσε τον στυλοβάτη των μεγάλων στρατηγικών επιλογών της χώρας, έχουν και πρόσωπα που φέρουν και ιστορικό αλλά και ειδικό πολιτικό βάρος.

Ο Κώστας Καραμανλής έχασε την μεγάλη ευκαιρία να κάνει το φθαρμένο «προϊόν» που παρέλαβε ελκυστικό και με μέγιστες προοπτικές.

Ίσως για συναισθηματικούς λόγους δεν έβαλε το μαχαίρι στο κόκκαλο.

Όμως, παραμένει μακράν το δημοφιλέστερο πρόσωπο της Νέας Δημοκρατίας, ενώ όσο  γίνονται γνωστές μικρές και μεγάλες παράμετροι της κυβερνητικής θητείας του, η δημοτικότητά του αρχίζει και πάλι να διεισδύει σε μεγαλύτερα στρώματα της κοινωνίας, πέραν της παράταξής του.

Κι όλο και περισσότεροι προσβλέπουν σ’ εκείνον, τόσο για να αρθούν να κομματικά αδιέξοδα της Νέας Δημοκρατίας κι ο μεγαλύτερος ευτελισμός της, όσο και για τον ίδιο τον τόπο.

Ο Κώστας Καραμανλής είναι ο μακροβιότερος πρόεδρος του κόμματος.

Δεν μπορεί να μη μιλά μπροστά στ’ αδιέξοδα.

Ούτε μπορεί ν’ απουσιάζει από συνάξεις όπως η χθεσινή της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος.

Είναι ο μόνος που μπορεί να ενώσει.

Κόμμα και τόπο.

Κι όσο σιωπά, η κατρακύλα συνεχίζεται.

Όσο παραμένει αμέτοχος –κι όπως λένε απογοητευμένος- η πορεία στην κατηφόρα θα προσλαμβάνει όλο και μεγαλύτερη ταχύτητα…