Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 47)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost

δια χειρός Πέμυς Γκανά

Ελλάς!

Τι θα γίνει φίλε μου με μας;

Μην ξανακούσω γκρίνιες για την ωραιότατη χώρα μας ...

Τέλος.

Ελλάς, η χώρα της ευκαιρίας ...

Τι Αμερικάνικο όνειρο μου λέτε, εδώ το Ελληνικό τα «σπάει»...

Πότε τι κατάλαβα;

Την ημέρα της Εθνικής μας εορτής.

Στην μαθητική παρέλαση αρχικά.

Και στην στρατιωτική αμέσως μετά.

Να πάρω όμως τα πράγματα από την αρχή.

Άνοιξα την τηλεόραση κι είδα τον

υπουργό Παιδείας, συγκινημένο, ευθυτενή, σίγουρο να στέκει προσοχή στην εξέδρα του και μπρος του περήφανη να προελαύνει η Ελληνική μαθητική κοινότητα.

Με την γαλανόλευκη να κυματίζει, τρόπαιο στα χέρια των αριστούχων.

(Παλαιότερες δηλώσεις της τότε αντιπολίτευσης και νυν κυβέρνησης περί άμεσης διακοπής των παρελάσεων, κρίνονται πλέον ως τουλάχιστον, άστοχες).

Πείτε μου σας παρακαλώ μια χώρα -δεν ζητώ πολλά- μια χώρα, όπου ο υπουργός Παιδείας -επαναλαμβάνω Παιδείας, δεν έχει ένα πτυχίο ...

Μόνο στην Ελλάδα -φαντάζομαι αυτή η παγκόσμια πρωτοτυπία ...

Και γιατί να έχει θα σας ρωτήσω εγώ ...

Αν έχεις σπουδάσει «το πεζοδρόμιο» ή «την ζωή», όπως λένε κάποιοι, τι σου χρειάζεται το πανεπιστήμιο ... ε;

Αν επιπλέον, έχεις σπουδάσει τον συνδικαλισμό μέσα από το κόμμα - ένα είναι το κόμμα (;)- πείτε μου, τι περισσότερο να σου δώσει ένα πτυχίο ...

Τώρα για τους άλλους με διδακτορικά και κόπους χρόνων που χτυπιούνται στο διάβασμα, στην μελέτη και στην έρευνα και μετά να στρέφονται στις ξένες αγορές, κάτι -φρονώ- πως δεν κάνουν σωστά ...

Για αυτό σας λέω ...

Ελλάς, η χώρα όπου ο ικανός βρίσκει πάντα το πόστο του ... ενίοτε δε και το υπουργικό ...

Άλλο ένα τρανταχτό παράδειγμα ...

Ο πρόεδρος Πάνος.

Ο στύλος της κυβέρνησης ...

Ο υπουργός Αμύνης.

Πιστός πάντα στο τρίπτυχο Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια ...

Όπως έτσι πρέπει να είναι ο σωστός αρχηγός αυτού του ευαίσθητου υπουργείου.

Τον καμάρωνα, να την πω την αλήθεια μου, δίπλα στους στρατιωτικούς, αγέρωχος, περήφανος σε στάση απόλυτης προσοχής (όχι σαν κάποιους άλλους, ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε) να καμαρώνει τον ελληνικό στρατό, μ’ ένα ελαφρό μειδίαμα απόλυτης ικανοποίησης ...

Και ας μην έχε υπηρετήσει ο ίδιος την υποχρεωτική, κατά τα άλλα, θητεία του ...

Και γιατί να υπηρετήσει παρακαλώ;

Το «φρόνημα» αρκεί.

Καταπληκτικό;

Ο ικανός λοιπόν στην όμορφη και πολύπαθη Ελλάδα πάντα δικαιώνεται ...

Κι ύστερα μου λέτε κάποιοι από εσάς, ότι η Ελλάδα βυθίζεται στο τέλμα...

Απαισιόδοξους σας βρίσκω και ούτε που καταλαβαίνω τον λόγο.

Και αν σας πιάνει μια ελαφριά μελαγχολία με όλα αυτά, κοιτάξτε το.

Μέσα σ όλα έχω και τον Δημητράκη να τραγουδά νυχθημερόν το περιβόητο «βάζει ο Ντούτσε την στολή του» και να μου ζαλίζει τ’ αφτιά.

-Πέρασε παιδί μου η 28η, του λέω ...

-Μπα, μου απαντά, δεν νομίζω ...

Και έχουμε ξανά μανά εμβατήρια και στρατιωτικό βήμα μες στο σπίτι ...

Και δώστου να τρέχουμε αλλόφρονες να κλείνουμε την τηλεόραση για να μην δουν τα παιδιά τις σκηνές της ανείπωτης φρίκης που ξετυλίγονται ντροπιαστικές στο Αιγαίο ...

Γιατί εμείς κύριοι όταν λέμε Αιγαίο σκεφτόμαστε νησιά, ηλιοβασιλέματα, ποτά, διακοπές, ξεγνοιασιά και ομορφιά...

Αλλά είπαμε ... λιάζονταν ... απλά λιάζονται.

Και τώρα;

Τώρα σφίγγει το στομάχι μας και δακρύζουν τα μάτια μπρος τα άψυχα κορμιά ...

Και σκύβουμε το κεφάλι.

Γι αυτό σας λέω ...

Ελλάς!

Τι θα γίνει φίλε μου με μας;

Καλημέρες...