Ο παπανδρεϊκός κλώνος κι ο βαλκανικός περονισμός…

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Η Μάργκαρετ Θάτσερ , μεταξύ άλλων, είχε πει την σοφή φράση:

«Ο σοσιαλισμός τελειώνει όταν τελειώνουν τα χρήματα των άλλων».

Άλλοι πολιτικοί με πείρα και σοφία, είχαν πει ότι «Αριστερός είναι εκείνος ο επαγγελματίας που συμβουλεύει τον άλλο τι να κάνει τα χρήματά του»…

Η ιστορία του τόπου μας τα τελευταία χρόνια τους επιβεβαιώνουν πλήρως.

Εδώ και χρόνια, στην Ελλάδα έχουν τελειώσει τα χρήματα των άλλων που εισέρρεαν ως επιδοτήσεις ή δανεικά.

Έχουν τελειώσει όμως γενικά και τα χρήματα των άλλων που ήθελαν να

διαχειρίζονται οι Αριστεροί.

Αλλά, ο τόπος ανθίσταται.

Δεν θέλει ν’ αλλάξει το παραμικρό.

Αυτά φυσικά δεν απασχολούν κανέναν εξ εκείνων που με υπερηφάνεια κι αξιοπρέπεια έσπευσαν να στηρίξουν την πρώτη μα και τη Δεύτερη φορά Αριστερά.

Τώρα που όλα φαίνονται στην πράξη και κυρίως στις τσέπες των πολιτών, όλοι είναι έτοιμοι ν’ ανέβουν στα κάγκελα…

Όχι της ΕΡΤ που ανέβαιναν η Ζωή κι η Ραχήλ αλλά στα κάγκελα που περικλείουν τον δρόμο της πολιτικής απαξίωσης για την παρά φύση ελληνική κυβέρνηση του Βαλκανικού Περονισμού κι εθνικολαϊκισμού.

Ο Αλέξης Τσίπρας, που τόσο πολύ αρέσκεται να μιμείται τον μέγιστο Έλληνα λαϊκιστή Ανδρέα Παπανδρέου, οδηγεί μαθηματικά τη χώρα σε νέες και μεγάλες περιπέτειες.

Όμως, πέραν του ύφους και της φωνητικής μίμησης, ο Αλέξης Τσίπρας δεν μπορεί ν’ ακουμπήσει τον Ανδρέα Παπανδρέου ούτε καν σ’ επιμέρους θέματα άσκησης πολιτικής ή και πολιτικής ευφυΐας.

Ο Α. Παπανδρέου, μπορεί να τα έκανε μαντάρα στην Οικονομία, μπορεί να κατασπατάλησε τα ευρωπαϊκά πακέτα στην κατανάλωση και στην ψεύτικη ευμάρεια, μπορεί να αλυσόδεσε  την Οικονομία με τα δεσμά του κρατισμού, μπορεί να υπονόμευσε το μέλλον του τόπου, αλλά τουλάχιστον προχώρησε σε κάποια μέτρα πολιτικού φιλελευθερισμού, που οι συντηρητικές κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας του Καραμανλή και του Ράλλη δεν τολμούσαν να αγγίξουν. Λόγω των δικών τους αγκυλώσεων.

Ο Παπανδρέου, επί παραδείγματι, φιλελευθεροποίησε κι εκσυγχρόνισε το οικογενειακό δίκαιο, καθιέρωσε παρά τις αντιδράσεις τον πολιτικό γάμο, το αυτόματο διαζύγιο κι αποποινικοποίησε τη μοιχεία.

Επιχείρησε δε, μέσω του αλησμόνητου Αντώνη Τρίτση, να περιορίσει και την εκκλησία στα του οίκου και της περιουσίας της, ανεξαρτήτως αν μόλις πήρε χαμπάρι τις αντιδράσεις των ρασοφόρων, το μόνο που κατάφερε είναι να περιορίσει τις αρμοδιότητες του Τρίτση…

Ο Τσίπρας, ούτε σε επιμέρους θέματα μπορεί να είναι χρήσιμος.

Απεχθάνεται οτιδήποτε ορθολογιστικό, βαθύτατα ταγμένος μετά των συνοδοιπόρων του στον βαθύ κι αναχρονιστικό συντηρητισμό τους. Στις δικές τους αγκυλώσεις. Στα δικά τους συμπλέγματα.

Τα είδαμε και στο θέμα του ΦΠΑ στην Παιδεία, τα είδαμε και στο ζήτημα των αρίστων μαθητών, τα είδαμε και στην εκπαραθύρωση της Κατερίνας Σαβαϊδου από την Γενική Γραμματεία Εσόδων, τα είδαμε στις αποκρατικοποιήσεις, τα είδαμε και στις παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη.

Τα είδαμε και με τον σφιχταγκαλιασμό του με τον σκοταδισμό του ράσου, μέσω του οποίου και για χάρη του οποίου μπήκε βαθειά στην δικαστική επετηρίδα και τοποθέτησε επικεφαλής του ΣτΕ τον άνθρωπο που ως δικαστής ήταν ο μόνος που είχε λάβει θέση υπέρ της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες, ενώ υπήρξε σφοδρότατος πολέμιος του νομοσχεδίου για την ιθαγένεια των παιδιών των μεταναστών, ακόμη κι αν έλαβαν την ελληνική παιδεία.

Τον άνθρωπο που στην απόφαση 60/ 2013, ανέφερε περί… «αίματος» για την ένταξη αλλοδαπών στην ελληνική κοινωνία!

Τα βλέπουμε καθημερινά με τον απύθμενο αμοραλισμό του ίδιου και των στελεχών της κυβέρνησής του.

Τα βλέπουμε από τον τρόπο που διαχωρίζουν τους Έλληνες σε ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ κι … άλλους.

Τα βλέπουμε ακόμη και σε φαινόμενα διαφθοράς λογής λογής στελεχών του, τα οποία χωρίς καμιά συνέπεια εξακολουθούν ν’ απολαμβάνουν τους υπουργικούς τους θώκους.

Τα βλέπουμε στη ακραία ρητορεία που ασκείται, ομού μετά του συγκυβερνήτη του Πάνου Καμμένου, με την ψυχολογία του «θύματος» που χαρακτηρίζει ακόμη την συλλογική συνείδηση των νεοελλήνων, αναφορικά με τους συμμάχους και φίλους της χώρας.

Οι άλλοι φταίνε που δεν μας αφήνουν, εμείς έχουμε καλές προθέσεις…

Τα βλέπουμε καθημερινά.

Εντός κι εκτός Ελλάδας.

Ο ναρκισσισμός κι ο δογματισμός του Αλέξη Τσίπρα, κάθε άλλο παρά ελπίδα υπόσχονται.

Δήθεν ριζοσπάστης, μα βαθύτατα απαρχαιωμένος κι εξόχως συντηρητικός, ξαναφέρνει τον τόπο εκεί που άρχισε η κρίση… Φορτωμένο με νέα χρέη και νέες βαρύτατες υποχρεώσεις.

Κι όλα αυτά όταν μόλις χθες ΚΑΙ η Κύπρος βγήκε οριστικά από τα δικά της μνημόνια, μόλις δυόμιση χρόνια μετά την επιβολή τους, ακολουθώντας την Πορτογαλία, την Ιρλανδία.

Κι όλα αυτά, την ώρα που αναζητούνται εναγωνίως επενδύσεις κι η. Microsoft που είχε ανακοινώσει μεγάλη επένδυση στη χώρα μας, είδε κι αποείδε με τη γραφειοκρατία και το ελληνικό δημόσιο και θα επενδύσει, όπως ανακοινώθηκε, στη… Ρουμανία.

Ο μύθος του σωτήρα που δήθεν πάντα συμπορεύεται με τον μύθο του λαού, δεν θ’ αργήσει να καταστεί θηλιά στον λαιμό του.