Αναζητώντας δεκανίκια

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Η αναταραχή στις κοινοβουλευτικές ομάδες των κομμάτων του «ανίερου» κυβερνητικού συνασπισμού εν όψει των εφαρμοστικών νόμων του 3^ου και πιο επώδυνου μνημονίου, μαρτυρά και τις φανερές αλλά και παρασκηνιακές προσπάθειες του Αλέξη Τσίπρα να κρατηθεί με νύχια και με δόντια στην εξουσία.

Άλλωστε, καταδεικνύεται πλέον περιτράνως ότι αυτός ήταν ο σκοπός κι ο στόχος του.

Η ανάληψη της εξουσίας, ακόμη κι εις βάρος της πορείας του τόπου.

Ο πρωθυπουργός, με απίστευτο πολιτικό καιροσκοπισμό και λαϊκισμό του αισχίστου είδους, τορπίλισε το μέλλον του τόπου, δημιουργώντας συνεχείς αναταράξεις στο πολιτικό σκηνικό από το 2012 και μετά, μόνο και μόνο για να κυβερνήσει.

Κι αποδείχτηκε πως όχι μόνο δεν

είχε κανένα σχέδιο, αλλά κι ότι ενέπαιξε τους αποκαμωμένους Έλληνες.

Όχι μόνο επειδή τους έταξε λαγούς με πετραχήλια, αλλά κι επειδή εκεί που επιχειρούσαν να βγάλουν το κεφάλι από τη λάσπη και ν’ αναπνεύσουν, τους έδωσε μια κλωτσιά και τους έχωσε πιο βαθιά.

Από το 2012 κι ύστερα, αυτός ο κάλπικος κι επιπόλαιος εικονοκλάστης της μεταπολιτευτικής περιόδου, εμφανίστηκε ως …νέος εξυγιαντής του  τόπου κι αρνιόταν κάθε τομή –ακόμη και ριζοσπαστική- που θα βελτίωνε το επίπεδο ζωής του νεοέλληνα.

Αρνήθηκε κι ενέπαιξε τις ηγεσίες των κομμάτων που τον καλούσαν να αλλάξει ρότα προς τη μετριοπάθεια και τον πολιτικό ορθολογισμό.

Έκανε το πεζοδρόμιο σπίτι του, αντιτιθέμενος στις συνεχείς προτάσεις για τη δημιουργία ενός σοβαρού διαπραγματευτικού μετώπου απέναντι στους δανειστές.

Κι όταν καβάλησε την εξουσία επέδειξε πρωτοφανή άγνοια ακόμη και των πιο στοιχειωδών ευρωπαϊκών δεδομένων.

Κι αντί να χορεύουν στο ρυθμό των νταουλιών του οι αγορές, η Μέρκελ κι οι δανειστές, τώρα χορεύουν με τους ήχους τους το χορό του Ζαλόγγου οι Έλληνες.

Τα νταούλια παίζουν, αλλά για όλους εμάς.

Ο μοναδικός Αλέξης Τσίπρας κι η Αριστερά του, οδηγούν τον τόπο σε ανεπούλωτη τραγωδία.

Από την πρώτη ημέρα που τους παρεδόθη η εξουσία, έδειξαν την παλαβή πλευρά του εαυτού τους.

Αφενός με τα πρόσωπα που ανέλαβαν την όποια διαπραγμάτευση κι αφετέρου με τα πρόσωπα που είχαν κι έχουν την ευθύνη της σκληρής καθημερινότητας.

Μ’ ανοιχτά κι έξω από τα παντελόνια πουκάμισα –τάχα μου δείγμα αντισυμβατικότητας- θωπευόντουσαν επί μήνες εδώ κι εκεί, μοιράζοντας μπουρδολογία στην υφήλιο κι… επανάσταση στο εσωτερικό της χώρας ως ακριβοπληρωμένοι τουρίστες επαρχιών ή υπερόπτες χουλιγκάνοι που έχουν στόχο να τα κάνουν όλα ρημαδιό.

Κι όταν ακόμη το 20% της –ούτως ή άλλως πολιτικά αναλφάβητης- κοινωνίας που είναι εγγεγραμμένη στους εκλογικούς καταλόγους του έδωσε τη δεύτερη ευκαιρία, ο πρωθυπουργός εξακολούθησε κι εξακολουθεί να πορεύεται με την παλαβή και ψεκασμένη παρέα του.

Κι όσα αμετροεπή κι ανερμάτιστα μας οδήγησαν στο επώδυνο τρίτο μνημόνιο, επαναλήφτηκαν και πάλι στα διεθνή fora, με κορύφωση την απογυμνωτική παρουσία του στη Νέα Υόρκη, μπροστά σε υποψήφιους επενδυτές με πορτοφόλια εκατοντάδων δισεκατομμυρίων.

Τώρα, οι αναταράξεις είναι και πάλι προ των πυλών.

Οι ψευτοεπαναστάτες τςη δεκάρας, έχουν ν’ αντιμετωπίσουν όχι μόνο την οριακή τους πλειοψηφία στη Βουλή –αυτή άλλωστε κουτσά στραβά θ’ αντιμετωπιστεί από πρόθυμα και λεβέντικα δεκανίκια-  αλλά και την διογκούμενη λαϊκή οργή.

Ακόμη κι εκείνων που μόλις πριν ένα μήνα έτρεχαν περιχαρείς να ψηφίσουν το… νέο.

Εξ ου και την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενοι, αρχίζουν να φορούν φράκο κι ημίψηλο επιδιώκοντας διευρύνσεις –με δική τους φυσικά πρωτοκαθεδρία- στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία που μέχρι προχθές λοιδορούσαν και ναρκοθετούσαν και δη με μηδενιστικό μίσος.

Βάζοντας για λίγο στην ντουλάπα με τα ασιδέρωτα πουκάμισά τους, τα σταλινικά πανωφόρια τους…