Το αλλοπρόσαλλο και μοιραίο πολιτικό σύστημα της Κύπρου

Το Κυπριακό ήταν ένα επί δεκαετίες ένα τεράστιο πρόβλημα τόσο για τον ελληνισμό όσο και για τον ίδιο τον λαό της μεγαλονήσου.

Σε άλλο μας σημείωμα (βλέπε ανάρτηση με τίτλο «Οι χαμένες ευκαιρίες της Κύπρου και οι μεγαλοϊδεατισμοί – Αναστασιάδης, Χριστόφιας, εκκλησία»- Κυριακή 24 Μαρτίου), αναφέραμε τις χαμένες ευκαιρίες για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.

Οι τρεις εξ αυτών, με σχεδόν αποκλειστική ευθύνη των ηγετών της Κύπρου.

Η Κύπρος ήταν για την Ελλάδα επί δεκαετίες μια κακοφορμισμένη πληγή και προς αυτήν κατευθύνθηκαν τεράστια κονδύλια βοήθειας, ενώ ταυτοχρόνως οι δαπάνες στρατιωτικών εξοπλισμών αποτελούσαν συνεχή και σφιχτό βρόγχο για την οικονομία.

Ακόμη και αν δεχθούμε όλους τους εθνικούς λόγους που σωστά προβάλλονταν, δεν μπορούμε να μη επισημάνουμε ούτε τις χαμένες ευκαιρίες, ούτε το γεγονός ότι οι Κύπριοι πατούσαν σχεδόν πάντα σε δυο βάρκες. Μια που είχε ελληνικό όνομα και μια που είχε βρετανικό.

Μεγάλη μερίδα, άλλωστε, της ελίτ της Κύπρου ήταν και είναι σφιχτά εναγκαλισμένη τόσο με την βρετανική οικονομία, όσο και με τον βρετανικό τρόπο ζωής. Τουλάχιστον μέχρι που έφτασαν στο νησί οι Ρώσοι, αγόρασαν εκτάσεις, σπίτια, έφτιαξαν επιχειρήσεις. Μερικές, μαζί με επιφανείς Κύπριους επιχειρηματίες και άρωμα πολιτικής, τουλάχιστον, ανοχής.

 

Εκεί που σε τίποτα οι Βρετανοί δεν κατάφεραν ν’ αφομοιώσουν τους Κύπριους, ήταν κι είναι η πολιτική.

Στον τομέα αυτό, οι αδελφοί Κύπριοι είχαν κι εξακολουθούν να διατηρούν όλα τα μειονεκτήματα του ελληνικού πολιτικού συστήματος και των ελληνικών κομμάτων.

Μπορεί τα τελευταία χρόνια το κυπριακό να είχε δημιουργήσει κόπωση στην ελληνική κοινή γνώμη και το ενδιαφέρον αναφορικά μ’ αυτό να ήταν περιορισμένο (πολύ περισσότερο όταν κι εμείς είμαστε βυθισμένοι στην ευμάρεια των δανεικών), μπορεί τα ΜΜΕ να μην είχαν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος τα τεκταινόμενα στην Κύπρο, αλλά λίγο πολύ όσα συνέβαιναν σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο στο νησί, ήταν γνωστά στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ.

 

Οι πολιτικοί της Κύπρου, τα κόμματα και σημαντική μερίδα του λαού της, δεν διαφέρουν στο παραμικρό από τους ελλαδίτες.

Οι περισσότεροι από αυτούς, διαθέτουν –όπως οι δικοί μας- υψηλό «επαναστατικό» φρόνημα και δηλώνουν ότι δεν θα διστάσουν να κατατροπώσουν όσους επιβουλεύονται τα συμφέροντα της χώρας τους και την καλοπέρασή της.

Πάντα, άλλωστε, τόσο εδώ στην Ελλάδα, όσο και στην Κύπρο, πιστεύουμε ότι υπάρχουν οι δυνάμεις του κακού που ζηλεύουν είτε τη γεωγραφική θέση, είτε τους περήφανους κι αδάμαστους λαούς, είτε την μοναδικότητά μας στο επίκεντρο του παγκοσμίου ενδιαφέροντος.

Εσχάτως, τόσο η μεγάλη μερίδα των κυπρίων πολιτικών –τι σύμπτωση το ίδιο συμβαίνει κι εδώ- στις δυνάμεις του κακού εντάσσουν την κακιασμένη Ευρώπη, που ποτέ δεν είδε με καλό μάτι τη χώρα τους.

Η πατριδοκαπηλία δίνει και παίρνει.

Πρώτος στον χορό ο αρχιεπίσκοπος της Κύπρου που με εθνικοπατριωτικές κορώνες που έρχονται από τη δεκαετία του πενήντα, απειλεί θεούς και δαίμονες.

Κι όπως ο Μακάριος οδήγησε με την τακτική του την Κύπρο σε μη ξεκάθαρες πολιτικές (αναφέρω μόνο τις αρνήσεις του για αυτοδιάθεση το 1955, τα γεγονότα του 1964 αλλά και το αέναο φλερτ με τους… αδέσμευτους του τρίτου κόσμου), έτσι κι ο σημερινός αρχιεπίσκοπος οδηγεί την Κύπρο στην απόλυτη πολιτική μοναξιά.

Δεν είμαστε ευήκοοι εκφραστές της θεωρίας που ακούγεται, ότι η εκκλησία ως μεγαλομέτοχος της Τράπεζας Κύπρου χάνει πολλά χρήματα από το «κούρεμα» των μεγαλοκαταθετών και εξ αυτού τα φλογερά λογύδρια του προκαθήμενου της κυπριακής εκκλησίας.

Αλλά, πόσο μπορεί η αφέλεια της απανταχού ιεραρχίας να ασκεί συστηματικά πολιτική και δη εξωτερική; Και μάλιστα συντεταγμένη με τους εραστές της…λίρας, ακροδεξιούς υπερπατριώτες, αριστερούς ομόλογούς τους, διάφορους τουρκοφάγους και προσκολλημένους στο παρελθόν;

Πόσο μπορεί, επιτέλους η ιεραρχία, να ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις και να ελέγχει κόμματα;

Αυτό ας το απαντήσουν οι Κύπριοι, αν κι οφείλουμε να το απαντήσουμε κι εμείς εδώ στην Ελλάδα.

 

Είναι σαφές ότι στην Κύπρο τα πολιτικά κόμματα λειτουργούσαν και εξακολουθούν να λειτουργούν ως αναχώματα στις μεγάλες αλλαγές που έχει ανάγκη το μεγαλονήσι.

Όμως, ούτε ο λαϊκισμός – άλλη μια σύμπτωση με τα δικά μας εγχώρια -  ούτε το κυνήγι μαγισσών και οι ψευτοεπαναστάσεις των δήθεν ηρωικών «όχι» μπορούν ν’ ανοίξουν νέους δρόμους.

Η παντελής έλλειψη σχεδίων – συμπτώσεις απίστευτες με τα ελλαδικά- κάνει ακόμη πιο δύσκολη την αντιμετώπιση του τσουνάμι, πολύ περισσότερο μετά το μόνιμο διαζύγιο με τον πολιτικό ρεαλισμό και τον ορθολογισμό.

 

Μπορεί στην πρόσφατη 60ετή ιστορία της Κύπρου πολλά πρόσωπα να μπορούν να χαρακτηριστούν ανεπαρκή απέναντι στην ιστορία, αλλά ως προς τα οικονομικά και τη σημερινή κατάσταση, το πλέον μοιραίο είναι αυτό του «κομμουνιστοκαπιταλιστή» Δημήτρη Χριστόφια.

Τα πέντε χρόνια που κυβέρνησε την Κύπρο, μπορεί να φαίνονται ελάχιστα μπροστά στην ιστορία αιώνων, αλλά ήταν αρκετά για την πλήρη διάλυση του Κράτους και της οικονομίας.

Επί Χριστόφια δημιουργήθηκε ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός, σχεδόν διπλασιάστηκε το χρέος (από 48% που το παρέλαβε το εκτόξευσε στο 86%) και δημιουργήθηκε η τεράστια «μαύρη τρύπα» του τραπεζικού συστήματος.

Όλων αυτών, ήταν ένας θλιβερός παρατηρητής.

Απέφυγε τη λήψη μέτρων, επειδή ένας συνεπής κομμουνιστής… δεν λαμβάνει αντιλαϊκά μέτρα.

Απέφυγε για τον ίδιο λόγο την υπογραφή μνημονίου, αλλά εν τω μεταξύ κάλεσε την τρόικα στο νησί.

Δεν ήθελε «κούρεμα», αλλά δεν έκανε το παραμικρό για να θωρακίσει τις τράπεζες.

Σφύριζε αδιάφορα και περίμενε να τελειώσει η θητεία του για να παραδώσει την «καυτή πατάτα», ενώ γύρω του γινόταν ήδη πόλεμος κι έπεφταν σαν το χαλάζι οι προειδοποιήσεις της Ευρωζώνης.

Κι αφού άφησε πίσω του στάχτη και μπούλμπερη, τώρα καταγγέλλει και ζητάει δημοψήφισμα.

Γιατί άραγε δεν προχώρησε σ’ αυτό ο ίδιος;

Λαϊκισμός, απίστευτος λαϊκισμός.

 

Δίπλα στον Χριστόφια, σχεδόν και το σύνολο των κομματικών μηχανισμών.

Ανεπαρκείς, άβουλες, βολεμένες, παρακολουθούσαν το Κράτος τους να έχει μετατραπεί σ’ ένα απέραντο πλυντήριο μαύρου χρήματος.

Από εκείνο του Μιλόσεβιτς, μέχρι εκείνο των πρώην σοβιετικών ολιγαρχών.

Τόσο στη Λευκωσία, όσο και στη Λεμεσό, όποιος κάνει μια απλή βόλτα, θα διαπιστώσει τεράστιες μπίζνες δικηγορικών γραφείων και οικονομικών επιχειρήσεων, που τα περισσότερα ανήκουν στην πολιτική ελίτ.

Τα καταχρηστικά δάνεια σε κορυφαία κομματικά στελέχη όλου του πολιτικού φάσματος, ήταν στη ημερησία διάταξη. Ποιος τα έδινε;

Τα χαριστικά δάνεια που είδαν προσφάτως το φως της δημοσιότητος, ποιος τα χάρισε;

Τράπεζες, ιεραρχία και πολιτικοί ήταν συγκοινωνούντα δοχεία.

Με απίστευτη διαπλοκή –ως τι σύμπτωση πάλι- αφού καμιά δουλειά δεν μπορούσε να προχωρήσει χωρίς τις κομματικές πλάτες και φυσικά το ανάλογο τίμημα.

Επαναλαμβάνουμε: Το φαγοπότι ήταν διακομματικό.

Τόσο από τα δυο μεγάλα κόμματα, όσο και από τα μικρότερα που πάντα είχαν ιδιαίτερη αξία τόσο για την κυβέρνηση όσο και για τις πράξεις της.

 

Χαρακτηρίσαμε προηγουμένως τον πρώην πρόεδρο Χριστόφια «κομμουνιστοκαπιταλιστή».

Δεν αποτελεί έναν απλό δημοσιογραφικό χαρακτηρισμό.

Ο Χριστόφιας προήδρευε επί χρόνια του ΑΚΕΛ, ενός κόμματος πιστού στην δια λόγων κομμουνιστική ορθοδοξία, αλλά εξ ίσου πιστό στην καπιταλιστική πρακτική.

Έχοντας στα γραφεία του την προτομή του Λένιν, κατάφερε να «στήσει» ένα ετερόκλητο συνασπισμό δυνάμεων που είχαν ως συνδετικό ιστό τη νομή της εξουσίας και πάμπολλες επιχειρήσεις.

Μπίζνες, μπίζνες, μπίζνες!

 

Από την άλλη πλευρά, ο ΔΗ.ΣΥ. αποτελεί σε μεγάλο βαθμό εικόνα και ομοίωση της δικής μας Νέας Δημοκρατίας.

Συνυπάρχουν κάτω από τη σκέπη του τα υπολείμματα της εθνικιστικής ΕΟΚΑ Β΄, οι φιλελεύθεροι και οι κεντροδεξιοί.

Μύλος!

Ο νυν πρόεδρος της Κύπρου Νίκος Αναστασιάδης, όταν εξελέγη πρόεδρος του ΔΗΣΥ, επιχείρησε να περιορίσει τις ακραίες φωνές, δημιούργησε και ρήξεις, με αποτέλεσμα μια μικρή διάσπαση με τη δημιουργία του Ευρωπαϊκού Κόμματος, που απεδείχθη θνησιγενές.

Σήμερα, στο εσωτερικό του κόμματος κυριαρχούν δυο τάσεις, που από μόνες τους θα μπορούσαν να ήταν αυτόνομα κόμματα.

Η μια του αντιπροέδρου Αβέρωφ Νεοφύτου, που αποτελεί έκφραση βαθύτατου συντηρητισμού κι η άλλη του κυβερνητικού εκπροσώπου Χρήστου Στυλιανίδη που αποτελεί εκφραστή του ευρωπαϊκού φιλελευθερισμού.

Τι ενώνει αυτές τις τάσεις;

Η προσμονή της εξουσίας όσο κυβερνούσε το ΑΚΕΛ και η νομή της σήμερα.

 

Στο κομματικό παζλ της Κύπρου, υπάρχουν και κόμματα που πάντα είχαν ρόλο μπαλαντέρ. Κι αυτό τους αρκούσε. Πολύ περισσότερο αφού ήταν πάντα δίπλα στην εξουσία και τα οφέλη της.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ΔΗ.ΚΟ, που πότε συνεργάζεται πότε με το ΑΚΕΛ και πότε με τον ΔΗ.ΣΥ.

Αποτελεί κόμμα με σαφή εθνικοπατριωτικά χαρακτηριστικά, πολλές φορές ακραία.

Επί προεδρίας του τέως προέδρου της Κύπρου Τάσσου Παπαδόπουλου, είχε υιοθετήσει ξεκάθαρες εθνικιστικές θέσεις κι είχε συνταχθεί με τους τουρκοφάγους της ιεραρχίας και της κοινωνικής ζωής.

Πρόεδρός του είναι ο Μάριος Καρογιάν, ο οποίος αμφισβητείται έντονα από τον γιο του Τάσσου Παπαδόπουλου, Νίκο, που πάντως μετέχει και της σημερινής εξουσίας.

 

Είναι και η ΕΔΗΚ.

Απολύτως προσωποπαγές κόμμα, υπό την ηγεσία του Βάσου Λυσαρίδη που αισίως έφτασε τα 95 του χρόνια!

Κόμμα σοσιαλίζων, με πολλές εθνικιστικές καταβολές, που κάποιοι χαρακτηρίζουν ακόμη κι εθνικοσοσιαλιστικό.

Ο Λυσαρίδης αποτελούσε επί χρόνια βασικό συνομιλητή του Καντάφι, ενώ η εκλογική του απήχηση φτάνει λίγο κάτω από διψήφια ποσοστά.

 

Είναι κι οικολόγοι.

Τύποις, αφού η σχέση του με την οικολογία είναι τόση όση του Πούτιν με τους Τσετσένους.

Στη μεγαλόνησο τους χαρακτηρίζουν «ανερμάτιστους εθνικιστές», αφού δεν έχουν σαφείς θέσεις για κανένα μεγάλο ζήτημα, αλλά αρέσκονται να λένε ότι θέλουν κι όταν θέλουν.

Η εκλογική τους απήχηση είναι κάτω από το 3%.

 

Όλοι αυτοί, όπως και μεγάλη μερίδα του ημεδαπού πολιτικού συστήματος – ω τι σύμπτωση- ισχυρίζονται ότι οι ξένοι έβαλαν στο μάτι τα «αέρια» τους κι ότι οι μερκελιστικές δυνάμεις έχουν βαλθεί να καταστρέψουν την Κύπρο.

Το γεγονός ότι οι σοβαροί οικονομικοί και πολιτικοί αναλυτές ισχυριζόντουσαν κι εξακολουθούν να το πράττουν, πως η Κύπρος δεν μπορούσε να πορεύεται έχοντας ως αναπτυξιακό «εργαλείο» ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα κτισμένο στην άμμο, αποτελεί γι αυτούς γεγονός ήσσονος σημασίας.

Το γεγονός ότι το πολιτικό σύστημα της Κύπρου ζούσε κι αυτό –απίστευτες συμπτώσεις βρε αδέλφια- μέσα στις ψευδαισθήσεις που προκαλούσε η πλατωνική ευμάρεια και απολάμβανε τον μύθο της εξουσίας, μάλλον αποτελεί κι αυτό γεγονός ήσσονος σημασίας.

Το γεγονός ότι αυτό το πολιτικό σύστημα καλλιέργησε επί δεκαετίες ψεύτικες προσδοκίες κι οδήγησε μια ολόκληρη κοινωνία στην σημερινή κατάσταση, ασφαλώς θα κριθεί. Τόσο από την ιστορία, όσο και από την κυπριακή δικαιοσύνη στο σημείο που κι εκείνη δεν έχει εκμαυλιστεί…