Τα κλειδιά, να τελειώνουμε μια ώρα αρχύτερα

Όταν σε μια χώρα που ζει με δανεικά, οι περισσότεροι δεν θέλουν να αλλάξουν σχεδόν τίποτα από όσα τη χαρακτήριζαν στις περιόδους των παχιών αγελάδων, η λογική λέει ότι δεν πρέπει αυτή η χώρα να τρέφει πολλές ελπίδες να επιβιώσει.

Όταν σε μια χώρα σημαντικές πολιτικές και κοινωνικές της δυνάμεις αρνούνται να αναμορφώσουν τον φοροεισπρακτικό μηχανισμό που όλοι γνωρίζουν ότι ασθενεί βαρύτατα, η λογική λέει ότι δεν πρέπει αυτή η χώρα να τρέφει πολλές ελπίδες να επιβιώσει.

Όταν σε μια χώρα, γίνεται νόμος η νομιμοποίηση της διαφθοράς (νομοσχέδιο για τα ναρκωτικά, άρθρο 68 παράγραφος 3 «Δεν συνιστά δωροδοκία η απλή υλική παροχή προς έκφραση ευγνωμοσύνης», τότε

 δεν μπορεί αυτή η χώρα να ελπίζει ότι θα ξημερώσουν ηλιόλουστες ημέρες.

Όταν σε μια χώρα, ο ίδιος ο αρμόδιος υπουργός, στυλώνει τα πόδια του και αρνείται την απόλυση από το δημόσιο ακόμη και των παιδεραστών δασκάλων, τότε αυτή τη χώρα την παίρνει ο διάβολος.

Όταν μια χώρα που έφτασε στο χείλος του γκρεμού και σώθηκε χάριν στον ευνοϊκό δανεισμό (από πλευράς επιτοκίων) των εταίρων της, αλλά μεγάλο μέρος των πολιτικών και της κοινωνίας της αρνείται να δει τις αλήθειες και να δημιουργήσει άλλο οικονομικό και παραγωγικό μοντέλο, τότε αυτή η χώρα θα είναι ισοβίως έρμαιη των διαθέσεων άλλων. Έτσι χάνεται η εθνική υπόσταση κι όχι από πράγματα που αναφέρονται στα Μνημόνια κι έπρεπε μόνοι μας να έχουμε κάνει.

Όταν σε μια χώρα, δημιουργείται μια τρικομματική κυβέρνηση για να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις να μπει αυτή σε άλλες ράγες και επί σχεδόν ένα χρόνο το μόνο που την απασχολεί είναι η είσπραξη της επόμενης δόσης, τότε χέσε μέσα Πολυχρόνη….

Ακούμε για Ανάπτυξη, αλλά Ανάπτυξη δεν βλέπουμε, ούτε καν στους αριθμούς.

Ακούμε για μεταρρυθμίσεις, αλλά τις ακούμε ως ανέκδοτο.

Ακούμε για σαρωτικές αλλαγές, αλλά όλα τα ίδια μένουν.

Ακούμε για σχέδια αλλαγών στις δομές της οικονομίας μας, αλλά δεν υπάρχει ούτε ένα…

Το κακό είναι ότι οι καθρέφτες μας είναι παραμορφωτικοί.

Στεκόμαστε μπροστά τους και αυτομάτως γινόμαστε ωραίοι, πρόσχαροι, δημιουργικοί, παραγωγικοί, έντιμοι...

Δηλαδή, έπρεπε να υπάρχει Μνημόνιο για να διώχνονται από το δημόσιο οι επίορκοι;

Έπρεπε να υπάρχει Μνημόνιο για να βρεθούν οι χιλιάδες μαϊμουδένιες συντάξεις που κατέβαλλε το Κράτος επί δεκαετίες;

Έπρεπε να υπάρχει Μνημόνιο για να δούμε κατάματα την αλήθεια με τις ιατρικές δαπάνες που επί δεκαετίες ξέφευγαν πέραν των ευρωπαϊκών μέσων όρων;

Έπρεπε να υπάρχει Μνημόνιο για να σταματήσουν οι φαυλότητες του πολιτικού συστήματος και των ευνοουμένων από αυτό;

Έπρεπε να υπάρχει Μνημόνιο για να φτάσουμε στο σημείο να δαπανάμε όσα μπορούμε να εισπράττουμε;

Έπρεπε να υπάρχει Μνημόνιο για να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν μπορούμε να συντηρούμε αυτό το Κράτος –τέρας που μας τρώει όλους;

Έπρεπε να υπάρχει Μνημόνιο για να αναγκαστούμε να σταματήσουμε την απόλυτη ασυδοσία, τη μη εφαρμογή των νόμων και την παντελή έλλειψη μέτρου;

Έπρεπε να υπάρχει Μνημόνιο για να αναζητούμε τις διάφορες λίστες Λαγκάρντ, στους ανά την υφήλιο φορολογικούς παραδείσους;

Έπρεπε να υπάρχει Μνημόνιο για να πάρει μπροστά η Δικαιοσύνη και να καθίζει στο σκαμνί ή πίσω από τα κάγκελα της φυλακής, όσους ακούμπησαν με το δάκτυλο το μέλι;

Έπρεπε να υπάρχει Μνημόνιο για να κατανοήσουμε ότι δεν μπορεί οι συνδικαλιστές του δημοσίου να συνδιοικούν τους κρατικούς οργανισμούς και τις υπηρεσίες;

Έπρεπε να υπάρχει Μνημόνιο για να βάλουμε μπροστά την επιχείρηση αποκρατικοποιήσεων (που ουσιαστικά δεν την έχουμε ακόμη ενεργοποιήσει με πράξεις), αφού το Κράτος δεν είναι επιχειρηματίας για να μοιράζει μεροκάματα;
Έπρεπε να υπάρχει Μνημόνιο για να σταματήσουν να συνταξιοδοτούνται άνθρωποι των 45 -46 ετών;

Έπρεπε να υπάρχει Μνημόνιο για να μη μας πάρει ο διάολος τον πατέρα;

Φοβάμαι, πως δεν έχουμε κατανοήσει ακόμη.

Εξ ου κι ο κύριος Τσίπρας με σημερινό του άρθρο, στην προσκείμενη στο κόμμα του «Εφημερίδα των Συντακτών» και ελληνικά της κακιάς ώρας, ζητά να του παραδοθούν τα κλειδιά.

Ας του τα δώσουμε να τελειώνουμε μια ώρα αρχύτερα.