Είναι, πλέον, περισσότερο από βέβαιο ότι για την κυβερνητική συνεργασία η ΔΗΜΑΡ αποτελεί όλο και μεγαλύτερο βαρίδι.
Πότε με τις διάφορες «κόκκινες γραμμές», πότε με τον Μανιτάκη, πότε με τη Σκοπούλη, πότε με τον Ρουπακιώτη και πότε με πολλούς από την Αγίου Κωνσταντίνου, η κυβέρνηση «φρενάρει» ότι πρέπει να προχωρήσει αμέσως και τελικά δουλειά δεν γίνεται.
Για να είμαστε δίκαιοι, το «φρενάρισμα» της κυβέρνησης σε θέματα που έπρεπε να κινούνται με υπερηχητική ταχύτητα, δεν οφείλεται μόνο στη ΔΗΜΑΡ, αλλά και
στους «πράσινους» κόκκους της, ενώ δεν πρέπει να βγαίνουν εκτός κάδρου και οι ελάχιστοι πολιτικά υπουργοί από το μεγάλο κόμμα της συγκυβέρνησης.
Το έχουμε ξαναπεί ότι αναγνωρίζουμε την υπέρβαση της ΔΗΜΑΡ, με τη συμμετοχή της στο κυβερνητικό σχήμα. Χρειαζόταν γενναιότητα και τόλμη.
Όμως, αν έτσι νομίζουν ότι προσφέρουν έργο, αν στηρίζουν χωρίς να ψηφίζουν, αν την ώρα της μάχης παραμένουν άκαπνοι, αν προβάλλουν συνεχώς εμπόδια και καθυστερήσεις, αν δημιουργούν συνεχείς αρρυθμίες σε ότι πρέπει να «τρέξει», τότε προκαλεί απορίες η συμμετοχή της στην κυβέρνηση.
Κορύφωση όλων αυτών, η διένεξη Μανιτάκη και Ρουπακιώτη και η, προσωρινή ελπίζουμε, απόσυρση του νομοσχεδίου που σταματούσε τις πρωτοφανείς καθυστερήσεις της Δικαιοσύνης στο ζήτημα των συμβασιούχων.
Υπάρχει η αίσθηση ότι κάποιοι στη ΔΗΜΑΡ δεν έχουν κατανοήσει πόσο κρίσιμη είναι η κατάσταση.
Το ίδιο συμβαίνει τόσο και με τα άλλα κόμματα της συγκυβέρνησης, όσο και με την αντιπολίτευση.
Οι περισσότεροι συνεχίζουν να κινούνται με τις αγκυλώσεις και τις ιδεοληψίες που κουβαλάνε από άλλες εποχές.
Υπάρχουν υπουργοί που νομοθετούν με τη ματιά στην εκλογική τους πελατεία.
Οι «πράσινοι» και «ροζ» κόκκοι της κυβερνητικής πλειοψηφίας, δείχνουν να επιδίδονται σε έναν άμεσο ανταγωνισμό για να πείσουν τους ψηφοφόρους τους ότι, ο καθένας ξεχωριστά, είναι εκείνος που κρατά τις άμυνες.
Από την άλλη πλευρά ο ΣΥΡΙΖΑ, μπλεγμένος ανάμεσα σε συνιστώσες και μπερδεμένες προτάσεις, αρνείται την οποιαδήποτε αλλαγή και δείχνει να βρίσκεται σε ερωτική έξαρση με την απόλυτη ακινησία.
Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, δεξιοί δεξιότατοι έως ακροδεξιότατοι, ομιλούν την μαλλιαρή σοσιαλιστική γλώσσα του παπανδρεϊσμού, φλερτάρουν με τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ κι αυτοί δεν κάνουν τίποτα για να κρύψουν την έλξη που τους προκαλεί ο λαϊκισμός.
Το ΚΚΕ, ζει κι αναπνέει στον αδιέξοδο μονόδρομό του, ευαγγελίζεται κάτι που δεν υπάρχει πουθενά (πλην Βορείου Κορέας) και έχει την όψη του πτώματος, αλλά με κατακόκκινο χρώμα.
Η δε Χρυσή Αυγή, εμφανίζεται δημοσκοπικά να έλκει τμήματα της κοινωνίας, που πλήττονται από την κρίση ή από στρεβλώσεις που έχουν δημιουργηθεί στην καθημερινότητα.
Ποιος θα τους ξυπνήσει;
Την ίδια ώρα, στη γειτονιά μας, γίνεται αυτό που λέει ο λαός μας για την πόρνη και το σιδηρούν κιγκλίδωμα.
Τα πάντα αλλάζουν. Ταχύτατα, χωρίς καθυστερήσεις, χωρίς «κόκκινες» γραμμές.
Στο προσκήνιο και το παρασκήνιο της διπλωματίας γίνονται κινήσεις που ουδείς μπορούσε να φανταστεί πριν λίγο καιρό.
Οι Ισραηλινοί ζήτησαν «συγγνώμη» από τους Τούρκους, για τους εννέα νεκρούς ακτιβιστές που πήγαιναν στη Γάζα.
Λίγο μετά, Τούρκοι και Ισραηλινοί συμφώνησαν για την μελλοντική διαδρομή του φυσικού αερίου, την ίδια ώρα που οι εξ ανατολών γείτονες έφταναν σε συμφωνία και με τους Κούρδους για να σταματήσουν τον πόλεμό τους που διαρκούσε δεκαετίες.
Στη δε Ευρώπη, Ασία, Αμερική, θεωρούν την Τουρκία «Βραζιλία» της Μεσογείου, υπενθυμίζοντας στις αναλύσεις τους, ότι αυτή η χώρα ήταν πριν δέκα χρόνια στα σαγόνια του ΔΝΤ.
Εμείς, «πνιγμένοι» στα χρέη και την μίζερη καθημερινότητα (σαν κι αυτή με τις κομματικές διενέξεις που προείπαμε), αδυνατούμε να επιχειρήσουμε όχι μόνο την οριοθέτηση των ΑΟΖ, αλλά και τα πιο απλά πράγματα.
Είναι και κάτι ακόμη.
Ούτε σ’ αυτό έχουμε σταθεί, αφού αμφιβάλλω αν οι περισσότεροι πολιτικοί και η κοινωνία μας το γνωρίζει.
Η ομάδα των χωρών των αναδυομένων δυνάμεων (Κίνα, Ινδία, Τουρκία, με τη συμμετοχή εσχάτως και της Νότιας Αφρικής) συμφώνησαν ότι στις συναλλαγές που γίνονται ανάμεσά τους, μπορούν να παρακάμπτουν τα ισχυρά νομίσματα (ευρώ και δολάρια) και να χρησιμοποιούν τα εθνικά τους νομίσματα.
Αυτό, πολύ απλά και πρακτικά, σημαίνει ότι η κρίση για την Ευρώπη (πολύ περισσότερο για εμάς που είμαστε ο αδύναμος κρίκος) δεν υπάρχουν πολλές προοπτικές για να ξεπεραστεί.
Συνεπώς, οι προοπτικές για ελαστικές συμπεριφορές ή για χρηματοδοτήσεις της χώρας μας από την Ευρώπη, θα περιοριστούν στο ελάχιστο.
Πολύ περισσότερο όταν η ευρωζώνη έχει ήδη έλλειμμα 30 τρισεκατομμύρια, εκ των οποίων τα 10 είναι των Κρατών, ενώ η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει «σπρώξει» στις χρεωμένες τράπεζες ποσά άνω των 2 τρισεκατομμυρίων ευρώ.
Είναι, λοιπόν, σαφές.
Θα σώζονται όσοι προσπαθούν και κυρίως, όσοι θέλουν να σωθούν.
Κι εδώ προκύπτουν τα ερωτήματα:
Εμείς προσπαθούμε να σωθούμε;
Εμείς θέλουμε να σωθούμε;
Εμείς μπορούμε να σωθούμε;
Οι αμφιβολίες γίνονται όλο και πιο έντονες.
Το αποδεικνύουν τα θέματα που ασχολούμαστε:
Προανακριτικές, Τσοχατζόπουλος, Ιερισσός, απολύσεις ή όχι δημοσίων υπαλλήλων, λίστες παντός τύπου, συνδικαλισμός της κακιάς ώρας, «προδότες» και «νενέκοι» και αν θα πάρουμε ή όχι την κάθε δόση.
Τα δανεικά, όμως, τελειώνουν.
Κι εμείς δεν κάνουμε κουβέντα για το απαιτούμενο αναπτυξιακό σοκ.
Κουβέντα για την αλλαγή της σκέψης και νοοτροπίας μας.
Κουβέντα για της αναδιάταξη του παραγωγικού -οικονομικού ιστού της χώρας.
Κουβέντα ακόμη και για τα πιο απλά ζητήματα, όπως η ηλεκτρονική σύνδεση μεταξύ των δημοσίων υπηρεσιών.
Διαβουλεύσεις επί διαβουλεύσεων ακόμη κι αν ανοίγουν τα καταστήματα Κυριακές.
Ακόμη κι αν πρέπει ή όχι να σταματήσουν να πληρώνονται από το δημόσιο καταδικασμένοι φονιάδες.
Πολυλογία, φλυαρία, αναποτελεσματικότητα, κόκκινες, ροζ, πράσινες, μπλε, μαύρες γραμμές.
Κι ο κακός μας ο καιρός.
Νομίζουμε, ότι ως δια μαγείας θα τελειώσει η κρίση κι όλα θα ξαναγίνουν όπως πρώτα.
Και ξέρετε και κάτι ακόμη;
Κυβέρνηση και αντιπολίτευση δείχνουν να συμπορεύονται αγαστά και να εφαρμόζουν όσα λέει η αξιωματική αντιπολίτευση.
Δηλαδή, ακινησία στα πάντα.
Ακόμη κι ότι κινείται (επί παραδείγματι το σημερινό ξεκίνημα των έργων στις εθνικές οδούς) και μπορεί ν’ αλλάξει λίγο την ψυχολογία της κοινωνίας, κάποιοι φροντίζουν να το ρίχνουν στα τάρταρα της μιζέριας τους…είτε με τις πράξεις τους, είτε με τους φραστικούς τους βερμπαλισμούς.
Ξεπερνώντας τις κόκκινες γραμμές της κοινωνίας….που απλώς τους χαρακτηρίζει νούμερα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου