Πριν από κάποια χρόνια, το 1996, είχα την τύχη να είμαι μεταξύ εκείνων που παρακολούθησαν εκ του σύνεγγυς το παιγνίδι του Παναθηναϊκού με τον Άγιαξ στο Άμστερνταμ. Ημιτελικός του, τότε κυπέλλου πρωταθλητριών, μετέπειτα Τσάμπιονς Λιγκ.
Όταν πέτυχε το ιστορικό γκολ ο Κριστόφ Βαζέχα, ξέχασα την δημοσιογραφική μου ιδιότητα και
πανηγύριζα σαν τρελός το γκολ, με κραυγές που έφταναν στην Αθήνα…
Ουδείς με προπηλάκισε, ουδείς μου είπε το παραμικρό, ουδείς ήρθε κοντά μου να μου ψιθυρίσει τα γνωστά …γαλλικά.
Το ίδιο συνέβη και τον Αύγουστο του 1998 και μάλιστα δίπλα στο σπίτι του «Κόμη Δράκουλα», στη Ρουμανία, όταν ο Παναθηναϊκός έπαιζε με τη Στεάουα.
Το ίδιο και με το φοβερό γκολ του Γκούμα απέναντι στη Γιουβέντους στο Ντέλε Άλπι, τον Σεπτέμβριο του 2000.
Το ίδιο όπου κι αν πήγα. Στη Βαρκελώνη με τη γκολάρα του Κωνσταντίνου με σουτ από τριάντα μέτρα, στη Βαρσοβία, στο Οπόρτο, στο Τροντχάιμ….Παντού ή σχεδόν παντού…
Την προηγούμενη εβδομάδα, ο φίλος μου ο Δημήτρης Αναγνώστου, πανηγύριζε σαν τρελός μέσα το γήπεδο της Μπαρτσελόνα, την ώρα που ο Διαμαντίδης έβαλε το μεγάλο –νικητήριο τρίποντο. Ουδείς τον πλησίασε μάγκικα και απειλητικά, ούτε του είπε «σκάσε ρε μαλάκα μη σε γαμίσω εσένα κι όλο το σόι σου»…. Ουδείς του έστησε καρτέρι έξω από το γήπεδο.
Αν πάω ακόμη πιο πίσω, θα θυμηθώ κι άλλα. Όπως, επί παραδείγματι, ότι στα παιγνίδια του Παναθηναϊκού με τον Ολυμπιακό, πήγαινα στο γήπεδο μαζί με τους κωλόγαυρους φίλους μου. Κάναμε πλάκα, βάζαμε τα στοιχήματά μας (έχω πληρώσει ουκ ολίγα γαλακτομπούρεκα κι έχω γευθεί αμέτρητα μπαρμπούνια), είμαστε αγκαλιασμένοι, επειδή ξέραμε ότι το μόνο που μας χωρίζει είναι ένα παιγνίδι και ενενήντα λεπτά….
Ξέρετε πόσες φορές έχω αναρωτηθεί σήμερα, αν όσα έζησα θα τα ξαναζήσω ή αν όσα πανηγύρισα στα ξένα γήπεδα θα μπορούσα να τα πανηγυρίσω εδώ;
Ξέρετε πόσες φορές έχω αρνηθεί στην κόρη μου να την πάρω μαζί μου ακόμη και σ’ ένα παιγνίδι γυναικείου βόλεϊ;
Όσα συνέβησαν την Κυριακή το βράδυ στο γαυρογήπεδο, όσα συνέβησαν από τους οπαδούς της ΑΕΚ, όσα συνέβησαν πέρυσι από τους «πράσινους» με το «ντου» στο ΟΑΚΑ, όσα συνέβησαν με το ραντεβού θανάτου για τον άτυχο Φιλόπουλο, δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο από την αδυναμία της Πολιτείας να ελέγξει οτιδήποτε.
Την οργανωμένη αλητεία, δυστυχώς, τη συντηρούν οι ομάδες και τα διοικητικά τους στελέχη. Μόνο ο Γιάννης Βαρδινογιάννης τους έκλεισε την πόρτα κι ύστερα άκουγε κάθε Κυριακή τα εμετικά συνθήματα εναντίον του, εναντίον της οικογένειάς του και δη της μητέρας του…
Η γηπεδική βία ζει και βασιλεύει επειδή βολεύει τους διοικούντες τις ομάδες και δη τις μεγάλες.
Οι περισσότερες έχουν και εκπροσώπους τους στα διοικητικά τους συμβούλια.
Τα ραντεβού για ξύλο είναι σχεδόν σε εβδομαδιαία βάση, ενώ οι επιθέσεις σε συνδέσμους, με μολότοφ και άλλα «οικογενειακά κειμήλια» είναι στην καθημερινή επικαιρότητα.
Κι ο ένας τα ρίχνει στον άλλο κι όλοι μαζί στην αστυνομία.
Ο Παναθηναϊκός, παρά το κακό εφετινό του χάλι, χάνει την ευκαιρία να διεκδικήσει την Ευρώπη, επειδή του είχαν αφαιρεθεί οι βαθμοί εξ αιτίας της οργανωμένης αλητείας πέρυσι.
Η ΑΕΚ, υποβιβάζεται επειδή όσοι υποστηρίζουν ότι την αγαπούν, θεώρησαν καλό να μπουκάρουν στο γήπεδο και να πάρουν στο κυνήγι δικαίους και αδίκους.
Πιο παλιά, πολλοί και διάφοροι σουλατσάριζαν στον αγωνιστικό χώρο του «Καραϊσκάκης», ενώ μόλις προχθές τα έκαναν λίμπα έξω απ’ αυτό, σπάζοντας τα πλευρά δημοσιογράφου, κλέβοντας, βρίζοντας, απειλώντας…
Στην Τούμπα, τα ίδια. Μέχρι και τον προπονητή τους βρίζουν ασυστόλως, επειδή δεν χρησιμοποιεί τον λατρεμένο γηραιό παίκτη τους…
Μόλις χθες ο υφυπουργός Αθλητισμού βγήκε και κατηγόρησε την αστυνομία για όσα έγιναν στο ΟΑΚΑ.
Τον εύκολο στόχο.
Αλλά, ούτε εκείνος, ούτε οι παράγοντες της ΑΕΚ και του Ολυμπιακού απάντησαν στο ερώτημα πως μπήκαν τα καπνογόνα, οι εκατοντάδες φωτοβολίδες και τα άλλα πολεμικά αντικείμενα στο γήπεδο;
Ούτε εκείνος, ούτε οι παράγοντες των ομάδων έχουν απαντήσει στο ερώτημα αν οι υποτιθέμενες ομάδας σεκιούριτι αποτελούνται από σκληροπυρηνικούς οπαδούς των ομάδων;
Ούτε εκείνος, ούτε οι παράγοντες των ομάδων απαντούν στο ερώτημα τι έγινε με την εφαρμογή του νόμου που αναφέρει για την απαγόρευση των συνδέσμων;
Ούτε εκείνος, ούτε οι ομάδες απαντούν στο ερώτημα τι γίνεται με τα «πολεμοφόδια» που βρίσκονται σε γιάφκες οπαδών;
Ούτε εκείνος ούτε οι ομάδες απαντούν στο ερώτημα γιατί δεν εφαρμόζεται ο νόμος για τις κάμερες στα γήπεδα;
Ούτε εκείνος ούτε οι ομάδες απαντούν στο ερώτημα γιατί πρέπει η Αστυνομία να αστυνομεύει εκδηλώσεις ιδιωτικών ανωνύμων εταιρειών, έστω κι αν λαμβάνει ετησίως σημαντικό ποσό;
Οι αιτίες της βίας στα γήπεδα, αναμφισβητήτως είναι πολλές και δεν εξαντλούνται σε ένα άρθρο.
Όμως, ας κόψει η Πολιτεία τον ομφάλιο λώρο.
Να αναλάβουν τις ευθύνες τους οι ομάδες, οι ΠΑΕ, οι ΚΑΕ.
Όχι με σεκιούριτι οπαδικών στρατών, αλλά με κανονική ασφάλεια.
Κι η αστυνομία να πάει να κυνηγήσει την εγκληματικότητα αντί να καταστρώνει σχέδια γηπεδικής ασφάλειας.
Μάλλον έχει φτάσει η ώρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου