Άκου άσχετε Αριστεροδεξιούλη για τον νεοφιλελευθερισμό …

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Στον τόπο μας δεν υπάρχει Αριστερός, δεν υπάρχει κομμουνιστής, ακόμη και ανερμάτιστος Δεξιός,  που να μην καταφέρεται και ν’ αφορίζει τον… επάρατο νεοφιλελευθερισμό.

Για όλα φταίει ο νεοφιλελευθερισμός!

Προσέξτε: Όχι ο κρατισμός που έχει καταστήσει την Ελλάδα το τελευταίο προπύργιο του σοβιετικού καθεστώτος, αλλά ο… νεοφιλελευθερισμός.

Για πάσα νόσο και πάσα μαλακία του

πολιτικού προσωπικού και των μη αρεστών κυβερνήσεων, φταίχτης είναι ο νεοφιλελευθερισμός!

Κι ας μην έχει ουσιαστικά εφαρμοστεί ποτέ στην Ελλάδα, πλην των χρόνων του Ελευθερίου Βενιζέλου, με τη μορφή του φιλελευθερισμού.

Όμως, πόση ρηχότητα μπορεί ν’ αντέξει ένας έστω και στοιχειωδώς ενημερωμένος πολίτης;

Πόση προπαγάνδα;

Πόση κουταμάρα;

Πόση αστειότητα εκφράζει άραγε το γεγονός ότι πριν εκλεγεί πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας ο Κυριάκος Μητσοτάκης μέσα από το ίδιο του το κόμμα τον…. κατηγορούσαν ως … νεοφιλελεύθερο ενώ μόλις εξελέγη σε κάθε προσφώνηση του ονόματος του η Αριστερά ή και τμήμα του προεδρικού ΠαΣοΚ της Φώφης Γεννηματά, προτάσσουν το επίθετο… νεοφιλελεύθερος;

Τα έχουμε ξαναπεί, τα έχουμε ξαναγράψει.

Δεν έχουν ιδέα τι τους γίνεται.

Είναι επικίνδυνα αμόρφωτοι.

Ή επιχειρούν να εφευρίσκουν έναν αόρατο εχθρό για να καλύπτουν τη γύμνια τους.

Να τα ξαναπούμε;

Όσο πιο απλά γίνεται;

Πριν τον «αιρετικό» νεοφιλελευθερισμό που εμφανίστηκε ως αντίδοτο εναντίον του καπιταλισμού το 1938, είχε γεννηθεί ο φιλελευθερισμός, τον 17^ο αιώνα.

Αντίδοτο στην καταπιεσμένη ελευθερία, στην απολυταρχία και στην φεουδαρχία.

Ο φιλελευθερισμός εισήγαγε την αντιπροσωπευτική δημοκρατία κι  επέβαλλε το κράτος δικαίου.

Στην Ευρώπη ταυτίστηκε με την αναγκαιότητα να περιοριστεί ο κρατικός παρεμβατισμός έναντι της ατομικής ιδιοκτησίας και της προσωπικής ελευθερίας.

Στις ΗΠΑ ταυτίστηκε με το κράτος πρόνοιας των πολλών.

Με το πέρασμα των χρόνων ο φιλελευθερισμός ταυτίστηκε με τη συντήρηση των προνομίων των λίγων εις βάρος των πολλών.

Κι αυτό έγινε περισσότερο ορατό στη μεγάλη κρίση του 1929.

Εξ αιτίας αυτής της «κατηφόρας» του φιλελευθερισμού, γεννήθηκε το 1938 ο νεοφιλελευθερισμός.

Από την αναγκαιότητα να μην επαναληφθούν όσα δημιούργησαν την κρίση του ’29, όπως ο ανεξέλεγκτος καπιταλισμός, αλλά κι ο εθνικοσοσιαλισμός που δρούσε όλο και πιο επεκτατικά.

Ο νεοφιλελευθερισμός προέταξε το ΙΣΧΥΡΟ και ΑΤΕΓΚΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

Με προφανή στόχο να καταπολεμάται κάθε ολιγοπώλιο που προκαλούσαν ο καπιταλισμός κι ο κρατικός παρεμβατισμός.

Προέταξε ακόμη, μέσω του ισχυρού και άτεγκτου κράτους, την ελεύθερη διαμόρφωση τιμών, τη στήριξη της επιχειρηματικότητας και φυσικά τον ελεύθερο ανταγωνισμό.

Προς τι λοιπόν φίλτατοι Αριστεροί και λοιποί αδαείς, ο φθόνος κι η συκοφαντία;

Όταν είναι σαφές ότι ο νεοφιλελευθερισμός σε ελεύθερη μετάφραση αποτελεί πιο «κρατικίστικο» οικονομικό σύστημα από τον φιλελευθερισμό;

Που στόχο έχει τον εκδημοκρατισμό της ελευθερίας της αγοράς και τον έλεγχο της ροπής του κεφαλαίου στο κέρδος έναντι οιουδήποτε τιμήματος;

Που εισαγάγει προς τούτο άκρως επιθετικές κινήσεις  (ισχυρό κι άτεγκτο κράτος κι ελεγκτικοί μηχανισμοί) που ωφελούν την κοινωνία των πολλών;

Που σαφώς και ξεκάθαρα δίνει σε όλους ίδιες ευκαιρίες και δικαιώματα, αλλά δεν τους εξισώνει προς τα κάτω κι επιτρέπει  στους αρίστους να παράξουν ελεύθεροι και να «τραβήξουν» και την υπόλοιπη κοινωνία προς τα άνω;

Που επενδύει στην καινοτομία προς όφελος όλων, αφού δημιουργεί θέσεις εργασίας και κίνηση στην αγορά;

Που καλλιεργεί και στηρίζει την αριστεία με συνεχή αξιολόγηση και ταυτοχρόνως στηρίζει τους αδυνάτους;

Κι όταν στις ΗΠΑ τις αρχές του τις ασπάζεται ακόμη κι η Αριστερά;

Κι όταν οι βασικές αρχές του, εκτός από τις ανωτέρω,  είναι η δραστική μείωση των φόρων κι η δραστική κατάργηση της γραφειοκρατίας;

Κι όταν εγκαλείται και κατηγορείται επειδή δεν εφαρμόστηκαν οι αρχές του;

Όταν όλοι ξέρουμε ότι δεν χρεοκόπησαν οι αγορές του κράτους κι ο ιδιωτικός τομέας, αλλά το κράτος, επειδή υιοθετήθηκαν συστηματικά κρατικίστικες κι Αριστερές συνταγές;

Κι όταν οι επικριτές επιχειρούν να πείσουν ότι η συνταγή στο φάρμακο ανάστασης του τόπου είναι ίδια μ’ εκείνη που τον έφερε σε ημιθανή κατάσταση;

Για να τελειώνουμε λοιπόν με το παραμύθι.

Οι άσχετοι ή οι πολέμιοι του νεοφιλελευθερισμού, δεν είναι παρά εκείνοι που επιθυμούν την διαιώνιση της φαυλοκρατίας στον τόπο μας.

Εκείνοι που προσβλέπουν στη συνέχιση του κρατικού παρασιτισμού και των κρατικών παροχών.

Και τον έχουν αναγάγει σε υπαριθμόν ένα εχθρό τους.

Αλλά, η πρόοδος της ζωής δεν μπορεί να σταματήσει…