ΕΥΑερα: Τη στραβή την τσούρα, οι τρίχες τη χαλούσανε!

Γράφει

η Εύα Τσαροπούλου

Ήταν, θυμάμαι, Μάρτιος του 2013, όταν η Κύπρος εντάχθηκε στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης. Πλησιάζει πάλι Μάρτιος, του 2016 πια, τρία μόλις χρόνια μετά κι η Κύπρος ετοιμάζεται να αποσυρθεί απ’ αυτόν, δόξη και τιμή!

Ο εκπρόσωπος της Κυπριακής κυβέρνησης, Νίκος Χριστοδουλίδης, όταν ρωτήθηκε τις προάλλες, για το πώς πέτυχε η Κύπρος αυτή τη –σχετικά γρήγορη- έξοδο, έδωσε ένα μάθημα πολιτικής ορθότητας: 

«Αν παραδεχτούμε την ύπαρξη "συνταγών επιτυχίας", στο παράδειγμα της

Κύπρου αυτές ήσαν μόνο δύο: Ιδιοκτησία των μέτρων και συλλογική προσπάθεια».

Μου έκανε εντύπωση η χρήση της λέξεως «ιδιοκτησία», αντί ίσως για αυτήν της «υιοθέτησης» ή του «ενστερνισμού», που θα μπορούσαν περίπου να σημαίνουν το ίδιο. Αλλά τη διαφορά την κάνει ακριβώς αυτό το «περίπου».

«Ιδιοκτησία»· μία λέξη πολύ δυνατή, η οποία τονίζει το ότι ολόκληρη η χώρα αποδέχτηκε πως τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για το δικό –της- καλό, είναι δική –της- απόφαση και δεν αποτελούν επιβεβλημένες συνθήκες από κάποιους «κακούς» ξένους. Είναι μια καλή λέξη για να περιγράψει την αποδοχή και την απόλυτη ανάληψη της ευθύνης!

Οι Κύπριοι δεν χρέωσαν κανέναν για τις δύσκολες αποφάσεις που καλούνταν να υλοποιήσουν, ως μόνη λύση για να βγει η χώρα τους απ’ την κρίση που είχε μπει το 2012. Τις έκαναν «δικές τους».

Αυτή ήταν η πρώτη επιτυχία ·η επιτυχία της απόφασης.

Για τη δεύτερη, αυτήν της υλοποίησης, χρειάστηκε η άλλη «μαγική» συνταγή: Εκείνη της συλλογικής προσπάθειας.

Ο Κύπριος κυβερνητικός εκπρόσωπος ξάφνιασε το αγουροξυπνημένο πανελλήνιο, δηλώνοντας προχθές, πως δεν ήταν αποκλειστική επιτυχία της κυβέρνησής του αυτή, οπότε δεν θα μπορούσε να δεχθεί τα εύσημα εξ ολοκλήρου στο όνομά της.

Όλα τα κόμματα, τα «πληγωμένα» κόμματα της Αντιπολίτευσης, όχι μόνο βοήθησαν με την εποικοδομητική κριτική τους, αλλά συνέβαλαν σε ιδέες, σε κινητοποίηση και σε ενθάρρυνση των πολιτών - ψηφοφόρων τους!

Απλή, καθαρή, έντιμη, πολιτικώς ορθή, κοινή λογική!

Ένας λαός που ζει κάτω από συνθήκες κρίσης κι αναγκάζεται να πάρει μέτρα που αλλάζουν τη ζωή του κι όχι προς το καλύτερο, δεν χρειάζεται επιπλέον, κάποιον δίπλα στο αυτί του να τον φυτιλιάζει συνεχώς.

Πιο χρήσιμες θα του φανούν ψύχραιμες φωνές, που θα του δείχνουν το δρόμο για τη φυγή απ’ τα αδιέξοδα που δημιουργήθηκαν απ’ την κρίση αυτή καθ’ αυτή.

Το ενδιαφέρον -και φυσικά απολύτως διαφορετικό από τη μεθοδολογία που επέλεξαν οι δικοί μας ειδήμονες- είναι πως ούτε ένας φόρος παραπάνω δεν επιβλήθηκε σε ελεύθερους επαγγελματίες ή σε φυσικά πρόσωπα. Δεν υπήρξαν απολύσεις.

Η «θυσία» περιορίστηκε στη μείωση της μισθοδοσίας -όλων ανεξαιρέτως των πολιτών-μείωση που έφτασε κατά περίπτωση μέχρι και το 25%.

Οι μεταρρυθμίσεις ήταν μονόδρομος και αυτό το κατάλαβε νωρίς όλο το νησί, που στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων.

Η κυβέρνηση προχώρησε σε μεταρρυθμίσεις σε θέματα Παιδείας και Υγείας και, με νομοσχέδιο που πέρασε πριν τρεις μήνες, κατήργησε τις αλλαγές των γενικών γραμματέων των υπουργείων, προκειμένου να διασφαλίζεται η συνέχεια στο κράτος, περιόρισε τις προσλήψεις των συμβούλων των υπουργών μόνο σε δύο άτομα και αντικατέστησε την πρόσληψη στο δημόσιο τομέα -ως ευεργεσία για κατηγορίες πολιτών- με άλλα ευεργετήματα, που δεν επιβαρύνουν τους Κύπριους φορολογούμενους.

Απλά πράγματα, δηλαδή...κοινή λογική!

Αν δανείζομαι το παράδειγμα των αδελφών μας των Κυπρίων, το κάνω μόνο γιατί μας είναι πιο κοντινό, πιο οικείο.

Οι «μαγικές» συνταγές ήσαν ίδιες, ούτως ή άλλως, για το σύνολο των χωρών που κατάφεραν να βγουν απ’ το μνημόνιο και τι μας λέει αυτό;

Μα...ότι γίνεται!

Γιατί λοιπόν ο «εξυπνότερος λαός του κόσμου» δεν μπορεί να ακολουθήσει τις συνταγές αυτές;

Είναι μήπως θέμα εγωισμού;

Μην φταίει που δεν το σκεφτήκαμε πρώτοι;

Είναι φαντάζομαι πιο απλό να δαιμονοποιούμε για όλα μας τα δεινά κάποιον «κακό άλλον».

Είμαστε πολύ δυνατοί στη μεταβίβαση της ευθύνης.

Δώσ’ του μεταβίβαση-μεταβίβαση, να ’σου να την τσουλάμε έξω απ’ τα σύνορα της χώρας. Μια χαρά βολικό είναι.

Ξεχνούμε πως υπεύθυνοι δεν είμαστε μόνο για όσα κάνουμε, αλλά –και- για όσα –δεν- κάνουμε…

Εδώ, βλέπεις, όλοι βρίζουμε τη θάλασσα, μα στ' αλήθεια, ο άνεμος τα φταίει...

Είναι πολύ εύκολο, απ’ την άλλη, να λέμε πως δεν έχουμε κουλτούρα συνεργασίας.

Είναι μια καλή δικαιολογία, με την οποία κρατούμε τη συνείδησή μας ήσυχη ότι, ναι μεν, θα θέλαμε, πλην όμως είναι κι αυτή η κακή μας η μοίρα και ο στραβός γιαλός, στον οποίον αρμενίζουμε…

Το παράλογο βέβαια, είναι πως ο ξύλινος πολιτικός μας λόγος χρησιμοποιεί τα ίδια επιχειρήματα, είτε ένα ελληνικό κόμμα βρίσκεται στην Αντιπολίτευση, είτε όταν αυτό μεγαλώνει αρκετά και γίνεται Κυβέρνηση.

Έλλειψη πολιτικής βούλησης, λέμε και αυτή ακριβώς είναι άλλη μία καλή δικαιολογία για να μην κάνουμε απολύτως τίποτα, αποδεχόμενοι τη μαύρη μας τη μοίρα...

Η πατρίδα του μοιρολάτρη.

Πόσο δύσκολο είναι άραγε, να δεχτούμε την αντικειμενική ανάγκη μεταρρυθμίσεων, που δεν θα μεταβιβάζονται από τη μια κυβέρνηση στην άλλη, σαν τα σκουπίδια που η ταραγμένη νοικοκυρά κρύβει κάτω από το χαλί, όταν ξαφνικά της χτυπάει την πόρτα η κακιά πεθερά της!

Μοιάζει ακατόρθωτη η σκέψη να μπούμε όλοι κάτω από την κοινή ομπρέλα της ανάγκης, χωρίς να είναι πρόβλημα το ποιος θα είναι ο αρχηγός και πώς θα λέγεται το πολιτικό ρεύμα που τον στηρίζει!

Κουτό δεν είναι, όταν μας παίρνει και μας σηκώνει όλους το ρεύμα της φτώχειας, με την ανεργία στα ύψη και τις επιχειρηματικές δραστηριότητες να θυμίζουν την κουλή Αφροδίτη της Μήλου;

Η Ελλάδα είναι ένα τεράστιο δάσος από απολιθώματα ιδεολογιών, οπότε δεν υπάρχει τίποτα να προδώσει ο αγνός ιδεολόγος, αν υποτεθεί ότι αυτό μπορεί να αποτελεί πρόβλημα ή αν εξακολουθούν να υπάρχουν αληθινοί τέτοιοι στις μέρες μας.

Οι λύσεις έχουν αρίθμηση και όλοι ξέρουμε να μετράμε μέχρι τόσο μικρά νούμερα.

Τις εφάρμοσαν όλοι όσοι βγήκαν από τα μνημόνια, που κάποτε χρειάζεται να αντιληφθούμε ότι είναι παιδιά της κρίσης κι όχι ο μπαμπάς της!

Ελάτε πια!

Μέχρι και το αν έκανε η κότα το αυγό ή το αυγό την κότα έχει απαντηθεί, ακόμα θα δικαιολογούμε τη δική μας αναλγησία με τέτοια ανόητα επιχειρήματα;

Ας παραδεχτούμε:

Το ότι όλοι δεν έχουμε πληγεί στο ίδιο μέτρο από την κρίση, αυτό είναι που μας επιτρέπει να διατηρούμε ακόμα την εγωιστική λογική του «δεν βαριέσαι, ας το κάνει ο επόμενος». Εξάλλου, η θέση του βάζω τα χέρια στη μέση και σου γκρινιάζω που δεν πήρες καλά τις  γωνίες, έχει σαφώς καλύτερη θέα από αυτήν του παίρνω –εγώ- τις γωνίες…

Δεν είναι η κοινή λογική που μας λείπει, αδέλφια, είναι η λαμογιά που μας περισσεύει.

Όσο μας κρέμονται βαρίδια πολιτικού εγωισμού, τόσο τα μνημόνια θα αποκτούν αύξοντα αριθμό, μεγαλύτερο από αυτόν που απαιτούν οι λύσεις που χρειαζόμαστε για να βγούμε από αυτά.

Με το φτωχό μου το μυαλό λέω, πως αν αγαπούμε να κλαιγόμαστε, ας το κάνουμε για τον κακό μας εαυτό, όχι για τους τρισκατάρατους ξένους…

Αλλιώς, αν αυτό που τελικώς αναζητούμε είναι μόνο δικαιολογίες, σας έχω μια καλή:

«Τη στραβή την τσούρα, οι τρίχες τη χαλούσανε»…

Για σήμερα, ο Μιχάλης Βιολάρης και τα ριάλια του…πιο επίκαιρα από ποτέ...

https://www.youtube.com/watch?v=cXvrjkSpNx0