Η απεργία ήταν ο καθρέφτης μας…

Γράφει

ο Μιχάλης Δεμερτζής

Μαζική η κινητοποίηση προχθές την Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου.

Σχεδόν όλοι οι επαγγελματικοί κλάδοι παρόντες.

Αγρότες, γιατροί, φαρμακοποιοί, δικηγόροι, ελεύθεροι επαγγελματίες, δημόσιοι υπάλληλοι και πολλοί άλλοι.

Ετερόκλητες ομάδες ένωσαν τις φωνές τους. 

Ο λαός μίλησε.

Τι ακριβώς είπε όμως;

Οι κραυγές ενάντια στη λιτότητα, στη κυβέρνηση, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ακούστηκαν δυνατά. 

Η διαμαρτυρία ενάντια στο ασφαλιστικό και στην

υψηλή φορολογία, καθολική.

Υπήρχε αναμφίβολα μια κάποια ομοψυχία.

Και από προτάσεις...; Εκεί κι αν υπήρχε ομοψυχία..!

Οι περισσότεροι κλάδοι συμφωνούσαν: «Αφήστε το ασφαλιστικό μας ταμείο ήσυχο».

Και μετά, το χάος.

Οι επιμέρους προτάσεις που αφορούσαν τον κάθε κλάδο ξεχωριστά, μερικές διατυπωμένες και σε πανό, συνέθεταν μια Βαβέλ συντεχνιακών δογματισμών.

Καμία πρόταση που να αφορούσε τη κοινωνία δεν υπέπεσε στην αντίληψή μας.

Σχετίζονταν κυρίως με κλαδικά κεκτημένα ή, στη καλύτερη περίπτωση, καλούσαν σε «συζήτηση από μηδενική βάση».

Μέσα σε μία μεγάλη κινητοποίηση μερικών ωρών, ξεδιπλώθηκε ολόκληρη η νοοτροπία μας. Μερικά λεπτά από το σχετικό ρεπορτάζ και τις δηλώσεις απεργών και θεσμικών παραγόντων στα δελτία ειδήσεων και σε μεγάλο βαθμό καταλαβαίνει κανείς τί εστί Ελλάδα- ακόμα κι αν τα τελευταία τριάντα χρόνια ήταν ασκητής σε απομόνωση.

Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα κοινωνικού κατακερματισμού από το αίτημα των αγροτών για φορολογική εξαίρεση, μάλλον δεν υπάρχει.

Οι φόροι βαραίνουν τους πάντες, αλλά οι αγρότες δεν ζητούν λιγότερους.

Ζητούν την εξαίρεσή τους.

Στην ίδια λογική κινήθηκαν και προτάσεις άλλων επαγγελμάτων.

Παρενθετικά, ας αντιπαραθέσουμε τη παραπάνω περίπτωση με ένα παράδειγμα από το εξωτερικό.

Πριν λίγα χρόνια, οι Βέλγοι οδηγοί φορτηγών κινητοποιήθηκαν μαζικά, διαμαρτυρόμενοι για την προτίμηση των εργοδοτών τους σε μετανάστες που, λόγω μαύρης εργασίας, κόστιζαν πολύ λιγότερο.

Η πρόταση των Βέλγων οδηγών ήταν η εξής:

Πλήρης παραχώρηση υπηκοότητας στους ικανούς για εργασία μετανάστες.

Οι τελευταίοι, για προφανείς λόγους, συντάχθηκαν με τη πρόταση και οι γηγενείς ήξεραν πως, άπαξ και οι αξιώσεις των αλλοδαπών εξισωθούν με τις δικές τους, θα έχουν το πλεονέκτημα στην αγορά εργασίας.

Αυτή είναι η κλαδική συμπεριφορά στο μακρινό Βέλγιο. Καμία περιχαράκωση.

Αντίθετα, όταν στη σημερινή Ελλάδα συνυπάρχουν σε μία διαμαρτυρία δημόσιοι υπάλληλοι και ελεύθεροι επαγγελματίες, η μόνη λογική εξήγηση είναι πως θέλουν και οι δύο να πέσει η κυβέρνηση.

Να προτείνουν κάτι από κοινού, αποκλείεται.

Η συντονισμένη μεγάλη διαμαρτυρία λοιπόν, αποτέλεσε μαζική έκφραση των παθογενειών μας, για αυτό και δεν μπορεί να λογιστεί ως θετικό σημείο στην εν τη κρίση πορεία της ελληνικής κοινωνίας προς την ωριμότητα.

Καλομαθημένος από παλαιότερες πολιτικές, ο κάθε λογής επαγγελματίας δεν ενδιαφέρεται για το σύνολο, δεν αποβλέπει ποτέ στο συμφέρον του καταναλωτή.

Οι πολιτικές των έως τώρα κυβερνήσεων αφορούσαν τον αγρότη, τον φαρμακοποιό, τον γιατρό...

 Όχι τον πολίτη.

Και ενώ η κουρασμένη ελληνική κοινωνία φαίνεται να συζητά πλέον την αλλαγή, οι κλάδοι είναι πλήρως αρνητικοί.

Ο πολίτης θέλει τη μεταρρύθμιση, ο επαγγελματίας δεν την θέλει.

Όποιον Έλληνα και αν ρωτήσεις, είναι παραπάνω από πιθανό να σου πει ότι η χώρα πρέπει να αλλάξει και το ίδιο ισχύει για τους απεργούς της 4^ης Φεβρουαρίου.

Το κράτος πάσχει, οι φόροι πολλοί, το ασφαλιστικό «δεν βγαίνει», οι ίδιοι «δεν βγαίνουν». Αυτά- μαζί με τα παράπονά τους για τα ψέματα του ΣΥΡΙΖΑ- είπαν πολλοί στους τηλεοπτικούς μας δέκτες.

Οι συνδικαλιστές τους τί είπαν;

Όσοι δεν κρύφτηκαν πίσω από τη «συζήτηση από μηδενική βάση» είπαν εν ολίγοις:

«Να μείνει ο ασφαλιστικός μας φορέας ανεξάρτητος, να μην απεμπλακεί από το δημόσιο ταμείο και να μειωθούν οι φόροι μας».

Σαν να λέμε, και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος και μία πίτα δώρο.

Το συμπέρασμα είναι πως η έννοια του κοινού συμφέροντος είναι ακόμα απούσα.

Οι κοινωνικοί θεσμοί αρνούνται να αλλάξουν.

Έξι δύσκολα χρόνια και παραμένουν προσκολλημένοι στο παρελθόν.

Η γλώσσα των εκπροσώπων τους ξύλινη και οι ιδέες τους παρωχημένες, ακριβώς όπως συμβαίνει και με τους πολιτικούς που κατηγορούν.

Για την ακρίβεια, ως τώρα- με ελάχιστες εξαιρέσεις- οι μεν συμπλήρωναν τους δε και, όσο κι αν προσπαθήσουμε, σε αυτή την εξίσωση δεν μπορούμε να χωρέσουμε τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε.

Μόνοι μας τα καταφέραμε έτσι.