Σένγκεν, αξιολόγηση και πολιτική… βλέπουμε και κάνουμε…

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Τα νέα στο ζήτημα της Σένγκεν δεν είναι καλά.

Όλο και περισσότεροι Ευρωπαίοι συζητούν ανοικτά πλέον την έξοδο της χώρας από αυτήν.

Συμφώνως δε με πολιτικούς και διπλωματικούς παρατηρητές η τρίμηνη προθεσμία που έλαβε η χώρα μας για να ολοκληρώσει τις υποχρεώσεις της, δεν είναι τίποτα περισσότερο από κερδισμένος χρόνος των εταίρων, μέχρι να

ολοκληρωθούν οι ενέργειες που πρέπει να γίνουν, ούτως ώστε η έξοδος της Ελλάδας να μη δημιουργήσει προβλήματα.

Ήδη δε, Βουλγαρία, Σκόπια κι Αλβανία έχουν συμφωνήσει στο να κλείσουν με συρματοπλέγματα τα σύνορά τους, για να αποφεύγεται η διέλευση και ροή μεταναστών στην Κεντρική Ευρώπη.

Επιπλέον δε, είδαν το φως της δημοσιότητας οι δυσμενέστατες για τη χώρα μας εκθέσεις διεθνών οργανισμών, που περιγράφουν χαρακτηριστικά τις δικές μας αβελτηρίες.

Κι εδώ έρχονται και μπαίνουν στο τραπέζι οι ευθύνες της ελληνικής κυβέρνησης.

Με πρώτιστη την αδιαφορία της εδώ και τόσο καιρό να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της και να δημιουργήσει τα περίφημα κέντρα υποδοχής (hot spots).

Και μάλιστα όταν οι πάντες στην Ευρώπη προειδοποιούσαν κι επισήμαιναν το γεγονός.

Τώρα, με το μαχαίρι στον λαιμό τρέχουμε και δεν φτάνουμε.

Για ν’ αποφύγουμε το οδυνηρό γεγονός που θα πλήξει τη χώρα και δη καταμεσής της τουριστικής περιόδου.

Τα ίδια δεν έγιναν και πέρυσι στο πρώτο εξάμηνο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ;

Λόγια, λόγια, λόγια, δήθεν διαπραγμάτευση και ξανά λόγια και στο τέλος –πάλι με το μαχαίρι στον λαιμό- φεσωθήκαμε ένα τρίτο και δη το πιο επώδυνο μνημόνιο;

Πάμε παρακάτω.

Στην περίφημη αξιολόγηση.

Η οποία έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί από το καλοκαίρι του 2014!

Ο Σαμαράς δίστασε τότε να λάβει τα κάποια –λίγα συγκριτικά με όσα ακολούθησαν- μέτρα και να την ολοκληρώσει, εξ αιτίας κυρίως του πεζοδρομίου του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και των απειλών βουλευτών της κοινοβουλευτικής του πλειοψηφίας.

Ο Τσίπρας έκανε τα γνωστά.

Κι όταν η αξιολόγηση δρομολογήθηκε για τον προηγούμενο Οκτώβριο, τίποτα δεν είχε γίνει για να προχωρήσει. Ούτε ασφαλιστικό, ούτε φορολογικό, ούτε πρόβλεψη για την «μαύρη τρύπα» του προϋπολογισμού, ούτε μεταρρυθμίσεις, ούτε αποκρατικοποιήσεις.

Μόνο λόγια, λόγια, λόγια και δήθεν διαπραγμάτευση.

Με προφανή στόχο να μην αναλάβει η κυβέρνηση τις ευθύνες της τρέμοντας το πολιτικό κόστος ή επειδή η αναιμική πλειοψηφία της δεν της επιτρέπει να κυβερνά.

Έτσι, κωλυσιεργεί συστηματικά και στη συνέχεια  αναγκάζεται να τρέχει πίσω από τις εξελίξεις.

Η δε αξιολόγηση δεν προβλέπεται πλέον πριν τον Απρίλιο.

Ημέρες πρώτου εξαμήνου 2015.

Πάμε παρακάτω.

Αποκρατικοποίηση ΟΛΠ.

Την επισπεύδει ο ίδιος ο πρωθυπουργός μετά από συνομιλίες με τον Κινέζο ομόλογό του, εισπράττονται τελικά πολύ λιγότερα χρήματα απ’ όσα υπολογιζόταν ότι θα εισέπραττε το ελληνικό κράτος επί σαμαροβενιζέλων, αλλά…

Ο υπουργός Ναυτιλίας, εμμονικός και παντελώς εκτός πραγματικότητας, αφού βγαίνει και δηλώνει στην «Αυγή» ότι η «κυβέρνηση δεν σκοπεύει να ξεπουλήσει» το λιμάνι», βάζει δικούς του ανθρώπους από τον Πειραιά να… προσφύγουν στο ΣτΕ εναντίον της αποκρατικοποίησης.

Κι όμως, παραμένει υπουργός.

Κι όμως κάποιοι από το κομματικό ακροατήριο τον λαμβάνουν σοβαρά.

Ημέρες πρώτου εξαμήνου 2015, όπου ο καθένας έλεγε ότι ήθελε, όπως το ήθελε, όπως το αντιλαμβανόταν, πριν έρθει η απότομη προσγείωση.

Πάμε παρακάτω.

Αγροτικό ζήτημα.

Ανεξαρτήτως του δικαίου ή του αδίκου των αγροτών, η πραγματικότητα λέει ότι με τους αποκλεισμούς των δρόμων και τα μπλόκα, προβαίνουν σε πράξεις ολοκληρωτισμού και ποινικά κολάσιμες.

Ο πρωθυπουργός, συνοδοιπόρος τους κι επάνω στα τρακτέρ μέχρι προσφάτως, αδυνατεί να εξασφαλίσει σε Έλληνες και μη το δικαίωμα της ελεύθερης κυκλοφορίας.

Λόγια, λόγια, διαπραγματεύσεις και πάλι λόγια.

Όμως, έτσι δεν κυβερνάται η χώρα.

Η τακτική του «βλέπουμε και κάνουμε» δεν μπορεί να αποτελεί πολιτική έκφραση μιας χώρας που πλήττεται από παντού.

Ούτε οι ερμαφρόδιτες πολιτικές που με μαθηματική βεβαιότητα μας οδηγούν σε νέα κι ίσως ανυπέρβλητα προβλήματα.

Πολύ περισσότερο όταν τα προβλήματα τελματώνουν, η οικονομία παραμένει ημιθανής κι η αβεβαιότητα μεγεθύνεται.

Όπως ακριβώς το πρώτο εξάμηνο του 2015 και ακόμη περισσότερο στη συνέχεια…