Η εθνικά αυτοκτονική χορογραφία της «Πρώτη φορά Αριστεράς»…

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε η κρίση, η χαλαρή κι ανεύθυνη Αριστερά υιοθέτησε μια πρωτοφανή ρητορική μίσους εναντίον κάθε είδους εξουσίας.

Διαδηλώσεις, καταστροφές, νεκροί (Marfin), προπηλακισμοί και ξυλοδαρμοί πολιτικών αντιπάλων, προτροπές για μη πληρωμή ακόμη και στοιχειωδών υπηρεσιών, νταηλίκια του αισχίστου είδους.

Ταυτοχρόνως η ίδια πολιτική ρητόρευε στοχεύοντας τα

κατώτερα ένστικτα και την άγνοια της κοινωνίας, μιλώντας για αδικία της Ευρώπης, για τοκογλύφους που μας πίνουν το αίμα, για προδότες πολιτικούς, για κρεμάλες κι ένα σωρό παρόμοια…

Κι όχι μόνο αυτά. Ο λαϊκισμός στο απόγειό του, έταζε και του πουλιού το γάλα.

Κι όλη αυτή η γελοία χορογραφία άρχισε να παίζεται όταν κατακτήθηκε η εξουσία.

Υψώθηκαν οι γιακάδες, βγήκαν έξω τα πουκάμισα, άρχισε ο χλευασμός εκείνων από τους οποίους ζητούσαμε δανεικά και …ξεκίνησε η επανάσταση.

Που κατέληξε σ’ ένα δημοψήφισμα που δίχασε την κοινωνία με το αντιευρωπαϊκό παραλήρημα κάποιων κανιβάλων που χοροπηδούσαν στο Σύνταγμα καίγοντας φωτογραφίες του Σόιμπλε,  τα capital controls και τελικά ένα νέο μνημόνιο, χειρότερο από κάθε άλλο…

Κι όχι μόνο αυτά.

Η χορογραφία είχε κι άλλα.

Προκλήθηκε συνειδητά και κάτω από ασύλληπτης ηλιθιότητας ιδεοληψίες, το μεταναστευτικό χάος.

Η χώρα κατέστη από τη μια στιγμή στην άλλη ξέφραγο αμπέλι κι οι κυβερνητικές φωνές απειλούσαν ότι θα γεμίσουν την Ευρώπη τζιχαντιστές που δεν θ’ αφήσουν τίποτα όρθιο.

Κι όταν οι Ευρωπαίοι είδαν κι αποείδαν κι άρχισαν να λαμβάνουν τα μέτρα τους, η χορογραφία προχώρησε στο κλάμα τύπου μυξοπαρθένας που απειλείται ο παρθενικός της υμένας.

Η μέγιστη εθνική καταστροφή απειλεί πλέον ευθέως τη χώρα.

Μια νέα εθνική τραγωδία δείχνει να βρίσκεται προ των πυλών της Ελλάδας.

Με τα δυτικά της σύνορα σφραγισμένα και τα ανατολικά υπό πλήρη κατάρρευση.

Με την διαφαινόμενη πλέον αποκοπή του τόπου από το νομικό, το πολιτισμικό, το οικονομικό και γεωπολιτικό της σπίτι.

Ο δε γείτονας σουλτάνος, άρχισε να στέλνει πρόσφυγες και μετανάστες ακόμη και σε σημεία της χώρας με σπουδαία κρισιμότητα, όπως το Καστελόριζο ενώ αλωνίζει επισήμως στο Αιγαίο.

Σε αέρα και θάλασσα.

Κι αφού κατάφερε να επιβάλλει την σχεδόν de facto μετατροπή του Ανατολικού Αιγαίου σε «γκρίζα ζώνη».

Μακάρι το τέλος της χορογραφίας που έστησε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και το ακροδεξιό μόρφωμα που συγκυβερνά, να λάβει χειροκροτήματα κι όχι πόνο, δάκρυ και αίμα.

Μακάρι όλα αυτά να είναι ένα δράμα που θα τελειώσει με χαμόγελο κι ο γράφων ν’ αποδειχθεί ένας γραφικός κινδυνολόγος.

Φοβάμαι, όμως,  πως όχι.

Όσο αυτή η κυβέρνηση αναλίσκεται σε αστείες μάχες χαρακωμάτων και λαζοπουλισμούς για εσωτερική κατανάλωση…

Όσο στα μυαλά τους φυσάνε περίεργοι άνεμοι…

Κι όσο ο πρωθυπουργός δεν δείχνει ικανός ν’ αντιληφθεί την κρισιμότητα των στιγμών και να κυβερνήσει, η χορογραφία του 2016 μπορεί να φινάλε που να μοιάζει με όσα έζησε ο ελληνισμός το 1922 ή το 1974…