ΕΥΑερα: Ένα ακούς, δύο κρίνεις!

Γράφει

η Εύα Τσαροπούλου

Έχω θέμα με τις μύγες! Είναι εξαιρετικά ενοχλητικές, άσε που είναι και βρωμιάρες! Αγαπούν να βουτάνε τα πόδια τους σε οτιδήποτε κολλώδες και τίποτα κολλώδες δεν έχω για καθαρό. Έπειτα, ικανοποιημένες από τη βουτιά τους, βουίζουν γύρω από τα αυτιά σου και πάνε και στρογγυλοκάθονται πάνω σου, μεταφέροντας τη βρωμιά τους στα μαλλιά σου, στα μάτια σου, στα χέρια σου… Ενοχλητικές και σιχαμένες, σε προκαλούν να τις κυνηγήσεις κι εσύ πέφτεις στην παγίδα τους. Με τη μυγοσκοτώστρα για φωτόσπαθο, ξεκινάς τζεντάι και καταλήγεις τρελός, να αυτοχτυπιέσαι μαζοχιστικά, ενώ αυτές γελάνε με τα χάλια σου…

Μία τέτοια ανούσια και

εξαιρετικά μαζοχιστική μάχη φαίνεται να δίνει εδώ και καιρό η ελληνική κοινωνία. 

Το ρόλο της μύγας παίζουν με εξαιρετική επιτυχία γεγονότα ή πρόσωπα που επιδιώκουν κάτι περισσότερο από το τέταρτο της δημοσιότητας που τους αναλογεί και η κοινωνία, δηλαδή όλοι εμείς, τσιμπάμε με εξαιρετική μανία το τυράκι που μας βάζουν κάθε φορά στη φάκα. Πριν προλάβουμε να το καταλάβουμε, με ένα «χραπ» έχουμε ήδη μετατραπεί σε κορόιδα και κάποιος πίνει στην υγειά μας…

·  Το φιλί που αντάλλαξαν μέλη της κοινότητας των ΛΟΑΤ, μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου για το σύμφωνο συμβίωσης μέσα στη Βουλή…

·  Η παράσταση του Εθνικού Θεάτρου, σε κείμενα του Σάββα Ξηρού, που ανέβηκε και κατέβηκε και ξανανέβηκε…

·  Ο υποτιθέμενος γάμος πρώην κυβερνητικού στελέχους με το γιο μεγάλης εφοπλιστικής οικογένειας…

·  Η απομάκρυνση, η επαναφορά και η εκ νέου απομάκρυνση, υπό τη μορφή προαγωγής σε...βοηθό, του επικεφαλής της Διεύθυνσης Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος…

·  Το επεισόδιο με τον σεκιουριτά και τον αλλοδαπό στο μετρό…

·  Η κατακραυγή για το τραγούδι – αναφορά στα κατεχόμενα του Παντελή Παντελίδη, τη μία μέρα και η συντριβή για τον τραγικό του θάνατο, την επόμενη.

·  Η αναφορά του Λαζόπουλου στην αναπηρία του Σόιμπλε, ως γενεσιουργό αιτία του «καθηλωμένου σε μια ιδέα» μυαλού του…

·  Τα βολταρίσματα μέσα –έξω από τη Σένγκεν… 

·  Η επί χρόνια κρεμάμενη ως δαμόκλειος σπάθη απειλή, ότι η γειτονική Τουρκία θα μας κηρύξει τον πόλεμο…

Αυτά είναι μόνο μερικά απ’ τα πρόσφατα «τυράκια», που κάποιοι τοποθέτησαν εντέχνως στη μεγάλη φάκα και η «καημένη» η ελληνική κοινωνία, πεινασμένη γενικώς και ειδικώς, έσπευσε να δαγκώσει επιμελώς. 

Ε, ήταν απλώς θέμα ελαχίστου χρόνου για να ακουστεί το «χραπ» της σιδερένιας φάκας. 

Η μυγοσκοτώστρα ξεκίνησε το ανελέητο και εντελώς άσκοπο χτύπημα με τον αέρα, περνώντας από τα κουτσομπολίστικα στα σοβαρά και από τα ηθικά στα αυτονόητα, ενώ ταυτόχρονα, περνούσε από τη Βουλή η τροπολογία για τις τηλεοπτικές άδειες, ενώ ετοιμάζεται η κατάθεση του ασφαλιστικού, ενώ συζητιέται το προσφυγικό και άνθρωποι εξακολουθούν να θαλασσοπνίγονται, ενώ οι δυνάμεις των «πιστών» μακελεύουν ό,τι βρουν μπροστά τους σε προσεκτικά επιλεγμένους ανά τον κόσμο στόχους, ενώ οι επιχειρήσεις κατεβάζουν ρολά κάθε μέρα, σαν να έχουν σταθερό ραντεβού με την πτώχευση…

Η κοινωνία συνεχίζει να αυτομαστιγώνεται με τη μυγοσκοτώστρα στο χέρι κι όλοι είναι ευχαριστημένοι που έχουν εκφράσει την άποψή τους με τη δήθεν ελευθερία λόγου που τους παρέχει η κοινωνική δικτύωση, κωφεύοντας στη φωνούλα που τους φωνάζει: 

·  Ο Τύπος δεν κέρδισε τυχαία μια θέση ανάμεσα στις «εξουσίες»…

·  Υπάρχουν παιχνίδια που παίζονται εδώ μπροστά στα μάτια σας κι εσείς είστε απλώς τα πιόνια…

·  Η Ελευθερία δεν ορίζεται με τον ίδιο τρόπο για όλους…

·  Σταματήστε να εθελοτυφλείτε σε όλα εκείνα που εσείς –δεν- κάνετε, την ίδια ώρα που κάνετε κριτική σε όλα εκείνοι που κάποιοι άλλοι προσπαθούν να κάνουν, με κόπο και στερήσεις. 

Η κακομοίρα, η ελληνική κοινωνία, που δάγκωσε το τυράκι: 

Ενοχλήθηκε από το φιλί των ΛΟΑΤ, γιατί έθιξε την ηθική της, αλλά πάει και ψηφίζει εκείνους τους πολιτικούς που φωτογραφίζονται με τη δήθεν ευτυχισμένη οικογένειά τους, ενώ οι γκομεναίοι πάνε κι έρχονται από την πίσω πόρτα, με τη δικαιολογία πως αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες! Σκασίλα της για το ανθρώπινο δικαίωμα να είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στο Νόμο -λέω τώρα εγώ ένα τρελό παράδειγμα- εξασφαλίζοντας, ας πούμε, με την περιουσία μας, μετά το θάνατό μας, τον άνθρωπο με τον οποίο τη δημιουργήσαμε κι ας ανήκει αυτός στο ίδιο φύλο με μας. Όχι, η γυναίκα του Καίσαρα πρέπει να φαίνεται και να είναι τίμια, ουδείς μίλησε ποτέ για τον άντρα του!

Είναι τεράστιο θέμα προς συζήτηση το αν υπάρχουν όρια στην τέχνη, όπως και το ποιος δικαιούται να τα καθορίζει. Αλλά εκτός του ότι ακόμα και στο τι ορίζεται ως τρομοκρατία δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε, μήπως θα έπρεπε να σταθούμε στο απλούστερο: Ανάμεσα σε ποια άλλα υποψήφια για να ανέβουν έργα, προτιμήθηκε ως το καλύτερο για να δοθούν τα χρήματα του Έλληνα φορολογούμενου, το πόνημα Ξηρού; Αν η αξία της ζωής δεν μπορεί να υπολογιστεί, υπολογίζεται όμως ευκολότερα η τιμή της, ιδίως όταν αφορά το πού ακριβώς πηγαίνουν οι φόροι μας.

Αισχρή η δήλωση του Λαζόπουλου για τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα, αλλά αυτόν τον ξέραμε από παλιά και τον παλεύουμε. Απλό είναι, του κλείνουμε τη στρόφιγγα, σταματάμε τη ροή του χρήματος που τον ποτίζει και σε λίγο θα είναι πια παρελθόν. Στον κόσμο της τηλεόρασης, οι άνθρωποι που αποτελούν τα κεφάλαια, όταν γίνονται ζημίες, δεν επιζούν πολύ, γιατί είναι πιο ζημίες από άλλους, που δεν ήταν και τόσο κεφάλαια!

Αλλά είπαμε, αυτόν τον ξέρουμε. Εκείνους που γελούσαν από κάτω με τη δήλωσή του, τους ξέρουμε; Αυτούς που πάνε και κλείνουν τις ειδικές για τα αμαξίδια διαβάσεις με σκουπίδια και κάθε είδους εμπόδια, αυτούς που πάνε και παρκάρουν στις θέσεις αναπήρων, αυτούς τους ξέρουμε; Αν τους ψάξει κανείς, σίγουρα θα τους βρει ανάμεσα σε αυτούς που θεώρησαν αισχρή τη δήλωση του Λαζόπουλου σήμερα, ενώ αύριο θα κάνουν ανενόχλητοι ό,τι και χθες. Ευαισθησίες επικαιρότητας... 

Καταδικαστέος ο σεκιουριτάς για την απροκάλυπτη ρατσιστική του συμπεριφορά στον αλλοδαπό στο μετρό, αλλά πόσοι από αυτούς που την καταδίκασαν κρατάνε σφιχτότερα την τσάντα τους όταν βρίσκονται δίπλα σε κάποιον που το χρώμα του σκουραίνει επικίνδυνα και πόσοι κρύβουν διακριτικά τη μύτη στο μαντήλι τους, για να αντέξουν τη βαριά μυρωδιά τους; Μικρές διακριτικές… διακρίσεις, γιατί για τις πιο μεγάλες καλύτερα να μην μιλάμε…  

Ένας νέος άνθρωπος σκοτώθηκε. Ένα ακόμα νούμερο προστέθηκε στη φαγάνα της ασφάλτου. Όχι, δεν ήταν ένα τυχαίο νούμερο! Ήταν κάποιος που είχε ενοχλήσει γιατί ήταν πιο λαϊκός απ' ότι έπρεπε, γιατί τη μουσική του δεν την παραδέχονται όλα εκείνα τα δήθεν πολιτισμένα αυτιά, που πηγαίνουν στις όπερες με τη μία παρέα και τα σπάνε στα τραπέζια, διαμαρτυρόμενοι γιατί δεν υπάρχουν αρκετά γαρύφαλλα να πετάξουν στο "άτι" που συνοδεύουν, όταν είναι με την άλλη παρέα. Ένας άνθρωπος που φτιάχτηκε μόνος του και δεν ακούμπησε ποτέ στις πλάτες του μπαμπά του για να κερδίσει τα λεφτά του, ένας άνθρωπος που έτρεχε υπερβολικά -ίσως κομμάτια απ' την κατακραυγή των προηγούμενων ημερών για το τραγούδι-άλλη μύγα στη μύτη της κοινωνίας- παρασύροντας κι άλλους μαζί του. Αλήθεια, ψέματα, τι σημασία έχει; Εκείνος έφυγε κι εμείς συνεχίζουμε να σκυλεύουμε το πτώμα του, κρυφοσκουπίζοντας ταυτόχρονα το δάκρυ που κυλάει απ' τα μάτια μας, στο άκουσμα των "σκυλάδικων" τραγουδιών του, στα τηλεοπτικά αφιερώματα που του γίνονται...

Έδιωξαν τον υποστράτηγο! Τον ξαναπήραν πίσω με εντολή του πρωθυπουργού, που στάλθηκε απ' τις μακρινές Βρυξέλλες. Τον ξανάδιωξαν την ίδια μέρα, γιατί – φυσικά- αυτά δεν περνάνε σε μας. Του έδωσαν λέει προαγωγή για καλύτερα, είπαν χθες και σήμερα τον λένε "βοηθό" που θα επιβλέπει τις εργασίες της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος. Ναι, ως διευθυντής δεν τις επέβλεπε αρκετά καλά, ως βοηθός οπωσδήποτε θα ασκεί πιο αποτελεσματικά τα καθήκοντά του. Ένα ατελείωτο καραγκιοζιλίκι, να τι είμαστε και μάλιστα απροκάλυπτα, χωρίς καμία δικαιολογία...Μέχρι και ο Καραγκιόζης θα ντρεπόταν για τα χάλια μας...

Τα πυροτεχνήματα θα είναι πάντα φανταχτερά και τα χρώματά τους θα μας εντυπωσιάζουν, αλλά έχει αναρωτηθεί ποτέ κανείς, τη στιγμή που τα βλέπει, ποιος στέκεται και πού όταν τα στέλνει να σκάσουν γεμίζοντας τον ορίζοντά μας; Είναι τόσο δυνατός ο θόρυβος στα αυτιά μας και τόσο έντονα τα χρώματα στα μάτια μας, που κρατούν εγκλωβισμένα το νου και την καρδιά μας…

Είμαι απ' αυτούς που πιστεύουν πως ετούτη τη βαριόμοιρη την ελληνική κοινωνία, τη βασανισμένη απ' τα τόσα, την απαίδευτη _παρά_ τα τόσα, καλύτερα να μην ενοχλούμε άλλο και μάλιστα με μάταιο τρόπο. Αποδείχτηκε πως ούτε την ξυπνάμε, ούτε την βάζουμε να δουλέψει, αν αυτή ήταν η καλή δικαιολογία όσων βάζουν το τυράκι στη φάκα. Αντίθετα, την αποβλακώνουμε περισσότερο.

Στην τελική, όταν ζορίσουν τα πράγματα, θα υπάρχει πάντα μια καλή θεωρία συνωμοσίας, να αποδώσουμε την ευθύνη του ότι κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε...

Οι Εβραίοι, οι μασόνοι, οι ψεκασμένοι, η πείνα, η ανεργία, ο κακός μας ο καιρός, ο στραβός μας ο γιαλός, πάντα θα υπάρχει κάτι...

Η αλήθεια είναι πως...μασάμε. Ό,τι μας δώσουνε, το μασάμε. Εκούσια. 

Κυνηγιόμαστε με τις μύγες, γιατί κατά βάθος, δεν είμαστε τίποτα άλλο, παρά πεταλούδες της νύχτας, που μας έλκει το φως με το οποίο γεμίζει τον ουρανό μας το κάθε πυροτέχνημα.

Είναι κι η άλλη πλευρά: Οι μύγες προσπαθούν με τη σειρά τους να σου ρίξουν μπουνιά στη μύτη, αλλά αφού εσύ είσαι μεγαλύτερος και δεν σε φτάνουν, προσπαθούν με εκείνα τα μικροσκοπικά, λασπωμένα ποδαράκια που διαθέτουν να σε λερώσουν, να σου βουίξουν τα αυτιά, να σου πούνε πως "υπάρχουμε, κοίταξέ μας κι εμάς"...

Αν δεν μασούσαμε, τίποτα δεν θα γινόταν στ’ αλήθεια.

Αν δεν μας προκαλούσαν αυτά που γίνονται γύρω μας, κανείς δεν θα ένιωθε την ανάγκη να επιβεβαιωθεί προκαλώντας μας...

Αν δεν βρουν αγοραστές, πόσες φορές θα συνεχίσουν να προσπαθούν να πουλήσουν; 

Ο θύτης δεν έχει λόγο ύπαρξης, αν δεν υπάρχει θύμα… Αντλεί σαδιστική ευχαρίστηση απ' αυτό που θα σου προκαλέσει εκείνη τη στιγμή. 

Δεν έχουμε, νομίζω, πια καμία δικαιολογία για να παριστάνουμε τα θύματα. Είμαστε  όλοι υποψιασμένοι…

Έχουμε περάσει τόσα, για να μπορούμε να διεκδικούμε το στέμμα του υποψιασμένου. 

Βαρύ για το κεφάλι μας, γιατί δημιουργεί την ευθύνη να κάνουμε κάτι γι' αυτό.

Και τελικά, τούτο το βάρος αποφασίζουμε να μην το σηκώσουμε κι αφήνουμε το στέμμα κάτω, προτιμώντας να τσιμπήσουμε το τυρί, που δήθεν δεν πήραμε χαμπάρι πως βρισκόταν στη φάκα....

Τι να είναι άραγε χειρότερο: Η άγνοια ή η αδιαφορία; Ποιος ξέρει; Τι με νοιάζει;

Γι’ αυτή την εβδομάδα: Katie Melua - All in my head

https://www.youtube.com/watch?v=4VMDYFMC7fw&feature=share