Είναι θέμα άποψης (Ν0 21): Το… απλήρωτο κόκκινο γάντι!

Γράφει η Αλεξάνδρα Γρηγορίου

Όλα έχουν τη σημειολογία τους ενώ οι εικόνες εκφράζουν με τον πιο γλαφυρό τρόπο θέσεις και καταστάσεις και φυσικά μένουν αποτυπωμένες με τον καλύτερο τρόπο… Όταν όμως όλα γυρνούν ανάποδα, η ζημιά είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ όσο το επιδιωκόμενο κέρδος…

Η είδηση κυκλοφόρησε δειλά δειλά κι οι αντιδράσεις ήταν βέβαια οι αναμενόμενες σύμφωνα με τις δημοσιευμένες πληροφορίες λοιπόν, επτά μήνες έχουν να πληρωθούν οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών. 

Ναι, εκείνες οι κυρίες που έκαναν άνω κάτω την Αθήνα, στρατοπέδευσαν έξω απ’ το

υπουργείο, τραγουδήθηκαν από μεγάλη λαϊκή αοιδό και γενικώς, με τα κόκκινα γάντια τους κραδαίνοντας με τα δάχτυλα στο σήμα της νίκης, έκαναν έναν σημαντικό και πιεστικό αγώνα για την επαναπρόσληψή τους απ τη στιγμή που η τότε κακή κυβέρνηση της απέλυσε.

Κι ήρθε η πρώτη φορά αριστερά κι απ’ τα πρώτα πράγματα που έκανε, ήταν να υλοποιήσει την προεκλογική της υπόσχεση, να τις επαναπροσλάβει. Όλοι θυμόμαστε τα γλέντια και τις χαρές και τα κλάματα και τις εκδηλώσεις λατρείας στον Πρωθυπουργό κι όλα τα συναφή που σημειολογικά έστελναν πολλά μηνύματα.

Μήνυμα πρώτο, δε γίνονται απολύσεις απ’ το ελληνικό δημόσιο κι αν γίνουν, αποκαθίστανται κάποια στιγμή οι απολυμένοι, αντίθετα με ό,τι συμβαίνει φυσικά στον ιδιωτικό τομέα. Μήνυμα δεύτερο, αυτός ο Πρωθυπουργός ό,τι υπόσχεται το εκπληρώνει. Μήνυμα τρίτο, οι αγώνες των εργαζομένων δικαιώνονται κάποια στιγμή με αριστερές κυβερνήσεις. Μήνυμα τέταρτο, ό,τι κακό κάνουν οι δεξιοί, οι αριστεροί έρχονται να το διορθώσουν. Και τα μηνύματα συνεχίζονται σ’ αυτό τον ρυθμό…

Κι έρχεται λοιπόν, ένα χρόνο μετά η είδηση ότι αυτή η κίνηση με την τόσο έντονη σημειολογία, ακυρώνεται στην πράξη, λόγω αδυναμίας τελικά να ολοκληρωθεί η υπόσχεση αφού εργαζόμενος χωρίς μισθό, είναι χειρότερο από απολυμένο που μπορεί να ψάξει για μια άλλη εργασία.

Επτά μήνες εργάζονται οι κυρίες με κόκκινα ή άλλου χρώματος, άσχετο τελικά όπως αποδεικνύεται, γάντια και δεν έχουν λάβει μισθό. Μόνο που μετά από τόση φασαρία και τόσο γλέντι με την επαναπρόσληψη, προφανώς δεν τολμούν να βγουν να το δηλώσουν πουθενά γιατί το κάζο όπως λέει ο λαός, θα είναι άνευ προηγουμένου.

Κι είναι παραπάνω από σίγουρο, ότι η αριστερή, όπως επιμένει να αποκαλείται, κυβέρνηση, θα προσπαθήσει με κάθε μέσο να διασφαλίσει έναντι των μισθών στις συγκεκριμένες κυρίες, για σημειολογικούς λόγους….  Ασχέτως αν, το ήξεραν ή όχι, δεν είναι δυνατόν να καλυφθούν οι μισθοί κι αυτός είναι ο λόγος που αρχικά απολύθηκαν…

Η δικαίωση της κυβέρνησης που τις απέλυσε, είναι το λιγότερο που θα μπορούσε να αναφερθεί. Τα μηνύματα που στέλνει όμως η είδηση της μη καταβολής των μισθών, είναι πολλά κι άκρως ενδιαφέροντα! Έλλειψη ενημέρωσης όταν προσελήφθησαν απ τους φρέσκους κυβερνώντες που βιάστηκαν να υλοποιήσουν μια προεκλογική, απερίσκεπτη υπόσχεση, οι εργαζόμενοι του δημοσίου τομέα δεν διαφέρουν τελικά και τόσο απ’ τους συναδέλφους τους του ιδιωτικού σε ένα κράτος υπό κατάρρευση και διάλυση, ελλείψει χρημάτων, οι αγώνες μπορούν να δικαιωθούν σε ένα κράτος που όλες οι ομάδες έχουν δικαίωμα στη διεκδίκηση του δίκαιου κι όχι αποσπασματικά κάποιοι που εκφράζουν τον κρατισμό και παρωχημένες θεωρίες, στη σύγχρονη ελεύθερη οικονομία που ανθεί το μεγαλύτερο κομμάτι του πλανήτη.  

Το απλήρωτο κόκκινο γάντι λοιπόν, μπορεί να παρασύρει μαζί του όλη τη σημειολογία της τότε κίνησης που είχε φέρει γλέντια κι αισιοδοξία και μεγάλη πρόκληση σε όλους τους απολυμένους άλλων κλάδων και του ιδιωτικού τομέα ειδικά, που όσο κι αν προσπαθήσουν οι άνεργοί του, δουλειές δεν υπάρχουν ν’ αντικατασταθούν οι χαμένες θέσεις εργασίας!

Το απλήρωτο κόκκινο γάντι, κάλυψε την όποια ανικανότητα εκείνων που το απέλυσαν και τώρα θα βγάλει στην επιφάνεια με τον χειρότερο τρόπο, την ανικανότητα των κάποτε, υποστηρικτών του κι ο αγώνας τώρα θα είναι σκληρός και χωρίς κανέναν να τον υποστηρίζει πλέον αφού δεν έμεινε κανείς δίπλα στις απολυμένες καθαρίστριες όταν ξαναμπήκαν με τόσο προκλητικό τρόπο, κάτω απ τις φτερούγες του ανάλγητου, για τους υπόλοιπους, κράτους.

Εκείνο που μένει τώρα, είναι να δούμε πάλι σκηνάκια έξω απ’ το υπουργείο και φωνές και τραγούδια και κόκκινα γάντια να ζητούν τα δεδουλευμένα, μόνο που η εικόνα των προσώπων που κάποτε είχαν ταυτιστεί χαμογελαστά, θα είναι ένα ξεχασμένο παρελθόν. Η νέα εικόνα θα είναι αυτή της διεκδίκησης και της απογοήτευσης, των σκυθρωπών και θυμωμένων προσώπων.

Υπάρχει βέβαια κι η περίπτωση, να διασφαλισθούν έστω κι έναντι κάποια χρήματα, ώστε να διαφυλαχθεί η σημειολογία, η εικόνα της επικοινωνίας κι όλα αυτά που σηματοδότησε το κόκκινο γάντι και να μην ακουστεί τίποτε πλέον αλλά με τον γνωστό, μουλωχτό, τρόπο, να δοθεί η λύσει μεταξύ των αριστερών κρατιστών κι εργαζομένων.

Όπως και να χει, το κόκκινο γάντι έμεινε απλήρωτο επτά μήνες κι ο καθένας μπορεί να το εκλάβει όπως το επιθυμεί αλλά η σημειολογία παραμένει μια κι αμείλικτη…