Σημάδια ολοκληρωτισμού

Γράφει

ο Μιχάλης Δεμερτζής

Έχουμε σχεδόν κλείσει μήνα με το οδικό δίκτυο στο έλεος των αγροτών, το «κίνημα της γραβάτας» εντείνεται, η Γερμανία με την Τουρκία συναποφασίζουν για το Αιγαίο και μετά απλά μας το ανακοινώνουν, οι γειτονικές χώρες σηκώνουν φράκτες, όλοι οι οικονομικοί δείκτες επιδεινώνονται με το χρηματιστήριο να έχει γυρίσει 25 χρόνια πίσω και τον υπουργό Οικονομικών να «καίγεται» για την αξιολόγηση...

Τi κάνει η κυβέρνηση μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα;

Μέχρι τώρα, λέγαμε «τίποτα».

Λέγαμε επίσης ότι η κυβέρνηση δεν έχει σχέδιο.

Τελικά, μετά και από την

πρόσφατη ανακοίνωση για κυβερνητικό έλεγχο επί του διαδικτύου, φαίνεται να αποκαλύπτεται ένα συγκεκριμένο μοτίβο και μάλλον η κυβέρνηση, όχι απλά έχει σχέδιο, αλλά το εφαρμόζει και με αξιοθαύμαστη ενάργεια.

Πρέπει να είσαι πολύ αφοσιωμένος στον στόχο σου, για να αγνοείς τα σημαντικότατα προβλήματα που αναφέραμε παραπάνω και να συνεχίζεις ακάθεκτος.

Ο στόχος δεν φαίνεται να είναι άλλος από μία στενά ελεγχόμενη κοινωνία, ίσως και εν όψει του δυσοίωνου μέλλοντος.

Μετά τη πολιτική έξοδο από την Ευρώπη, η νομισματική έξοδος δεν είναι ακριβώς σενάριο επιστημονικής φαντασίας.

Σε ένα γενικό πλαίσιο, μια σοβαρή ομάδα εργασίας με σχέδιο, θέτει μακροπρόθεσμους και βραχυπρόθεσμους στόχους και χωρίζει τις εργασίες της σε διαρκείς και λυσιτελείς.

Οι διαρκείς εργασίες είναι τακτικές, καθημερινές και εξασφαλίζουν τη βάση της υλοποίησης του σχεδίου, ενώ οι λυσιτελείς αποτελούν τα επιτελικά βήματα προόδου προς τη πραγματοποίησή του.

Οι διαρκείς εργασίες αυτής της κυβέρνησης είναι δύο:

Πρώτον, η «συριζοποίηση» της δημόσιας διοίκησης.

Ασχέτως των προβλημάτων ή του κόστους επί του δημόσιου ταμείου, οι διορισμοί επί Συριζανέλ έχουν διαχρονικό χαρακτήρα. Μέχρι πρότινος στη χώρα μας το ζητούμενο ήταν το αυτονόητο (αξιοκρατία) και, αντί να βελτιωθούμε λόγω κρίσης, τώρα το ζητούμενο είναι τα προσχήματα. Δεν ενδιαφέρεται για αυτό η κυβέρνηση.

Οι διορισμοί είναι η πέτρα επί της οποίας χτίζει το κράτος της.

Δεύτερον, το ψέμα.

Θα λέγαμε «παραπλάνηση», αλλά για αυτή τη κυβέρνηση είναι μάλλον κολακευτικός ο όρος. Δεν είναι απλά η ανάγκη για κοινωνική ειρήνη, υπό το βάρος δυσμενέστατων εξελίξεων για τη χώρα, που «επιβάλλει» στους (υπεύθυνους για τη κατάσταση) κυβερνώντες να λένε ψέματα. Είναι ο κομμουνιστικός αμοραλισμός. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ, όντας στην εξουσία, μας έχει αποδείξει πως απέχει παρασάγγας από τη Σοσιαλδημοκρατία. Θεωρεί την αστική τάξη ιδεολογικό αντίπαλο (εχθρική αντιμετώπιση στις επενδύσεις, απαξία για τους ελεύθερους επαγγελματίες κ.α.), ενώ ο λόγος που αρθρώνει είναι ξεδιάντροπα κομματικός για κυβέρνηση (βλ. δηλώσεις όπως «οι δικοί μας ψηφοφόροι δεν έχουν χρήματα» και πολλές άλλες) και, όταν αφορά στην ερμηνεία της πραγματικότητας, είναι εντελώς διαστρεβλωτικός και ψευδής.

Ενδεικτικά, προ ολίγων ημερών, ο υπουργός Επικρατείας Νίκος Παππάς φλόμωσε κυριολεκτικά το κοινοβούλιο στα ψέματα σχετικά με τις τηλεοπτικές άδειες και ο Πάνος Καμμένος (συνέντευξη «Στον Ενικό» 15/02/2016) μας έκανε να αναρωτιόμαστε αν είναι υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ.

Θα επεκτεινόμασταν και στις προεκλογικές υποσχέσεις, αλλά έχουν ειπωθεί και γραφτεί τόσα επ’αυτού, που το θεωρούμε περιττό.

Αρκεί να πούμε ότι ο Λένιν θεωρούσε το ψέμα, όχι μόνο θεμιτό, αλλά και απαραίτητο προκειμένου ο Κομμουνισμός να κατακτήσει την εξουσία.

Όμως , κατά τον ίδιο, «Τώρα είμαστε εξουσία και τα πράγματα αλλάζουν».

Και περαιτέρω «Στη σοσιαλιστική χώρα το ψέμα δεν είναι ψέμα, αν σχετίζεται με τον ανώτατο στόχο» (Λέζεκ Κολακόφσκι).

Εν ολίγοις, το ψέμα στα κομμουνιστικά καθεστώτα έχει εργαλειακή υπόσταση.

Δεν αποτελεί περιπτωσιακή παρέκκλιση, όπως στις αστικές δημοκρατίες.

Σε αντίθεση με τις διαρκείς αυτές κυβερνητικές εργασίες, οι λυσιτελείς και πιο δραστικές μόλις άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους.

Ο κυβερνητικός έλεγχος του τηλεοπτικού τοπίου είναι κάτι σκανδαλώδες για μία «δυτική» δημοκρατική χώρα και η επίσημη τεκμηρίωσή του εγκαινιάζει ένα νέο ήθος πολιτικού λόγου στην Ελλάδα. Όταν ο αναπληρωτής υπουργός διοικητικής μεταρρύθμισης δηλώνει ότι αποτελεί παθογένεια της δημοκρατίας η αυτονόμηση των ΜΜΕ, είναι ένας απόλυτα ειλικρινής, αντιδραστικός Αριστερός.

Και έχει σημασία να σημειώσουμε πως, όντας ειλικρινής, δεν παραβιάζει τη προαναφερόμενη κυβερνητική συνέπεια στο ψέμα.

Ως γνήσιος Αριστερός, οφείλει να δίνει το ιδεολογικό του στίγμα. Τα ψέματα αφορούν μόνο στη διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Αυτή η τακτική στοχεύει στη ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας. Το κοινό πρέπει να πιστεύει ότι αυτή η κυβέρνηση λειτουργεί καλά, ώστε να είναι πιο δεκτικό στην ιδεολογική της προπαγάνδα και να στηρίξει τις επικείμενες θεσμικές αλλαγές- ακόμα κι αν οι τελευταίες αποτελούν ξεκάθαρη έκφραση Δημοκρατικού Ολοκληρωτισμού.

Για την πρόθεση της κυβέρνησης να ελέγξει το διαδίκτυο θα μπορούσαμε να πούμε πολλά, αλλά χάριν οικονομίας, θα αρκεστούμε να σημειώσουμε πως η πιο προοδευτική χώρα που εφαρμόζει μια τέτοια πρακτική είναι η Τουρκία.

Άλλωστε, σε πολιτικό επίπεδο, ό,τι ισχύει για τον έλεγχο των τηλεοπτικών καναλιών εν πολλοίς ισχύει και για το διαδίκτυο.

Εν κατακλείδι, δικαιώνεται πανηγυρικά η θεωρία των δύο άκρων και αξίζει να προσθέσουμε ότι δικαιώνεται και ο Γιουνκέρ, εκτιμώντας περίπου πριν έξι μήνες ότι στην Ελλάδα μάλλον έχουμε μία κυνική κυβέρνηση.

Όλες οι παραγωγικές κινήσεις της τελευταίας σχετίζονται με την εδραίωσή της στην εξουσία, ανεξαρτήτως κοινωνικών συνθηκών.

Δεν φαίνεται κάποιο στέλεχός της να ασχολείται επισταμένως με την οικονομία και τη παραμονή μας στο ευρώ. Είναι χαρακτηριστικό ότι κοντεύουμε να κλείσουμε μήνα με κλειστούς δρόμους και η ζωή στο Μαξίμου απλά συνεχίζεται.

Ίσως και οι ανησυχίες μας περί ολοκληρωτισμού και ελεγχόμενης κοινωνίας να είναι υπερβολικές.

Γίνονται αυτά σε μία μοντέρνα ευρωπαϊκή χώρα;

Όχι, βέβαια. Δεν γίνονται.

Άρα, στην Ελλάδα......