Είναι θέμα άποψης (Νο 20): Η εικόνα ενός ρακένδυτου κράτους…

Γράφει η Αλεξάνδρα Γρηγορίου

Πριν μερικά, όχι πολλά χρόνια, ήταν τιμή στη χώρα μας να καταφέρει κάποιος να γίνει βουλευτής, πόσο μάλλον υπουργός! 

Η οικογένειά του ήταν ευτυχισμένη κι όλοι τον θεωρούσαν και τον αναγνώρισαν ως επιτυχημένο… Κάποτε…

Για κάποιον λόγο που δε χαλάλισα ούτε μερικά λεπτά του ελεύθερου χρόνου μου, για να το διαπιστώσω, κυκλοφορεί μια φωτογραφία του κάποτε υπουργού Οικονομικών, Τσοβόλα, να χορεύει με ύφος 40 καρδιναλίων, ένα ζεϊμπέκικο με όλο το μαγαζί γύρω γύρω να

χαμογελάει και να τον χειροκροτεί καμαρώνοντας.  

Θλίψη, οργή κι αηδία τα συναισθήματα που προέκυψαν κι όχι για τον χρόνο που περνάει και τα χρόνια που πλέον μας βαραίνουν αλλά για τις μνήμες που δε μας πληγώνουν μόνο, μας σκοτώνουν! Ο γιος του αγωγιάτη όπως περηφανευόταν τότε, που έφτασε τόσο ψηλά, έγινε υπουργός! Το χωριό του, η κοντινή πόλη, ο νομός, το είχαν καμάρι όπως κι όλων των τότε υπουργών όλων των κομμάτων.

Στις τηλεοράσεις παρακολουθούσαμε γιαγιάδες και παππούδες, γείτονες και συγγενείς, δασκάλους, περιπτεράδες, να δηλώνουν περήφανοι απλώς και μόνο που του χάιδεψαν το κεφάλι όταν ήταν μικρούλης ο κάθε υπουργός και φράσεις τύπου: «φαινόταν από μικρός ότι θα έφτανε ψηλά», «είμαστε υπερήφανοι για τον τάδε», έδιναν κι έπαιρναν.

Κι ερχόμαστε στο τραγικό σήμερα που φτάσαμε να παρακολουθούμε απ’ τις τηλεοράσεις, κάποιους άπλυτους, κακοντυμένους, παρατημένης εμφάνισης, τσαλακωμένους, καημένους, να προπηλακίζονται από καλοντυμένους, περιποιημένους, σιδερωμένους, καθαρούς αγανακτισμένους και μας παίρνει κάποια λεπτά της ώρας να καταλάβουμε τι γίνεται.

Ω ποία πίκρα και θλίψη για την κατάντια μας όταν διαπιστώνουμε ότι αυτά τα άπλυτα που φυλάσσονται απ’ τους αστυνομικούς και προπηλακίζονται απ’ τους απηυδισμένους πολίτες που έφτασαν στο μη περαιτέρω, είναι οι σημερινοί «επιτυχημένοι» της κοινωνίας, οι κυβερνητικοί βουλευτές κι εν δυνάμει υπουργοί!

Κι άντε, το ότι έχουν επιλέξει να είναι άπλυτοι, ασιδέρωτοι, κακοντυμένοι, χωρίς καμιά επιτήδευση στην εμφάνισή τους ασχέτως φύλου, είναι επιλογή τους, να το δεχτούμε. Η αμορφωσιά τους, η έλλειψη επαγγελματικού παρελθόντος παρά την ηλικία τους, η απαράδεκτη συμπεριφορά τους σε πολλές περιπτώσεις, η απαξία έναντι του λαού που μέχρι διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους για χάρη του κι όλη αυτή η σαχλή αδιαφορία για όσα τραγικά συμβαίνουν, με δικαιολογίες που μόνο αυτοί καταλαβαίνουν, πώς να περάσουν απαρατήρητα;

Εκείνοι οι «επιτυχημένοι» του παρελθόντος, είχαν λόγους να είναι υπερήφανοι για το ότι αναδείχθηκαν απ’ τους συμπολίτες τους να τους εκπροσωπήσουν και να κυβερνήσουν τον τόπο. Μόνο που όπως αποδείχθηκε με τον χειρότερο τρόπο, είτε δεν ήξεραν, είτε δεν ήθελαν, για να μην αναφέρουμε και την τρίτη πολύ κακή εκδοχή…, λίγο λίγο κατάφεραν κι έφεραν τη χώρα στη χειρότερη κατάσταση που μπορεί να καταλήξει σύγχρονη χώρα του ανεπτυγμένου κόσμου.

Μας έμειναν οι φωτογραφίες κι οι τηλεοπτικές καταγραφές των καλοντυμένων, ταπεινής καταγωγής επιτυχημένων που έφτασαν να είναι τόσο επιτυχημένοι όσοι οι αστοί συνάδελφοί τους, που για άλλους λόγους θεωρούνταν επιτυχημένοι ακολουθώντας την οικογενειακή τους παράδοση, καταλήγοντας να κυβερνήσουν, όλοι μαζί.

Κι αφού μας απογοήτευσαν όλοι οι προηγούμενοι, καταντήσαμε, στη χειρότερη και πιο δύσκολη στιγμή της σύγχρονης ιστορίας της χώρας, να βρίσκονται στο τιμόνι του κράτους οι τελευταίοι σε όλα! Από εμφάνιση και σεβασμό της δημόσιας εικόνας, μέχρι γνώσεις και επαγγελματική κατάρτιση!  

Καταντήσαμε να θεωρούμε προσόντα τις κομματικές παρουσίες ενώ πιστεύαμε ότι τελειώσαμε μ’ όλα αυτά και τα κατακρίναμε και τα δαιμονοποιήσαμε! Αναγκαζόμαστε να δεχόμαστε στωικά όλες τις αποτυχίες εκείνων που εκλέχθηκαν λόγω αγανάκτησης απ’ τις αποτυχίες των προηγούμενων.

Δοκιμάζεται ο ανθρωπισμός μας με ανθρώπους που σέρνονται στην Ευρώπη για να καταλήξουν σε στρατόπεδα της πιο φτωχής κι ανήμπορης χώρας της Ε.Ε. με τους κατοίκους της να μην ξέρουν πλέον από πού να πρωτοπεριμένουν το επόμενο χτύπημα!  

Πώς μπορεί σήμερα να θεωρηθεί λοιπόν ο βουλευτής κι ο υπουργός, ο επιτυχημένος αυτής της κοινωνίας; Πώς μπορεί ο πολίτης να δει στο πρόσωπο ενός εκλεγμένου, κάτι καλό ή κάτι άλλο παρά τον κύριο υπαίτιο της κατάντιας του;

Μάλλον μας ταιριάζουν οι κακοντυμένοι, άπλυτοι, ασιδέρωτοι, αχτένιστοι υπουργοί και βουλευτές αφού τελικά έτσι προσωποποιείται καλύτερα η χώρα όπως κατάντησε. Δεν εκπροσωπούν τους πολίτες αλλά τη χώρα, το κράτος, όπως το κατάντησαν οι προηγούμενοι, οι καλοντυμένοι, οι ταπεινής καταγωγής που τα «κατάφεραν»…

Όσο κι αν θέλουμε και πρέπει τελικά, για να μείνουμε ενωμένοι και δυνατοί όλοι μαζί, έναντι όσων μας περιμένουν κι έρχονται ραγδαία προς τη χώρα, να ξεχάσουμε όσα τραγικά μας έφεραν στη σημερινή κατάσταση, είναι σχεδόν αδύνατο να μην έρχονται στη μνήμη μας όλα εκείνα τα λόγια κι οι πρακτικές που μπροστά στα μάτια μας απεδείχθη ότι μας κορόιδεψαν τόσο ώστε να αισθανόμαστε ασφαλείς τότε και ν’ ανακαλύπτουμε με τρόμο ότι είμαστε συνένοχοι σήμερα…

Όσο δεν κάνουμε κάτι ως λαός, ν’ αλλάξει η κατάστασή όπως διαμορφώθηκε, αυτοί που σήμερα προπηλακίζονται και φαίνονται να μας προκαλούν και να μας απαξιώνουν, θα συνεχίζουν ν’ αποτελούν την εικόνα του καημένου καταντημένου κράτους μας κι εκείνοι οι «επιτυχημένοι» του παρελθόντος θα μας κοιτούν με λύπη για την κατάντια μας απ’ τις φωτογραφίες και τα ντοκιμαντέρ της επιτυχίας από μια άλλη Ελλάδα που πλέον δεν είναι απλώς μακριά χρονικά, έχει τελείως αποκοπεί…

Και το μέλλον μας αόρατον και πάντως όχι ευοίωνο…