Οι ΗΠΑ, η Μεγάλη Βρετανία και η ευρωπαϊκή 4η Ιουλίου

Από την Κρήτη

Γράφει

η Χριστίνα Ανδριανού

Την 4η Ιουλίου του 1776 , ανεξαρτητοποιήθηκαν δεκατρείς πολιτείες της Αμερικής, από την Βρετανική αποικιοκρατία. 

Η ίδια ημερομηνία αποτελεί ορόσημο Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας και η πρώτη πράξη ίδρυσης του κράτους των Ηνωμένων πολιτειών της Αμερικής.

Η όλη διαδικασία ολοκληρώθηκε από την έγκριση του Κογκρέσου στις 2 Αυγούστου του ίδιου έτους.

Η Βρετανική αποικιοκρατία, καταγράφτηκε στην ιστορία ιδιαιτέρως καταπιεστική προς του Αμερικανούς Αποίκους.  

Οι τελευταίοι καλούνταν να

εισφέρουν δυσβάστακτους φόρους στο Βρετανικό στέμμα, όπως την επιβολή των «πέντε αφόρητων νόμων».

Να λειτουργούν με περιοριστικούς όρους στο εμπόριο, να δέχονται άκριτα τη διοίκηση των Βρετανών αξιωματούχων, να στοιχίζονται στην πολιτική βούληση και πρακτική των τελευταίων και να περιορίζονται πολιτισμικά στα πλαίσια του Βρετανικού μοντέλου.

Όπως ήταν επόμενο η επανάστασή των Αμερικάνων, ήταν ζήτημα χρόνου να ξεσπάσει, έχοντας μάλιστα και δυνατούς συμμάχους με κυριότερους τους Γάλλους, οι οποίοι έστειλαν στρατεύματα και οικονομική ενίσχυση στον Αμερικανικό λαό.

Ακολούθησαν ψηφίσματα το 1775 που αποκάλυψαν τη βούληση του αμερικανικού λαού για ανεξαρτησία, 

πιο πρακτικά σύσταση τακτικού στρατού και αποικιακά ταχυδρομικά γραφεία τα οποία ήταν στην υπηρεσία του αγώνα της ανεξαρτητοποίησης του αμερικανικού λαού..

Την ίδια ώρα πίσω στην Ευρώπη οι Βρετανοί αναζητούσαν συμμάχους και λάμβαναν προσφορές για τη σύσταση μισθοφορικού στρατού κυρίως από τη Γερμανία.

Οι περισσότεροι από τους μισούς των 30 χιλιάδων μισθοφόρων που παραχωρήθηκαν από την γερμανική Έσση (κρατίδιο της Κεντρικής Γερμανίας), προς 7 λίρες έκαστος, εγκατέλειψαν τις πολεμικές επιχειρήσεις πριν καν ξεκινήσει η μάχη. 

Την ίδια ώρα αρχές Ιουνίου και πριν λήξει ο πόλεμος (έληξε επίσημα με τη συνθήκη του Παρισιού στις 03/09/1783), οι Τόμας Τζέφερσον, Βενιαμίν Φραγκλίνος, Τζων Άνταμς και λοιποί σπουδαίοι άνδρες του τόπου επεξεργάζονται τη σύνταξη του σχεδίου ανεξαρτησίας των 13 πολιτειών της Αμερικής, όντες αισιόδοξοι ότι ο αγώνας τους θα στεφθεί με δίκαιη επιτυχία...

Το σχέδιο εκπονείται 12 έως 27 Ιουνίου και ολοκληρώνεται στις 04/07/1776 όπου και εγκρίνεται από το Κογκρέσο.

Διακόσια σαράντα 240 μετά, εν έτει 2016, ζούμε την ιστορία ανάποδα και δίχως εμπόλεμα στρατεύματα.

Η Μεγάλη πια Βρετανία (Αγγλία, Σκωτία, Ουαλία και Βόρεια Ιρλανδία), ούσα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για 43 έτη, από το 01/01/1973 και ασκώντας 5 φορές την προεδρία του συμβουλίου της ΕΕ 

με επόμενη προγραμματισμένη προεδρία το 2017, αποφασίζει κι εκείνη  να ζήσει τη δική της «4η Ιουλίου» 

και να ανεξαρτητοποιηθεί δια δημοψηφίσματος από την επί 43 έτη συμμετοχή της σε μια Ένωση κρατών την οποία συν ίδρυσε και ηγήθηκε αυτής πολλάκις.

Εγκαταλείπει, ή τουλάχιστον αυτό επέλεξε ο λαός της, την 23η Ιουνίου του 2016 κατά ποσοστό 51,89%.

Το Ηνωμένο γίνεται πλέον σκέτο Βασίλειο στην απόφαση αυτή, αφού Ουαλία και Αγγλία δημοψηφίζουν "Leave" και Σκωτία Βόρεια plus Βόρεια Ιρλανδία δημοψηφίοζουν "Remain".

Η πρώτη ανεξαρτησία των ΗΠΑ, ξεκάθαρη σε όλους μας και αν θέλετε ιστορικά αποδεικνυόμενα δίκαιο αίτημα ενός λαού, που ενωμένος μέχρι το τέλος ζήτησε αποφασισμένος την ολιστική του ελευθερία από το Βρετανικό Στέμμα.

Σήμερα ο λαός του Στέμματος επιστρέφει και παύει να προσδοκά επέκταση των συμπράξεών του, υπαγόμενος σε μία ένωση όμορων κρατών, αλλά αποτραβιέται στην πραγματική ή επίπλαστη 

αυτόνομη δύναμη του κράτους του.

Ένα κράτος εύρωστο πιο πολύ από την διαχρονική του τάση για αποικιοκρατία και επέκταση εμπορικών σταθμών, που γεννάται κυρίως τον 15ο και 16ο αιώνα εν αρχή σε Βόρεια Αμερική και Ινδία, 

και κατόπιν την ήττας της Ναπολεόντειας Γαλλίας το 1815, πραγματικά σε όλον τον κόσμο (Αφρική,  Ειρηνικό κοκ).

Η Μεγάλη Βρετανία, κατά το Α' Παγκόσμιο πόλεμο παρά την τεράστια οικονομική της επιβάρυνση 

πέτυχε περαιτέρω αποικιακή επέκταση. 

Αντιθέτως κατά τον Β' παγκόσμιο πόλεμο  χάνει την κυριαρχία της στην Νοτιοανατολική Ασία, αφού αυτή περιέρχεται πλέον στην Ιαπωνία. 

Ορόσημο αποτελεί η επιστροφή του Χονγκ Κονγκ, στην Κίνα το τόσο κοντινό μας 1997. 

Προσωπική μου διαπίστωση, η Μεγάλη Βρετανία  προτιμά να συμπράττει ιστορικά έως και σήμερα, με αναπτυσσόμενα πλουτοπαραγωγικά κράτη, συστήνοντας έως και σήμερα το λεγόμενο «Βρετανικό Υπερπόντιο Έδαφος», όπως Ανγκουίλα, Βερμούδες, Βρετανικό έδαφος Ανταρκτικής, 

Βρετανικό έδαφος Ινδικού Ωκεανού, Βρετανικές Παρθένοι Νήσοι, Νήσοι Κέιμαν, Νήσοι Φώκλαντ, Γιβραλτάρ κοκ, 14 τον αριθμό...

Κύριοι, υπάρχουν και ενώσεις χωρίς αμιγώς εμπορικές βάσεις γεωπολιτικής εκμετάλλευσης.

Κύριοι, οι ιδέες τις όποιες αυτή η λεγόμενη ΕΕ συστάθηκε για να υπερασπίζεται, αυτές πείσατε τον λαό σας να εγκαταλείψουν. 

Ζαν Κλοντ Γιουγκέρ, Φρανσουά Ολάντ, Άνκελα Μέρκελ κ.α.,  παρά το πλήγμα και τις ελπίδες τους, 

για μη εφαρμογή της σχεδόν εμφυλιακής Βρετανικής λαϊκής εντολής, τελικά τάσσονται υπέρ του σεβασμού της λαϊκής εντολής του Βρετανικού λαού.

Το να παραμένεις «κύριος» σε έναν χωρισμό αποτελεί και αυτό Ευρωπαϊκή αξία. 

Κύριοι αυτή η Ένωση τιμώντας τις αρχές της κατά Βολταίρο, υπερασπίζεται το δικαίωμα σας να πράττετε ελεύθεροι, διαφωνεί αλλά υπερασπίζεται το δικαίωμά σας να αποχωρήσετε. 

Σκεφθείτε μόνο ότι θα εξακολουθείτε μένετε σε μια πολυκατοικία, όπου ακόμη και αν πετύχεις να μην πληρώνεις κοινόχρηστα και σκουπίζεις μόνος σου το δικό σου πλατύσκαλο , δε μπορείς να λείπεις από τις γενικές τις συνελεύσεις και έχεις υποχρέωση να τηρείς και τους κανόνες κοινής ησυχίας και συμβίωσης.

Και μη σας τύχει να χρειαστείτε λίγη ζάχαρη ή κανένα λεμόνι απ' τον γείτονα, γιατί θα μπορέσει υποδυόμενος τον συμπάσχοντα απλά να σας το αρνηθεί...