Φωτόπουλοι και στο στράτευμα…

Από τη Θεσσαλονίκη

γράφει

ο Μιχάλης Δεμερτζής

Η ενασχόληση με ένα αντικείμενο σε υψηλό, επίσημο επίπεδο προϋποθέτει μια κάποια προϋπηρεσία. 

Είτε εμπειρικά είτε θεωρητικά, το άτομο πρέπει να είναι εξοικειωμένο σε ένα σημαντικό βαθμό με έναν τομέα, εφόσον κάποια στιγμή κληθεί να έχει λόγο για αυτόν. 

Ειδάλλως, το σφάλμα είναι προδιαγεγραμμένο, είτε θύμα είναι το άτομο είτε ο ίδιος ο τομέας.

Αν φερ’ ειπείν ανατεθεί σε έναν δημοσιογράφο η

αθλητική στήλη μιας εφημερίδας, η λογική λέει πως ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος έχει ασχοληθεί με τον αθλητισμό στο παρελθόν. Αν όχι εμπειρικά, τον έχει τουλάχιστον παρακολουθήσει αρκετά.

Εάν μέρος της δουλειάς του είναι να βρεθεί σε μία εκπομπή που συζητούν για μπάσκετ ενώ δεν γνωρίζει τί είναι το «πικ εν’ ρολ», τότε είναι στη λάθος δουλειά.

Και, για να περάσουμε από τα θεωρητικά, στα αληθινά παραδείγματα, ποιος θα ήθελε να τον παρακολουθεί ένας γιατρός που αναφέρεται στον ιό του HIV ως «χιβ»;

Χίλιες φορές καλύτερα υπουργός!

Βέβαια, σε ό,τι αφορά την πολιτική, η σημασία στην επιστημονική κατάρτιση ενός υποψηφίου δεν ήταν ποτέ το φόρτε μας ως λαός.

Μόλις πριν μερικούς μήνες ανακαλύψαμε πως ολόκληρη κυβέρνηση δεν είναι εξοικειωμένη με τον πλανήτη Γη. Ή μάλλον, με τον πλανήτη Νεοφιλελευθερισμό κατά τα λεγόμενά της.

Και ακόμα δεν έχουμε εμπεδώσει πως περιμένουμε την ανάπτυξη από ένα κομμουνιστικό κόμμα.

Σαν να περιμένεις επαγγελματικές συμβουλές από τον αστρολόγο σου.

Σε αυτό το πλαίσιο, θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε, πόση σχέση έχουν με τον στρατό οι 27 βουλευτές του ΣυΡιζΑ που ζητούν τον συνδικαλισμό στις Ένοπλες Δυνάμεις (ΕΔ).

Η είδηση συγκεκριμένα έχει ως εξής (αντιγράφουμε από την Καθημερινή):

«...στην τροπολογία που κατέθεσαν 27 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ προτείνεται η επέκταση του συνδικαλιστικού δικαιώματος και στους εν ενεργεία στρατιωτικούς. Μέσω της τροπολογίας δίνεται η δυνατότητα σύστασης συνδικαλιστικών οργανώσεων μέσα στο στράτευμα, με μόνη εξαίρεση το δικαίωμα στην απεργία, το οποίο δεν παρέχεται στους στρατιωτικούς...».

Το ότι οι συγκεκριμένοι 27 δεν θέτουν και ζήτημα δικαιώματος στην απεργία είναι παρηγορητικό, για να μην πούμε ευχάριστη έκπληξη.

Σε ό,τι αφορά τα λοιπά γνωρίσματα του συνδικαλισμού, τί μπορεί να προσφέρει στο στράτευμα και εν τέλει στη κοινωνία, ένας θεσμός που, στην Ελλάδα, είναι de facto κομματικός και de jure προστατευτικός για τον κλάδο;

Το τελευταίο έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί, αν ο συνδικαλισμός στον ιδιωτικό τομέα έχει λόγους να προστατεύει τη συντεχνία ακόμα και σε βάρος του κοινωνικού συνόλου (το κατά πόσο αυτό είναι θεμιτό είναι ένα άλλο ζήτημα), δεν μπορεί να ισχύει το ίδιο και στον δημόσιο.

Και επιπλέον, ο ίδιος ο συνδικαλιστικός θεσμός, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, τελεί υπό αναθεώρηση (βλ. δεύτερη αξιολόγηση και νέο συνδικαλιστικό νόμο).

Οπότε, ποιο το ουσιαστικό περιεχόμενο αυτής της πρότασης από τους 27;

Τί θετικό προσφέρει, πέρα από μερικές ψήφους στους ίδιους;

Στη καλύτερη περίπτωση, ίσως μερικά σουρεαλιστικά περιστατικά, από αυτά που μόνο ο συνδυασμός δύο κορυφαίων συμβόλων του αναχρονιστικού ελληνικού κράτους (του απαρχαιωμένου σε πνεύμα συνδικαλισμού και του απαρχαιωμένου σε μέσα ελληνικού στρατού) θα μπορούσε να προσφέρει.

Ας φανταστούμε, για παράδειγμα, τον περήφανο στρατιωτικό συνδικαλιστή να ζητά τον λόγο από τον «εργοδότη», επειδή ένα μέλος του σωματείου αδικήθηκε. Πού; Στον στρατό...

Ή τους αρχισυνδικαλιστές να γίνονται δέκτες διαταγής από το ΓΕΣ, που θα καλεί το στράτευμα σε επιφυλακή, και, πριν την εκτελέσουν, να στέλνουν πίσω στο ΓΕΣ ένα μεγαλοπρεπέστατο, δημοκρατικότατο «Γιατί;».

Τέλος, ας μην γελιόμαστε... Συνδικαλισμός στην Ελλάδα σημαίνει κομματισμός.

Τί θα υπόσχονται οι επίδοξοι συνδικαλιστές στους στρατιώτες;

Μειωμένες υπηρεσίες; Ίση μεταχείριση από τους υψηλόβαθμους;

Θα κομίζουν δίαυλο με το κόμμα για να προστατεύσει ή να επεκτείνει τα (όποια) προνόμια.

Στο μεταξύ, η πολιτικοποίηση των δημόσιων λειτουργών απαγορεύεται από το Σύνταγμα. Στους εργαζόμενους στα σώματα ασφαλείας μάλιστα, η δημόσια έκφραση πολιτικών πεποιθήσεων απαγορεύεται και εκτός υπηρεσίας.

Είτε η άσκηση των συνδικαλιστικών τους δικαιωμάτων θα μένει εντός μονάδας, οπότε και θα αφορά επουσιώδη (τόσο για τον κλάδο, όσο και για τις ΕΔ γενικότερα) ζητήματα- τα οποία προφανώς μπορούν να λυθούν και παραδοσιακά, ιεραρχικά- είτε θα είναι αντισυνταγματική.

Εν ολίγοις, ο στρατός είναι ασύμβατος με τον συνδικαλισμό.

Εδώ που τα λέμε βέβαια, το δημόσιο εν γένει είναι ασύμβατο με τον συνδικαλισμό, αλλά καταφέραμε και τα συνδυάσαμε, με τη σχέση μεταξύ τους να βαραίνει σκανδαλωδώς τον δεύτερο.

Γιατί το δημόσιο συμφέρον μάς αφορά πολύ λιγότερο.

Όσο λίγο αφορά και ο στρατός τούς 27 βουλευτές του ΣυριζΑ.

 Ή δεν ξέρουν πώς λειτουργεί ή, αν ξέρουν, δεν τους ενδιαφέρει.

Τώρα θα πείτε, πόσο κακός είναι ο συνδικαλισμός όταν κυβερνητικός προϊστάμενός σου είναι ο Πάνος Καμμένος...;

Στην υποβάθμιση του θεσμού ισοδυναμεί τουλάχιστον με τρεις Φωτόπουλους.