Γράφει
η Εύα Τσαροπούλου
Εργάστηκα κάποτε δίπλα σ’ ένα σπουδαίο πολιτικό·
δεν ξέρω κανέναν άλλον σαν κι αυτόν. Έφυγε απότομα και τραγικά, χωρίς να δει τα
όνειρά του να γίνονται πραγματικότητα. Ίσως τότε, ο κόσμος μας να ήταν
καλύτερος. Ο δικός μου σίγουρα θα ήταν διαφορετικός…
Ήμουν μαζί του όταν ακόμα ήταν ευρωβουλευτής και
μετά όταν υπουργοποιήθηκε. Έγινε υπουργός κάτω από αντίξοες συνθήκες, εκτάκτως.
Θυμάμαι ακόμα την τελευταία βραδιά στο προσωπικό του γραφείο, τη βραδιά πριν τη
μοναχική ορκωμοσία του. Ήταν ανήσυχος, σαν το
θηρίο στο κλουβί, πήγαινε κι
ερχόταν κι άλλαζε θέση στα κλασέρ που τόσο προσεκτικά είχα τοποθετήσει στις
βιβλιοθήκες του. Όταν ρώτησα για την αιτία της τόσης ανησυχίας, μου αντιγύρισε:
«Εσύ δεν φοβάσαι; Δεν ανησυχείς;». «Ανησυχούσα πριν, που ήτανε ο άλλος»,
του χαριτωμένιασα, για να τον ξαλεγράρω λιγάκι, αλλά εκείνος παρέμεινε
σκεφτικός. «Είναι μεγάλη η ευθύνη. Πολύ μεγάλη! Πρέπει να είμαστε πολύ
προσεκτικοί, τα λάθη απαγορεύονται!». Την άλλη μέρα, μετά την ορκωμοσία
κινήσαμε για το νέο γραφείο. Όπου ήδη υπήρχε κόσμος, τον οποίο είχε διαλέξει
από τα πριν. Είχε φροντίσει να στήσει ένα γραφείο με ανθρώπους που ήταν ένας κι
ένας. Όσο ζήσαμε όλοι μαζί, συνεργαστήκαμε καλά, κάναμε και λάθη, αλλά ήμασταν
εκεί όλοι μαζί, για όλους μαζί κι όχι για να ικανοποιήσει ο καθένας
τις προσωπικές του μικροφιλοδοξίες, μόνο και μόνο επειδή στάθηκε αρκετά τυχερός
και βρέθηκε στο σωστό σημείο, τη σωστή στιγμή.
Ήταν βέβαια άλλες οι εποχές τότε, αλλά ήταν και το
πολιτικό διαμέτρημα του ανδρός τέτοιο, που δεν επέτρεπε σε κανέναν -χωρίς να
χρειαστεί να απαγορεύσει και τίποτα ποτέ- να λειτουργήσει διαφορετικά. Σήμερα,
ζούμε στιγμές πολιτικού αλλανταλλουντισμού. Το σκηνικό έχει χάσει πλέον την
κατεύθυνσή του, οι δε ιδεολογίες έχουν τόσο μπλεχτεί συναμετάξυ τους, που το
πολιτικώς ορθό δεν μπορεί να μπει σε κανένα περίγραμμα, ούτε καν νοητό. Ωστόσο,
υπάρχει πάντα ένα πράγμα που μπορεί και να ξεχωριστεί και να περιγραφεί πολύ
συγκεκριμένα: Η πολιτική ηθική. Όλοι ξέρουμε πώς χρειάζεται να υπάρχει,
όλοι ξέρουμε πώς ακριβώς πρέπει να είναι, όταν υπάρχει και όλοι θεωρούμε πολύ
φυσικό το ότι σπάνια υπάρχει!
Δεν σου κρύβω· αν αύριο το πρωί γίνονταν εκλογές,
θα ήμουν εξαιρετικά προβληματισμένη ως προς το σε ποιον να ρίξω το ψηφαλάκι
μου. Δύο πρόσφατες πολιτικές αφίξεις με έκαναν λιγάκι να αναθαρρήσω. Δύο
σχετικά «άκαυτοι» πολιτικοί άνδρες, που η προσωπική πορεία τους -μέχρι στιγμής-
με προδιαθέτει θετικά ώστε να τους εμπιστευτώ, που δίνω βαρύτητα στον πολιτικό
τους λόγο και που ιδεολογικά κινούνται σιμά στη δική μου λογική, έκαναν την
εμφάνισή τους με διαφορά λίγων μηνών κι αποτέλεσαν ένα «πυροτέχνημα» στο
πολιτικό μου αδιέξοδο.
Μάλλον όμως, πυροτέχνημα ήταν και πάει, διότι
κατάφεραν να υποπέσουν ήδη σε κάποια απ’ αυτά που εγώ θεωρώ «θανάσιμα
αμαρτήματα» της πολιτικής:
Το πρώτο ορίζεται απ’ τη Μεταβατική Ιδιότητα
στα Μαθηματικά: Αν εγώ συμφωνώ και με τους δύο, λογικά και αυτοί οι δύο
θα πρέπει να συμφωνούν μεταξύ τους. Γιατί δεν έχουν λοιπόν συμφωνήσει, αφού
λένε τα ίδια και κατεβαίνουν χωριστά; Διότι το «Μαζί» ήταν πάντα ένα πολύ
δύσκολο πράγμα, φοβούμαι…
Το δεύτερο είναι οι άνθρωποι του προέδρου·
αυτή η μάστιγα.
Τις προάλλες, ο ένας απ’ αυτούς τους, καθ’ όλα
άξιους, αρχηγούς, οργάνωσε μία πολιτική συζήτηση ενόψει της ψήφισης του
εκλογικού νόμου. Εξαιρετικοί οι ομιλητές, άψογος κι αυτός στο ρόλο του συντονιστή,
πολύ ωραία συζήτηση και απίστευτα διαφωτιστικά τα όσα ακούστηκαν. Μία συζήτηση,
την οποία θα μπορούσα να είχα ευχαριστηθεί πάρα πολύ και να την τοποθετήσω στην
κορφή του πολιτικού πολιτισμού, αν δεν έπρεπε να τσακώνομαι με τους «στενούς
συνεργάτες» του, οι οποίοι είχαν κάτσει παραπίσω και λογομαχούσαν μεταξύ τους
(!) για το Σύνταγμα και την αλλαγή του, φωναχτά και με σπρωξιές και χοροπηδητά.
Κανένας σεβασμός, ούτε σε μένα που πήγα να ακούσω το δικό τους αρχηγό, ούτε
φυσικά σε εκείνον, ο οποίος μάταια προσπαθούσε να υψώσει τη φωνή του πάνω απ’
τη δική τους. Διαμαρτυρήθηκα λέγοντάς τους ότι πήγα εκεί να ακούσω τη συζήτηση
κι όχι τον καυγά τους, για να μου απαντήσουν αγενώς ότι «αν δεν μου αρέσει,
να πάω να στηθώ μπροστά μπροστά να ακούω»!
Ωραίους «πρεσβευτές» βρήκε ο καλός αρχηγός! Αν
είναι αυτοί που θα πείσουν τον κόσμο αύριο να τον ψηφίσει, δώστε του τα
χαιρετίσματα, δεν έχει καμία ελπίδα! Από μένα μια φορά την έχασε!
Μετά απ’ αυτά και χωρίς καμία ελπίδα να
παρακολουθήσω πλέον τη συζήτηση, άρχισα να παρακολουθώ αυτούς. Ήταν σαφές ότι ο
ένας (αυτός που χτυπιόταν ολόκληρος προκειμένου να πείσει, ελλείψει άλλων
επιχειρημάτων) προαλειφόταν για τη θέση του «Βεζύρη». Εκτός του καυγά, μίλησε
σε δέκα τηλέφωνα, κάνοντας προώθηση στον εαυτό του (αντί του αρχηγού του), οι
θέσεις του κόμματος ήταν «οι θέσεις του, αυτές που εκείνος κατάφερε να περάσει»
και γενικώς, «αν δεν ήταν κι αυτός...Κύριος οίδε τι θα γινόταν _και_ σ’ αυτό το
κόμμα, που ευτυχώς το ανέλαβε». Ήταν τόση η ένταση και η προσπάθεια να πείσει πως
σαν κι αυτόν άλλος κανείς, που δεν νοιάστηκε για το ποια θα μπορούσα να είμαι
εκιά δίπλα του και να τα ακούω όλα, χαρτί και καλαμάρι. Όταν πήρε χαμπάρι ότι
εγώ τους παρακολουθούσα με προσήλωση, ο γλόμπος του Κύρου Γρανάζη άστραψε στο
μυαλό του. Αντί για άλλη κουβέντα, του έδειξα απλώς την ταυτότητα της ΕΡΤ, την
οποία είχα ξεχάσει κρεμασμένη στο λαιμό μου απ’ την ώρα που ήμουν στο γραφείο
και όλως τυχαίως πήρα την ωραιότερη ίσως εκδίκηση των τελευταίων ημερών απ’ το
χρώμα που πήρε η φάτσα του! Κακός άνθρωπος δεν είμαι, αλλά μου αρέσει να
γίνομαι, έστω και από τύχη!
Το τρίτο και χειρότερο, που ίσως ανάγεται και
λιγάκι στο δεύτερο, είναι η οργανωτική ικανότητα ή καλύτερα, η έλλειψη
αυτής. Στην Ελλάδα που, ανέκαθεν, η πολιτική λειτουργούσε στη λογική
του καφενείου, το να υπάρχει έστω και σχετική οργάνωση είναι κάτι που μοιάζει
αδιανόητο!
Ο έτερος λοιπόν, νέος και φέρελπις αρχηγός, κάνει
την πρώτη του πολιτική γνωριμία με τον κόσμο...αφήνοντάς τον απέξω απ’ αυτήν!
Σε συνέντευξη, για την οποία είχαμε κληθεί να απαντήσουμε
σε συγκεκριμένο αριθμό, που όμως ήταν fax,
προκειμένου να κρατήσουμε θέση, βρεθήκαμε να περιμένουμε επί μισή ώρα στην ουρά
στο γκισέ του μεγάρου όπου θα γινόταν η συνέντευξη, για να μάθουμε ότι τελικώς
δεν μπορούσαμε να μπούμε. Στην ερώτηση, «τότε γιατί κάναμε κράτηση πριν από
τόσες μέρες και τι θα γίνει με αυτές τις κρατήσεις», η απάντηση ήταν «ρωτήστε
τη γραμματεία του κυρίου Τάδε». Η γραμματέας, εκεί προφανώς μόνο για να
μοιράζει φακέλους, απήντησε, πριν καν ερωτηθεί, πως αυτή ήταν «αναρμόδια» για
τις κρατήσεις και να ρωτήσουμε «τον κύριο που έρχεται», δείχνοντάς μας με το
δάχτυλο κάπου στο βάθος, όπου στέκονταν καμιά εκατοστή κύριοι, αλλά ουδείς εξ
αυτών ερχόταν ή έφτασε ποτέ! Για τη συνέχεια, το μέγαρο μας πρότεινε
εναλλακτικά να παρακολουθήσουμε τη συνέντευξη από τις οθόνες τηλεόρασης, ξέχασε
όμως να μας πει πως σε κάποιες απ' αυτές προτιμούσε να δείχνει τις επόμενες
πολιτιστικές εκδηλώσεις που θα φιλοξενούσε αντί της συνέντευξης! Κάπου στο
μισάωρο ακόμα υπομονής, αποφάσισα πως δεν επρόκειτο να σπαταλήσω άλλο λεπτό
αναμένοντας την πολιτική μεταρρύθμιση που ποθούσα τόσο καιρό, τουλάχιστον όχι
εκεί μέσα και αποχώρησα.
Έχω αποφασίσει πως δεν πρόκειται στ’ αλήθεια να
αλλάξει τίποτα. Ποτέ.
Όσο οι πολιτικοί ενδιαφέρονται μόνο για την καρέκλα
και δεν φροντίζουν τουλάχιστον να μάθουν πώς να την κρατήσουν ορθή (κι ένας απ’
τους τρόπους θα ήταν να κατεβαίνουν ενωμένοι - λέω τώρα εγώ, μια ιδέα ρίχνω)...
Όσο ακολουθείται η λογική του καφενείου και του «έλα
μωρέ, εμείς καλούμε κι αν έρθουν περισσότεροι, καλύτερα, θα φαινόμαστε γεμάτοι»…
Όσο δεν υπάρχει κανένας σεβασμός στο πρόσωπο και
στη νοημοσύνη των υποψηφίων ψηφοφόρων, «αλλά δεν πειράζει, αφού θα τους
κάνουμε αλλιώς πελάτες»…
Όσο αδιαφορούν για τα οργανωτικά ζητήματα απλών
εκδηλώσεων, δημιουργώντας μας σαφείς βεβαιότητες ότι κάπως έτσι θα αδιαφορήσουν
και για την οργάνωση της χώρας…
Όσο αδυνατούν να επιλέξουν, για το στενό κομματικό
τους περίγυρο, ανθρώπους σοβαρούς και σωστούς, που θα φροντίζουν να τους
αναδεικνύουν, αντί να τους εκθέτουν ανεπανόρθωτα, επιλέγοντας αντ’ αυτών
ανόητους, αγράμματους και αγενείς μικροκομματαρχίσκους...
Όσο δεν θα δίνεται σημασία σε αυτά τα «ασήμαντα»
που όμως είναι όλα εκείνα τα πολύ σημαντικά που καθορίζουν τη σχέση
εμπιστοσύνης μεταξύ νέου πολιτικού και απεγνωσμένου πολίτη…
Δεν θα υπάρξει ποτέ περιθώριο ελπίδας ότι θα έρθει
καλύτερο πολιτικό αύριο.
Γιατί το καλύτερο πολιτικό αύριο σημαίνει αλλαγή
στις πολιτικές διαδικασίες. Είναι κοστοβόρα, είναι πολύπαθη, αλλά μόνο αυτή θα
εκπαιδεύσει άλλους πολίτες, που αύριο θα κάνουν μία άλλη κοινωνία, καλύτερη απ’
αυτή που ζούμε σήμερα και την οποία όλοι επιθυμούμε να «βρεθεί κάποιος άλλος»
να την αλλάξει, αρκεί να μην κουνήσουμε το δαχτυλάκι μας εμείς!
Φταίμε εμείς; Φταίμε _και_ εμείς, διότι
μεταβιβάζουμε την ευθύνη σε αυτούς να κάνουν την απαιτούμενη αλλαγή, που θα
εκπαιδεύσει εμάς να τους θέλουμε καλύτερους, ενώ αυτό είναι κάτι που ήδη
ξέρουμε! Βάζουμε το λύκο να φυλάει τα πρόβατα και μάλιστα σε κοπάδι που του
λείπουν ήδη τα μισά!
Δεν ελπίζω πια σε πολλά. Θα ήθελα κάποια στιγμή να υπάρξει
εκείνος ο πολιτικός -άντρας ή γυναίκα- που θα πηγαίνει πάνω κάτω, σαν το θηρίο
στο κλουβί και θα ανησυχεί για το μέγεθος της ευθύνης που αναλαμβάνει και θα
φοβάται! Μήπως κάνει λάθος, μήπως δεν πάει κάτι καλά. Θα φοβάται! Γιατί
θα είναι υπεύθυνος. Και θα είναι συνεπής σ’ αυτόν του το φόβο!
Δεν λέω πως δεν υπάρχουν...Υπάρχουν. Οι δύο που
προανέφερα, εξακολουθούν να είναι εξαιρετικά δείγματα ανθρώπων που πιστεύω ότι
είναι φτιαγμένοι από τούτη την πάστα…Αλλά για να φτάσουν να το πετύχουν
πρέπει να διώξουν από πάνω τους όλη αυτή την άσχετη, καταστροφική μπίχλα, που
κληρονόμησαν από διαλυμένα κόμματα με παλιές αρχές και μεθόδους. Πώς περιμένεις
οι ίδιοι άνθρωποι, με τα ίδια μυαλά, να φέρουν άλλο αποτέλεσμα;
Στο παλάτι του Ινδού βασιλιά σαν πας να φας, θα
πάθεις την ίδια τροφική δηλητηρίαση με αυτήν από το σπίτι του φτωχού Ινδού, που
μαζεύει το νερό απ’ το βρώμικο ποτάμι και δεν ξέρει ότι πρέπει να το βράσει.
Γιατί και στο παλάτι, ο φτωχός Ινδός υπηρέτης μαγειρεύει, όχι ο βασιλιάς…
Όλοι οι άνθρωποι του προέδρου· Οι κακοί άνθρωποι
του προέδρου...που κάνουν έναν καλό ηγέτη να χάνει τη μάχη, πριν καν καταφέρει
να τη δώσει κι αφήνουν εμάς τους υπόλοιπους χωρίς ελπίδα… Κι ο ηγέτης...που
φέρει ατόφια την ευθύνη για αυτούς…
David Shire- All the President’s Men: Creep List/Sequence
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου