Δεν προλαβαίνουμε ν’ αφομοιώσουμε…

Από τη Θεσσαλονίκη 
γράφει
η Αλεξάνδρα Γρηγορίου

«Βράζει» ο πλανήτης με τις εξελίξεις να είναι καταιγιστικές και να μην προλαβαίνουμε γεγονότα… Δυστυχώς τα περισσότερα δυσάρεστα… Και δυστυχώς δεν προλαβαίνουμε ν’ αφομοιώσουμε ώστε να ισορροπούμε…

Έχουμε αποδεχθεί πλέον την ταχύτητα της είδησης των γεγονότων αφού με τη διακίνηση της πληροφορίας μέσω διαδικτύου οι χρόνοι έχουν μηδενισθεί και σε δευτερόλεπτα μπορεί να διαχυθεί ένα συμβάν, σ’ όλο τον πλανήτη.

Εκείνο που ελέγχεται, είναι

πόσο εύκολα μπορούμε να δεχτούμε όμως, τις, εξαιρετικά γρήγορες ταχύτητες πλέον, των γεγονότων. Κάποτε είχαμε την πολυτέλεια να μπορούμε να εκπλησσόμαστε, να συνηθίζουμε μια είδηση, να τη ‘χωνεύουμε’, πριν έρθει η επόμενη μεγάλη και σημαντική. Σήμερα αυτά τελείωσαν.

Πολλοί είναι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι ανέκαθεν γινόταν πολλά και παρόμοια, απλώς τώρα τα μαθαίνουμε σε μεγαλύτερη έκταση, με περισσότερες λεπτομέρειες και σε άλλους χρόνους. Ωστόσο η πραγματικότητα είναι ότι άλλαξε κι η συχνότητα των άσχημων γεγονότων.

Λιμοί, σεισμοί, καταποντισμοί, μαζικοί θάνατοι, αυτοκτονίες, δολοφονίες, τρομοκρατία, πόλεμος, τερατώδη εγκλήματα, παράλληλα με πολιτικές εξελίξεις, πολιτικά λάθη που αναστατώνουν τον πλανήτη, λανθασμένες επιλογές ‘ηγετών’ και ηγετίσκων’ που όλο και συχνότερα εκλέγονται για πλάκα, ασχέτως προσόντων ενώ πρέπει να διαχειριστούν σοβαρά θέματα που θα καθορίσουν τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων.

Κι ο απλός πολίτης, ο σύγχρονος άνθρωπος, όπου κι αν ζει, καλείται ν’ αφομοιώσει όλον αυτό τον όγκο πληροφόρησης και να δεχθεί την αυξανόμενη με γεωμετρική πρόοδο, σκληρότητα που βιώνει καθημερινά.

Απαραίτητη η αφομοίωση ώστε να επέλθει κι η ισορροπία. Ποια ισορροπία όμως που αν κοιτάξουμε γύρω μας, με μια γρήγορη ματιά, μόνο ισορροπημένους ανθρώπους δε θα βρούμε. Φτάσαμε να φοβόμαστε τα πάντα και με τη διαπίστωση ότι δε μπορούμε να κάνουμε και πολλά για να γλιτώσουμε καταλήγουμε στην εύκολη αδιαφορία που όμως το μόνο που κάνει τελικά, είναι να επιτείνει τις καταστάσεις.

Έχουμε κι εμείς οι νότιοι της Μεσογείου και τη νοοτροπία της θερινής ραστώνης κι έρχεται και ‘δένει’ η κατάσταση. Τ’ αφήνουμε όλα γι’ αργότερα ενώ οι εξελίξεις τρέχουν και φυσικά δε μας ακολουθούν αλλά προηγούνται. Κι εκτός απ’ τα πραξικοπήματα και τις τρομοκρατικές επιθέσεις, οι οικονομικές εξελίξεις που θα έπρεπε να μας ενδιαφέρουν περισσότερο, δρομολογούνται και θα συσσωρευθούν όλες στη φθινοπωρινή μας επιστροφή στη σκληρή πραγματικότητα.

Τελικά, όλη αυτή η ταχύτητα, όλη αυτή η βιάση να γίνουν όλα γρήγορα, να τρέξουν και να εξελιχθούν, ποιον διευκολύνουν; Ποιον εξυπηρετούν; Ποιος κερδίζει τελικά απ ‘ όλο αυτό που παρακολουθούμε γύρω μας όσο προλαβαίνουμε; Μπορεί άραγε κανείς, ακόμη και να ρισκάρει απάντηση ή υπόθεση;

Το σίγουρο είναι ότι τελικά δεν προλαβαίνουμε, ούτε να μάθουμε, ούτε ν’ αφομοιώσουμε τα γεγονότα, τις ειδήσεις και τα συμπεράσματα που εξάγονται απ’ τα πολλά που συμβαίνουν γύρω μας και πλέον τα μαθαίνουμε σε ρυθμούς απίστευτα γρηγορότερους απ’ όσο αντέχουμε.

Να ελπίζουμε μόνο, να μην το πληρώσουμε ακόμη πιο ακριβά στο μέλλον αφού αν συνεχίσουμε έτσι, απλώς δε θα μάθουμε τίποτε τελικά οπότε θα προχωράμε ως λαοί κι ως άτομα, απλώς στο δρόμο που άλλοι μας οδηγούν… Και το χειρότερο απ’ όλα, θα θεωρούμε ότι είμαστε ελεύθεροι με δική μας βούληση….