Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 82)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost

δια χειρός Πέμυς Γκανά

«Μη στενοχωριέσαι, άφησε τα πράγματα να πάνε μόνα τους.
Οι ηλίθιοι και οι κακοί θα νικηθούν στο τέλος» : Λάο Τσε, 6ος αιώνας π.Χ., Κινέζος φιλόσοφος.

Δεν ήθελα να γράψω χρονογράφημα.

Άλλωστε δεν μου έβγαινε.

Γι αυτό και προτίμησα –λόγω επικαιρότητας- να τα πούμε σήμερα αντί του καθιερωμένου μας Σαββάτου.

Μια καινούργια μέρα χάραξε με τον δυτικό κόσμο να μετρά αμήχανος ακόμα μια ήττα. 

Η Γαλλία θρηνεί και μαζί της όλος ο πολιτισμένος κόσμος.

Σαστισμένος, αμίλητος.

Με σκυμμένο κεφάλι προσπαθώντας να κλείσει τις

αιμορραγούσες πληγές του.

Μόνος, παγωμένος, με καρδιά και χείλη σφιγμένα.

Κυλά δάκρυ;

Νομίζω όχι.

Και αυτό με τρομάζει.

Ακούω μόνο το κλάμα των παιδιών που ψάχνουν τους γονείς τους ανάμεσα στους νεκρούς, ακούω και τον ορυμαγδό του πατέρα και της μάνας μέσα στις φωτιές.
Πετούν, λέει, τα παιδιά τους πάνω από τα κιγκλιδώματα για να τα σώσουν.

-Τα έσωσαν;

-...Ποιος να ξέρει...

Η ιαχή της νίκης και οι αλαλαγμοί από το απέναντι φονταμενταλιστικό στρατόπεδο μου σκίζουν την καρδιά καθώς θρηνώ πάνω στα κουφάρια των αθώων.

Παιδιά, γυναίκες, άνδρες, ηλικιωμένοι, νεκροί όλοι - μ ακούει κανείς;- νεκροί, δίχως πνοή μέσα τους, δίχως να προλάβουν να προετοιμαστούν, να χαιρετίσουν, να συμβιβαστούν, ξαπλωμένοι δίπλα δίπλα σε ματωμένη άσφαλτο.

Μαύρη πίσσα.

Θα ξεπλυθεί όμως, και σε λίγο ούτε που θα φαίνεται το αίμα.

Όμως τόσες ψυχές άφησαν εκεί ακριβώς, στο όνομα κάποιου Θεού, την τελευταία τους ανάσα.

Και το αύριο απειλητικό θα ξημερώσει.

Πάντα ξημερώνει,.

Πότε στάθηκε ο χρόνος να θρηνήσει;

Ποτέ.

Από καταβολής κόσμου, συνεχίζει αμείλικτος το διάβα του, μη λογαριάζοντας ανθρώπους, θύμησες, πόνο και θάνατο.

Αλίμονο, η κραυγή της Γαλλίας ακούγεται καθαρά.

Η βίαιη και σχεδόν χαιρέκακη ωμή βια, που θα οδηγήσει στα σίγουρα σε σκληρότερη απάντηση από την λαβωμένη Ευρώπη, μας μπλέκει σε μια δίνη εξελίξεων που μόνο πόνο θα αφήσει.

Νικητές και χαμένοι δίχως ευδιάκριτα όρια ανάμεσά τους.

Μανάδες που κλαίνε για τα χαμένα τους παιδιά, βορά στα χέρια ανισόρροπων, ή ακόμα μανάδες που κλαίνε για τον ¨μάρτυρα¨ γιο τους.

Πάντα μια μάνα κλαίει.

Πάντα.

Να είναι ένας πόλεμος πολιτισμών;

Να είναι η θρησκεία το όπιο του αναλφάβητου;

Να είναι η κατώτατη θέση του μισού φιμωμένου πληθυσμού, αυτού των γυναικών;

Να είναι η μπούργκα και η μαντίλα, η σαρία, και τα οικονομικά συμφέροντα σεΐχηδων και φατριών που αντιμάχονται;

Να είναι το κατευθυνόμενο μίσος;

Να είναι η αμορφωσιά που τροφοδοτεί βάζοντας τα στηρίγματά της και χτίζοντας τη σαθρή πλατφόρμα ενός θρησκευτικού πολέμου;

Να είναι όλα τα υπόλοιπα που δεν βλέπουμε;

Που δεν ξέρουμε;

Που δεν φανταζόμαστε;

Να είναι ένας νέος μεσαίωνας;

Ο μεσαίωνας του Ισλάμ;

Δεν ξέρω.

Το μόνο που ξέρω είναι πως ένα ματωμένο, κομματιασμένο αρκουδάκι και μια καμένη ξεθωριασμένη πιπίλα θρηνούν δίπλα στο άψυχο κορμάκι ενός βρέφους, πάνω σε έναν δρόμο, σε ένα σταυροδρόμι, σε μια χώρα που μάτωσε για την ελευθερία, την δημοκρατία, τον ουμανιστό.

Καληνύχτα λοιπόν Ευρώπη, μαύρα  πυκνώνουν πάνω σου, και η καρδιά μου κομματιάζεται, όμως θα κραυγάζω και εγώ με τους Γάλλους, θα κραυγάζω τόσο δυνατά έως ότου κομματιάσω και τους δικούς μου πνεύμονες: «ΣΙΓΑ ΜΗ ΦΟΒΗΘΩ».

ΥΓ1. 

Ας σεβαστούμε την μνήμη των αθώων, και ας σιωπήσουμε, επιτέλους.

Το Κογκό και το αφήσαμε -ντροπιασμένοι Ευρωπαίοι - χρόνια πίσω μας, και απολογηθήκαμε και διαμαρτυρηθήκαμε...

Πάψτε να κάνετε, να κάνουμε, ανόητες αναλύσεις επιπέδου καφενείου, και για όνομα του όποιου Θεού πιστεύουμε, μην υποδεικνύουμε με το δάχτυλο τον όποιον πιστεύουμε με την δική μας, φτωχή ίσως, κοσμοθεωρία, για ένοχο...

ΥΓ2. 

Το κορίτσι που μου έστειλε σήμερα το οργισμένο του μήνυμα:  «βρήκαν οι καπιταλιστές την ευκαιρία να βγάλουν τα τανκς στους δρόμους και να περάσουν αντιλαϊκά μέτρα, είναι κατάπτυστοι όπως οι μασόνοι, οι σιωνιστές, και οι Αμερικάνοι» το μπλόκαρα, δίχως τύψεις μα με θλίψη.

Σας καληνυχτίζω και πάλι.