Πολέμιον ανθρώποις αυτοί εαυτοίς!

Από την Κρήτη

γράφει

η Χριστίνα Ανδριανού

Πολέμιον ανθρώποις αυτοί εαυτοίς: Ρητό του 6ου αιώνα π.Χ. που συντηρούμε παρέα με το ανθρώπινο είδος, ωσάν τα αετώματα του Παρθενώνα.

Όλα τα λάθη της ανθρωπότητας,εξελίσσονται πάνω στο τερέν της ψευδαίσθησης, ότι είμαστε αιώνιοι.

Πόσα θα είχαμε σώσει αν μέσα μας ξεπρόβαλλε κάθε τόσο, η γάργαρη αλήθεια ότι είμαστε τόσο μα τόσο προσωρινοί.

Γοητευτικά και τρομακτικά προσωρινοί.

Όσο ο χρόνος κυλά, τόσο ρέπουμε στην

τρομακτική εκδοχή της αναλωσιμότητάς μας.

Αναλωσιμότητα που έστω και από φόβο,  δεν μεταγγίζει ίχνος αγωγιμότητας προς τους γύρω μας.

Μέσα μας ζει μια αήττητη και συγκαλυμμένη λύσσα, του να λεηλατούμε τα πάντα στο διάβα μας.

Ζούμε με τόσο θαυμασμό για τα επιτεύγματά μας, με τόση έπαρση για τις όποιες επιτυχίες μας, που κάθε επακόλουθο αυτών, καλό ή κακό, το βαφτίζουμε νίκη του νεότερου πολιτισμού.

Τελικά με το διάβα των χιλιετηρίδων, φτάσαμε μεν να περπατάμε στα δύο πόδια και να ενώνουμε τον δείκτη με τον αντίχειρα, αλλά παράλληλα τερατοποιήσαμε την ανθρώπινη φύση μας.

Και έτσι καταλήξαμε στον "Homo -at any cost- Victorious". 

Ο τελευταίος ζει γρήγορα αχόρταγα, προστακτικά, νευρασθενικά.

Με τα χρόνια εξελίχθηκε σε θεριό ιδιοκτησιακό, χρησιμοθηρικό, ποικιλοτρόπως κομπλεξικό, εριστικό.

Αν δε, του δοθεί εξουσία, αμολάει με φόρα αδιανόητη,  τον μισαλλόδοξο διάβολο που κρύβει ατέχνως μέσα του.

Μέσα στην αιωνιότητα που θεωρεί ότι θα ζήσει, ματώνει τον πλανήτη, τους γύρω του, την ίδια την ιστορία του. 

Απαιτεί το τέλειο λες και το ΄χει συναντήσει κάπου ξανά, ζηλεύει και φθονεί τον πλησίον του, που μόνο να τον αγαπά έλαβε εντολή.

Αισθάνεται άμοιρος κριτικής, αυθεντία σε ότι καταπιάνεται και ξεστομίζει άποψη ακόμα και όσον αφορά το άγνωστο.

Ακόμα και για ζητήματα που η ίδια η επιστήμη, παλεύει να ενδοσκοπήσει,

αυτός ο Golden Teddy Idiot τα λύνει στο γόνατο, με τις απανταχού εφαρμογής,

τις αγαπημένες σε όλους μας σύγχρονες ερινύες, τις Εικασίες.

Και ναι, φτάσαμε στην εποχή που όλοι έχουμε άποψη, μα παραδόξως και όλοι δίκιο.

Κοκορομαχούμε και ας λέμε το ίδιο με τον απέναντι, τιμωρούμε, και ουδέποτε συγχωρούμε.

Ξεχνάμε ότι υπάρχουμε μόνο σήμερα και τώρα, εδώ ζωντανοί.

Και επειδή "οὐκ ἐν τῷ μεγάλῳ τὸ εὖ κείμενον εἶναι, ἀλλὰ ἐν τῷ εὖ τὸ μέγα",

κλείνοντας προτείνω να ταΐσουμε μέσα μας τον άνθρωπο που νοιάζεται να χτίσει ένα καλύτερο αύριο,  και ας μην είναι με βεβαιότητα συμμέτοχος σ’ αυτό.

Στη βάση του σήμερα ας τιμήσουμε το μέλλον όλων μας, και ας παλέψουμε να χτίσουμε τις επόμενες μέρες μας με τη σοφία της πραγματικότητας ότι είμαστε μόνο φιλοξενούμενοι και όχι ηγέτες.

Ας αναπαράξουμε μέσα και πλησίον μας, μόνο κύτταρα φιλίας, καλοσύνης και αρετής,

έτσι ώστε αν αύριο πάψουμε να υπάρχουμε,  να ΄χουμε αφήσει με περηφάνια πίσω μας,

μύκητα τέτοιο που θα δώσει πολλές ακόμα στροφές ελπίδας, στον τρελό δερβίση κόσμο που μας κουβαλάει..