Ας ήταν ψέμα…

Από το Ηράκλειο

γράφει

η Χριστίνα Ανδριανού

Εν τιμή και ειλικρινά, με κούρασε η αλήθεια, ας ήταν ψέματα λοιπόν,
ότι παιδιά κινδυνεύουν πια από τους ίδιους τους, τους γονείς,

ότι 424.000 ελληνόπουλα ζουν κάτω απ' το όριο της φτώχειας (πηγή Unicef 2016),  

ότι οι φίλοι μας δύσκολα συγχωρούν και ρίπτουν εύκολα το σφυρί τους στη δικαστική έδρα, ότι ζώνονται άνθρωποι μ' εκρηκτικά για να σκοτώσουν δεκάδες αμέριμνους άλλους,  

ότι οι άνθρωποι πια

αποδημούν εις Κύριον τόσο νέοι και επάρατα απογοητευμένοι,

ότι οι αγρότες αναπολούν τις εποχές που έβρεχε απλόχερα και περιποιητικά προς τις σοδειές τους,
ότι πάνω από το 40% των γάμων καταλήγει σε διαζύγιο, ενώ εκτιμάται ότι μόλις το 20% των ζευγαριών είναι ευτυχισμένα,
ότι  ο έρωτας είναι είδος πολυτελείας και θα πρέπει να αρκείται κανείς σε ρηχές και άμοιρες «υποχρεώσεων» συναντήσεις,
ότι μας σερβίρουν αφειδώς αντιβιοτικά, φυτοφάρμακα και τοξικά καρυκεύματα πάσης φύσεως, παρά τον μεσογειακό γεωργικό μας «πλούτο»,
ότι όταν πλέον σε κοιτούν στα μάτια δεν πρόκειται για ευθύτητα αλλά για ανίχνευση
ότι η επιτυχία και η ευτυχία πολύ συχνά μετράται σε όρους χρήματος,
ότι παιδιά περιγελούν άλλα παιδιά, οπλίζοντάς τους τα χέρια με αίμα και την όλη την ύπαρξη με αγκάθια,
ότι οι περισσότεροι σκέπτονται μέσα από κρίσεις και συμπεράσματα υστερόβουλων άλλων και όχι κατόπιν δίκης τους πνευματικής καταπόνησης,
ότι η ομορφιά συναρτάται πλέον άμεσα με τα μέσα που διαθέτει ο καθένας και δεν αποτελεί πλέον προίκα της φύσης,
ότι η ευγένεια είναι κανόνας κοινωνικής αποδοχής και συνύπαρξης αλλά όχι έμφυτο ανθρώπινο χαρακτηριστικό,
ότι υπάρχουν ανά τον πλανήτη δεκάδες πόλεμοι και εμφύλιοι που καταναλώνουν αθώους...

Αναμένω κι εγώ την έλευση των ανθρώπων κατά τον μελοποιημένο στίχο του Γεωργίου Σεφέρη παρακάτω μήπως και...
«Πότε θ' ανθίσουνε τούτοι οι τόποι,
Πότε θα έρθουν καινούργιοι άνθρωποι,
Να συνοδεύσουνε τη βλακεία στην τελευταία της κατοικία»…
Αμήν!