Ο εκλεγμένος «δικτάτορας» και η Δύση

Γράφει

ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Ας τα δούμε με νηφαλιότητα.

Μπορεί κάποιος Έλληνας να δει με συμπάθεια τον Σουλτάνο επειδή επιβίωσε από την «παιδική χαρά» της απόπειρας των πραξικοπηματιών να τον σκοτώσουν (;;;) ή να τον απομακρύνουν από την εξουσία;

Η απάντηση είναι εύκολη και φυσικά αυτονόητη. Όχι!

Πλην κάποιων κυβερνητικών στελεχών...

Η αλήθεια είναι ότι ο Ερντογάν,  στην αρχή της θητείας του έδειχνε ότι μπορεί να «παντρέψει» την δυτικού τύπου φιλελεύθερη δημοκρατία με το ισλάμ, έβαλε τέλος στη

χαώδη πολιτική κατάσταση που επικρατούσε στη χώρα του και δημιούργησε το οικονομικό θαύμα της Τουρκίας, των αρχών της δεκαετίας του 2000.

Τελικά όμως, με το πέρασμα του χρόνου αποδείχτηκε ένας αυταρχικός κι αντιδημοκρατικός ηγέτης που φυλακίζει τους αντιπάλους του, καθαιρεί τον πρωθυπουργό του, δημιουργεί μεγαλόπρεπα έργα, φιμώνει τα ΜΜΕ, ανοίγει μέτωπα με όλη τη γειτονιά του, στηρίζει ή έστω στήριζε τον icis, γράφει στα παλιά του τα παπούτσια τους κανόνες δικαίου, σκοτώνει Κούρδους, απειλεί τους πάντες και τα πάντα. Έχει δημιουργήσει δε ένα σώμα πραιτοριανών πολιτοφυλάκων που σκορπά τον τρόμο σε κάθε αντιφρονούντα, εισβάλοντας ακόμη και μέσα στο σπίτι του…

Κι όσο κι αν εξακολουθεί να δείχνει ότι απολαμβάνει ισχυρής δημοτικότητας και αποδοχής, ίσως τα πράγματα στην Τουρκία να μην είναι όπως φαίνονται.

Όχι μόνο λόγω του αποτυχόντος πραξικοπήματος αλλά και από το γεγονός ότι οι Τούρκοι στις εκλογές του προπερασμένου Ιουνίου, δεν συμφώνησαν στην διεύρυνση των εξουσιών του ενώ το κόμμα του δεν κατάφερε να έχει πλειοψηφία στη Βουλή. Κι αυτό επετεύχθη στις επαναληπτικές εκλογές, όταν ο Σουλτάνος έβαλε στο τραπέζι το δίλημμα «ψηφίστε με για να τελειώσω την κουρδική τρομοκρατία»!

Όσα συνέβησαν μετά την αποτυχία του πραξικοπήματος με τις συλλήψεις εκατοντάδων αξιωματικών, τις καθαιρέσεις χιλιάδων δικαστών, τις απολύσεις χιλιάδων πανεπιστημιακών και την γενικότερη τρομοκρατία που έχει εξαπολυθεί, απλώς επιβεβαιώνουν την αυταρχικότητα, αν όχι τον ροπή προς τον ολοκληρωτισμό, του Ερντογάν και του καθεστώτος που δημιουργεί.

Ενός καθεστώτος που αδιαφορεί για την οργή που προκαλεί στη Δύση, που αδιαφορεί αν πλήττονται οι σχέσεις της χώρας με την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις ΗΠΑ.

Ενός καθεστώτος που αναδεικνύει τα φριχτά ένστικτα του ολοκληρωτισμού, αφού δεν είναι μόνο όσα συμβαίνουν μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα μα και όσα προηγούντο αυτού, με τους συνεχείς βομβαρδισμούς των Κούρδων στο Ιράκ και στη Συρία, αδιαφορώντας αν αυτοί τύγχαναν της συμμαχίας των ΗΠΑ.

Ενός καθεστώτος που κατά το δοκούν ανεβοκατεβάζει τους διακόπτες στα social media (η ειρωνεία είναι ότι χάρη σ’ αυτά –εκτός άλλων- απέτυχε το πραξικόπημα), ρίχνει αεροπλάνα σε ξένο έδαφος (όπως έγινε με το ρωσικό) και ετοιμάζεται να επαναφέρει την θανατική ποινή!

Ενός καθεστώτος που δείχνει ξεκάθαρα ότι διέπεται από άγρια ένστικτα εκδίκησης εναντίον των πάντων που δεν θεωρούνται φιλικά προσκείμενοι.

Κι έτσι όπως πάνε τα πράγματα, ο Ερντογάν δεν θ’ αργήσει να καταστεί επικίνδυνος για όλη τη Δύση.

Μόνο και μόνο το ότι έκλεισε την αμερικανική βάση του Ινστιρλίκ, από την οποία πολεμιέται ο ισλαμικός εξτρεμισμός του icis, τον καθιστά εχθρό της Δύσης που τόσα υποφέρει από την ακραία ισλαμική τρομοκρατία.

Κι αυτό, όσο κι αν αποκατασταθεί άμεσα, δημιουργεί πολλούς προβληματισμούς για το εγγύς και το απώτερο μέλλον του τυπικά δημοκρατικά εκλεγμένου Σουλτάνου, μα στην ουσία «εκλεγμένου δικτάτορα».

Κι όχι μόνο αυτό. Τα ίδια έγιναν και με το αεροδρόμιο της Μαλάτια, το οποίο είναι η ανατολικότερη εγκατάσταση –βάση της αντιπυραυλικής ασπίδας του ΝΑΤΟ.

Κι όχι μόνο αυτά. Στην πρόσφατη σύνοδο του ΝΑΤΟ στην Πολωνία, συζητήθηκαν αναλυτικά οι στρατιωτικές προκλήσεις του Πούτιν και αποφασίστηκε η ανάπτυξη του αερομεταφερόμενου συστήματος προειδοποίησης και ελέγχου (του γνωστού AWACS) σε τουρκικό έδαφος, με σκοπό την καλύτερη αντιμετώπιση του icis αλλά και της Ρωσίας. Αυτή η ανάπτυξη και οι επιχειρήσεις διεξάγονται στην πόλη Manbij στα σύνορα Συρίας και Τουρκίας και πέριξ της Ράκκα. Όμως, χωρίς την τουρκική συμβολή και μάλιστα μέγιστη, δεν μπορεί να υπάρχει αποτελεσματική δράση, ειδικά μετά όσα συνέβησαν σε Βρυξέλλες, Παρίσι και Νίκαια.

Κι είναι πλέον δεδομένο ότι η Δύση οφείλει να επαγρυπνεί.

Όσο κι αν έχει τεράστια συμφέροντα στην Τουρκία και η γεωπολιτική της θέση την καθιστά κομβικής σημασίας γι αυτή.