Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 84)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost,

δια χειρός Πέμυς Γκανά

Τα πόκεμον και άλλες πικρές ιστορίες…

Πήρα λοιπόν τα παιδάκια μου, ημέρα Πέμπτη και ώρα επτά και τριάντα απογευματινή, και πήγαμε σε κεντρική -κεντρικότατη, πλατεία της περιοχής μας.

Ωραία ήταν, δεν μπορώ να πω.

Διασκεδάσαμε.

Παιδάκια όλων των ηλικιών παίζανε ουρλιάζοντας, διακόσιες θείες -καλοζωισμένες- κάθονταν στα παρακείμενα παγκάκια κραδαίνοντας τα μπαστούνια τους έτοιμες για φασαρίες, ξέρετε τώρα, μη και τους αγγίξει η μπάλα, κάποιου παλιόπαιδου που τολμά να παίζει ποδόσφαιρο στην εν λόγω πλατεία, γονείς από την άλλη, βαριεστημένοι και

κουρασμένοι από την καλοκαιρινή ραστώνη κάνανε πως επέβλεπαν τα βλαστάρια τους, και ενδιάμεσα, ένα συντριβάνι, μια εκκλησία η κεντρική -της Αναλήψεως, αν έχετε ακουστά- τριανταπέντε ποδήλατα, δυο-τρείς κοπρίτες σκύλοι που περιφέρονταν αδιάφοροι, ανοιγμένα πακέτα γαριδάκια, λαδωμένα χέρια, μισολιωμένα παγωτά και ξαναγεμισμένα πλαστικά μπουκάλια νερό!

Εκεί λοιπόν ανάμεσα στα μεγάλα χασμουρητά μας, νάσου και εμφανίζονται ξαφνικά και από το πουθενά δεκαπέντε αλαλάζοντα δεκατετράχρονα.

Τρέχανε με τα κινητά στα χέρια.

Σβάρνα με πήραν και εμένα, καθότι μην έχοντας προνοήσει την εμφάνιση τους, στεκόμουν όρθια στο κέντρο της πλατείας παρακαλώντας τους κανακάρηδες να κατέβουν από τα κλαδιά του δέντρου που είχαν σκαρφαλώσει, ν’ αφήσουν τα φοφίκο και να φάνε ένα ροδάκινο, μια μπανάνα, μια φέτα ψωμί με βούτυρο και μαρμελάδα φράουλα, βρε αδελφέ.

Σβάρνα με πήραν τα παλιόπαιδα, μου πέσανε τα ταπεράκια με τα φρούτα, και γεμίσαμε την πλατεία με σταφύλια και γερμάδες…

Κυνηγούσαν, λέει, ένα σπάνιο πόκεμον!

Πόκεμον!

Κοίταξα δεξιά και κοίταξα και αριστερά.

Πόκεμον πουθενά.

-Πάτε καλά βρε; τους ρώτησα.

-Πόκεμον γκόου, μου λέει το μικρότερο της συμμορίας -το οποίο ήταν και ολίγον ζαβό και στα σίγουρα σαφρακιασμένο- κραδαίνοντας ένα άι φον του πανακρίβου.

-Τι λες παιδί μου;

-Πόκεμον γκόου λέμε, μου απαντά εκνευρισμένο.

-Να πας στο παππούλη μέσα, να σου ρίξει το πετραχήλι στο κεφάλι, να σου δώσει μια ευχή και να σε κοινωνήσει, του φώναξα καθώς μάζευα τα φρούτα.

Έφτασε για βοήθεια στην συγκομιδή των σκουπιδιών και η φίλη Αθηνά.

-Τι είναι το πόκεμον γκόου; την ρώτησα.

-Που να ξέρω, μου απάντησε προβληματισμένη, κάποια βλακεία στα σίγουρα.

Μετά από είκοσι λεπτά μας λύθηκαν όλες οι απορίες.

Οι βαριεστημένοι μπαμπάδες ενεργοποίησαν τα wifi τους και βάλθηκαν να τρέχουν αλλόφρονες πάνω κάτω στην πλατεία, σηκώθηκαν και κάποιοι άλλοι από τα κοντινά καφέ και για λίγα λεπτά έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα.

-Απόβαση πόκεμον, ο πλανήτης Γη δέχεται επίθεση, φώναξε μια θεία, που τάχει από καιρό χαμένα...

-Συγνώμη, ρώτησα έναν γνωστό μου μπαμπά, τον Βασίλη, απλά τα πιάνετε ή τα σκοτώνετε κιόλας;

-Άσε με Πέμυ, άσε με, και δεν προλαβαίνω.

Σας ορκίζομαι αυτή ήταν η απάντηση του, τέτοια βιάση πια…

Και φουριόζος καθώς ήταν βγήκε από την πλατεία, έτσι ακριβώς όπως πετάγονται τα παιδιά και τα μαλώνουμε διαρκώς, δίχως δηλαδή να κοιτάξει.

Ένα φρενάρισμα, μια κόρνα, λίγα, πολύ λίγα γαλλικά καθότι και γνωστοί όλοι μας κι ο Βασίλης έχασε και το πόκεμον και τράβηξε κατά τον Γερμανό μεριά, με το σπασμένο του σμαρτ φον ανά χείρας.

-Wow! Είπε και ο Δημητράκης, όταν μεγαλώσω θα γίνω κυνηγός πόκεμον.

-Μην χάσεις, τ’ ανταπάντησα.

-....Θα μου κάνεις κουμάντο στην ζωή μου; με ρώτησε θυμωμένα και αγανακτισμένα -τολμώ να πω- το εξάχρονο.

Όχι φίλοι δεν απάντησα, διότι έπαιζε να ήμουν μαζί με τις θειάδες η μόνη ενήλικας στην πλατεία...

Κατά τα άλλα όλα καλά στο όμορφο κράτος που ακούει στο όνομα Ελλάς!

Στους 54 της Πάρου ΔΕΝ συγκαταλέγεται το όνομά μου και αρχικά δεν καταλάβαινα σύντροφοι γιατί δεν είμαι και εγώ στην λίστα, γιατί όχι δηλαδή.

Ίσως -κατέληξα- οι σύντροφοί μου με λυπήθηκαν που στήθηκα, όλη την εβδομάδα, σε ατέλειωτες ουρές στον ΟΑΕΕ Ομονοίας και στον ΟΑΕΔ (κλαψ κλαψ, άτιμη ανεργία) και δεν με πήραν μαζί τους αφήνοντας με πίσω για να ξεκουραστώ, στην άνεση του διαμερίσματος και στην δροσιά του ανεμιστήρα.

Στην Ελλάδα μπορεί όλα να πηγαίνουν ρολόι -δεν ήρθε ο ΕΜΦΙΑ, ακόμη- από την άλλη τα πράγματα για την Ευρώπη δεν είναι, σύντροφοι, καλά.

Θεόμουρλοι τύποι ανατινάζονται σκορπίζοντας θάνατο, ιερείς πέφτουν νεκροί μέσα στους τόπους λατρείας του Θεού τους, και λίγο πιο ανατολικά ένα σουλτάνος καταπνίγει (;) πραξικοπήματα(;) κατασκευάζει «νεκροταφεία προδοτών» και ξεκινά πογκρόμ.

Αλλά εσείς μην μου στεναχωριέστε...

Είπαμε τα ιερά μπάνια του λάου, μην διαταραχθούν!

Να σας πω κι ένα τελευταίο:

Οι πληροφορίες που διαρρέονται ότι ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος παράτησε τα κοψίδια και τρέχει στις παραλίες της Ακράτας κυνηγώντας σπανιότατα πόκεμον, δεν μπορεί να κρίνονται αληθείς.

Σιγά μην παρατήσει τα σουβλάκια, τα κοντοσούβλια και τις μπιροκατανύξεις…

Αφήστε που μια έγκυρη πηγή με πληροφόρησε ότι έκανε πάρτι, μόνος του, με ένα καλοψημένο κατσικάκι….

Φιλιά πολλά, και προσοχή στις θάλασσες, κυκλοφορούν σκυλόψαρα εκεί έξω, και τσούχτρες, πολλές τσούχτρες!!!