Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 155)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost

δια χειρός Πέμης Γκανά

Ο πρώτος καφές με την Περιστέρα… 

Πήγαμε, που λέτε, με την φίλη Αθηνούλα στα ένδοξα Χαλάνδρια, στις 4 Ιανουαρίου να πιούμε τον πρώτο καφέ της χρονιάς!

Καλά, το τι γινόταν στη λεωφόρο Πεντέλης δεν φαντάζεστε!

Στα ξαφνικά (στα ξεκούδουνα που λέει και ο Παναγιωτάκης μου) άνοιγαν μπαλκονόπορτες, και εκτοξεύονταν ζυγαριές, που και που ακουγόταν καμιά βρισιά, ολίγον υστερική (είναι αλήθεια) να τις συνοδεύει σαν τελευταίο κατευόδιο.

(Πόσους κιλά κουραμπιέδες φάγαμε αδέλφια, πόσα μελομακάρονα τσακίσαμε;)

Μέτρησα τουλάχιστον

35 ζυγαριές πεταμένες στα σκουπίδια (στραπατσαρισμένες και σίγουρα σιχτιρισμένες) μία που φάγαμε στην κεφάλα, και μια η δική μου, η καλή, η γυάλινη, που μετρά θερμίδες, παλμούς, βιορυθμούς, κρατά τηλέφωνα, φτιάχνει καφέ, αυθάδης, αν με ρωτάτε, καθώς σε μουντζώνει εάν υπερβείς τα 55,7 κιλά και πας στα 55,8.

Λάστ γίαρ βέβαια, καθώς δεν υπάρχει πια.

Ναι, δυστυχώς την έσπασα πάνω στα νεύρα μου, στις 2 του μηνού, καθώς με μούντζωσε και προφανώς θα με χαστούκιζε.

Την έσπασα, που λέτε, και την πέταξα και εγώ από το μπαλκόνι!

Άρα 37 το σύνολο.

Και αυτές μόνο στην περιοχή Βριλήσσια – Χαλάνδρι.

Φαντάσου μαντάμ τι γίνεται στην επικράτεια.

Όλη η Ελλάδα ένα τεράστιο νεκροταφείο ζυγαριάς...

-Πόσα κιλά πήρες; με ρώτησε η κουσκουσιάρα φίλη μου, με το που καθίσαμε.

-Όσα φαίνονται, της απάντησα, εσύ;

-Όσα θέλω, αποκρίθηκε και θέμα κιλών δεν ετέθη ξανά!

Θάψαμε όοολον τον κόσμο, γελάσαμε, φάγαμε, αλλά όχι, για κιλά δεν ξαναμιλήσαμε...

Πάντως τυχερές ήμασταν που διαλέξαμε να κατέβουμε για καφέ κείνη την ημέρα.

Έβρεχε, μπουμπούνιζε και έκανε ψοφόκρυο, τουτέστιν τρυπώσαμε κατευθείαν στο καφέ, δίχως να ρίξουμε ούτε καν ένα βλέφαρο στις βιτρίνες!

Γιατί καρδιά μου, αυτή είναι η πίκρα μας, η μαύρη.

Δεν χαζεύουμε πια τις βιτρίνες.

Ένεκα ανάπτυξης.

Μόνο κάτι από κάτι πλανόδιους πήραμε (εγώ δηλαδή) τέσσερα ζευγάρια κάλτσες νο 34-38 ριγέ, με κακοτυπωμένο τον Νταρθ Βέντερ, αλλά για 2,99 που τις αγοράσαμε δεν το κάναμε και θέμα, και η Αθηνούλα προτίμησε να πάρει κάστανα (σιγά μη τυχόν και δεν έτρωγε).

7 κάστανα με 5 ευρώ (ακριβά τα βρήκα)!

Βγήκε και η Περιστέρα, συμβία πρωθυπουργού Ελλάδας, και δήλωσε πόσο πολύ πιστεύει στον Αλέξη της.

Πέσανε, όλοι, να το φάνε το κορίτσι.

Το κορίτσι του Ιούλη.

Που κάθε 5 Ιούλη κλαίει, και θα κλαίει για την υπόλοιπη ζωή της.

Το κορίτσι που μαζί με τα τρολ της Κουμουνδούρου, είναι οι μόνοι που συνεχίζουν να τον πιστεύουν, οι μεν γιατί, προφανώς, πληρώνονται και η δε, προφανώς, λόγω αφόρητης πίστης.

Κοροϊδέψατε μπρε το κορίτσι που αν μείνει ο ΣΦΥΡΙΖΑΣ λίγο ακόμα στην εξουσία, την βλέπω να φλερτάρει με την πρυτανεία του ΜΙΤ, (τέτοιο υψηλό iq)

Εμένα πάντως πολύ με συγκινεί η αφοσίωση της, μα τον Φιντέλ τον Κάστρο, και την επανάσταση της Σοβιετίας!

Αλλά που να καταλάβουμε, τέτοιας υψίστης σημασίας νοήματα εμείς, το απλό και πτωχό πόπολο, εμείς, που επιλέξαμε σαν Έλληνα της χρονιάς κάποιον Ντάνο, μαχητή, λέει, ενός παιχνιδιού, «σαρβάιβορ», που είναι άντρας στιβαρός, άγριος. μονίμως στραβωμένος, και όχι τίποτις ιμιτασιόν και γιαλαντζί! Χώρια που κάνει τον σταυρό του κάθε δυόμιση δευτερόλεπτα!

Είχαμε βεβαίως την επιλογή να διαλέξουμε ένα σωρό άλλους, π.χ, τον Π.Π (Πρόεδρος Πάνος ή αλλιώς Μπάνος -εντελώς - Γκαμένος) ή τον Γιαβρό τον υπουργό (τι υπουργός, μαντάμ, υπουργάρα) αυτός ο τελευταίος μάλιστα, μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως ο Μέγιστος Λυπισιάρης της Ελλάδας!

Αυτός που καθώς καίγεται η καρδιά του μπρος την αδυναμία κάποιων μαθητών να ταξιδέψουν στο εξωτερικό με το σχολείο τους, κόβει τις εκδρομές.

Ε! λοιπόν κύριε Γιαβρό μου, εγώ δεν έχω αυτοκίνητο, σπαράξετε λοιπόν με την αδυναμία μου να αγοράσω ένα, και απαγορέψετε την πώληση αυτοκινήτων σε όλους, δια ροπάλου, και δια παντός!

Δεν έχω εγώ κατσίκα;

Να μην έχει κανείς!

Κατά τα άλλα όλα ανθηρά.

Βγήκε η μαντάμ Ευθαλί πρωί πρωί για ψώνια.

Στο σούπερ μάρκετ!

Δεν της δώσανε σακούλες, και εκείνη σήκωσε τον κόσμο με τις φωνές της.

Το τι έγινε, μαντάμ, δεν περιγράφεται.

Μαζεύτηκαν σαράντα θείες και δώδεκα μπαρμπάδες στο ταμείο και απαιτούσαν ουρλιάζοντας ή να δοθούν πλαστικές σακούλες στον κόσμο, ή να αποσυρθούν άμεσα όλες οι πλαστικές συσκευασίες απ όλα τα προϊόντα σ όλο το σούπερ μάρκετ!!!

Καλά ήταν.

Ανοίξαμε με την φίλη Βίλλυ και την φίλη Δάφνη δυο πακέτα γαριδάκια, πήραμε και τρεις green cola με στέβια, καθότι είμαστε σε δίαιτα, και καθίσαμε σε κάτι σκαλάκια για να παρακολουθήσαμε όλον τον τσακωμό και την παραλογία των υπερήφανων καταναλωτών,.

Καλά, μεγάλες στιγμές, που συγκρίνονται μόνο με ταινία βγαλμένη από τα συρτάρια της ΦΙΝΟΣ φίλμς της δεκαετίας του 50!

Καλά ήταν.

Το να ζεις στα ένδοξα άνω Βριλήσσια έχει και τις χάρες του!

Αυτά τα ολίγα έγιναν στον τόπο μας αυτήν την πρώτη εβδομάδα του Ιανουαρίου του σωτηρίου έτους 2000 και δεκαοκτώ...

Σας φιλώ και σας χαιρετώ με μια προτροπή:

Μην αφήσετε ποτέ και κανέναν να σας πείσει πως δεν αξίζετε!

Ποτέ και κανέναν.

Είτε είναι σύντροφος, φίλος, συγγενής είτε και κυβέρνηση.