Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 158)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost

δια χειρός Πέμης Γκανά

Scoppia, scoppiα

Όλα εγώ πχια;

Εγώ, και η Ραφαέλα Καρά!
Το χει πει η Ιταλίδα τραγουδίστρια, το χε φωνάξει, το χε τραγουδήσει πίσω στα λαμπερά (και αμφιβόλου αισθητικής) 70s, φορώντας μια κιτς ολόσωμη φόρμα με φραμπαλάδες, και κουνώντας με νάζι την πλατινέ κεφαλή της (που σημειωτέων τρίχα δεν κουνιόταν από τους τόννους λακ) .
Scoppia scoppia!
Σκόπια, έκρηξη δηλαδή, Ιταλιστί.
Μας είχε προειδοποιήσει το κορίτσι, καθώς, προφανώς, έβλεπε και λίγο παραπέρα:
-Προσέχετε γειτόνοι, πάνω στα

σύνορά σας, τα Σκόπια ετοιμάζονται για έκρηξη, φαλάγγι θα σας πάρουν!
Εμείς όμως, μαντάμ, το χαβά μας.
Εκείνη την χρονιά του ένδοξου ΄77, εμείς, κάναμε Μαθήματα σολφέζ, στη Ευρώπη...
Σκόπια τραγουδούσε η Ραφαέλα, σολ σολ μι φα φα ρε, εμείς!

Αποτέλεσμα, όλοι θυμόνται μόνο την Ραφαέλα!
Παράδειγμα τρανό το πούλμαν νο 146,7, που εκτελούσε το δρομολόγιο Μπραχάμι-Θεσσαλονίκη την περασμένη Κυριακή, γεμάτο (τι γεμάτο, φίσκα) από ένθερμους πατριώτες που πήγαιναν στην όμορφή μας συμπρωτεύουσα, να διαδηλώσουν την αντίθεσή τους για την μετονομασία της Βαρντούσκα, σε «Σαπέρα Μακεδονία»...

Αδιάψευστες πηγές μού ανέφεραν (ρεπόρτερ έχω γίνει για εσάς) πως όταν γλάρωνε το μάτι των επιβατών και ήταν έτοιμοι να το κόψουν στον ύπνο, ο οδηγός το καταλάβαινε έγκαιρα και έβαζε, τέρμα, στο κασετόφωνο το Scoppia scoppia mi sco, και άπαντες ξυπνούσαν!
Άρχιζαν τα σφυρίγματα, τα λικνίσματα και τα καλαματιανά!
Μόνο χαρτοπετσέτες λέει δεν πετούσαν!

Ωραία πάντως περάσανε.
Γνωρίστηκαν μεταξύ τους καλύτερα, ανταλλάξανε τηλέφωνα, είπαν ανέκδοτα, κουτσομπολέψαν τα καμώματα της ζωντοχήρας στον πάνω μαχαλά του Μπραχαμίου, στο καπάκι κορόιδεψαν τον Αλέκση, και σαν γνήσιοι κοψοχεράκηδες υποσχέθηκαν πως δεν θα ξαναψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ (εξ άλλου την Ελενίτσα, την εγγόνα, δεν την διόρισε μόνιμη στο Εργασίας), στο άφτερ τα βάλανε με τον Κυριάκο.
Γιατί δεν παίρνει ξεκάθαρη θέση, μου λέτε;
Ε;;;.
Όσο για τον Τζερόνυμο;
Ο Τζερόνυμο την πλήρωσε την νύφη, ακούγοντας τα σχολιανά του, «όταν, τότενες, μας κατέβαζαν στους δρόμους για το θρήσκευμα ήταν καλά, τώρα όμως τακιμιάσαν με τους άλλους, Θε μου σχώραμε …
Όταν φτάσανε με το καλό, λοιπόν, στο συλλαλητήριο,(γιατί κάποιοι μείναν στα διόδια μπλοκαρισμένοι) σήκωσαν υπερήφανοι τις σημαίες και τα λάβαρα, φώναξαν, ακούσανε έναν Φράγγο να μιλά (όχι, δεν συμφώνησαν οι περισσότεροι μαζί του, ευτυχώς) δάκρυσαν με το περήφανο ανάστημα των Μακεδόνων (που εμείς οι χαμουτζήδες δεν το χουμε) αγόρασαν και μπουγάτσες με τυρί από μια καντίνα, την «Μακεδονία ξακουστή», πήραν, και μια με κιμά, για τον δρόμο και την λιγούρα (στα κρυφά γιατί ο οδηγός φώναζε συνεχώς «μην τρώτε μαντάμ») και κατηφόρισαν παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής...
Το scoppia scoppia;
Όχι, δεν το ξανάκουσαν, ο οδηγός, ευγενικός, τους άφησε (επιτέλους) να κοιμηθούν...

Εγώ, εάν με ρωτάτε, δεν πήγα στην συμπρωτεύουσα!
Ούτε και στο συλλαλητήριο της Αθήνας θα πάω.
Προφανώς, ανήκω στους γραφικούς εκείνους που υποστηρίζουν πως τα θέματα αυτά, δεν τα λύνουμε στο πεζοδρόμιο.
Λύνονται με την διπλωματία και τα αντανακλαστικά της εκάστοτε κυβέρνησης.
Τώρα, εάν θεωρούμε ανίκανη την κάθε κυβέρνηση, μάλλον πρέπει να αναθεωρήσουμε και να ψηφίζουμε με βάση την σύνεση, την πραγματικότητα, τον ρεαλισμό και την κυνικότητα, που ενδεχομένως χρειάζεται η επίλυση των δύσκολων οικονομικών και εξωτερικών θεμάτων μας, και όχι με το θυμικό, ή την πελατειακή σχέση με τον τοπικό βουλευτή!
(γνώμη μου πάντα)
Από την άλλη, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει κανείς να υποτιμήσει το συλλαλητήριο, και προσωπικά αντιλαμβάνομαι τον λόγο που ο κόσμος θυμώνει, δεν μου άρεσε όμως που η φωνή του μπερδεύεται, που και που, με τις κραυγές των άκρων.
Και η αλήθεια είναι, πως φοβάμαι τα άκρα!
Νωπό ακόμα το παρελθόν, μας πληγώνει...

Κατά τα άλλα όλα ανθηρά!

Το «Μακελειό», τερματίζοντας το, μας ενημερώνει πως ο μακαριστός Χριστόδουλος εφονεύθη από ένα πλήθος εκατόν πενήντα δαιμόνων, (ούτε εκατόν σαράντα εννέα αλλά ούτε και εκατό πενήντα ένα) που συγκεντρώθηκαν σε μια πρωτόγνωρη, απόκοσμη πανστρατιά για να «φυτέψουν καρκίνο» στο κορμί του ιεράρχη, καθώς, προφανώς, εκείνος ήταν ο πραγματικός ηγέτης που ονειρευόταν ο νεοέλλην!
Ο φόβος και ο τρόμος των Εβραίων- Σκοπιανών- Σιωνιστών- Παγκόσμιας Τάξης- Αμερκάνων- Ευρωπαίων -Τζιχαντσιστών- Ασιατών-Αυστραλών αλλά και Αφρικανών...
.
Όχι τίποτις άλλο, αλλά πέθανε και ο Πήτερ Πλάτι, ο σκηνοθέτης του τρομαχτικού Εξορκιστή, και θα πάει χαμένο το σενάριο του «Μακελειού», και δεν γράφονται, ως γνωστό, τέτοια διαμάντια πια, ένεκα κατάληψης του Χόλιγουντ από τους Εβραίους...
Να ξέρετε πάντως, πως αυτοί που το πιστεύουν, ζουν ανάμεσά μας, και ψηφίζουν…

Νταβός.
Έβγαλε, λέει, ο Αλέξης χιονίστρες καθώς περπάτησε δυο ολόκληρα χιλιόμετρα στα χιόνια.
Τι αχάριστος λαός που είμαστε πάντως, τον λοιδορούμε την στιγμή που εκείνος δίνει την ψυχή του για το έθνος και τις διαπραγματεύσεις.
Το Νταβός και ο χαζός, γράφουν οι αγνώμονες.
Ουστ βρε, που θέλετε να λέγεστε και Ευρωπαίοι!

Στα ευχάριστα νέα της εβδομάδας η ίδρυση νέου κόμματος του Γιάνη του Τιτανομέγιστου!!!
Καθώς και ο συνασπισμός της Ζωής (μια είναι η Ζωή), και του Αλέκου που μας φόρτωσε τον Αλέκση της ζωής μας, σε ένα νέο φορέα, που θα εκφράζει...κάτι...
Άντε βρε, και στα δικά μας.
Λέω να κάνω και εγώ ένα κόμμα με την φίλη Αθηνούλα, θα σας φωνάξω και εσάς να κάνουμε παρέα, και στο τσακίρ κέφι θα σας διορίσω την άγαμη θυγατέρα στο Εσωτερικών!!!

Έτσι χτίζονται τα κόμματα μαντάμ!!!
Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο...

 Σας φιλώ φίλοι μου καλοί και αγαπημένοι και ανανεώνω το ραντεβού μας για το επόμενο Σάββατο, Θεού θέλοντος και μεσιέ Σακελλαρό επιτρέποντος!!!

ΥΓ. Άνοιξα την τιβι την Πέμπτη το απόγευμα και έπεσα πάνω σε μια εκπομπή που μιλούσε για το σαρβάιβορ...
Ντε ζα βου, σκιάχτηκα, καθώς αυτό έχει τελειώσει την προηγούμενη σεζόν, με νικητή τον Ντάνο, τον ευλαβή πιστό.
Όχι, με ενημέρωσαν οι σταυραετοί μου, καινούργιο σαρβάιβορ είναι βρε μαμά...
Πάντως το ότι παλιοί παίχτες συζητούσαν σοβαρά (!) για τους καινούργιους, τι να σας πω γκάις, εμένα με ξεπερνά.

Και το ερώτημα ξαναγυρνά και είναι πάντα το ίδιο: Τι ζούμε σε τούτη εδώ την χώρα;