Coach, fuck off!

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Στις 9 Ιανουαρίου 2015, σαν χθες, «έφυγε» από κοντά μας αυτό το μέγιστο αλάνι των 211 εκατοστών, του άπειρου μπασκετικού ταλέντου μα και της αυτοκαταστροφής.

Ο Ρόι Τάρπλεϊ,

Ένας από τους κορυφαίους Αμερικανούς παίκτες του πάτησαν στα παρκέ των ελληνικών γηπέδων.

Οι ιστορίες και τα

κατορθώματα που άφησε πίσω του, εκτός γηπέδων,  αμέτρητα…

Ίσως ο καλύτερος πελάτης της Άμστελ, μετά φυσικά από τις ατέλειωτες συλλήψεις για υπερβολική ταχύτητα και την αγαπημένη του κόκα στις ΗΠΑ.

Άρης, Ολυμπιακός, Ηρακλής, ακόμη κι η Δάφνη ήταν οι σταθμοί της καριέρας του στην Ελλάδα. Φυσικά, μετά τον διωγμό του από το ΝΒΑ για τους γνωστούς λόγους κι εξαρτήσεις.

Κι ας είχε αναδειχθεί 6^ος καλύτερος παίκτης του ΝΒΑ το 1988!

Στην Ελλάδα και στον Άρη τον έφερε ο Στηβ Γιατζόγλου που πάντα είχε μια περίεργη ροπή προς τα «κακά» παιδιά, αλλά έμειναν ιστορικοί οι καυγάδες του με τον Ιωαννίδη, όταν τον κατέβασε στον Πειραιά και τον Ολυμπιακό, πιστεύοντας ότι με την τριπλέτα Τάρπλει – Φασούλα- Τάρλατς και τους Πάσπαλι, Τόμιτς, Σιγάλα, Καμπούρη, Μπακατσιά και Σταμάτη, θα πάρει το πολυπόθητο Ευρωπαϊκό που έλειπε από τη συλλογή του.

Σκηνικό:

Περίοδος 1992 -1993.

Ο Ιωαννίδης έχει πάρει σβάρνα όλα τα μπαρ της παραλιακής ψάχνοντας να δει αν οι παίκτες του ξενυχτούν.

Κάποια στιγμή μπαίνει στο θρυλικό «Privilege».

Σ’ ένα τραπέζι είναι θρονιασμένοι οι Τάρλατς, Τόμιτς, Νάκιτς κι ο Τάρπλεϊ και μπροστά τους μπουκάλια με ουισκάκι.

Ένας σερβιτόρος, μόλις βλέπει στην είσοδο τον Ιωαννίδη τσακίζεται τρέχοντας να τους ειδοποιήσει.

Οι τρεις πρώτοι το βάζουν στα πόδια προς την παραλία κι ο μύθος λέει ότι έπεσαν με τα ρούχα στη θάλασσα για να μη τους πάρει χαμπάρι ο «ξανθός».

Ο Τάρπλεϊ, ακούνητος στη θέση του.

Μόλις τον είδε ο Ιωαννίδης έγινε κατακόκκινος. Πλησίασε στο τραπέζι,

-          Τι κάνεις εδώ τέτοια ώρα Ρόι;

Ο Τάρπλεϊ δεν απάντησε.

Ξαναρωτά ο Ιωαννίδης!

-          Τι κάνεις εδώ Ρόϊ;

Τότε ο γίγαντας των 2.11, σηκώνεται από την καρέκλα του, κοιτάζει τον Ιωαννίδη κι απαντά:

-          Coach, fuck off!

Ο Ιωαννίδης, γύρισε την πλάτη κι απομακρύνθηκε.

Ήξερε ότι ο Τάρπλεϊ δεν ήθελε πολύ για να κάνει καλοκαιρινό το μαγαζί κι εκείνον ασήκωτο… Ήξερε, ακόμη, ότι ο Τάρπλεϊ δεν ήταν ούτε Σιγάλας ούτε Τόμιτς που τους μπινελίκωνε και δεν έβγαζαν άχνα!

Σκηνικό:

1994, Τελ Αβίβ, φάιναλ φορ

Ο Ολυμπιακός του Ιωαννίδη και των Τάρπλεϊ – Φασούλα – Πάσπαλι- Σιγάλα και Τόμιτς

συναντά στον ημιτελικό τον Παναθηναϊκό του Πολίτη και των Γκάλη – Βράνκοβιτς- Βολκόφ – Παταβούκα και του πιτσιρικά Αλβέρτη.

Τα «κόκκινα» και «πράσινα» πλοία με χιλιάδες οπαδούς των δυο ομάδων καταφθάνουν στη Χάιφα και το ξύλο πέφτει ανελέητο για πέντε ημέρες.

Ο Ολυμπιακός νικά 77-72 και περνά στον τελικό.

Ο Τάρπλεϊ έχει σημειώσει 21 πόντους μα είναι «σκασμένος» που ο Ιωαννίδης τους έχει όλους απομονωμένους στο παραθαλάσσιο Ελιάτ, μια εβδομάδα πριν την έναρξη του φάιναλ φορ.

Κι όχι μόνο.

Τους τρέχει στο Πατριαρχείο για ευλογίες και σχεδόν κλειδωμένους στα δωμάτια του ξενοδοχείου.

Όποιοι δημοσιογράφοι έπαιρναν τηλέφωνα για να μιλήσουν με τους παίκτες συνδεόντουσαν κατ’ εντολή Ιωαννίδη με εκείνον.

Ο Τάρπλεϊ είναι τρελαμένος. Ούτε βόλτες, ούτε μπίρες, ούτε κορίτσια…

Γυρίζοντας στο ξενοδοχείο μετά τη μεγάλη νίκη επί του Παναθηναϊκού, βλέπει μπροστά του τον Παπαδάκη, συμπαίκτη του στην ομάδα.

Σε κλάματα δευτερολέπτου τον κάνει μαύρο στο ξύλο, η η αποστολή του Ολυμπιακού γίνεται άνω –κάτω κι οι Κόκκαλης -  Ιωαννίδης τρέχουν να μαζέψουν τ’ αμάζευτα…

Εκείνη τη στιγμή του μεγάλου θριάμβου, ο Τάρπλεϊ λειτούργησε ως… Μανιάτης.

Θυμήθηκε ότι πριν κάποιους μήνες, μετά από μια ήττα του Ολυμπιακού, ο Ιωαννίδης είχε ρωτήσει στα αποδυτήρια «ποιος ήταν σήμερα κατώτερος των περιστάσεων και των προσδοκιών του συμβολαίου του;» κι ο Παπαδάκης με άγνοια κινδύνου μα και το θάρρος της γνώμης του είχε απαντήσει «Ο Ρόι»!

Για την ιστορία:

Ο Ιωαννίδης τον έβαλε κι έπαιξε κανονικά στο τελικό απέναντι στην Μπανταλόνα του Ομπράντοβιτς…

Ο Ολυμπιακός έχασε το κύπελλο από τις χαμένες βολές του Πάσπαλι (3/10)….

Σαν χθες έφυγε ο Ρόι.

Κι επειδή λένε ότι οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν όσο τους θυμόμαστε, εγώ τον θυμάμαι για όσα έκανε μέσα στα γήπεδα και για όσα έκανε εκτός αυτών.
Όπως, νομίζω, όλοι οι δημοσιογράφοι που έζησαν εκ του σύνεγγυς την πολυτάραχη ζωή και καριέρα του...