Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 156)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost

δια χειρός Πέμης Γκανά

Θεατρικό

Τα φώτα στην πλατεία, αργά, χαμηλώνουν.

Η μουσική επιβλητική.

Φωτίζεται μόνο η σκηνή αποκαλύπτοντας ένα μεγαλοαστικό σαλόνι, με ακριβά χαλιά και πίνακες.

Η ηρωίδα, όμορφη και ιδιαίτερα κομψή, κινείται πάνω κάτω στην σκηνή, μάλλον αγχωμένη,

Στέκεται στο παράθυρο, κοιτάζει έξω.

Μπαίνει ένα κορίτσι κρατώντας

έναν ασημένιο δίσκο, με πορσελάνινα φλιτζάνια και μια τσαγιέρα.

-Ο Σεμπάστιαν αργεί...

-Ο Σεμπάστιαν δεν θα έρθει...

-Γιατί; (η ηρωίδα μένει έκπληκτη να κοιτά το κορίτσι)

-Δεν γνωρίζω...

-Μα θέλω να έρθει, είναι ο οδηγός μου, του είπα πως θέλω να πάω στο κέντρο σήμερα.

Πως θα κατέβω στο κέντρο;

(κοιτά την πλατεία, οι θεατές συμμερίζονται το δράμα της, κάποιοι ξεσπούν σε λυγμούς)

-Ίσως με το μετρό; (το κορίτσι την ρωτά μιλώντας ψιθυριστά)

-Μοντιέ!!!

-Συγγνώμη.

-Μοντιέ, εγώ με το μετρό, με φαντάζεσαι να στριμώχνομαι ανάμεσα σε ταπεινούς μικροαστούς, να περιμένω να αγοράσω ένα εισιτήριο;

-Δίκιο έχετε, με συγχωρείτε.

-Όχι, δεν σε μαλώνω, δεν φταις εσύ, που να ξέρεις, καημένο μου φτωχό...

-Με χρειάζεστε κάτι άλλο;

-Κάλεσε στον κινητό τον οδηγό μου...

Το κορίτσι φεύγει αφήνοντας μόνη την ηρωίδα που συντετριμμένη αναλογίζεται τα περασμένα μεγαλεία, τότε που ο Σεμπάστιαν ήταν εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο στο σπίτι της, και εκείνη μπορούσε να πηγαίνει για σούσι ότι ώρα επιθυμούσε, ήρθε όμως αυτή η Αριστερή κυβέρνηση που παίρνει τα καλά και τα αγαθά των πλουσίων και τα μοιράζει σε μορφή συσσιτίων, μερισμένων, και επιδομάτων στους μη έχοντες.

Η μουσική είναι πλέον γρήγορη κρατώντας τους θεατές σε εγρήγορση, καθώς νιώθουν πως το φινάλε είναι πλέον κοντά.

-Απεργεί...

Η ηρωίδα ξαφνιασμένη συνειδητοποιεί πως δεν είναι μόνη στο σαλόνι, ένας άνδρας κάνει την εμφάνισή του, είναι ο τελευταίος της σύζυγος.

-Δεν μπορεί να απεργήσει...

-Μετρήθηκε το προσωπικό αγαπητή μου.

-Και;

-Με την ψήφο της μαγείρισσας συμπληρώθηκε το 50+1...

-Μοντιέ...

-Όπως στα λέω αγαπητή μου, απεργεί το προσωπικό.

-...Ήθελα να πάω στο κέντρο (δραματικός τόνος).

-Ναι, σε καταλαβαίνω, και εγώ ήθελα να πάω στο καζίνο.

-Καζίνο;

-Ναι, στη Γευγελή...

-Γευγελή; Δεν το ξέρω.

-Στην Νέα Μακεδονία!

-Που πέφτει η Νέα Μακεδονία; Μήπως δίπλα στην Νέα Ερυθραία;

-Όχι, στα Σκόπια...

-Μη λες Σκόπια, μη λες Μακεδονία, με πληγώνεις...

-Και πως να αποκαλέσω την χώρα;...

-Βαρντάσκα...

Ο άντρας πίνει τσάι και κοιτάζει έξω, η ηρωίδα βρίσκει έναν χάρτη, κοιτά την Κρήτη και την Μακεδονία και απλά την διπλώνει. Βαριά σιωπή σκεπάζει τα πάντα, μόνο κάπου στο βάθος ακούγεται κραυγές, που σιγά σιγά γίνονται και πιο έντονες, δείγμα ότι είναι σχεδόν δίπλα….

Η ηρωίδα είναι έντρομη:

-Οι κομμουνισταί;

-Ναι, του ΠΑΜΕ, γυρνάνε από το υπουργείο εργασίας και την Αχτσιόγλου...

-Όμορφη κοπέλα, την είδα στην τιβι...

-Καλή είναι.

-Ναι, φορούσε ένα πολύ όμορφο, αέρινο, κρεπ πουκάμισο με βολάν, και ένα καλοραμμένο πανταλόνι. Μα τον Θεό δεν την έκανες κομμουνίστρια. Και τα μαλλιά της καλοχτενισμένα και λαμπερά, και ένα φανταχτερό κατακόκκινο κραγιόν, αξιοζήλευτο, την είδα και είπα «πως άλλαξαν έτσι οι κνίτισσες;.

Οι φωνές σταματούν και η ηρωίδα πίνει άπερολ σε ποτήρι μπακαρά.

-Γιατί δεν παίζει τίποτα η τηλεόραση; Τι είναι αυτό το μαύρο;

-Το ΜΕΓΚΑ, χρυσή μου, το ΜΕΓΚΑ έκλεισε...

-Μοντιέ...

-Ναι, κι αύριο η πλατεία Συντάγματος θα είναι κλειστή!

-Γιατί;

-Η Χαρούλα η Αλεξίου, λένε, θα τραγουδήσει για τους απλήρωτους του ΜΕΓΚΑ, θα πάει και ο δύσμοιρος Λάκης.

-Γιατί δύσμοιρος ο Λάκης;

-Ζει σε σαράντα τετραγωνικά σπίτι...

-Μοντιέ, μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος σε σαράντα τετραγωνικά;;;

-Ναι καλή μου, υπάρχουν πολλοί τέτοιοι εκεί έξω...

Κοιτούν έξω από το παράθυρο και οι δυο.

Η μουσική δυναμώνει.

Οι θεατές χειροκροτούν, φεύγοντας παίρνουν και ένα μέρισμα από το ταμείο.

Επίδομα ψυχικής οδύνης, λέγεται, και είναι ένα ελάχιστο αντίτιμο για ό,τι παρακολουθούν να ξετυλίγεται γύρω τους, με αυτούς θεατές, πρωταγωνιστές και ηττημένους... 

ΥΓ. Σας μερσώ που μαζί με αυτά που ανέχεστε, ανέχεστε και εμένα.

Ραντεβού το επόμενο Σάββατο.