Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 157)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost, 

δια χειρός Πέμης Γκανά

Στους διαδρόμους και στους δρόμους 

παίζω κλέφτες κι αστυνόμους…

Όλο μαύρα φοράς, γκρινιάζει ο Νίκος, μουρμουράνε από κοντά και τα παιδιά, ναι βρε μαμά όλο μαύρα...

Τον χαβά μου όμως εγώ.

Και γιατί όχι;
Συνδυάζεται, βλέπεις, εύκολα (μαύρο με μαύρο), είναι πάντα στη μόδα, γλυτώνεις και τις στιλιστικές αστοχίες (στανταράκι αυτό), άσε που μου πάει κιόλα!!!

Έτσι, λοιπόν, προχθές, φόρεσα το μαύρο μου πανωφόρι, έβαλα και το μαύρο κολάν με τις μπότες, φόρεσα και ένα

μαύρο «μπαφ» (των αγοριών) και κατέβηκα κουνάμενη συνάμενη στα ένδοξα Συντάγματα.

Όχι για ψώνια, που να βρεθούν περισσευούμενα ευρώ για την μάμα, μαντάμ, αλλά για έναν περίπατο, έτσι για την αλητεία!

Έκανε και κρύο, τι κρύο δηλαδή, ψωφόκρυο, ε, τι πιο απλό, σήκωσα το μπαφ και κάλυψα την μύτη μου, τι να έκανα η ταλαίπωρη; κρύωνα! Δεν είμαστε τώρα για συνάχια.

Περπατούσα που λέτε και ξαφνικά, να σου μπρος μου ένα μπουλούκι μαυροφορεμένων τύπων!

-Που πας συντρόφισσα; με ρωτάνε.

-Εμ, μια βόλτα, απαντώ (ανοήτως, θα μου πείτε, και τελικά όπως εξελίχθησαν τα πράγματα, θα συμφωνήσω πάραυτα)

-Λάθος πας, το υπουργείο οικονομικών είναι κατά δώθε.

Τι να κάνω μαντάμ, βλέπεις εγώ πήγαινα κατά κείθε, έκανα μεταβολή και ανακατεύτηκα μαζί τους.

Καλά παιδιά μου φάνηκαν, ειδικά ένα μακρυμάλλης που έβριζε συνεχώς τους γαύροι, τι να σας πω, αυτόν πολύ τον συμπάθησα.

Δυο τρεις άλλοι μιλούσαν για τον καιρό και το κρύο που έβαλε, ένας έλεγε ότι τρόμαξε απ τον σεισμό και βγήκε στους δρόμους μισοτσίτσιδος, κάποιος άλλος έδινε σε μια άλλη τη συνταγή της Φωτίου για γεμιστά, και ένας μας είπε πως ο πατέρας του πουλάει λάδι.

Απ το καλό, το καλαματιανό, είπε, και έκλεισε πονηρά το μάτι.

Κάποιοι γέλασαν και κάποιοι όχι.

Έρχεται και ένα κορίτσι δίπλα μου, λίγο στραβομουτσουνιασμένο, με σαρανταεπτά σκουλαρίκια και ίσαμε τριάντα οκτώ βραχιόλια, και μου λέει:

-Ωραίο χρώμα το μαλλί σου, μωβ ε; πως το πέτυχες!

-Άσε μεγάλη ιστορία...

-Καλά, δεν θέλω να την ακούσω, απαντά μάλλον θιγμένη.

-Δεν θα στην έλεγα! Θύμωσα και εγώ.

Κάτι μουρμούρισε και με άφησε στην ησυχία μου.

Φτάσαμε, το λοιπόν, στο υπουργείο Οικονομικών (εδώ γελάμε, η λέξη «Οικονομικά» στην Ελλάδα, δεν ξέρω γιατί αλλά μου προξενεί γέλιο)

-Λοιπόν, φωνάζει ένας ψηλός που έκανε τον αρχηγό, λοιπόν μπουκάρουμε!
-Που; ρώτησα τον διπλανό μου.

-Τι που ρε συντρόφισσα, πάμε να πούμε δυο φωνήεντα στον Ευκλείδη!

-Ποιον καλέ, τον υπουργό;;;

-Ναι, αυτόν που κάνει τον υπουργό!

-Έχετε ραντεβού;

Με κοιτά με ένα βλέμμα πιο ηλίθιο κι απ’ του Γκούφη, μαντάμ, άλλο να στο λέω και άλλο να το βλέπεις.

Και μπουκάρουν...

Μέσα στον χαμό, μπουκάρισα κι εγώ!
...Ωραία ήταν, ωραίες μοκέτες, ζέστη, πίνακες, γραφεία παντού, «βρε καλώς τα καλόπαιδα» έλεγαν κάποιοι, κάποιοι άλλοι απλά γελούσαν, μερικοί τρίτοι έπαιζαν πασιέντζα στους υπολογιστές, ένας κυριούλης έτρωγε σουβλάκι (μάλλον από του Μπαϊρακτάρη) και μια κυριούλα ίσιωνε το μαλλί της με καθρέφτη το τζάμι του ασανσέρ.

Εκεί, λοιπόν, στο μπουκάρισμα είδα κι έναν που σκεφτόμουν πού τον ξέρω…. Έσπασα το κεφάλι μου, αλλά τελικά το βρήκα (είναι να μην μου σφηνωθεί κάτι στην κεφάλα έμενα) ήταν, το λοιπόν, το αγόρι το έξαλλο που παλιά επί γερμανοτσολιάδων Σαμαροβενιζέλων,  πρωτοστατούσε στις διαμαρτυρίες και αρνιόταν να πληρώσει τα διόδια! Κι έβγαινε στις τηλεοράσεις (ναι, ναι τα βοθροκάναλα) και κατάγγειλε το βρώμικο παιχνίδι των καπιταλιστών, «ο δρόμος είναι δημόσιο αγαθό», έλεγε... 

Τι έκανε στο Οικονομικών;

Μα φυσικά διορίστηκε! Ποιος ξέρει καλύτερα από αυτόν, πόση αύξηση πρέπει να πάρει το αντίτιμο των διοδίων;

 Τον Ευκλείδη τελικά δεν τον βρήκαμε, και οι μαυροφορεμένοι τα πήραν στο κρανίο που δεν εμφανίστηκε στο ραντεβού κι άρχισαν να φωνάζουν συνθήματα και να πετάνε προκηρύξεις.

Βαρεθήκαμε, κάποιοι πείνασαν κιόλας, και μετά από κάποια ώρα βγήκαμε απ το υπουργείο, το ίδιο εύκολα όσο μπήκαμε! Βγαίνοντας, οι περισσότεροι δώσανε ραντεβού στα Εξάρχεια, αλλά εγώ είπα όχι ευχαριστώ, έπρεπε να πάρω τα παιδιά από το σχολείο. Εμένα μαντάμ δεν με λένε Περιστέρα να μου τα παγαίνουν και να μου τα φέρνουν άλλοι τα παιδιά μου…

Αααααααααα, ξέχασα να σας πω ότι την ώρα της μπούκας και της βγούκας ήταν εκεί και κάποιοι αστυνομικοί. Χασμουριόντουσαν και πίνανε καφέδες, ένας μιλούσε στο κινητό και κάποιος άλλος έτρωγε τυρόπιττα ή ζαμπονοτυρόπιττα, δεν είμαι σίγουρη καθώς δε πρόκαμα να δω καλά.  Δεν μας μίλησαν, δεν τους μιλήσαμε!

Το βράδυ, τα βοθροκάναλα βγήκαν κι είπαν πως τάχαμου τάχαμου ο Ρουβίκωνας εισέβαλε στο υπουργείο οικονομικών!

Κολοκύθια, απαντώ εγώ, γκάις.

Μαυροφορεμένοι καθημερινοί άνθρωποι ήταν που είχαν κλείσει ραντεβού με τον υπουργό για να καταθέσουν πολιτισμένα τις απόψεις τους, και αυτός ο εξυπνάκιας, απλά, ποτέ, δεν ήρθε!

Και σας το λέω εγώ! Αν ήταν ο Ρουβίκωνας, θα τους έπιαναν –κι εμένα μαζί μαντάμ- θα μας πήγαιναν στη ΓΑΔΑ και μετά θα έπαιρνε τηλέφωνο ο σύντροφος Βούτσης και πέντε έξι περιπολικά θα γινόντουσαν ταξί να μας φέρουν πίσω στα Συντάγματα… Άρα, δεν ήταν…

Κατά τα λοιπά όλα ανθηρά!

Πέρα Μακεδονία, Δώθε Μακεδονία, Κείθε Μακεδονία, Σαπέρα Μακεδονία είναι οι επικρατέστερες ονομασίες των γειτονικών Σκοπίων!

Ο Μέγιστος, αν με ρωτάτε, ετοιμάζεται να κάνει kolotoumpa, που είναι και η ειδικότητα του (άσχετα αν ο ίδιος πιστεύει πως είναι κομάντο, βατραχάνθρωπος, κοσμοναύτης ή και κανονικός άνθρωπος)…
Στο παράλληλο σύμπαν των μέσων κοινωνικής δικτύωσης οι μισοί μου φίλοι τσακώνονται με τους άλλους μισούς, για τα συλλαλητήρια που ετοιμάζονται με κεντρικό σύνθημα «Μέρκελ γκόου χόμ, η Μακεδονία ανήκει στους Έλληνες»...

Είχαμε και το θερμό επεισόδιο στα Ίμια με τους Τούρκους αλλά με Κοτζιά, και Μπάνο, δεν φοβάμαι τίποτα!

Όπως είπε ο φίλος Αντώνης, «Τελικά στο Φάληρο τίποτα κόκκινο δεν μένει όρθιο. Πέφτει και μετά ζητά πέναλτι»...

Πάει και ο phylax, φίλοι μου!
Καθαιρέθηκε μια νύχτα χωρίς φεγγάρι από θερμοκέφαλους (προφανώς) ψεκασμένους καθώς είδαν στο άγαλμα να ζωντανεύουν οι (όποιοι) φόβοι τους...
Και μιας και ο phylax δεν είναι της αισθητικής μου, αλλά σίγουρα ούτε και οι ταλιμπάν που το κατάστρεψαν, τι πάει στραβά με μένα ντόκτορ;
 

Ανέκδοτο #1: Ζουράρις.
Ανέκδοτο #2. Τσίπρας, νεαρός σοφός, κατά την Ζουραρική σκέψη!

Αυτά το φοβερά και τρομερά έγιναν φίλοι καλοί και αγαπημένοι τούτη δω την εβδομάδα που μόλις διανύσαμε.
Σας φιλώ σταυρωτά και ανανεώνω το ραντεβού μας για το επόμενο Σάββατο Θεού θέλοντος και κυρίου Σακελλαρόπουλου επιτρέποντος, που άρχισε να σκούζει πάλι. 

Κι αργεί και το Πάσχα να βολευτεί με κανένα κατσίκι…