Του Σταύρου τα καμώματα

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Όταν ο Σταύρος Θεοδωράκης, τον Φεβρουάριο του 2014, εμφανίστηκε στην πολιτική ζωή του τόπου, σημαντική μερίδα της «κανονικής» κοινωνίας τον αγκάλιασε και αποδέχθηκε τον φρέσκο λόγο του.

Κατά κόρο κεντρογενείς φιλελεύθεροι.

Είναι χαρακτηριστικό, μάλιστα, πως όταν ιδρύθηκε το «Ποτάμι» δέχθηκε τόνους λάσπης.

«Άνθρωπος του Μπόμπολα», «υποχείριο του Σημίτη» έγραφαν και διέδιδαν διάφοροι

συνδεδεμένοι με την πολιτική ακινησία.

Στις Ευρωεκλογές του 2014, παρ’ ότι ήταν κόμμα λόγων μηνών έλαβε ποσοστό 6,6% που θεωρήθηκε άκρως ελπιδοφόρο.

Οι εκλογές του Ιανουαρίου 2015 βρίσκουν το Ποτάμι συνεργαζόμενο τόσο με τους Μεταρρυθμιστές του Σπύρου Λυκούδη όσο και με τη Δράση.

Λαμβάνει σχεδόν 374 χιλιάδες ψήφους, ποσοστό  6% κι εκλέγει 17 βουλευτές.

Παρ’ ότι ο αρχηγός του έκτου (6^ου) κόμματος έχει ήδη προαναγγείλει την σύμπραξή του με τον ΣΥΡΙΖΑ σε κυβερνητικό σχήμα και παρ’  ότι αυτό επικρίνεται σφόδρα από τον Σταύρο Θεοδωράκη, δεν τον εμποδίζει να συναντηθεί με τον Τσίπρα στην προσπάθεια του δεύτερου να διευρύνει το κυβερνητικό σχήμα.

Μα τελικά, δεν δίνει ψήφο εμπιστοσύνης ή ανοχής στην κυβέρνηση, λόγω της ύπαρξης του Πάνου Καμμένου σ’ αυτή.

Τότε, δημιουργείται μια πρώτη ρωγμή στις σκέψεις στελεχών και ψηφοφόρων του.

Δηλαδή, αν δεν ήταν ο Καμμένος θα στήριζε τον λαϊκισμό και τις ανερμάτιστες πολιτικές που εξήγγειλε ο Τσίπρας κι ο ΣΥΡΙΖΑ;

Όμως, δεν ήταν μόνο αυτό.

Όλο το πρώτο καταστροφικό εξάμηνο του 2015, ο Σταύρος Θεοδωράκης  παλινωδεί ανάμεσα σε επιδερμικές προσεγγίσεις και την σκληρή πραγματικότητα.

Ταυτοχρόνως, γίνεται κι άλλο καθοριστικό λάθος.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης λειτουργεί αυταρχικά.

Αγνοεί προτάσεις ανθρώπων που βρίσκονται στο κόμμα του κι έχουν κύρος μα και μεγαλύτερη πολιτική εμπειρία από εκείνον. Από κάποιους ζητά διακριτικά ν’ αποσυρθούν. Κάποιοι άλλοι απομακρύνονται μόνοι τους.

Το Ποτάμι αρχίζει να ξεραίνεται στις όχθες του παρ’ ότι στο δημοψήφισμα που προκαλεί αναιτίως ο Τσίπρας τοποθετείται –όπως εκ αρχής άλλωστε- στον σκληρό πυρήνα του φιλοευρωπαϊσμού στη χώρα μας.

Μοιραία, οι παλινωδίες και τα προβλήματα στο εσωτερικό του κόμματος αποτυπώνονται στην κάλπη του Σεπτεμβρίου 2015. Όπου το Ποτάμι παρουσιάζει καθοδική τροχιά και κατατάσσεται έκτο (6^ο) κόμμα με 4,09% κι απώλεια σχεδόν 230 χιλιάδων ψηφοφόρων και έξι βουλευτών.

Τα προβλήματα μεγεθύνονται κι ο Σταύρος Θεοδωράκης δείχνει ανήμπορος να τα αντιμετωπίσει.

Βουλευτές ανεξαρτητοποιούνται κι η λάμψη του Ποταμιού θολώνει.

Πολύ περισσότερο αφού η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας δημιουργεί μεγαλύτερη ξηρασία στο Ποτάμι, λόγω των μεταρρυθμιστικών χαρακτηριστικών του.

Ο Σταύρος δείχνει αν χάνει τη μπάλα.

Η πτωτική πορεία του κόμματός του κι οι δημοσκοπήσεις που το φέρνουν εκτός της επόμενης Βουλής, τον αναγκάζουν μετά από πολλά «μπρος –πίσω» να συμμετάσχει

στις εσωκομματικές εκλογές για την ανάδειξη προέδρου στο υπό διαμόρφωση κόμμα της Κεντροαριστεράς. Και δη με άτυπη συμμαχία με την Φώφη Γεννηματά που ουσιαστικά πλήττει την υποψηφιότητα του Νίκου Ανδρουλάκη που έχει σχεδόν ίδια πολιτικά χαρακτηριστικά μ’ εκείνον.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης στηρίζει στον τελικό την Φώφη Γεννηματά έναντι του Νίκου Ανδρουλάκη (παρ’ ότι φραστικά και συστηματικά εξοβελίζει το… παλιό) κι ουσιαστικά καθίσταται άτυπο Νο 2 του υπό διαμόρφωση σχήματος.

Έκτοτε, αρχίζει μια συνεχής διαφοροποίηση από το Κίνημα Αλλαγής.

Είτε στη Βουλή είτε εντός αυτού.

Κι οι μεγαλύτερες τριβές. Τόσο εντός του ΚΙΝΑ όσο κι εντός του Ποταμιού, στελέχη του οποίου παρακολουθούν με προβληματισμό ή αποστασιοποίηση τις κινήσεις του.

Δηλώνει ότι η χώρα δεν χρειάζεται εκλογές (!!!) επειδή προέχει η ανάκαμψη της οικονομίας. Παραβλέποντας, βεβαίως, τόσο την επιτακτική εθνική αναγκαιότητα περί του αντιθέτου, όσο κυρίως την ασφυκτική κατάσταση που έχει οδηγήσει την οικονομία και τη χώρα η πολιτική των ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ.

Συγχρόνως, με την τοποθέτησή του αυτή στέλνει μήνυμα στον Τσίπρα ότι η οικονομία μπορεί ν’ ανακάμψει με την κυβέρνησή του κι ότι είναι πρόθυμος να τον στηρίξει.

Δηλαδή, ρήγμα στο κόμμα του οποίου φιλοδόξησε να ηγηθεί.

Έχει μεσολαβήσει η σιωπηλή του στήριξη στο σκοπιανό ζήτημα, ενώ αρνείται να στηρίξει την πρόταση της Νέας Δημοκρατίας εναντίον υπουργών της κυβέρνησης για την υπόθεση Novartis, δημιουργώντας την έντονη δυσαρέσκεια του Ευάγγελου Βενιζέλου και σύροντας στη θέση του όλη την Κεντροαριστερά.

Κι εκτός τούτων, αποδέχεται τη χρησιμοποίησή του από τον Τσίπρα, στην προσπάθειά του να δημιουργήσει ρήγμα στο ΚΙΝΑ!

Απόδειξη ότι, βγάζει τη γραβάτα για να είναι ίδιος με τον ανερμάτιστο συνομιλητή του και πάει και τον  συναντά στο Μαξίμου για τη δημιουργία «Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας»,  όταν γνωρίζει ότι ο Τσίπρας επιθυμεί τη δημιουργία κυβερνητικού –επιχειρησιακού συμβουλίου, ενώ ο ίδιος επιθυμεί διακομματικό όργανο.

Προς τι, λοιπόν, η συμμετοχή στο παιγνίδι του Τσίπρα;

Ο ίδιος μιλά για πατριωτική ευθύνη.

Κι ουσιαστικά καταλογίζει σε όλους τους άλλους που δεν «τσιμπάνε» στα παιγνίδια του Τσίπρα, ότι είναι πατριωτικά ανεύθυνοι.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης αρνείται οποιαδήποτε στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα.

Αλλά δεν αρνείται κάτι πιο σημαντικό.

Τη συμμετοχή του στα παιγνίδια της Αριστεράς.

Τον Τσίπρα, είναι σαφές, ότι τον ενδιαφέρουν δυο πράγματα:

Το ένα είναι ο εμβολισμός της Κεντροαριστεράς και δη λίγες ώρες πριν το ιδρυτικό συνέδριο του ΚΙΝΑ.

Το δεύτερο είναι η ανεύρεση 200 ψήφων στη Βουλή, ούτως ώστε να ψηφίσει τώρα απλή αναλογική και ν’ αποκλείσει την πιθανότατη αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας.

Ο Σταύρος παίζει μπάλα και στα δυο…