Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 167)

Τo εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost

δια χειρός Πέμης Γκανά

Βριλήσσια –Μαρούσι ο ήλιος να μας λούσει

Χαλόου, χαλόου

Τι κάνετε, πως είστε;
Στο σπίτι όλοι καλά;
Η οικογένεια;

Τα παιδιά;
Το σκυλί;
Η γάτα;
Άντε βρε τυχεράκηδες και σας έφεξε.

Το αποσύρανε, λέει, το νομοσχέδιο και δεν θα πλερώσετε κεφαλικό φόρο ανά ζωντανό...

Και εμείς καλά είμαστε, υγιαίνουμε, αν με ερωτάτε.
Είπαμε, το λοιπόν, ημέρα Πέμπτη και

ώρα αρκούντως πρωινή να πάμε για περπάτημα με τις φίλες Δάφνη και Βίλλυ, να γυμναστούμε, αλλά και να χάσουμε κανένα γραμμάριο.

Να μας δει κι ο ήλιος madame.

Να τον δούμε κι εμείς.
Βάλαμε τα μασαζοκολάν μας (11,99e από το τηλεμάρκετινγκ), βάλαμε και τα αθλητικά μας παπούτσια, και είπαμε να ξεκινήσουμε.
-Να πάμε στην Πεντέλη, πρότεινε η Δάφνη.
-Να πάμε στα Βριλήσσια, αντιγύρισε η Βίλλυ, που, μεταξύ μας, είναι και τεμπέλα.

-Να πάμε στο Μαρούσι, μόνο 5 χιλιόμετρα και 893 μέτρα, καθώς λέει  το έξυπνοφόν μου, είπε η αφεντιά μου. Σε, μόλις, μια ώρα και είκοσι επτά λεπτά θα πίνουμε καφέ στην πλατεία!

Ενθουσιάστηκαν τα κορίτσια, δηλαδή μόνο η Δάφνη γιατί η Βίλλυ γκρίνιαζε: «είναι μακριά»,»¨το νεφρί μου»,  μην κοιτάτε που έχει ήλιο, υπάρχει 0,01% πιθανότητα καταιγίδας» κι άλλα τέτοια ενδιαφέροντα.

Καθώς όμως ήμασταν 3, η απόφαση ελήφθη με απλή πλειοψηφία.
Δρόμο πήραμε και δρόμο, τα ένδοξα άνω Βριλήσσια, αφήσαμε, για τα μαγευτικά Μαρούσια...

Την πόλη του Πατούλη και της Πατούλαινας!

Με τον «Λευκό Οίκο» των δημαρχιακών μεγάρων…

Εντάξει τώρα, στα διακόσια μέτρα ξεκόλλησε στα καλά καθούμενα η σόλα του δεξιού μου παπουτσιού, και αγοράσαμε μια HUH από το περίπτερο.

Δεν κόλλησε αν με ρωτάτε, αλλά, απτόητες, συνεχίσαμε το περπάτημα...

Χάλι μαύρο ήταν...
Σ αυτά τα σχεδόν έξι χιλιόμετρα, είδαμε να ξεδιπλώνετε όλη η κουτοπονηριά, η κατάντια και η αθλιότητα της χώρας...
Δεν υπήρχαν ούτε δυο μέτρα πεζοδρομίου δίχως σπασμένες πλάκες, δίχως λακκούβες, δίχως καχεκτικά δέντρα και δεντράκια όπου οι ρίζες τους προξενούσαν σοβαρές βλάβες σε μάντρες και αυλές.
Σκουπίδια, φραγμένα φρεάτια, καλώδια, ανακατεμένα με αγριόχορτα, γόπες.

Κουτάκια Fanta, ένα με την πίσσα του δρόμου.
Φέιγ βολάν από το «Καθαριστήριο της Νίτσας» ή απ τα σουβλάκια «Ο μοναχοφάης».

Λάσπες και νερά παντού, πατημένα σαπισμένα νεράντζια, λιωμένες ελιές.
Χώμα και λάσπες.
Ακαθαρσίες σκύλων.
Αφιονισμένοι οδηγοί, νευρικοί οδηγοί, επιθετικοί οδηγοί, ασεβείς οδηγοί. Οδηγοί που μιλούν στο κινητό τους ή στέλνουν μηνύματα στο viber.
Παράτολμα ανόητοι μηχανόβιοι, ποδηλάτες με ακουστικά στα αυτιά τους.

Γέροντες που γράφουν στα παλιότερα των υποδημάτων τους τον ΚΟΚ και τα φανάρια λες και θέλουν να πάνε μια ώρα αρχύτερα στο τελευταίο τους σπίτι.  

Θείες που πετάγονται δίχως να περιμένουν πρασινίσει ο έρμος Γρηγόρης.

Φάσκελα ολούθε, γαλλικά που θα τα ζήλευε κι Μπελμοντό στην ταινία «Ο επαγγελματίας».

Κορναρίσματα, παρκαρισμένα πάνω σε ράμπες αυτοκίνητα, ή πάνω σε πεζοδρόμια ή και παρατημένα πάνω σε δρόμο, τάχα, ταχείας κυκλοφορίας, με αναμμένα alarm.
Για ένα καφέ Μικέλ, και μια τυρόπιτα δώρο.

Και οι οδηγοί πελάτες, με γυαλιά ηλίου και σε κατάσταση ζεν, απαξιώνουν και να σε κοιτάξουν.

Καφέ και συνεργεία που έχουν επεκταθεί σ όλο το πεζοδρόμιο αναγκάζοντας πεζούς και μητέρες με καρότσια να περπατούν στο οδόστρωμα.

Κλειστά περίπτερα, σπασμένα παγκάκια στάσεων του ΟΑΣΑΑ, σκέπαστρα που από τα γκράφιτι και τις κολλημένες ανακοινώσεις- «μαθηματικός παραδίδει μαθήματα κατ οίκων, τιμαί λογικαί». «ΠΑΣΟΚ, λεφτά υπάρχουν», «ΣΥΡΙΖΑ, η ανάπτυξη άργησε μια μέρα, αλλά μόλις έφτασε στην πέρα γωνία»- οι καημένοι επίδοξοι επιβάτες του 446 δεν βλέπουν όχι το λεωφορείο τους, αλλά ούτε και τον ουρανό.
Και ταμπέλες, εκατοντάδες ταμπέλες, που καμιά δεν ήταν ποτέ (ούτε και είναι) ίσια και στην θέση της...

Μαγαζιά μισοφωτισμένα, και θλιμμένοι μαγαζάτορες καπνίζουν και δίνουν δώρο μια λαμπάδα με την αγορά δυο καλσόν (το είδαμε και αυτό!).

Μεγάλα σούπερ μάρκετ, μικρότερα σούπερ μάρκετ και θηριώδη φορτηγά ανεφοδιάζουν 10 και 20 το πρωί, προκαλώντας κυκλοφοριακό χάος...

Να πω πώς δεν το ήξερα;
Να πω πώς πέφτω από τα σύννεφα;
Ψέμα θα πω.
Συνένοχοι όλοι μας, θεατές στο θέατρο του παραλόγου, του ωχαδερφισμού, παρτάκηδες, με κανένα σεβασμό σε νόμους, θεσμούς, τάξη, ψηφίζουμε την τοπική αρχή με βάση το συμφέρον μας.
Έναν προσδοκώμενο διορισμό, μια χάρη, ένα αλισβερίσι...

Φτάσαμε στο Μαρούσι σε λιγότερο από μια ώρα, σκεπτικές, θυμωμένες,

Δεν ξέρω αν χάσαμε κανένα γραμμάριο, αλλά σίγουρα προβληματιστήκαμε και θα το δείξουμε στις επόμενες εκλογές...
Το μόνο όπλο των πολιτών.

Κατά τα λοιπά, όλα ανθηρά!

Η φεισμπουκική Ελλάδα αναστενάζει.
Ένας 88χρονος με όπλο, πυροβολεί τους διαρρήκτες.

Είναι νόμιμο;
Είναι ηθικό;

Όλοι έχουν άποψη, θυμό και λόγο.

Ο σύντροφος Πολάκης εκτός από το κόπι πάστε είναι ξεφτέρι και στις προσθαφαιρέσεις (φωστήρας ο άτιμος).

Ο Λαφαζάν με μια σκάλα ακουμπισμένη πάνω σε μια κλούβα της αστυνομίας κάπου σκαρφαλώνει, και κάτι δηλώνει.

Ο Αλέκσης, ο έμορφος, της καρδιάς μας, πάει στην Θεσσαλονίκη κι η συμπρωτεύουσα στερεύει από νερό...

Α! Βρε αγαπημένοι Θεσσαλονικείς, Μπουτάρη έχετε, Ψωμιάδη έχετε, Άνθιμο έχετε, Ιβαν έχετε, νερό δεν έχετε (αλλά είναι σαν να έχετε) μετρό δεν έχετε, λεωφορεία δεν έχετε, ευτυχώς που έχετε τον Θερμαϊκό δηλαδή...
Αλλά τι λέω, δυο φορές ακόμη, να ανέβει ο γκαντέ και θα στερέψει και αυτός!

Με αυτά και με τα άλλα φτάσαμε μια ανάσα πριν το Πάσχα των Ελλήνων και με τσάκωσε η κυρία Ευθαλία, η γνωστή, της γειτονιάς μας να τρώω μια ζαμπονοτυρόπιτα, μ’ άρχισε σ ένα εξάψαλμο, άλλο να σας το λέω και άλλο να το ακούτε, έτσι της υποσχέθηκα πως θα νηστέψω και το λάδι, θα εξομολογηθώ και θα κοινωνήσω... 

Φίλοι καλοί και αγαπημένοι σας φιλώ και σας συμβουλεύω να προσέχετε...
Φυλλάδες λένε πως ο Ταγίπ εφέντης, κάτι ετοιμάζει στις 31 Μαρτίου (είναι που συμπίπτει το Πάσχα των καθολικών και των ορθόδοξων, και κάτι κακό σημαίνει αυτό).

ΔΙΑΔΟΣΤΑΙ ΠΡΙΝ Μας ΚΑΤΑΙΒΑΣΟΥΝ ΟΙ ΜΑΣΣΟΝΝΟΙ...

ΤΟ ΞΑΝΘΟ ΓΕΝΟΣ ΣΑΣ ΧΑΙΡΕΤΑ ΚΑΙ ΑΝΑΝΕΩΝΕΙ ΤΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ....