Ποδόσφαιρο, όπως λέμε κοινωνία…

Γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας οργανισμός, ας πούμε μία «εταιρεία», που είχε πολύ σοβαρά προβλήματα και έψαχνε τον ηγέτη που θα τη σώσει. Αυτός ο ηγέτης βρέθηκε τελικά και η υποδοχή που του επιφύλασσαν ήταν εκείνη ενός Μεσσία.

Δεν προέκυψε βέβαια εντελώς ξαφνικά ο εν λόγω σωτήρας. 

Είχε προσφερθεί και άλλοτε, αλλά τότε φαινόταν μικρός και ασήμαντος, γιατί δεν τον είχε ανάγκη η «εταιρεία». 

Τώρα όμως ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόταν.

Υπήρχαν βέβαια

αντιδράσεις από μία μειοψηφία περί των πραγματικών σκοπών αυτού του ανθρώπου.

Στην αρχή, π.χ., απασχόλησε πολύ η σχέση του με άλλες χώρες, μακρινές, σαν τη Ρωσία ας πούμε. Τούτο όμως ξεπεράστηκε σχετικά γρήγορα, καθώς ο νέος ηγέτης άρχισε με βήμα ταχύ να στήνει τη δική του αυλή και κατόπιν, πιο αργά αλλά σταθερά, και τη δική του διαπλοκή. 

Και παρότι όλοι το γνώριζαν αυτό, το ανέχονταν γιατί και πριν τα πράγματα δεν γίνονταν πολύ διαφορετικά. Άσχετα αν αυτός υποσχέθηκε ότι θα τα αλλάξει.

 Οι οπαδοί του ικανοποιούνταν και μόνο που ο δικός τους βρισκόταν στην κορυφή, ενώ ακόμα περισσότεροι τον παραδέχονταν γιατί τα έβαζε με την παλιά τάξη πραγμάτων, κι ας ήταν η δική του τάξη το ίδιο παλιά, αν όχι παλιότερη. Σαν να λέμε, μπήκε χαλίφης στη θέση του χαλίφη.

Με τη μάχη του κατά του «συστήματος» και τις προσβάσεις που δημιούργησε μέσω της αυλής του, κατόρθωσε να μαζέψει γύρω του πλήθος φανατικών υποστηρικτών, που έβλεπαν καλό ό,τι κι αν έκανε. 

Για να καταλάβετε, ενώ όλοι αυτοί ήταν θερμοί πολέμιοι των ιδιωτικοποιήσεων, μόλις βρέθηκε μία ιδιωτικοποίηση που ευνοούσε τον ηγέτη τους, ξέχασαν όλες τις ιδεολογίες τους, την υποστήριξαν και του είπαν και «μπράβο». Κι αν κάποιος τολμούσε να τον κατακρίνει, αντιδρούσαν συντονισμένα ενάντια στη γνώμη του για να μην ακουστεί.

Αλλά αυτή η κατάσταση δεν μπορούσε να κρατήσει για πάντα γιατί ο εν λόγω ηγέτης, ενώ στην πορεία του για την «κορυφή» ήταν όλο ωραία λόγια και υποσχέσεις, όταν πάτησε πραγματικά εκεί ψηλά, έδειξε ποιος είναι στ’ αλήθεια.

Τότε ήταν που, παρότι άρχισαν να τον παίρνουν χαμπάρι και οι διαφωνίες ακούγονταν δυνατότερα, ο στρατός των φανατικών φίλων του συσπειρώθηκε ακόμα περισσότερο και συνέχισε ακόμα πιο έντονη την προπαγάνδα υπέρ του, κάνοντας τη νύχτα μέρα. 

Αυτό που όλοι οι άλλοι έβλεπαν, έλεγαν ότι δεν είναι όπως φαίνεται γιατί οι «κακοί» οι προηγούμενοι το έστησαν έτσι.

Και με αυτό τον τρόπο άρχισε να δημιουργείται διχασμός και οι ουδέτεροι άρχισαν να ανησυχούν πού θα τελειώσει όλος αυτός ο παραλογισμός, γιατί ο ηγέτης φαίνεται ότι παίρνει θάρρος από τους υποστηρικτές του και νομίζει ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, πάνω από νόμους και θεσμούς.

Μόνο που, αν συνεχίσει έτσι, θα τη διαλύσει στο τέλος την «εταιρεία».

Θα πείτε, τώρα, «και τι μας νοιάζει η εταιρεία»;

Μας νοιάζει γιατί αυτή η εταιρεία είναι η Ελλάδα και ο παραπάνω ηγέτης είναι εκείνος που βρίσκεται τώρα στο τιμόνι της.

Εσείς τι νομίζατε…; 

Ότι μιλάμε για μπάλα;

Αν το μυαλό σας πήγε στο θέμα που μονοπωλεί την επικαιρότητα αυτές τις μέρες, είναι γιατί το ποδόσφαιρο είναι (άλλος ένας) καθρέπτης της κοινωνίας μας…