«Καθαρή έξοδος» και μετά… πάρτι

Γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Ο εκπρόσωπος του ελληνικού Δημοσίου, ή αλλιώς «φωνή» της κυβέρνησης, στη συνέλευση της Τράπεζας της Ελλάδος πριν δέκα μέρες διαφώνησε με το προληπτικό πρόγραμμα στήριξης που υποστηρίζει ο διοικητής της τράπεζας.

Θεωρεί ότι η Ελλάδα βγαίνοντας στις αγορές δεν έχει ανάγκη από άλλη μία φθηνή δανειοδότηση (υπό όρους βεβαίως), αλλά μπορεί απλά να «υποστηριχθεί από τη

συσσώρευση ταμειακών διαθεσίμων». Δηλαδή από αυτά που στα σπίτια μας ονομάζουμε «λεφτά για ώρα ανάγκης».

Παρενθετικά, για την Ελλάδα, η «ώρα ανάγκης» που, ο μη γένοιτο, μπορεί να χρειαστεί οικονομική κάλυψη την περίοδο 2018-19, δεν αφορά μόνο σε μία πιθανή δυσχέρεια δανεισμού πλέον, αλλά και σε μία ενδεχόμενη κατακόρυφη αύξηση της έντασης με την Τουρκία.

Για την τακτική τής υψηλής συσσώρευσης των διαθεσίμων της χώρας, ο εκπρόσωπος του Δημοσίου στην εν λόγω συνέλευση συμπλήρωσε ότι αυτή είναι «μία πρακτική που εφαρμόστηκε με επιτυχία και σε άλλες χώρες κατά την έξοδό τους από παρόμοια προγράμματα».

Πράγματι, η Πορτογαλία βγήκε από το μνημόνιο αναχρηματοδοτώντας το χρέος της μόνο «εκ των έσω» και από τις αγορές, το επιτόκιο ωστόσο ήταν στο μισό από εκείνο που αντιστοιχεί στην Ελλάδα. Το οποίο παρεμπιπτόντως, ακόμα κι αν η χώρα μας μείνει όλο το 2018 σε μία κατάσταση σχετικής σταθερότητας και δημοσιονομικής πειθαρχίας, όχι απλά δεν προβλέπεται να πέσει, εξ αιτίας της ανοδικής τάσης των αποδόσεων παγκοσμίως (καθώς οι περισσότερες οικονομίες επέστρεψαν στην ανάπτυξη), αλλά αν βάλουμε στην εξίσωση και τις ιταλικές εκλογές, θα πάρει εκ νέου την ανιούσα.

Θα έλεγε κανείς ότι η κυβέρνηση είναι υπέρμετρα αισιόδοξη, περιμένοντας ότι οι αγορές θα αγνοήσουν τα παραπάνω δεδομένα μαζί με το γεγονός ότι η οικονομία μας βρίσκεται στα ίδια επίπεδα με το 2014 ως προς τα μεγέθη και σε χειρότερα ως προς τη δυναμική, και θα μας υποδεχτούν με ανοικτές αγκάλες.

Μόνο που εν τέλει, όπως φάνηκε μερικές μέρες αργότερα, δεν πρόκειται για αισιοδοξία.

Στο Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών την Κυριακή που μας πέρασε, ο ίδιος άνθρωπος -τότε γενικός γραμματέας Δημοσιονομικής Πολιτικής, τώρα επικεφαλής του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής- εξηγώντας καλύτερα τη θέση της κυβέρνησης ενάντια στον κεντρικό τραπεζίτη της χώρας, δήλωσε: «Στο δίλημμα οικονομία ή πολιτική, δηλαδή φθηνός δανεισμός με πιστοληπτική γραμμή ή καθαρή έξοδος με κόστος, η κυβέρνηση έχει αποφασίσει υπέρ του κόστους, υπέρ της πολιτικής “καθαρή έξοδος” με κόστος».

Να μια δήλωση που δύσκολα συναντάς σε άλλη χώρα. Όχι μόνο λόγω διαφορετικής αντίληψης περί των οικονομικών, αλλά και λόγω της ύπαρξης προσχημάτων.

Χωρίς περιστροφές, λοιπόν, η κυβέρνησή μας παραδέχεται ευθέως ότι τα επιτόκια που περιμένουν τη χώρα έξω από την πόρτα του μνημονίου δεν την απασχολούν. Το κόστος είναι αποδεκτό, όσο είναι και δεδομένο.

Γιατί, σημασία για εκείνη έχει πάνω από όλα το πολιτικό αφήγημα και, αντιπαραθέτοντάς το με την ελέω θυσιών ανεκτή εικόνα των δημόσιων οικονομικών, η ελευθερία να το στηρίξουμε σε βάρος αυτής της εικόνας. Εκτός κι αν οι κυβερνώντες σκοπεύουν να πληρώσουν το «κόστος» από την τσέπη τους.

Δύσκολο, αν σκεφτούμε ότι μιλάμε για τους ίδιους ανθρώπους που χρέωσαν τη χώρα πάνω από 100 δισ. για να κάνουν το κομμάτι τους, οπότε ο λογαριασμός θα πάει και πάλι στους φορολογούμενους.

Και, να αφορούσε τουλάχιστον μόνο τα υψηλά επιτόκια το εν λόγω κόστος, να το συζητούσαμε, αφού υποτίθεται ότι το κέρδος εδώ, όπως λένε δημοσίως κυβερνητικά στελέχη, είναι η ανάκτηση της εθνικής μας κυριαρχίας.

Με δεδομένη όμως τη δημοσιονομική πολιτική των τελευταίων τριών -μνημονιακών- ετών, και οι πέτρες ξέρουν ότι στο συγκεκριμένο, «μεταμνημονιακό» κόστος θα περιλαμβάνεται και αύξηση των δημόσιων δαπανών. Άλλωστε στα λεξικά μας, από τη στιγμή της εισόδου μας στην ΟΝΕ, η εθνική κυριαρχία και οι ανεξέλεγκτες δημόσιες δαπάνες είναι συνώνυμα.

Του χρόνου έρχονται και εκλογές, και μάλιστα με δρομολογημένη τη μείωση του αφορολόγητου, συνεπώς, αν θέλουμε ως κυβέρνηση να μοιράσουμε προεκλογικά διορισμούς, επιδόματα και ποιος ξέρει τι άλλο, πρέπει να ξεμπερδεύουμε με τα «προγράμματα στήριξης» και τους ξένους.

Όλα αυτά, ο νυν επικεφαλής του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής, τα ονομάζει επικράτηση της Πολιτικής σε βάρος της Οικονομίας, ένα ψευτοδίλημμα βγαλμένο απευθείας από τα βάθη της αριστερής προπαγάνδας, ενώ, στην πραγματικότητα, τους ταιριάζει καλύτερα το «Το αύριο είναι υπερεκτιμημένο», ένας τίτλος βγαλμένος απευθείας από διαφήμιση γνωστής μάρκας τεκίλα…

Οι εικόνες ξέφρενης διασκέδασης από τη διαφήμιση δεν θα είναι τίποτα μπροστά στο πάρτι που θα κάνουμε μόλις βγούμε από το μνημόνιο.

Όσο για το τι μας περιμένει μετά…;

Θα κάνουμε αυτό που κάνουμε καλύτερα από όλους τα τελευταία σαράντα χρόνια.

Θα το αγνοήσουμε... Ας έρθει πρώτα και τότε βλέπουμε…

Από τώρα θα αγχωνόμαστε;