Παρέλαση γιορτή εναντίον …επανάστασης

Γράφει
ο Νίκος Γ. Σακελλαρόπουλος

Προχθές, ανήμερα του εορτασμού της εθνικής μας γιορτής (έστω και λανθασμένα αφού στις 25 Μαρτίου 1821 δεν έγινε απολύτως τίποτα), πήγα στην παρέλαση να καμαρώσω την κόρη μου. Όπως όλοι οι γονείς τα παιδιά τους.

Ομολογώ ότι πήγα με σφιγμένη καρδιά και με γκρίζες σκέψεις.

Θέλεις να βρεθούν, πάλι, τίποτα καλόπαιδα να μουντζώνουν τους επισήμους στην εξέδρα; 

Να πετάνε

κόκκινες μπογιές;

Να φωνάζουν για προδότες πολιτικούς που πρέπει να κρεμαστούν;

Μα, ω του θαύματος, τίποτα από αυτά δεν συνέβη.

Ούτε καν μια κριτική για την κυβέρνηση από τους δικούς της, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ κάποτε έλεγε ότι θα καταργήσει τις παρελάσεις…

Οι φιλαρμονικές παιάνιζαν εμβατήρια, κόσμος και κοσμάκης στους δρόμους με ελληνικές σημαίες, τσολιαδάκια, «Αμαλίες», χαμόγελα παιδιών, γονείς και παππούδες είχαν καρφωμένα τα μάτια στα καμάρια τους.

Κι εγώ ως γνήσιος χαζομπαμπάς, περισσότερο.

Πώς μεγάλωσε το κοριτστάκι μου; Που μπορώ πια να συζητώ μαζί της για την ιστορία κι όχι μόνο για τα μαθηματικά που μας βασανίζουν…

Στον δρόμο της επιστροφής στο σπίτι, που περίμενε ο πατροπαράδοτος μπακαλιάρος κι η σκορδαλιά, σκεφτόμουν πόσο ανόητες ήταν οι γκρίζες σκέψεις που έκανα όταν είχαμε ξεκινήσει για την παρέλαση.

Άνοιξα την τηλεόραση μη τυχόν κι έγινε κάτι σε άλλες πόλεις.

Παντού ευταξία και συγκίνηση. Γιορτή!

Τελικά, όλοι αυτοί που πριν λίγα χρόνια έκαναν κόλαση τις παρελάσεις στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα, στην Καλαμάτα, στην Τρίπολη, στη Λαμία, στην Καβάλα, στην Αλεξανδρούπολη, στις Σκουριές και σ’ όλη την Ελλάδα ήταν άφαντοι.

Προσπάθησα να δώσω μια εξήγηση.

Ή έχουν διοριστεί μετακλητοί σε υπουργούς και βουλευτές  ή κατάλαβαν το λάθος τους.

Μετά, σκέφτηκα ότι υπάρχει κι άλλη εκδοχή.

Στις εξέδρες των επισήμων δεν ήταν πια οι επάρατοι γερμανοτσολιάδες αλλά τα παιδιά (λέμε τώρα) της Αριστεράς και της προόδου.

Άρα, τώρα δεν υπάρχουν αγανακτισμένοι, δεν υπάρχουν μούντζες, δεν υπάρχουν πανό, δεν υπάρχουν βρισιές και κατάρες.

Τώρα, όλα είναι καλά, όλα ανθηρά.

Η επανάσταση του 2013-2014 πέτυχε.

Τώρα η Ελλάδα έχει ανώτατο άρχοντα τον Προκόπη Παυλόπουλο (για τους φίλους του Πάκη, που τρομάζει τους Τούρκους με τις δηλώσεις του και τις αυστηρές του προειδοποιήσεις), πρωθυπουργό τον Αλέξη (που ακόμη κι ως πρωθυπουργός δεν ήξερε ότι υπάρχουν θαλάσσια σύνορα στη χώρα που διαθέτει το μεγαλύτερο νησιωτικό σύμπλεγμα της Ευρώπης) κι ηγήτορα του στρατεύματος τον πρόεδρο Πάνο Καμμένο (που φορά στολές παραλλαγής και παριστάνει τον πολέμαρχο αλλά έφυγε από τα Ίμια που ήταν περικυκλωμένα από τουρκικά πλοία).

Έχει και πρόεδρο της Βουλής τον Βούτση (που παλαιότερα δήλωνε ότι η επανάσταση του 1821 ήταν ταξική κι όχι εθνική, αλλά τώρα αναφώνησε «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία» αποδεχόμενος ξαφνικά την ύπαρξη έθνους)

Έχει και τον Πολάκη, την κυρά Τασία, τον Σπίρτζη, τον Φίλη, τον Κουρουμπλή, τον Τέρενς Κουίκ, τον ανυπότακτο Καρανίκα, τον Τόσκα, τον Κατρούγκαλο, τη Φωτίου, και τόσα αστέρια της εχούσης το ηθικό πλεονέκτημα Αριστεράς…