Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νo 165)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost

δια χειρός Πέμης Γκανά

Του Ιβάν τα φουσάτα περάσαν
σαν τον λίβα που καίει τα σπαρτά...

Κυριακή απόγευμα, και ο Ιβάν, ο Ρώσος, ετοιμάστηκε για την καθιερωμένη έξοδό του.

Φόρεσε κάτι απλό.
Λευκό t shirt, «Fruit of the loom», 7,99 ευρώ η τριάδα, από το παζάρι των Ρωσοπόντιων στα γηπεδάκια της ΧΑΝΘ, ένα τζιν Levis 501, απ αυτά που τόσο είχε ζηλέψει, πίσω στην δεκαετία του 80, εγκλωβισμένος, ακόμη, στην ασφυκτική αγκαλιά της κόκκινης αρκούδας...  
Με ένα ζευγάρι μαλακά all star, συμπλήρωσε την αθλητική του περιβολή.
Την τελευταία στιγμή μια

σκέψη, σαν αναλαμπή, τον πισωγύρισε.
Άνοιξε το δεύτερο συρτάρι της παλιάς Ρώσικης κομόντας, το μοναδικό ενθύμιο από την αγαπημένη του γιαγιά, από το μακρινό Σάντα της ένδοξης επαρχίας του Τσάλκα της Σοβιετικής Γεωργίας, και διάλεξε ένα 38άρι.
Είχε και άλλα όπλα ο Ιβάν, σιγά μην ήταν το μοναδικό (δεν είναι δα και κανένας πτωχός), αλλά δεν ήταν της ημέρας και προπάντων της ώρας.
Γιατί, ως γνωστόν, το κομψό 38άρι ταιριάζει με όλα τα στυλ ντυσίματος.

Ένα 38άρι σε βγάζει πάντα ασπροπρόσωπο, είτε πας στο γήπεδο, είτε πας χαλαρά με φίλους για καφέ, ή ακόμη και στα μπουζούκια ή στο θέατρο,.

Εύχρηστο και διακριτικό!
Πάντως, ιδανικά, δεν θα ήθελε να το κουβαλάει πάνω του, καθότι ήρεμος, έντιμος και ειλικρινής άνθρωπος, αλλά στο γήπεδο πήγαινε, φοβήθηκε τους παθιασμένους οπαδούς της ΑΕΚ που θα έβλεπαν το ματς από τα σπίτια τους, και κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τι μπορεί να κάνει ένας τρελαμένος οπαδός (if you know what I mean).

Σαν επισφράγισμα φόρεσε και το δερμάτινο πανωφόρι του, για να προστατευτεί από την ανεπαίσθητη υγρασία του ανοιξιάτικου απογεύματος της συμπρωτεύουσας.
Κοιτάχτηκε στον καθρέπτη του.
Χαμογέλασε ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα,.
Αυτοφτύστηκε, μάλιστα, για να μην τον βασκάνουν, φίλησε το σταυρουδάκι που του είχε δώσει ο Εφραίμ στο Άγιο Όρος κι έφυγε από το σπίτι.

Πήρε μαζί και πέντε - έξι φίλους για παρέα, όλοι τους γυμνασμένοι, δυνατοί, ΠΑΟΚτζήδες από επιδερμίδα μέχρι κόκκαλο  και κατηφόρισαν για Τούμπα.
Μεγάλες στιγμές θα ζούσε η νύμφη του Βορρά!

Τίποτα, μέχρι εκείνη τουλάχιστον την στιγμή, δεν προμήνυε την καταιγίδα, που θα ξεσπούσε.

Καλά πέρασαν, καθότι έβλεπαν το ματς από τις «σουίτες» και μακριά από την λαϊκή οχλοβοή, που πάντα ενοχλούσε, και ενοχλεί, τα ευαίσθητα ώτα του Ιβάν του Τρομερού.

Μασουλούσαν, λοιπόν, ρώσικα σνακς «Flotskaya» (1,52 ευρώ η συσκευασία), πριάνικι Ματριόσκα με γέμιση μαύρου βατόμουρου (1,79 η συσκευασία), έπιναν οι μισοί βότκα κι οι άλλοι μισοί ρετσίνα και περίμεναν να πανηγυρίσουν.

Μα αυτή η  επίπλαστη ηρεμία κι αναμονή κράτησε, αλίμονο, έως  το 90΄.

Ένα γκολ λύτρωσε την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα που επικρατούσε στο γήπεδο, και οι απανταχού ΠΑΟΚτζίδες πανηγύρισαν έξαλλα την διαφαινόμενη νίκη, μα ο διαιτητής, άσχετος, άχρηστος και  (προφανώς) χαμουτζής ακύρωσε το μοναδικό γκολ του ινδάλματος.
Εντάξει...

Τι περιμένατε να γίνει;

Στενοχωρήθηκε ο Ιβάν ο Ρώσος!

Άναψε! Το αίμα ανέβηκε στο κεφάλι του με την ταχύτητα που κατεβάζει ο μπος τα κοψίδια.

Μπουκάρισε, μαινόμενος, στον αγωνιστικό χώρο.

Από πίσω οι φίλοι του με τα τατουάζ και τη Ματριόσκα στο χέρι.

Κι έγινε ο κακός χαμός.

-Πάρε ωρέ πίσω την απόφασή σου, φώναξε στον έντρομο διαιτητή.

Είναι βλέπεις ο ιδιοκτήτης της ομάδας.

Είναι ο «παράγων» του τόπου.

Ο  «άρχων»..

Το είχε πει κι ο φίλος του Αλέκσης.

«Το μόνο που απομένει είναι να πάρει ο ΠΑΟΚ το πρωτάθλημα»…

Μπούκαραν στο κατόπι του και καμιά πενηνταριά άσχετοι των ασχέτων και έγινε ο κακός χαμός. Σπρωξίματα, απειλές, μπινελίκια και …άγιος ο Θεός!

Ένας, που μου φάνηκε λιγουλάκι πεταχτούλης, πήγε στον διαιτητή, κάτι αντρίκειο του είπε στο αυτί και μετά του έκανε νοήματα, σαν του έλεγε «τελείωσες»!
Ήταν και ένας ρεπόρτερ ο οποίος τράβηξε μια φωτογραφία, όπου πια φαίνεται καθαρά το όπλο του... Κι η φωτογραφία ταξίδεψε ολούθε, σ όλο; τον κόσμο.

Σε όλο;

Μπα! Οι αστυνομικοί δεν είχαν δει τίποτα, δεν είχαν ακούσει τίποτα.

Κι ο Ρώσος ο Ιβάν γύρισε ανενόχλητος στη σουίτα του που είχε αφήσει ανοικτό ένα σακουλάκι «Flotskaya».

Κι ύστερα έκανε τον σταυρό του στον Άη Γιάννη. Το Ρώσο, φυσικά....

Μάλιστα μαντάμ.

Πήρε κανένα τρίωρο για να αποφασίσει ο διαιτητής την εξέλιξη του αγώνα.

Κι η αστυνομία, που εκ των υστέρων αποφάσισε πως είχε δει το όπλο, έβγαλε μια ανακοίνωση που ούτε λίγο ούτε πολύ απολογούνταν διότι ήταν ανίσχυρη (ανίκανη;) να επιβάλλει την τάξη...

Αποτέλεσμα;

Διακοπή του πρωταθλήματος...

Καλά κρασιά δηλαδή.
Πονά χέρι;
Κόβει χέρι!

Ανθηρά όλα.

Οι εικόνες της παρακμής, και της παράγκας να κάνουν τον γύρο του κόσμου διδάσκοντας ήθος στους ... βελανιδοφάγους.
Και διηγώντας τα να κλαις, μαντάμ.

Στα λυπηρά νέα της εβδομάδας είχαμε τον θάνατο του Χώκινς...

«Κόσμον τόνδε, τὸν αὐτὸν ἁπάντων, οὔτε τις θεῶν οὔτε ἀνθρώπων ἐποίησεν, ἀλλ᾽ ἦν ἀεὶ καὶ ἔστιν καὶ ἔσται πῦρ ἀείζωον, ἁπτόμενον μέτρα καὶ ἀποσβεννύμενον μέτρα.»
«Αυτόν εδώ τον κόσμο, τον ίδιο για όλους, ούτε κανείς θεός ούτε άνθρωπος τον έπλασε, αλλ' ήταν από πάντα και είναι και θα είναι αιώνια ζωντανή φωτιά, που ανάβει με μέτρο και σβήνει με μέτρο.»
Ηράκλειτος.

Κι 25 αιώνες μετά:
«Η δημιουργία του Σύμπαντος προκύπτει ως αναπόφευκτη συνέπεια της ύπαρξης των θεμελιωδών νόμων της Φυσικής, ως το προϊόν μιας τυφλής αλλά δημιουργικής φυσικής αναγκαιότητας και όχι μιας υπερφυσικής θεϊκής δημιουργίας. Το Σύμπαν μπορεί κάλλιστα να δημιουργηθεί αφ' εαυτού· μπορεί να δημιουργηθεί εκ του μηδενός· συνεπώς, κανένας Θεός δεν το δημιούργησε».
Στίβεν Χόκινγκ (1942 – 14 Μαρτίου 2018)

Έσπευσαν λοιπόν, οι διάνοιες του fb, να ευχηθούν σαν ύστατο χαίρε στο λαμπρό μυαλό που χάθηκε, «καλό παράδεισο»!!!
Και κάποιοι άλλοι ξετρύπωσαν την απόλυτη σύμπτωση, 14/3 ο θάνατος του Χώκινς, 14/3 η γέννηση του Αϊνστάιν.
Τρόμαξε η Σούλα, η μανικιουρίστα από τον Μπίθουλα, και πόσταρε:
-Χρηστέ μου τι σημβένει κάθε 14/3; ΔΙΑΔΟΣΤΕ  ΠΡΗΝ ΜΑΣ ΚΑΤΑΙΒΑΣΟΥΝ...
Τι να πει κανείς;
Ήρθε στο νου μου και η ατάκα του Πειραιώς πως τάχα, ο Χώκινς ήταν άθεος, λόγω του κόμπλεξ που κουβαλούσε εξ αιτίας της αναπηρίας του.
Εντάξει, ό,τι καταλαβαίνει ο καθείς...

Αυτά έγιναν φίλοι καλοί και αγαπημένοι στο μέσο του Μαρτίου, και μένω να αναρωτιέμαι πως περνά ο καιρός, καθώς χθες μόλις πληροφορήθηκα πως «καβατζάραμε»  αισίως και τους 4ους  χαιρετισμούς.
Πάμε ολοταχώς για το Πάσχα, μα ακόμα κόβουμε πίτες μαντάμ...

Σας φιλώ, λοιπόν, σταυρωτά και ανανεώνω το ραντεβού μας για το επόμενο Σάββατο, Θεού θέλοντος και Μπος Σακελλαρό επιτρέποντος.