Δημιουργώντας την παράλληλη Ελλάδα

Γράφει
ο Μιχάλης Δεμερτζής

Σύμφωνα με απόφαση που ελήφθη προ ολίγων ημερών από την ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας, σε όσους χώρους απαγορεύεται το κάπνισμα, θα απαγορεύεται από εδώ και στο εξής και το ηλεκτρονικό τσιγάρο.

Μία απόφαση που θα είχε τη σημασία της, αν όλοι αυτοί οι χώροι βρίσκονταν σε ένα κράτος που τηρείται ο αντικαπνιστικός νόμος. 

Στην Ελλάδα, ωστόσο, έχει την ίδια σημασία που έχει και η πρόσφατη δημιουργία Ελληνικού Διαστημικού Οργανισμού: Μηδαμινή.

Η διαφορά είναι ότι τον

ΕΛΔΟ τον πληρώνουμε όλοι, ενώ τη χρήση του ηλεκτρονικού τσιγάρου σε κλειστούς χώρους υποτίθεται ότι θα την πληρώνει μόνο ο παραβάτης, ιδανικά μετά από καταγγελία κανονικού καπνιστή.

Γενικώς, αυτά που γίνονται επισήμως στη χώρα μας έχουν μεγάλη διαφορά από τα ανεπίσημα και καθημερινά, όπως συμβαίνει με το τσιγάρο. Επισήμως, μπορεί να βγει και ΦΕΚ με διαγωνισμό για προσλήψεις αστροναυτών. Ανεπισήμως, θα κάνουν ό,τι κάνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι που δεν έχουν αντικείμενο.

Για να μην πούμε ότι επισήμως ακόμα θεωρούμαστε ευρωπαϊκή χώρα…

Το πρόβλημα εδώ δεν είναι ότι απέχουμε από τον ανεπτυγμένο κόσμο -αυτό δεν είναι κακό από μόνο του- αλλά ότι απέχουμε από τον πραγματικό. Ότι προσποιούμαστε ότι ανήκουμε στο σύγχρονο κομμάτι του πλανήτη, με άκαπνους δημόσιους χώρους και διαστημική υπηρεσία, ενώ μεταξύ μας ξέρουμε ότι τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά, τη στιγμή μάλιστα που δεν δείχνουμε τη διάθεση να τα αλλάξουμε.

Όλο αυτό το θέατρο μας ελαφρύνει κάπως από τις ευθύνες μας, αλλά δεν παίζεται χωρίς κόστος. Και αυτό γιατί όταν κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, φαινόμενο πολύ συχνό, το κάνουμε συνήθως με τον τρόπο του Διαστημικού Οργανισμού και όχι του ηλεκτρονικού τσιγάρου.

Με άλλα λόγια, προσποιούμαστε ότι «λεφτά υπάρχουν» και αυτό, σε αντίθεση με το «νόμοι υπάρχουν», πληρώνεται, ειδικότερα όταν από την καθημερινή πρακτική περνάμε στην εφαρμοσμένη πολιτική και μάλιστα εν καιρώ κρίσης.

Το Παράλληλο Πρόγραμμα κόστισε πάνω από 100 δισ. χωρίς καν να εφαρμοστεί και, όταν έγινε αντιληπτό ότι το κράτος της νέας κυβέρνησης δεν θα κτιστεί με δανεικά αλλά με τον ιδρώτα του ιδιωτικού τομέα, μετασχηματίστηκε σε μία παράλληλη πραγματικότητα.

Από το «παράλληλο σύστημα τραπεζών, το οποίο δεν θα είναι υπό την εποπτεία της ΕΚΤ» μέχρι τα αντίμετρα που «θα έχουν δημοσιονομικό αποτέλεσμα μηδέν» και από το «υπερπλεόνασμα» μέχρι το «και στη Σουηδία έχουν πολλούς δημόσιους υπαλλήλους», η κυβέρνηση ζει στον κόσμο της και όσοι πιστοί προσέλθετε. Αυτοί που βαπτίστηκαν πρώτοι, δεν έχασαν:

Νέοι δημόσιοι οργανισμοί, περισσότεροι μόνιμοι υπάλληλοι, ακόμα περισσότεροι συμβασιούχοι, αντισυνταγματικές και αθρόες μονιμοποιήσεις και βεβαίως μετακλητοί σε αριθμούς ρεκόρ.

Και ενώ η κυβέρνηση επισήμως κάνει ότι δεν τρέχει τίποτα (Υπουργείο Διοικητικής Ανασυγκρότησης: «…ο κανόνας προσλήψεων-αποχωρήσεων έχει τηρηθεί απαρέγκλιτα και για αυτό άλλωστε τον Αύγουστο βγαίνουμε από τα μνημόνια…») περηφανεύεται εμμέσως ότι εκείνο το παράλληλο το πρόγραμμα εν τέλει το εφαρμόζει, δημιουργώντας έτσι και μία παράλληλη χώρα: Την Ελλάδα του Δημοσίου.

Είναι εκείνη που χρειάζεται διαστημικό οργανισμό και οσονούπω, γιατί όχι, αστροναύτες.

Το μεγάλο κενό σε όλο αυτό το εν εξελίξει σχέδιο είναι, ωστόσο, ότι δεν υπάρχει παράλληλη Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως δεν υπάρχουν και παράλληλες αγορές ούτε παράλληλα επιτόκια…