Γράφει
η Εύα Τσαροπούλου
Δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με τη «γραφειοκρατία».
Δεν τη χώνευα και μάλλον τα αισθήματα ήταν αμοιβαία, διότι, όπως φάνηκε,
δεν με χώνευε ούτε εκείνη. Απλώς εκείνη κατάφερε και να με καταπιεί…
Eίμαι μεγάλη πια, βαρέθηκα να παλεύω να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας·
δεν
είμαι, παρά τα κιλά μου, που επιμένουν να συνηγορούν εναντίον μου.
Έτσι παραιτούμαι της προσπάθειας.
Θα υποκριθώ ότι το κάνω γιατί θέλω να επιλέγω εγώ τις μάχες που θα δίνω,
στην ουσία όμως, εσείς θα ξέρετε, γιατί ήμουν πάντα ειλικρινής μαζί σας, ότι
απλώς νικήθηκα κατά κράτος (ή απ’ το κράτος ή όπως θέλετε, πείτε το, δεν έχει
καμία σημασία).
Κάπου εδώ, λοιπόν, θα πρέπει να σας αποχαιρετίσω.
Αφού ευχαριστήσω τον Νίκο Γ. Σακελλαρόπουλο, που μου έδωσε «ευάερο» βήμα
στο αγαπημένο GR POST, φιλοξενώντας ό,τι μου ερχόταν στο κεφάλι κάθε φορά, αδιαμαρτύρητα.
Μόνο μια φορά μου ζήτησε να αλλάξω κάτι που έγραψα κι αυτό το έκανε για τη δική
μου προστασία και μόνον.
Σ' αγαπώ, «αφεντικούλη», να μου προσέχεις την Πέμη... Και τον Μιχάλη... Και τα άλλα παιδιά της παρέας του GR POST.
Εδώ μέσα άφησα τις σκέψεις μου, τις γκρίνιες μου, τις κοινωνικές
ευαισθησίες μου, τις επαγγελματικές μου ανησυχίες, μέχρι και τις ερωτικές μου
απογοητεύσεις. Άφησα ένα κομμάτι από μένα, που έτσι θα μείνει για πάντα
ζωντανό.
Έγινε «αθάνατο», όπως κάθε τι που γράφεται, δημοσιεύεται και αποκτά
«ψηφιακό ίχνος».
Τι παράξενο, να διώκεσαι για αυτό ακριβώς το πράγμα που, την ίδια
στιγμή, σου εξασφαλίζει αθανασία!
Σας αποχαιρετώ, δίνοντας την υπόσχεση ότι την επόμενη φορά που θα
ξανασυναντηθούμε, ίσως σε έναν καλύτερο κόσμο, θα υπάρχει ένα ολόκληρο βιβλίο
γεμάτο «Ευάερες» ιδέες, γιατί αυτές, ευτυχώς, κανείς δεν μπορεί να μας τις
κλέψει απ’ το κεφάλι μας.
Σας ευχαριστώ όλους που με διαβάζατε τόσο καιρό, ευχαριστώ για τα σχόλιά
σας σε κάθε δημοσίευσή μου, ακόμα και για τις αντιρρήσεις σας ή μάλλον, κυρίως
γι’ αυτές. Με έκαναν να σκεφτώ δύο φορές το κάθε τι που έγραφα και πολλές ήταν
οι φορές που άλλαξα και γνώμη, όπως ακριβώς πρέπει να κάνει κάθε άνθρωπος που
δεν έχει στόκο για εγκέφαλο και αγαπά να ακούει κι όχι μόνο να μιλάει.
Κι επειδή ως παιδί διάβαζα πολύ Πολυάννα κι έχω αποφασίσει να παίζω το
«Παιχνίδι της Χαράς», οτιδήποτε και να μου συμβαίνει, πιστεύω πως όλα γίνονται
για κάποιο καλό λόγο, ακόμα κι αν αυτός δεν μας είναι προφανής σε πρώτη
ανάγνωση. Θα περιμένω, σε κάποια στροφή ίσως και να τον μάθω, τώρα απλώς θα
ζήσω με την πίστη ότι υπάρχει.
Σας αποχαιρετώ, όπως έκανε κι εκείνη στο: «Η Πολυάννα στο Μεξικό». Όταν
έφευγε απ’ το μέρος που είχε περάσει τόσο όμορφες στιγμές, είπε πως υπάρχει
ένας σίγουρος τρόπος να μην ξεχάσουμε ποτέ τους ανθρώπους που αγαπήσαμε ή τα
μέρη που ζήσαμε όμορφα ή όσα θαυμαστά περάσαμε:
Δεν τους λέμε ποτέ «Αντίο», τους λέμε «Hasta luego», δηλαδή «Εις το επανιδείν».
Κάτι σαν αντίο, αλλά όχι ακριβώς...
Όχι αντίο, λοιπόν, μόνο hasta luego, ώσπου να αλλάξει
ετούτος ο κόσμος και να γίνει λίγο καλύτερος.
Hasta luego, μέχρι να
ξανασυναντηθούμε…
Και μέχρι τότε, όλα «Ευάερα» να σας πηγαίνουν...
Της αγάπης την ουσία, τη μετρώ στην απουσία…
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας…
κριμα...αλλα μαζι σου!
ΑπάντησηΔιαγραφή