Μεταξύ μας με καφέ και με τσιγάρο (Νο 164)

Το εβδομαδιαίο χρονογράφημα του grpost

δια χειρός Πέμης Γκανά

Στο Φλαμπούρι!

Αν δεν το έχετε καταλάβει, όλοι οι Έλληνες έχουν κάνει τη θητεία τους στον Έβρο.

Κι είναι άριστοι  γνώστες και του τελευταίου μονοπατιού του ακριτικού νομού, των κρυμμένων και κρυφών νοημάτων των γεωπολιτικών παιχνιδιών της Μεσογείου.

Κι όλοι έχουν  έναν ξάδελφο, μπατζανάκη που είναι στρατιωτικός σύμβουλος ή επιστημονικός συνεργάτης ή γραμματέας ή ο αντ αυτού του διοικητή του ΝΑΤΟ.

Κι είναι κι άριστοι  Τουρκολόγοι – Ερτνογανολόγοι, τσακώνονται για το αν

οι δυο Έλληνες στρατιωτικοί μας, όντως χάθηκαν στην ομίχλη ή αν οι Τούρκοι στήσανε ένα σκηνικό απαγωγής, σίγουροι για ένα επικείμενο πόλεμο.

Τον οποίο, βεβαίως βεβαίως, οι Έλληνες θα τον κερδίσουμε καθότι υπερτερούμε στο dna, αλλά και ο περιούσιος λαός του θεού είμαστε, (θυμηθείτε, όσοι Τούρκοι κομάντος τόλμησαν να πατήσουν τα Ελληνικά χώματα των Ιμίων, μεγάλο κακό τους βρήκε, (το είπε και ο www.liako).

Εμείς, πάντως, βρήκαμε ευκαιρία, ημέρα Κυριακή και ώρα αρκούντως πρωινή, να πάμε εκδρομή!
Θα μου πείτε, εδώ ο κόσμος χάνεται, βαρκούλες αρμενίζουν!
Και δίκιο, εν μέρει, έχετε, μα έχουμε και παιδιά που τα γεωπολιτικά τούς ενδιαφέρουν μόνο σε επίπεδο πολεμικού παιχνιδιού στην πλατεία των ένδοξων άνω Βριλησσίων.
Πήραμε λοιπόν σάκους και σακίδια, μπουκάλια με νερό, μπατόν και μπαφ, φορέσαμε τα ορειβατικά μας πανταλόνια, παπούτσια και αντιανεμικά, και φύγαμε να κατακτήσουμε μια από τις ψηλότερες κορυφές της Ευρώπης, ουπς σόρρυ, της Αττικής εννοούσα, και συγκεκριμένα της Πάρνηθας.
Πήραμε το τελεφερίκ μαζί με τρεις θείες (καλοντυμένες και καλοβαλμένες) και πέντε (μάλλον ανυπόμονους) μπαρμπάδες που ανέβαιναν να πιούνε το τέιον τους στο καφέ του Μον Παρνές και, απ όσο καταλάβαμε τουλάχιστον, θα συνέχιζαν την Κυριακή τους χαρτοπαίζοντας στο καζίνο και δοκιμάζοντας την τύχη τους στο μπλακ τζακ ...  
-Που πάμε με το καλό; μας ρώτησαν καθώς ήταν και ιδιαιτέρως ευγενικοί!
-Στο Φλαμπούρι, απάντησε ο Παναγιώτης.

-Τι είπε για τον Φλαμπουράρη; αναρωτήθηκε ο ένας.
-Στο Φλαμπούρι πάνε, του ούρλιαξε μια θεία...
-Τι είναι αυτό; αναρωτήθηκε μια άλλη

-Καταφύγιο, απάντησε ο Δημήτρης.

-Πάτε για περίπατο;
-Ναι...
-Α! Και γιατί δεν πάτε με το αυτοκίνητο;
-Είπαμε να περπατήσουμε, απάντησε ο Νίκος...
Κούνησαν με αποδοκιμασία τους ώμους τους «που σέρνουν βρε τα παιδιά, κατά διαόλου πάμε, γονείς σου λέει ο άλλος»… και άλλα τέτοια όμορφα, μα δεν δώσαμε σημασία ούτε και συνέχεια. Έτσι τα εννέα επόμενα λεπτά της διαδρομής, κύλησαν με ερωτήσεις στα αγόρια, τύπου, πόσο κάνει 7+7 και πόσο 3χ7, ποιος ήταν ο Περικλής και ο χρυσός αιώνας (καθότι περήφανοι απόγονοι λογιζόμαστε εμείς, ο νεοέλληνες)  και ποιος ο πρωταθλητής Ελλάδας στο ποδόσφαιρο το 1987 (ήταν και η τελευταία φορά που είχε πάει ο συγκεκριμένος θείος στο γήπεδο).

Φτάσαμε που λέτε, κατάκοποι, από την ανάκριση, τις παρεμβάσεις, μα και τις επιπλήξεις των μεγαλυτέρων, αποχαιρετιστήκαμε ευχόμενοι, αμφότεροι, μόνο καλή τύχη όπου κι αν πας δεν μας είπανε, και ξεχυθήκαμε στην φύση.
Η μέρα όμορφη ηλιόλουστη, το βουνό επιβλητικό και φιλόξενο, κι εμείς έτοιμοι για περιπέτειες!
Καλά ήταν, όσο τουλάχιστον, αναβαίναμε και κατεβαίναμε τις ραχούλες.

Γέλια, πειράγματα, αστεία.

Είδαμε τα ρυάκια και τα ποταμάκια, ακούσαμε τα πουλάκια, χαιρετήσαμε από μακριά ένα δυο ελάφια και ξαφνικά στην απόλυτη ησυχία της αγέρωχης κορυφής, μια ανάσα πριν το καταφύγιο, ακούσαμε (άκουσον άκουσον) κορναρίσματα...
-Στην Πάρνηθα βρισκόμαστε ή στην πλατεία Ομονοίας, αναρωτηθήκαμε...
Και είδαμε από ψηλά , τις ενωμοτίες των προσκόπων να κατεβαίνουν ήδη το βουνό και κολλημένα πίσω τους καμιά δεκαριά θεόρατα suv που οι αγανακτισμένοι (αφιονισμένοι) οδηγοί τους κόρναραν εκτοξεύοντας βρισιές και απειλές...

Σταυροκοπηθήκαμε και φτάσαμε, προβληματισμένοι, στο καταφύγιο μετά από αρκετές ώρες ανάβασης.
Το θέαμα ήταν απογοητευτικό.
Αθηναίοι με τα αυτοκίνητά τους αστραφτερά και γυαλιστερά, παρκαρισμένα στον προαύλιο χώρο, σχεδόν μέσα στο Φλαμπούρι, μαμάδες που κυνηγούσαν παιδιά και σκυλιά, μπαμπάδες που κάπνιζαν, σαλταρισμένοι έφηβοι με ντρόουν και τάμπλετ στα χέρια, σκουπίδια, ταπεράκια, αποφάγια, τσιρίδες, γαυγίσματα, καφέδες και λουκάνικα ολούθε στον χώρο, και όλοι αυτοί έτοιμοι, αφού ρήμαξαν τον χώρο, να ξεχυθούν στις ταβέρνες της Χασιάς ...
-Πάμε να κάνουμε κάπου αλλού μια στάση πριν κατέβουμε, παρακάλεσαν τα παιδιά αντιλαμβανόμενα προφανώς (αν και σχετικά μικρά) το φαιδρό της ιστορίας...

Εννοείται πως ξαποστάσαμε μακριά από τον ανομοιογενή συμφερτό της συμφοράς, καθίσαμε δε, δίπλα σε ορειβάτες, όλοι με οικογένειες, που σεβόμενοι το βουνό και την φύση κοιτούσαν έντρομοι την επέλαση των βαρβάρων.
Πήραμε τον δρόμο της επιστροφής και σταματούσαμε μόνο για να αφουγκραστούμε την ηρεμία, την ησυχία και το θαύμα της φύσης που μας περιβάλλει.
Το ότι χάσαμε το μονοπάτι και κάναμε κάποια άσκοπα χιλιόμετρα, κρίνεται άνευ σημασίας αφού καταφέραμε να διακωμωδήσουμε και αυτήν την δυσκολία, εντάσσοντάς την στις περιπέτειες της οικογένειά μας. 

Το βράδυ μάς βρήκε με φίλους, σε χαλαρό περιβάλλον, που μοιραστήκαμε την εμπειρία μας και γελάσαμε με τα παθήματά μας.

Αυτή η πεζοπορία, ειλικρινά, με έβαλε σε σκέψεις.
Ποιοι είμαστε, που και πως πορευόμαστε, τι διδάσκουμε στα παιδιά μας, και ενδεχομένως έχουμε πολύ λιγότερες δικαιολογίες από τις προηγούμενες γενιές να ψελλίσουμε κάθε που θα φτάνει ο λογαριασμός, για την ανύπαρκτη παιδεία, τον ωχαδερφισμό, τις εξυπνάδες, τις πονηριές και την ξερολίαση που μας διέπει σαν λαό.

Πολύ φοβάμαι πως το μέλλον δεν διαγράφεται απλά, ζοφερό, είναι ζοφερό, μα πραγματικά δεν το καταλαβαίνω, πόσο δύσκολο άραγε είναι να ξαγκιστρωθούμε από το «Εγώ» και να περάσουμε επιτέλους στο «Εμείς»...

Φίλοι καλοί και αγαπημένοι σας φιλώ σταυρωτά και σας διαβεβαιώνω πως δεν μου σπαταλάτε τον χρόνο, όπως τα παιδιά δεν σπαταλούν τον χρόνο των δασκάλων, οι ασθενείς δεν σπαταλούν τον χρόνο των γιατρών τους, και οι πολίτες δεν σπαταλούν τον χρόνο των πράιμ μίνιστερ...
Έτσι λοιπόν ανανεώνω το ραντεβού μας για το επόμενο Σάββατο θεού θέλοντος και μπος Σακελαρό επιτρέποντος...
Και μέχρι τότε θυμηθείτε, όχι σκουπίδια, όχι πλαστικά σε ακτές, θάλασσες, όρη και άγρια βουνά.